Η επιστροφή των Riverside στη χώρα μας αποτέλεσε μια ακόμα ευκαιρία για να διαπιστώσουμε την αρτιότητα που χαρακτηρίζει τις εμφανίσεις τους, με την ιδιαίτερη προσοχή στη παραμικρή λεπτομέρεια να έχει κάνει τους Πολωνούς να ξεχωρίζουν εδώ και αρκετά χρόνια.
Η αρχή με τους Mother Of Millions δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για εκείνους, ως μια μπάντα που συγκινεί στους δίσκους και τις συναυλίες της. Η σύνδεση με τους Riverside ήταν προφανής: κι εκείνοι έχασαν μέλος/αδελφό τους και πάλεψαν/παλεύουν ακόμη να ξεπεράσουν την απώλεια συνεχίζοντας να υπάρχουν και να δημιουργούν. Όλα τα όπλα τους βρισκόταν και πάλι εδώ επί σκηνής και μεγαλύτερο όλων είναι σίγουρα το παροιμιώδες δέσιμο της τετράδας και ο άρτιος συνδυασμός τους. Αναπόφευκτα όμως από το σύνολο ξεχωρίζει ο Γιώργος Προκοπίου, του οποίου οι φωνητικές δυνατότητες και, κυρίως, το ερμηνευτικό πάθος αποτελούν σπάνια assets για οποιοδήποτε συγκρότημα.
Δεν περιέλαβαν κάποια φρέσκα τραγούδια στο σετ τους, όμως τα γνωστά και παλαιότερα, ικανοποίησαν με το παραπάνω το κοινό που τους γνώριζε ήδη, το οποίο όμως παραδόξως δεν αποτελούσε πλειοψηφία, όπως φάνηκε μετά από τις ευθείες ερωτήσεις του Προκοπίου στο κοινό. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο να μην επικαλύπτεται το fan base των δύο συγκροτημάτων εκείνης της ημέρας. Εμείς πάντως ευτυχούμε πραγματικά ως μουσικόφιλοι που έχουμε μια τέτοια μπάντα συνεχώς στα πόδια μας… Περιμένουμε πλέον από εκείνους το νέο άλμπουμ και τις συναυλίες τους τον Δεκέμβριο μαζί με we.own.the.sky.
Αμέσως μετά τη λήξη της εμφάνισης των Mother of Millions το συνοδευτικό συνεργείο των Riverside ανέλαβε να προετοιμάσει με χαρακτηριστική μεθοδικότητα και ταχύτητα τη σκηνή στην εντέλεια, υπό τους νοσταλγικούς ήχους χριστουγεννιάτικων ασμάτων… To πολωνικό γκρουπ είναι γνωστό για την τάση του προς την τελειομανία οπότε οι εικόνες που αντικρίσαμε ήταν αναμενόμενες και γνωστές από το παρελθόν. Η κονσόλα ήταν τοποθετημένη στο κέντρο της πλατείας, ο εξοπλισμός για το φωτισμό ήταν εντυπωσιακός και γενικά το όλο σκηνικό που αντικρίσαμε στο Fuzz μαρτυρούσε άκρατο επαγγελματισμό. Για την ακρίβεια μας είχε προϊδεάσει ήδη πριν την είσοδο στο χώρο το θηριώδες tour bus με το σχετικό trailer (κουβαλάνε παντού το δικό τους εξοπλισμό) που ήταν σταθμευμένο στο πίσω μέρος του venue. Βεβαίως πολύ καλές είναι οι τεχνικής φύσης λεπτομέρειες, όμως η ουσία είναι η μουσική και εκεί η μπάντα από τη Βαρσοβία έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια της εδώ και δυο δεκαετίες.
