Η δεύτερη ημέρα του Release Festival ήταν κυριολεκτικά ηλεκτρική. Οι διοργανωτές επιχείρησαν να παντρέψουν πολλές πτυχές του ηλεκτρονικού ήχου, από την «ορθόδοξη» synth pop και την dream pop μέχρι πιο σύγχρονες και δυναμικές μορφές της electronica και σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν.
Θα πρέπει να επισημάνουμε δύο πράγματα (καθώς για τον γράφοντα ήταν η πρώτη του ημέρα στο φετινό Release). Για μια ακόμη χρονιά υπάρχει σοβαρή προσπάθεια αναβάθμισης. Πρώτη και σημαντικότερη, η προσπάθεια, παρά το περιορισμένο του χώρου, να διασυνδεθεί η Πλατεία Νερού με το Κέντρο Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος» μέσω της πεζογέφυρας που είναι στα δεξιά του χώρου. Επίσης, υπάρχει πολύ οργανωμένη τέντα για ιατρικές βοήθειες και πρέπει να ομολογήσω ότι με εντυπωσίασε το γεγονός ότι παρέχονται ωτασπίδες για μικρά παιδιά. Να που τουλάχιστον σε κάτι «γινόμαστε Ευρώπη»…
Μίκρο
Ας ξεκινήσουμε με τους αγαπητούς Θεσσαλονικείς, των οποίων πέτυχα το δεύτερο μισό του set τους. Σε πολύ καλή διάθεση και με όπλο ένα εξαιρετικό οπτικό show, οι Μίκρο ήταν ευχάριστοι και αποτέλεσαν μια solid εισαγωγή για το υπόλοιπο της βραδιάς. Μια μικρή, υποκειμενική ένσταση πως σε κάποιες στιγμές ήταν λίγο over the top ώστε να ξεσηκώσουν τους παρευρισκόμενους, εικόνα κάπως παράταιρη με τον στυλιζαρισμένο ήχο τους.
OMD
Όσοι περίμεναν απλώς μια νοσταλγική αναβίωση των 80s, βρέθηκαν μπροστά σε μια έκπληξη. O Andy McCluskey αλώνισε τη σκηνή με πάθος και ενθουσιασμό έφηβου παρά τα 64 του χρόνια. Τα φωνητικά σχεδόν αψεγάδιαστα και η μουσική (με μοναδική «παραφωνία» το κατέβασμα του ρυθμού σε κάποια κομμάτια) αναπαρήγαγε με πιστότητα κομμάτια που αγαπήθηκαν πολύ. Από το εμβληματικό Electricity και το υποβλητικό Messages μέχρι το νοσταλγικό If You Leave (που συνοδεύτηκε οπτικά με εικόνες της Molly Ringwald για να μας θυμίσει το Pretty in Pink), η Πλατεία Νερού ξαναθυμήθηκε για ποιο λόγο η δεκαετία του ογδόντα είναι εξαιρετικά αδικημένη και ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κάτι περισσότερο από ένα απλό cult.
Η εμφάνιση των OMD έκλεισε με το mega-hit Enola Gay. Ευφορικό κλείσιμο μιας απολαυστικής εμφάνισης.
M83
Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι M83 και θεωρώ τον Anthony Gonzalez έναν χαρισματικό συνθέτη. Έχοντας, όμως, την τύχη να παρακολουθήσω το θεσπέσιο set τους στο πλαίσιο της δεύτερης ημέρας του Release, αντελήφθην ότι τους έχω υποτιμήσει. Δεν είναι απλώς μια καλή dream-synth pop μπάντα με ενδιαφέρουσες 80s αναφορές που ίσως δίνει την εντύπωση του σχετικά «ανάλαφρου». Είναι ένα project με εξαιρετικό βάθος και ποιότητα κι αυτό το έτριψαν μεγαλοπρεπώς στη μάπα κάθε αμφισβητία στη συναυλία της περασμένης Τετάρτης.
