Οι Waterboys αποτελούν διαχρονικά συναυλιακή εγγύηση, με τον Mike Scott να έχει μια μοναδική ικανότητα να στήνει αξιομνημόνευτα live. Η εμφάνιση στο Ηρώδειο δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Η αγάπη μας για τους Waterboys είναι δεδομένη, ωστόσο αυτή τη φορά αναμέναμε τη συναυλία τους στο Ηρώδειο ελαφρώς συγκρατημένοι. Η πρόσφατη αποχώρηση του Steve Wickham μόνο ως ήσσονος σημασία γεγονός για την μπάντα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί. Μπορεί o Mike Scott να την παρουσίασε σαν μια ανακουφιστική εξέλιξη καθώς, όπως δήλωσε, πλέον μπορούσε να ακούει τη φωνή του χωρίς να ακούει ταυτόχρονα το βιολί, εντούτοις ο Wickham δεν ήταν ένας ακόμα μουσικός από τους δεκάδες που έχει αλλάξει ο Scott, αλλά ήταν αυτός που στιγμάτισε παντοτινά τον ήχο της μπάντας με το fiddle του και του προσέδωσε ένα ξεχωριστό, απολύτως διακριτό χρώμα. Η απουσία του βιολιού και κατ' επέκταση του folk στοιχείου είχε ως συνέπεια, όπως διαπιστώσαμε στην πορεία, το γκρουπ να κάνει σαφή στροφή προς πιο rock & roll απόδοση του υλικού, η οποία εν τέλει καθόλου δεν μας “χάλασε”.   

Ως λαός έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως συγκροτήματα και καλλιτέχνες που επισκέπτονται τη χώρα μας, προσαρμόζουν αυτομάτως τις παραστάσεις τους σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας. Στην πράξη η πλειοψηφία των γκρουπ/ μουσικών δύσκολα αλλάζει εν μέσω περιοδείας το προβαρισμένο εκ των προτέρων ρεπερτόριο για χάρη του εκάστοτε κοινού. Υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ο Mike Scott ανήκει σε αυτές και το έχει κάνει πράξη και στο παρελθόν. Αυτή τη φορά επέλεξε να ανέβει μόνος του στη σκηνή, να κάτσει στα πλήκτρα και να ξεκινήσει το επικό Don’t Bang the Drum έτσι ώστε ο πρώτος στίχος που θα ακουγόταν να είναι το “Well here we are in a special place”. Προφανώς ο χώρος διεξαγωγής της συναυλίας δεν τον άφησε αδιάφορο και μάλιστα θα διαπιστώναμε στη συνέχεια πως μας είχε ετοιμάσει κι άλλες εκπλήξεις ειδικά για την περίσταση.
Μόλις ολοκληρώθηκε η μοναχική ερμηνεία του Scott, στη σκηνή ανέβηκε το υπόλοιπο συγκρότημα, αποτελούμενο από 4 μουσικούς (το βιολί είχε αντικατασταθεί με ένα δεύτερο keyboard) και αμέσως ξεκίνησε το Where the Action Is, που ανήκει στο πιο πρόσφατο υλικό του σχήματος. Κι αν κάποιοι θεώρησαν πως ο Scott θα έδινε έμφαση στις πρόσφατες ηχογραφήσεις του (όπως άλλωστε συνηθίζει), θα διαπίστωναν καθ'όδον πως ο δαιμόνιος Σκοτσέζος είχε άλλα σχέδια. Η βουτιά στο παρελθόν με συνθέσεις όπως τα Glastonbury Song, A Girl Called Johnny και This Is The Sea προκάλεσαν αναμενόμενα ενθουσιασμό.
Κάπου στη μέση του live ήρθε η ώρα για το περίφημο Fisherman's Blues σε μια χορταστική εκτέλεση έστω και χωρίς το χαρακτηριστικό solo βιολιού του Wickham. Αμέσως μετά μας περίμενε άλλη μια έκπληξη, οι μουσικοί της μπάντας αποχώρησαν και στη σκηνή ανέβηκε ο κλαρινοπαίκτης Πάνος Σκουτέρης, ο οποίος συνόδευσε την ακουστική κιθάρα του Scott στο λατρεμένο The Return of Pan (αν κάποιοι σκανδαλίζονται από την εικόνα του κλαρίνου στο Ηρώδειο, μάλλον δεν θα θέλουν να μάθουν πως νωρίτερα οι Waterboys είχαν παίξει και ολίγον από Kiss...). Και για να ολοκληρωθεί όπως έπρεπε η ενότητα αφιερωμένη στο θεό Πάνα (το “αφεντικό του”, όπως τον αποκάλεσε ο Scott), το The Pan Within έπρεπε να πάρει τη σκυτάλη. Ήμασταν πραγματικά τυχεροί καθώς αυτό αποδόθηκε μεγαλειωδώς και με τα κλασικά περάσματα από το Because the Night των Smith/ Springsteen. Το κιθαριστικό πακετάκι των Medicine Bow – Be My Enemy διατήρησε τις εντάσεις στο κόκκινο λίγο πριν το encore.
Μετά από ολιγόλεπτη απουσία, το συγκρότημα επέστρεψε για το οριστικό φινάλε με το αναμενόμενο And A Bang On The Ear και το ακόμα πιο αναμενόμενο The Whole of the Moon, στο οποίο οι θεατές άναψαν τους φακούς στα κινητά τους δημιουργώντας μια πραγματικά υπέροχη εικόνα. Το καλύτερο κλείσιμο για ένα απολαυστικό δίωρο live.
Φεύγοντας δεν μπορούσαμε να μην εκθειάσουμε ξανά τον Mike Scott, ο οποίος παρουσιάστηκε αειθαλής, φορώντας καουμπόικο καπέλο, παντελόνι-καμπάνα και δερμάτινες μπότες, βγαλμένος κατευθείαν από τις νότιες πολιτείεεεε... από τα highlands της Σκοτίας. Η ικανότητα ή το χάρισμα να δημιουργεί σπουδαίες συναυλιακές αναμνήσεις, ανεξαρτήτως των εκάστοτε συνοδοιπόρων του, και με τις σημαντικές ηχογραφήσεις του να τοποθετούνται δεκαετίες πίσω, είναι κάτι το σπάνιο. Άξιος!

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφία: Μιχάλης Κουρής