Οι Church of the Sea κυκλοφόρησαν πριν μερικούς μήνες το LP Odalisque στο οποίο αποτύπωσαν με ξεκάθαρο τρόπο την ηχητική προσέγγιση που θέλουν να χαρακτηρίζει το υλικό τους. Η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου ήταν μια καλή ευκαιρία για να αναπαράγουν την ατμόσφαιρα του δίσκου επί σκηνής και γιατί όχι να αναδείξουν κρυφές πτυχές του.
Η προσθήκη των Hypnotic Nausea ως opening της βραδιάς ήταν μια ευχάριστη είδηση καθώς εκτιμούμε ιδιαίτερα τη δουλειά τους και είχαμε να τους δούμε live από την προ-κορονοϊού εποχή. Το trio έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή υπό τους ήχους των καμπαναριών, καθώς έτσι ακριβώς ξεκινάει το Holy City, το εναρκτήριο κομμάτι του πιο πρόσφατου άλμπουμ τους The Death of All Religions (2019). Η συγκεκριμένη concept ηχογράφηση αποτέλεσε όπως συνηθίζεται τη ραχοκοκαλιά του set τους, στο οποίο κεντρικό ρόλο, θα λέγαμε, κατέχει η σύνθεση Dogma. Φυσικά υπήρξε και μια αναφορά στο ντεμπούτο τους Hypnosis (Revival Experience) καθώς και ένα δείγμα από τα επόμενα βήματα του γκρουπ. Ο ήχος τους ήταν στο μάξιμουμ, με χαρακτηριστική διαύγεια, η απόδοση τους αψεγάδιαστη και το υλικό τους σταθερά ενδιαφέρον. Έβαλαν κάπως έτσι κι αυτοί το λιθαράκι τους ώστε η βραδιά να εξελιχθεί με ιδανικό τρόπο.
To ένα trio, διαδέχθηκε ένα άλλο trio, αφού πρώτα έγιναν οι απαραίτητες διευθετήσεις στη σκηνή, όπως η απομάκρυνση των τυμπάνων για να αυξηθεί ο διαθέσιμος χώρος. Η ώρα για τους Church of the Sea είχε φτάσει και φαινόταν πως κι οι ίδιοι ανυπομονούσαν πολύ για αυτή τη στιγμή. Είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία για ένα συγκρότημα να παρουσιάζει την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του και μια ανάμνηση που δύσκολα ξεχνιέται.
Για τους Church of the Seaτο έχουμε γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν πως ενθουσιαστήκαμε στο άκουσμα του πρώτου δείγματος του ακυκλοφόρητου τότε EP τους και η εξέλιξη τους έκτοτε δικαιώνει τις προσδοκίες που μας είχαν δημιουργήσει. Η έναρξη της εμφάνισης τους περιελάμβανε ένα κομμάτι από το συγκεκριμένο EP (XVII) ως εισαγωγή για να περάσουν κατόπιν στο καινούριο τους υλικό με το Raindrops. Αυτό που χαρακτηρίζει τόσο το Anywhere But Desert (2019) όσο και το φετινό Odalisque είναι η σκοτεινή αλλά όχι πνιγηρή ατμόσφαιρα. Όσο για το ηχητικό σκέλος, αυτό έχει ως κοινή συνισταμένη την ευφάνταστη μίξη του doom, ως αίσθηση και ως ηχητικό περιβάλλον με dream pop και shoegaze υλικά και τεχνικές.
Αφού χρειάστηκαν τον απαραίτητο χρόνο για να βρουν το βηματισμό και συγχρονισμό τους, με κάθε επόμενο κομμάτι ακούγονταν ακόμα καλύτεροι και δεμένοι. Νομίζω πως αυτό που είχαν στο μυαλό τους για το πως ήθελαν να είναι η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου υλοποιούταν σταδιακά επί σκηνής. Η αναπαραγωγή του κλίματος που κυριαρχεί στο άλμπουμ ήταν κάτι που το επέτυχαν στο έπακρο, με τον καθαρό ήχο να φωτίζει και μερικές λιγότερο εμφανείς πλευρές του υλικού, ενώ την ίδια στιγμή τα ξεχωριστά φωνητικά της Ειρήνης Αργύρη έφταναν με απόλυτη ευκρίνεια στα αυτιά μας. Αυτό που εντοπίσαμε σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις τους ήταν το γεγονός πως η κιθάρα ακουγόταν με περισσότερο όγκο σε σχέση με όλες τις άλλες φορές, δίνοντας μια περισσότερο heavy προοπτική στο σύνολο.
Στη διάρκεια του set ακούστηκαν και οι έξι συνθέσεις του Odalisque και είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την ποιότητα τους αλλά και την ενιαία αισθητική που τις χαρακτηρίζει. Αν μετά από μια ζωντανή παρουσίαση ενός δίσκου αναζητάς να τον ξανακούσεις, τότε μάλλον ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Πριν όμως από το καληνύχτισμα υπήρχε κάτι ακόμα. Ως φινάλε λοιπόν επιλέχθηκε το αγαπημένο μας At the Edge of the World το οποίο πρόσθεσε μια ακόμα πιο ευχάριστη γεύση σε μια έτσι κι αλλιώς εξαιρετική βραδιά.