Από τις πρώτες νότες του Oceans Niagara οι M83 πήραν μαζί τους τους (δυστυχώς) λίγους πρόθυμους να μοιραστούν το ταξίδι τους. Μια πανδαισία χρωμάτων συνόδευε την αδιανόητη μίξη synth pop, shoegaze, post rock που απλωνόταν στα - ευτυχώς - μακρόσυρτα ταξίδια, παρμένα κυρίως από το τελευταίο άλμπουμ τους, Fantasy. Ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν με ενδιέφερε να ακούσω κάποια συγκεκριμένα κομμάτια (οκ, συγκινήθηκα με το υπέροχο Wait), αλλά να χαθώ μέσα στον πολυπλόκαμο ήχο των Μ83 που θα μπορούσε να είναι soundtrack της Ιστορίας Χωρίς Τέλος του Έντε. Τολμώ να πω ότι σε αυτό το συναρπαστικό ηχητικό trip, το πιο γνωστό τους κομμάτι, το Midnight City, ακούστηκε σχεδόν παράταιρο.
Μια από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων ετών και εύχομαι να τους ξαναδούμε σύντομα.
Röyksopp
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, δεν έχω κάτι με τους Röyksopp. Τους θεωρώ μια συμπαθητική synth pop/electronica μπάντα με κάποια αξιόλογα κομμάτια. Ίσως η κρίση μου για το set τους να έχει επηρεαστεί σε ένα βαθμό από τη μυσταγωγία που κάποιοι από εμάς βιώσαμε με τους Μ83. Και ενδεχόμενα η σύγκριση της ανταπόκρισης του κοινού στα δύο συγκροτήματα να επηρέασε την άποψή μου.
Δεν μπορώ, όμως, να κρύψω ότι είναι άδικο και απολύτως ενδεικτικό της πολιτιστικής παρακμής που βιώνουμε, αλλά και της αισθητικής καλλιέργειας του κοινού, η μεγαλειώδης εμφάνιση των Μ83 να βρίσκει χλιαρή (στην καλύτερη περίπτωση) ανταπόκριση και το generic set των Röyksopp να γνωρίζει τέτοια αποθέωση. Οκ, είχαν ένα εξαίρετο οπτικό show, ενδιαφέροντες χορευτές, επιβλητικά εφέ, αλλά η μουσική (πλην 2-3 περιπτώσεων που κατάφερα να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι μέσα στην κακοφωνία των beats) ήταν ένα χορευτικό συνονθύλευμα μέτριας ποιότητας. Ένα techno/house dj set που θα μπορούσε να προκατασκευάσει οποιοσδήποτε δισκοθέτης β κατηγορίας σε κάποιο club τουριστικού προορισμού. Κι όμως, ενώ στους Μ83 το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε στήσει πηγαδάκια μασουλώντας χαρωπά Pringles, στους Νορβηγούς φίλους μας οι φεστιβαλιστές χόρευαν σαν να μην υπάρχει αύριο, με το φανατισμό του raver που συναντά το τσιφτετέλι.
Το οπτικό μέρος, ειδικά στις συναυλίες αρένας, είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της εμφάνισης ενός καλλιτέχνη. Γίνεται όμως ολοένα και φανερότερο ότι η πλειονότητα των σύγχρονων καλλιτεχνών αρκούνται στο αμπαλάζ, προσφέροντας χαμηλής ποιότητας μουσική για τις απαίδευτες μάζες. Αυτό νομίζω συνοψίζει την εμφάνιση των Röyksopp στην Πλατεία Νερού που, ωστόσο, ικανοποίησε τη συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα του κοινού. Κι από αυτή την άποψη, είναι επιτυχημένη, αν και το ζητούμενο είναι άλλο… Η ψυχή της μουσικής, της καλλιτεχνικής δημιουργίας εν γένει, που χάνεται μέσα στον απρόσωπο ωκεανό του πλαστικού, του απρόσωπου και του μέτριου που μας περικυκλώνει όλο και πιο στενά.
