Η “οικογενειακή συγκέντρωση” μπορεί να μην πραγματοποιήθηκε μέσα στις γιορτές όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί λόγω ενός δυσάρεστου γεγονότος, αλλά έστω και ετεροχρονισμένα έλαβε χώρα στο πάντα φιλόξενο An Club, με την προσέλευση να είναι μαζική και τα τρία συγκροτήματα, με τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους, να δίνουν ό,τι καλύτερο είχαν.
Τους πιο καινούριους της παρέας, τους Kidney Black, τους είχαμε δει σχετικά πρόσφατα όταν άνοιξαν τη συναυλία των New Model Army και μας είχε γεννηθεί η επιθυμία να τους ξαναδούμε στο μέλλον κατά προτίμηση σε κάποιον μικρότερο χώρο. Το An αποδείχθηκε όντως ιδανικό, καθώς ο πάνκικος ήχος τους έμοιαζε να βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον. Η ίδια η μπάντα εξάλλου εμφανίστηκε πολύ πιο δεμένη και με σαφώς περισσότερη αυτοπεποίθηση (ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μουσικούς με εμπειρία σε διάφορα σχήματα), κάτι που ήταν φανερό επί σκηνής. Με υλικό από τη μοναδική τους κυκλοφορία τους (Lychnopolis Sessions) καθώς και κάποιες νέες συνθέσεις, παρουσίασαν ένα σύντομο, σφιχτό και καταιγιστικό set που προκάλεσε σίγουρα το ενδιαφέρον πολλών από αυτών που είχαν κατέβει από νωρίς στο υπόγειο. Αν μη τι άλλο ένα δυνατό ξεκίνημα για τη βραδιά.
Οι Coyote's Arrow που ακολούθησαν, μετρούν πολλές περισσότερες εμφανίσεις στο ενεργητικό τους, μιας και υπάρχουν περισσότερα χρόνια, ενώ και αυτοί έχουν στη σύνθεση τους μέλη παλιότερων συγκροτημάτων (με γνωστότερα τους Deus ex Machina και Nonmandol). Παρότι τους είχαμε δει μόλις πριν λίγες μέρες στον ίδιο ακριβώς χώρο, ως opening στους Savage Republic, η χαρά που θα τους είχαμε ξανά μπροστά μας ήταν μεγάλη. Άλλωστε το live τους έμοιαζε διαφορετικό, έστω κι αν οι αλλαγές ήταν μικρές. Το οικογενειακό κλίμα που επικρατεί επί σκηνής (χαρακτηριστικές οι αγκαλιές και τα φιλιά πριν και μετά το live)καθώς και η τρέλα που βγάζουν στο σανίδι (με πρώτους και καλύτερους την Ευτυχία Μάνθου και τον Σταύρο Χατζόπουλο, που δεν αφήνουν κανένα στην ησυχία τους) κάνουν τις εμφανίσεις του μοναδικές και απολαυστικές. Χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο όταν περίπου στα μέσα του live τους κάποιος από το κοινό φώναξε προς τον Σταύρο την γνωστή ατάκα “παίξε πανκ!”, με την άμεση απάντηση να είναι “σιγά μην παίξω πανκ ρε...”, κάτι που φυσικά δεν τηρήθηκε στην πράξη αφού στο υπόλοιπο σετ ακούσαμε πανκ δυναμίτες όπως Living in My Brain, Operator και Shots. Όσο για το φινάλε, κράτησαν το κλασικά το Coyote's Arrow για να δώσουν ένα πανηγυρικό τόνο στο κλείσιμο και το κατάφεραν με άνεση. Άξιοι και με το παραπάνω.
Για τη συναυλιακή επιστροφή των Holy Strangers, η οποία μας χαροποίησε ιδιαίτερα, είχαμε γράψει πριν μερικούς μήνες, με αφορμή την εμφάνιση τους στο Κύτταρο. Το επόμενο αθηναϊκό live τους μπορεί να μετατέθηκε για λίγο, όπως προαναφέραμε, αποτέλεσε όμως μαγνήτη για τους φίλους της μπάντας που γέμισαν πλήρως τον χώρο. Ιδιαίτερες συστάσεις για τους Strangers δεν χρειάζονται, μόνο ξένοι δεν μας είναι. Θα μπορούσαμε εξάλλου να μιλήσουμε για ένα supergroup για τα ελληνικά δεδομένα (η αναφορά και μόνο σχημάτων όπως Last Drive, Nightstalker, Make Believe, Mode Plagal, δικαιολογεί τη χρήση του συγκεκριμένου όρου).
Το comeback του γκρουπ πραγματοποιήθηκε σε συνδυασμό με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του Diary Of The Shadow, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια σημαντική ανανέωση ως προς τον ήχο και ουσιαστικά σηματοδότησε μια νέα αρχή για το συγκρότημα. Λογικό και αναμενόμενο οι νέες συνθέσεις να κατέχουν την μερίδα του λέοντος στο set, ως πιο πρόσφατες η μπάντα διψάει να τις παίζει ενώπιον του κοινού. Κάποια από τα καινούρια κομμάτια, αν κρίνουμε από την υποδοχή τους, έχουν βρει ήδη το κοινό τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα “A Star Is A Star”, “Words” και “The Lotus Song” (για τους φίλους, απλά Johnny). Προσωπικά ενθουσιάστηκα από την απόδοση του βραδύκαυστου “Fire in the Woods”, το οποίο αποτελεί μάλλον το κρυφό χαρτί του άλμπουμ.
Φυσικά δεν έλειψαν οι επιλογές και από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, με τα κλασικά Desolation Revelation, Fiery Road και Strange Cat Incident να μην μπορούν να μείνουν εκτός σετ. Το καλύτερο τους κομμάτι, κατ' εμέ, Trouble on Trouble (το είχαμε πρωτακούσει στο 7ιντσο με το οποίο παρουσιάστηκαν στη δισκογραφία το 2013) επιλέχθηκε ορθά για το τέλος του κανονικού μέρους. Όσο για το οριστικό φινάλε, αυτό ήρθε με μια οργιαστική εκτέλεση στο Self Preservation Blues, με τον Κωστή Ζουλιάτη να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα πλήκτρα, παίζοντας μάλιστα εισαγωγή... Final Countdown!
Αν ο στόχος του “Family Gathering”, όπως είχε ονομαστεί εξαρχής η βραδιά, ήταν να ενώσει επί σκηνής τρία γκρουπ με κοινές αναφορές και να φέρει κοντά το κοινό που στηρίζει τις συγκεκριμένες μπάντες αλλά και ανάλογα εγχειρήματα, τότε βάσει αποτελέσματος μπορούμε να που πως ο σκοπός επετεύχθη. Ο γεμάτος χώρος, η ενέργεια και το πάθος που έβγαλαν τα συγκροτήματα στη σκηνή καθώς και ο συντονισμός τους με το κοινό, συνηγορούν σε αυτό. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως θα διοργανωθούν στο μέλλον κι άλλες τέτοιες βραδιές.
Κείμενο, φωτογραφία: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