Στις 10 ακριβώς (είπαμε έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια...), ένα ένα τα τέσσερα μέλη των Riverside ανέβηκαν στην σκηνή με τελευταίο τον μπροστάρη Mariusz Duda. Όσοι έχουν ξαναδεί το σχήμα ζωντανά γνωρίζουν την χαρακτηριστική ευφράδεια του Duda και την τρομερή ικανότητα να επικοινωνεί με το κοινό χωρίς να καταφεύγει στην πολυλογία ή σε αχρείαστες κολακείες. Ενώ και το καυστικό του χιούμορ είναι στα δυνατά του σημεία, ειδικά όταν αναφέρεται με σκωπτικό ύφος στο prog metal είδος. Ως σωστός οικοδεσπότης φρόντισε εξαρχής να ενημερώσει τους παρευρισκόμενους πως το live θα περιστρεφόταν γύρω από το φετινό ID.Entity, προσθέτοντας ωστόσο πως δεν θα παρέβλεπαν το μουσικό παρελθόν τους (η χαρακτηριστική ατάκα του “No Worries” μας καθησύχασε).
Πράγματι, το φετινό τους πόνημα κατέλαβε σημαντικό τμήμα του setlist, καθώς δίνοντας του το χώρο και το χρόνο (μιας και ακούστηκε σχεδόν στην ολότητα του) που του αναλογούσε η μπάντα ήθελε να δείξει πόσο πολύ πιστεύει σε αυτό. Η αλήθεια είναι πως παρότι ο δίσκος κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου, προσωπικά αισθάνομαι πως ακόμα χρειάζεται αρκετές ακροάσεις ώστε να αφομοιωθεί πλήρως. Δεν μπορούμε να πούμε ωστόσο πως το υλικό του άλμπουμ δεν στάθηκε καλά στο live, το γεγονός μάλιστα πως η μπάντα έδωσε μια έξτρα δυναμική στις συνθέσεις, σίγουρα βοήθησε. Για παράδειγμα το Post-Truth θύμισε λίγο κάτι από τις καλύτερες στιγμές στο παρελθόν τους. Κι όταν έφτασε όντως η στιγμή για τη βουτιά στο παρελθόν η συναυλία απογειώθηκε, αρχικά με το Wilson-ικο We Got Used to Us από το σπουδαίο Shrine of New Generation Slaves (2013) και αμέσως μετά με το έπος Egoist Hedonist που έδωσε το έναυσμα για μαζικό headbanging. Ακολούθησε το Friend or Foe?, το καλύτερο κομμάτι της φετινής κυκλοφορίας τους, για να συμπληρωθεί έτσι μια τριάδα συνθέσεων που αποτέλεσαν το αποκορύφωμα της βραδιάς. Με αυτό τον τρόπο ολοκληρώθηκε το βασικό μέρος του set, το οποίο διαδέχθηκε το καθιερωμένο encore, με τον κόσμο να καλεί το γκρουπ φωνάζοντας ρυθμικά Riverside – Riverside. Το φρέσκο Self-Aware και το Porcupine-ικό Conceiving You, αποτέλεσαν καλές επιλογές για να κλείσει όμορφα το live. Η αποθέωση που γνώρισε το σχήμα στο φινάλε ήταν δικαιολογημένη καθώς οι μουσικοί έδωσαν ο,τι καλύτερο μπορούσαν.
Κλείνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε πως οι Riverside έχουν περάσει από μια δύσκολη μεταβατική εποχή που κλήθηκαν βίαια να διανύσουν, μια περίοδο που έθεσε υπό αμφισβήτηση ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της μπάντας. Πλέον προχωράνε με σταθερά βήματα κοιτώντας αποκλειστικά μπροστά. Φυσικά μιλάμε για ένα γκρουπ που έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, αλλά κι εμείς οι ίδιοι έχουμε αλλάξει στο μεταξύ, δεν είμαστε οι ίδιοι, όπως ήμασταν, για παράδειγμα, στις 8 Μαρτίου του 2020, την προηγούμενη φορά δηλαδή που τους είχαμε δει στην Αθήνα, μην γνωρίζοντας τότε πως η συναυλία εκείνη ήταν η τελευταία που θα παρακολουθούσαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω της πανδημίας. Όπως και να έχει, τα δύσκολα μοιάζουν να είναι πίσω και με περισσή αυτοπεποίθηση οι Πολωνοί δείχνουν πως σκοπεύουν να είναι δραστήριοι και παραγωγικοί για πολύ ακόμα.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Riverside), Μιχάλης Κουρής (Mother Of Millions)
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
