Παρότι οι εμφανίσεις του Παύλου Παυλίδη στην Τεχνόπολη είναι ουκ ολίγες μέχρι σήμερα, κάθε φορά στο φινάλε μοιάζει σαν αυτή να ήταν μια μοναδική εμπειρία που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί. Για άλλη μια φορά λοιπόν όλα συντονίστηκαν ώστε η συναυλία να εξελιχθεί σε μια βραδιά που αξίζει να θυμάσαι για πολλούς λόγους.

Η περασμένη Τετάρτη έμοιαζε με μια αναβίωση των αναμνήσεων από το άλλοτε κραταιό εγχώριο ροκ, χωρίς όμως η νοσταλγία να σκεπάζει απαραίτητα τα πάντα. Από τη μία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γιόρτασε μισό αιώνα στις σκηνές συγκεντρώνοντας ένα τεράστιο πλήθος στο Καλλιμάρμαρο (με το νεανικό κοινό να δίνει βροντερό “παρών”), από την άλλη πάρα πολύς κόσμος μαζεύτηκε στην Τεχνόπολη για χάρη του Παύλου Παυλίδη. Καλά λοιπόν τα χιπ χοπ, ραπ και τραπ event αλλά καλό είναι να μη διαγράφουμε την δυναμική του εγχώριου ροκ (ο,τι κι αν αυτό περιλαμβάνει) ελαφρά τη καρδία.

Και αφού πιάσαμε την κουβέντα περί ροκ, δεν μπορούμε να μην καταγράψουμε το γεγονός πως το τωρινό γκρουπ του Παύλου Παυλίδη (Hotel Alaska) παρότι πολλοί προδιέγραψαν πως θα είναι το πλέον πειραματικό του σχήμα, στην πράξη είναι μάλλον το πιο ροκ της σόλο διαδρομής του. Ειδικά στη τωρινή μίνιμαλ μορφή του που περιλαμβάνει τους Δημήτρη Τσεκούρα (μπάσο),    Αλέκο Γεωργουλόπουλο (κιθάρα, synths) και Αλέξη Σταυρόπουλο (τύμπανα), η συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη. Εμείς από την πλευρά μας απλώς θα πούμε ότι μοιάζει να του ταιριάζει πάρα πολύ και δείχνει κι ο ίδιος να το απολαμβάνει στο έπακρο.

Η εμφάνιση αυτή δεν ήταν συνδεδεμένη με την κυκλοφορία κάποιου νέου άλμπουμ (το φετινό  Πέρα Από Τη Θάλασσα είναι ιδιαίτερη περίπτωση και παρουσιάστηκε σε ξεχωριστές παρατάσεις στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση), οπότε το set list είχε περισσότερο τη λογική του best of, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Το ξεκίνημα με το “Όσο μικραίνω” από την δισκογραφία των B Movies έμοιαζε ιδανικό. Ακολούθως, συνθέσεις όπως τα ιδιαίτερα αγαπητά “Η Μαίρη” και “Αννα” ακούστηκαν σε σαφώς up tempo λογική, το ίδιο και το απίθανο “Παιδί Με Το Πατίνι” που ξεχώρισε από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου Το Μαύρο Κουτί (2021), της τελευταίας κυκλοφορίας του Παυλίδη με δικό του υλικό. Πολύ σύντομα περάσαμε στην εποχή των Ξύλινων Σπαθιών με τα διαχρονικά “Ατλαντίς” και “Φωτιά στο Λιμάνι” να ακούγονται πολύ νωρίς στο live. Όταν όμως έχεις τόσο μεγάλο όγκο τραγουδιών στο ενεργητικό σου, όπως ο Παυλίδης, δεν διστάζεις να παίξεις τόσο νωρίς πολυαγαπημένα κομμάτια, εφόσον έχεις πολλά ακόμα για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Κάπως έτσι τα “Τώρα αρχίζω και θυμάμαι”,  “Ρόδες”,  “Ο βασιλιάς της σκόνης” και “Πάρε με μαζί σου” μόνο ως υποχώρηση της έντασης δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν.

Κι αν η αξία του υλικού των Σπαθιών έχει κριθεί προ καιρού, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να καταγράφουμε πως σημαντικό κομμάτι της solo δισκογραφίας του Παυλίδη (μεγάλο μέρος της οποίας έχει συνδεθεί με τους B Movies) έχει αγαπηθεί επίσης πολύ από το ακροατήριο του. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε τα “Μόχα” και “Σπασμένη Πολυθρόνα” τα οποία γνώρισαν ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό. Μάλιστα το δεύτερο αφιερώθηκε στον σπουδαίο Γιάννη Μαρκόπουλο, ο οποίος αποδήμησε προ λίγων ημερών και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε ο Παυλίδης να παρουσιάσει τη δική του προσέγγιση στο έργο του συνθέτη λίγους μήνες πριν στο δίσκο Πέρα Από Τη Θάλασσα. Επιπλέον, το encore ξεκίνησε με τoν Παυλίδη να απαγγέλλει στίχους από τα “Γκρεμισμένα Σπίτια” που περιλαμβάνονται στο συγκεκριμένο άλμπουμ και μοιάζουν τόσο επίκαιρη στην παρούσα συγκυρία.

Κατά τη διάρκεια του encore, η ένταση χτύπησε ξανά κόκκινο με το πολυακουσμένο “Λιωμένο Παγωτό” και το έπος “Παράξενο Τραγούδι” που ακούστηκε σε μια εκτεταμένη χορευτική εκτέλεση που κατέληξε στο “Κοράκι”. Κάπου εκεί ο Παυλίδης είπε με ειλικρίνεια πως δεν θέλουν να κατεβούν από τη σκηνή, και όντως το εννοούσε παρότι η συνολική διάρκεια πλησίασε τις 2,5 ώρες και θα μεγάλωνε ακόμα αν δεν υπήρχε το απαραίτητο curfew της Τεχνόπολης. Εν τέλει, έκανε και το κάτι παραπάνω, παίζοντας εκτός προγράμματος το “Σιωπή” ώστε να ξεπροβοδήσει τον κόσμο με τον ομαλότερο δυνατό τρόπο.

35 χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο των Μωρών στη Φωτιά και 30 από το ντεμπούτο των Ξύλινων Σπαθιών, ο Παύλος Παυλίδης διατηρεί την φλόγα και την ενέργεια ενός εφήβου ή έστω ενός νεαρού μουσικού. Και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να το κάνει για καιρό, όσο ακόμα το χειροκρότημα και η αγάπη από το κοινό συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής