Είναι Δευτέρα, μια δύσκολη μέρα για events, η αρχή της εβδομάδας σε μια ζεστή Αθήνα και είμαστε έτοιμοι για την πιο pop/mainstream ημέρα του Release Athens Festival. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα μεγάλες προσδοκίες για μαζική προσέλευση. Τα βασικά ονόματα της βραδιάς (ιδίως οι LP και London Grammar) έχουν παιχτεί αρκετά σε ραδιόφωνα που απευθύνονται όμως σε ένα ευμέγεθες κοινό το οποίο δεν πολυψάχνει καλλιτέχνες αλλά αρκείται στο να ακούει εύληπτες μελωδίες.

Κι όμως, λίγο μετά την έναρξη του set των Hooverphonic η αγαπημένη Πλατεία του καλοκαιριού άρχισε να γεμίζει με ένα κοινό που δεν βλέπεις συχνά σε μια διοργάνωση συνδεδεμένη κατά κύριο λόγο με τη ροκ μουσική. Fashionistas, wannabe influencers και χιλιάδες πιτσιρίκια, συχνά συνοδευμένα από τους γονείς τους, πήραν τη θέση τους μπροστά στη σκηνή, έτοιμα για την πρώτη τους ίσως φεστιβαλική εμπειρία.

Κι από ό, τι φάνηκε, το συγκεκριμένο κοινό πέρασε καλά. Χόρεψε, τραγούδησε, κούνησε χέρια στον αέρα, όλα αυτά που χαρακτηρίζουν ένα μεγάλο συναυλιακό event. Πώς περάσαμε όμως εμείς οι του Soundgaze team; Οι απαντήσεις στο κείμενο που ακολουθεί…

Γ.Χ.

Daphne and the Fuzz

Η έκτη μέρα του φετινού Release ξεκίνησε με τους Daphne And The Fuzz. Το συγκρότημα της Δάφνης Λάζου στη συγκεκριμένη περίσταση εμφανίστηκε σε μια πιο μίνιμαλ σε σχέση με το παρελθόν εκδοχή, ως trio. Με πολύ πρόσφατη την κυκλοφορία της τρίτης του δουλειάς, Bluffs, το σχήμα μας παρουσίασε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της, διατηρώντας πάντα το εναλλακτικό ποπ προφίλ του. Ο ανάλαφρος και χορευτικός σε σημεία ήχος τους ήταν κατάλληλος για προθέρμανση ενόψει της συνέχειας, ενώ η δυνατή διασκευή στο κλασικό Little Lies των Fleetwood Mac έκανε ακόμα περισσότερους να λικνιστούν κάτω από τον καυτό ήλιο.

Κ.Α.

D3LTA

Χωρίς χρονοκαθυστέρηση ανέβηκε στη σκηνή ο νεαρός τραγουδοποιός D3lta. Με τρομερά καλή διάθεση και ένα χαμόγελο μονίμως στα χείλη του ο Ελληνοβρετανός μουσικός για ένα περίπου μισάωρο έπαιξε δικές του συνθέσεις που χαρακτηρίζονταν από μια feelgood διάθεση. Ηχητικά εντάσσεται κι αυτός στο ευρύτερο πλαίσιο της εναλλακτικής σκηνής, με επιρροές προφανώς από ονόματα του εξωτερικού. Αν έπρεπε να διαλέξουμε ένα κομμάτι ως το πιο αντιπροσωπευτικό της δουλειάς του, πιθανότατα θα καταλήγαμε στο Strange. Αν έχετε διάθεση να ανακαλύψετε μια φρέσκια φωνή, αναζητήστε τον. Επί σκηνής έδειξε πως έχει τα απαραίτητα προσόντα για να προχωρήσει παρακάτω.

Κ.Α.

Hooverphonic

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα μιας μπάντας που τη χαρακτηρίζει ο ατμοσφαιρικός ήχος και καλείται να παίξει σε υπαίθριο live, είναι η εμφάνιση πριν πέσει το φως του ήλιου. Θα μου πείτε, αλλοιώνεται η μουσική; Όχι, ωστόσο μια συναυλία απασχολεί όλες τις αισθήσεις. Και είναι γεγονός ότι η σινεματικής φύσης μουσική των Hooverphonic θα λειτουργούσε καλύτερα στο σκοτάδι, ίσως και σε κλειστό, μικρότερο χώρο. Κατά τη γνώμη του υπογράφοντος μάλιστα, με κριτήριο την ποιότητα της φλαμανδικής μπάντας, ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ψηλά στη λίστα των γκρουπ της ημέρας, ώστε να εμφανιστούν αργότερα, αλλά ας όψονται οι πωλήσεις…

Ίσως αυτό να εννοούσε, ολίγον σκωπτικά, o ιθύνων νους και βασικός συνθέτης της μπάντας Alex Callier, όταν είπε ότι θα παίξουν τα… indie hits τους σε καυτές θερμοκρασίες. Όμως, αυτό διόλου επηρέασε την απόδοσή τους, καθώς οι Hooverphonic ήταν υπέροχοι. Και είμαστε τυχεροί που στο συγκρότημα επέστρεψε το 2020 μετά από 12 χρόνια η καταπληκτική Geike Arnaert, που έκλεψε τις εντυπώσεις με τη σκηνική της παρουσία και τη φωνή της.

You love me to death/But death may love you more… Εντυπωσιακό το ξεκίνημα των Hooverphonic που το ακολούθησε ίσως η πιο μέτρια στιγμή του σετ (και τελευταία τους επιτυχία), το απολύτως αδιάφορο The Wrong Game με τον οποίο εκπροσώπησαν τη χώρα τους στη Eurovision. Ευτυχώς η συνέχεια μας αποζημίωσε. To πανέμορφο Vinegar and Salt με την καθηλωτική και συγκινητική ερμηνεία της Arnaert, τα κινηματογραφικά Eden και Jackie Cane που παίχτηκαν κολλητά και μας μετέφεραν μια εικοσαετία πίσω, τα ρυθμικά The Night Before και Badaboom δημιούργησαν ευφορία στο κοινό που γέμιζε σιγά σιγά την Πλατεία Νερού και απέδειξαν τις μεγάλες δυνατότητες της εξαμελούς μπάντας. Κορύφωση της βραδιάς το (γνωστό στους περισσότερους) Mad About You που προκάλεσε και το πρώτο δυνατό sing along της ημέρας. Με τον ήλιο να δύει, οι Hooverphonic άφησαν τη σκηνή με το αιθέριο και αισιόδοξο Amalfi, ενισχύοντας τις προσδοκίες του κοινού…

Γ.Χ.

LP

Η μικροκαμωμένη φιγούρα της star από τη Νέα Υόρκη πήρε τη θέση της στη σκηνή υπό τις νότες του επιβλητικού When We Touch κι ενώ τα αρχικά της με έντονο κόκκινο χρώμα φώτιζαν το background. Ήταν φανερό ότι η πλειονότητα του κοινού είχε έρθει για την Laura Pergolizzi, ακολουθούσε κάθε κίνησή της, ήξερε τα περισσότερα τραγούδια και την αποθέωσε. 

Περί ορέξεως ουδείς λόγος, βεβαίως, αλλά πέραν της πολύ ενδιαφέρουσας σοπράνο φωνής με το χαρακτηριστικό βιμπράτο (που πάντως σε κάποιες περιπτώσεις την υπερπροβάλλει ή τη χρησιμοποιεί με το γνωστό, γλυκανάλατο και λιγωμένο τρόπο των σημερινών ποπ stars), το σετ της LP ήταν από τα πιο αδιάφορα που έχω ακούσει σε live. Πλαστική, generic αμερικάνα, ψευδοεναλλακτική ροκ και εύκολη, τετριμμένη ποπ για μουσικά λοβοτομημένους ήταν η ταυτότητα των περισσότερων, ανώνυμων κομματιών που έκαναν τον κόσμο να παραληρεί και τον υποφαινόμενο να χασμουριέται. Θα εξαιρέσω την απολαυστική, σέξι ποπ του Girls Go Wild, το τρυφερό και επικό The One That You Love, την ατμοσφαιρική dream pop του Special και το δικαίως γιγάντιο hit Lost on You με το οποίο έκλεισε την εμφάνισή της. Καλή σκηνική παρουσία, έπαιξε με το κοινό και θεωρώ ότι οι fans της έφυγαν (μάλιστα πολλοί πριν τους London Grammar) ικανοποιημένοι. Άλλωστε, όπως είχε γράψει κάποτε ο Stuart Maconie (αν θυμάμαι καλά), το 99% των ανθρώπων δεν ασχολούνται με τη μουσική, απλώς την ακούνε…

Και με την ώρα να πλησιάζει 11, είχε φτάσει η στιγμή για τους headliners…

Γ.Χ.

London Grammar

Μέσα σε καπνούς και διάχυτα μπλε και κόκκινα φώτα εμφανίστηκε η Hannah Reid με την παρέα της και ξεκίνησαν με το Californian Soil από το ομώνυμο, τελευταίο άλμπουμ τους. Η αισθαντική, κοντράλτο φωνή της κέρδισε από την πρώτη στιγμή το κοινό και ταίριαζε άψογα με το ηχητικό background με τα έντονα beats και τα strings.

Η αλήθεια είναι ότι, χωρίς να με εντυπωσιάσουν, οι London Grammar μου φάνηκαν καλύτεροι από όσο περίμενα. Η χαμηλότονη dream pop τους και η σχετική μονοτονία των κομματιών δεν θα ήταν δύσκολο να προκαλέσουν ανία. Ωστόσο, τόσο οι ενορχηστρώσεις που ανέδειξαν τις λεπτές ιδιαιτερότητες των τραγουδιών όσο και η φωνή της Reid (που έκανε και μια γύρα χειραψιών με κάποιους τυχερούς της πρώτης σειράς, μεταξύ των οποίων και με τον δικό μας Κωνσταντίνο Αναγνωστόπουλο που ακόμη νοσηλεύεται ημιλιπόθυμος στο κοντινό Metropolitan…) δεν έκαναν κανέναν να βαρεθεί στα 75 περίπου λεπτά του σετ τους. Σ’ αυτό βοήθησε το γεγονός ότι τα κομμάτια παίχτηκαν ρυθμικότερα, θυμίζοντας σε κάποιες στιγμές electronica των 90s.

Οι London Grammar έπαιξαν 8 από τα 12 κομμάτια του τελευταίου τους άλμπουμ, το οποίο έχει κάποιες διακριτικές soul και hip hop επιρροές. Αυτές οι αποχρώσεις έγιναν αισθητές και στη συναυλία, με αποτέλεσμα να σπάει λίγο η «λευκότητα» της κλασικής indie/dream pop, με χαρακτηριστικότερα δείγματα το opening California Soil και το Lord it’s a Feeling. Εντύπωση από τα καινούρια τραγούδια τους προκάλεσε και το ρυθμικό (για τα δεδομένα των London Grammar…) Baby it’s You που μου θύμισε λίγο το Fine Day των Opus III. Από το παλιότερο υλικό τους ξεχώρισε το λιτό και αισθαντικό Hey Now, το Wasting My Young Years που ακούγεται σαν διασκευή Florence and the Machine και το Lose your Head, το μοναδικό encore της βραδιάς, που κορυφώθηκε με ένα οργιαστικό σύμπλεγμα beats παραπέμποντας σε rave party. 

Ανέλπιστα καλοί οι London Grammar, αλλά παρακαλούμε φίλοι του Release, αν θέλετε να καλέσετε την πραγματικά καλύτερη dream pop μπάντα του πλανήτη, φέρτε μας του χρόνου τους Beach House!

Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε σχετικά επιτυχώς (η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία για την πιο χαμηλότονη, ίσως, ημέρα του φεστιβάλ) η 6η ημέρα του Release. Τα βλέμματα όλων των οπαδών της πραγματικά καλής ποπ είναι τώρα στραμμένα στη Μεγάλη Πέμπτη, την ημέρα του Neil Tenant και του Chris Lowe. 

Γ.Χ.

Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος (London Grammar, LP, Hooverphonic), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (D3lta, Daphne & The Fuzz) / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής