Οι Sound Explosion δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι σαφώς το εμβληματικότερο ελληνικό σχήμα garage με την στενότερη έννοια του όρου. Με την πρώτη συναυλία τους μετά από πολλά χρόνια που θα πραγματοποιηθεί στις 16 Απριλίου στο Fuzz Live Music Club να πλησιάζει, μας έδωσαν μία συνέντευξη όπου είχαν την ευκαιρία να μας μιλήσουν (για τι άλλο;) για το garage, όπως λίγοι όμως μπορούν να μιλήσουν, αλλά και για αυτούς τους ίδιους. Θα διαπιστώσετε ότι βρίσκονταν σε κέφια!
Πολλά τα χρόνια της απουσίας σας από την «ενεργό δράση». Τι ήταν αυτό που σας κράτησε μακριά και, κυρίως, τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε να επανεμφανιστείτε;
Αυτό που μας κράτησε μακριά ήταν ότι πάντα στη ζωή μας είχαν και έχουν άλλα πράγματα πρώτη προτεραιότητα, καθώς και μερικές εσωτερικές «προστριβές». Επίσης, κάποιοι από εμάς ξαφνικά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης υπό μυστηριώδεις συνθήκες και δεν θυμούνται τίποτε για το που ήταν και το τι έκαναν. Με τη βοήθεια όμως του Αμπελελε ξαναβρεθήκαμε και για τον λόγο αυτό και επιστρέφουμε.
Ακούγοντας ξανά τις παλιές σας ηχογραφήσεις (τόσο το LP όσο και τα singles) νιώθετε ικανοποιημένοι από το πως ακούγονται σήμερα; Θα υπήρχαν πράγματα που ίσως θα κάνατε αλλιώς;
Δεν συνηθίζουμε να σκαλίζουμε το παρελθόν, για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Πάντως, είμαστε ικανοποιημένοι με τον ήχο της πλειοψηφίας των ηχογραφήσεων που κάναμε. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι τότε οι ηχογραφήσεις ήταν ακόμα αναλογικές. Πιστεύουμε πως δεν θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι διαφορετικό με τα μέσα που διαθέταμε τότε. Ακόμα και άλλα μέσα να είχαμε, μπορεί να αλλάζαμε απλά κάποιες λεπτομέρειες. Αλλά και πάλι τις διαφορές θα τις αντιλαμβανόμασταν μάλλον μόνο εμείς και όχι ο μέσος ακροατής, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πολλοί κατηγορούν το garage για υπερβολική προσκόλληση όχι μόνο στο ύφος, αλλά και στον ήχο των κλασικών ηχογραφήσεων των 60s. Πόσο σημαντικό είναι τελικά να χρησιμοποιείς εξοπλισμό και όργανα της εποχής; Είναι τελικά αυτός ο μόνος τρόπος να πετύχεις την σωστή ατμόσφαιρα, το σωστό συναίσθημα;
Κάθε μουσικό ιδίωμα έχει το δικό του ύφος και φιλοσοφία όσον αφορά στη δομή των τραγουδιών και τη μέθοδο ηχογράφησης, είτε είναι blues, είτε post-punk, είτε soul κλπ. Είναι μύθος λοιπόν ότι ισχύει μόνο για το garage η προσκόλληση στο ύφος. Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, είναι κοινό μυστικό ότι το να παίζεις με παλιά όργανα και εξοπλισμό είναι σημαντικό, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Και εμείς παίζαμε με αυθεντικά όργανα και ενισχυτές και χρησιμοποιούσαμε τεχνικές ηχογραφήσεις από τα 60’s, αλλά γνωρίζαμε από την πρώτη στιγμή πως αυτό που προέχει είναι να έχεις ένα καλό ή έστω αξιοπρεπές τραγούδι. Είναι το Α και το Ω. Για αυτό και εμείς δώσαμε μεγάλη έμφαση στον τομέα αυτό. Υπάρχουν εκατοντάδες μπάντες, garage και μη, που ενώ έχουν πετύχει καλό αποτέλεσμα στον ήχο τους, δηλαδή ήχο πιστό στις επιρροές τους και το μουσικό είδος που παίζουν, εντούτοις δεν έχουν καλά τραγούδια. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα πολύ συχνό σήμερα όπου το ύφος και το στυλ υπερέχουν της ουσίας.
Συχνές είναι οι αναφορές στο garage των 60s ως προάγγελο του punk ή ως punk των 60s κλπ. Είναι πιστεύετε σωστές οι αναφορές αυτές; Μήπως τελικά τα περισσότερα από αυτά τα συγκροτήματα ήθελαν απλώς να γίνουν οι νέοι Beatles, Stones, Kinks κλπ, παρά είχαν συνειδητά σχηματοποιήσει κάποιον ξεχωριστό ήχο; Αλλά, πέρα από αυτά, τι περιλαμβάνει ο όρος garage; Είναι μόνο αυτό που ακούμε στα Nuggets τα Pebbles ή τα Back From The Grave, ή θα μπορούσε να περιλαμβάνει ακόμα και σχήματα όπως π.χ. οι White Stripes στα πρώτα τους κυρίως LPs;
Κοίτα, το punk του ‘70 είχε πολλές ρίζες (Stooges, New York Dolls, Bowie, Slade κλπ), μεταξύ των οποίων και τα garage group του ΄60. Και prog άκουγαν οι πάνκηδες του ’70 και τώρα στα γεράματα το μαρτυράνε. Είναι σαφές ότι υπάρχει μια συνέχεια στο rock’n’roll. Τα συγκροτήματα του garage του ’60 ήθελαν να γίνουν οι Beatles και οι Stones της γειτονιάς τους, μπας και γυρίσει κανά κορίτσι να κοιτάξει προς τη μεριά τους και σταματήσουν να τρώνε ξύλο από τους μπούληδες του σχολείου τους. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους ήξεραν ότι δεν υπήρχε κάποια προοπτική «μεγάλης καριέρας», αφού στην χειρότερη περίπτωση τους περίμενε το Βιετνάμ και στην καλύτερη περίπτωση τους περίμενε μια θέση στο μπακάλικο του μπάρμπα τους ή σπουδές σε κάποιο κολλέγιο. Και εκεί ίσως κρύβεται το μυστικό της μαγείας που έχει αυτό το είδος. Ότι δηλαδή οι γκαραζοπιτσιρικάδες ήξεραν ότι αυτή ήταν η μοναδική, πρώτη και τελευταία, ευκαιρία τους να αφήσουν κάτι πίσω τους, και για αυτό αισθάνονταν πλήρως απελευθερωμένοι να ηχογραφήσουν αυτά που πραγματικά ήθελαν και αγαπούσαν, χωρίς να συμβιβάζονται με υποδείξεις από εταιρείες και παραγωγούς ή να περιορίζουν τον εαυτό τους από το φόβο τους μήπως βλάψουν μια ανύπαρκτη μελλοντική καριέρα. Πάρε για παράδειγμα ένα από τα πιο κλασσικά τραγούδια του garage, το «Green Fuz» των Randy Alvey & The Green Fuz ή το «To Find Out» των Keggs. Είναι δυνατόν να βγει όλος αυτός ο ηχητικός όλεθρος, όλη αυτή η αδυσώπητη μανία, όλη αυτή η κακόηχη απόγνωση από ένα group με managers και business plans και δεν ξέρω τι στο διάολο άλλο έχουν τα υποτιθέμενα «rock» και «indie» συγκροτήματα σήμερα; Πρόκειται για την απόλυτη νίκη του ερασιτεχνισμού, που είναι για εμάς η αληθινή ουσία και η αγνή καρδιά του rock’n’roll. Τώρα μετά από όλα αυτά θες όντως να μιλήσουμε για τους White Stripes; Δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους, αλλά, πραγματικά… Έχει κανένα νόημα;
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει ότι πολλά νεοψυχεδελικά σχήματα όπως π.χ. οι Black Angels έχουν γίνει αρκετά δημοφιλή. Αυτή η σκηνή σας έχει κινήσει το ενδιαφέρον;
Όχι ιδιαίτερα. Παραέχουν επιρροές από μπάντες που δεν ακούμε ιδιαίτερα (Spacemen 3, My Bloody Valentine, Can κλπ) για να κινήσουν το ενδιαφέρον μας. Εάν ακούσουν και λιγάκι Gandalf ή Hunger ή έστω Ιεχωβά Δεκατρία (!), μπορεί. Αλλά μάλλον τους αγνοούν. Η «νεοψυχεδέλεια», όπως και το «garage» είναι μια ταμπέλα που είθισται να κολλούν κάθε 5-10 χρόνια σε νέα κατά βάση «indie» συγκροτήματα. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται μουσικά περιοδικά του ’80 να περιγράφουν τους Cure και τους Echo & The Bunnymen ως νεοψυχεδελικά και τους Wipers ως garage. Συμπαθητικά έως και σπουδαία όλα αυτά τα συγκροτήματα, αλλά η πάροδος του χρόνου έχει δείξει ότι αυτά δεν ήταν ούτε νεοψυχεδελικά ούτε garage.
Έχετε μοιραστεί την σκηνή με πολλά σημαντικά ξένα garage σχήματα. Ποια είναι από τις εμπειρίες αυτές εκείνη που σας σημάδεψε περισσότερο;
Μάλλον, οι Fuzztones το Νοέμβριο του 1991, γιατί ήταν μια από τις πρώτες μας συναυλίες και κάποιοι από εμάς ήμασταν εντελώς άβγαλτοι και πιτσιρικάδες. Για την ακρίβεια ήμασταν μικρά παιδιά αφού κάποιοι από εμάς δεν ήμασταν καν 20 ετών, οπότε καταλαβαίνεις την αίσθηση να εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά σε τόσο κόσμο, ανοίγοντας τη συναυλία μιας μπάντας που άκουγες με λατρεία ως έφηβος και αντιμετώπιζες με δέος. Μετά το σοκ αυτό, το οποίο μάλλον το ξεπεράσαμε λόγω «άγνοιας κινδύνου», όλα ήταν πιο εύκολα για εμάς και η λέξη stage fright βγήκε για τα καλά από το λεξιλόγιό μας.
Αν θα έπρεπε να επιλέξετε τον απολύτως αγαπημένο σας ελληνικό garage δίσκο, ποιος θα ήταν αυτός (μπορείτε να επιλέξετε είτε single είτε LP);
Εύκολη απάντηση: Last Drive «Underworld Shakedown». Γιατί; Γιατί είσαι 14 χρονών και ακούς μια Πέμπτη βράδυ στα βραχέα κύματα, μετά τις αναζητήσεις του «Ερυθρού Σταυρού», το «Valley Of Death» και το «Shade Of Fever».
Ποιος είναι ο καλύτερος garage δίσκος που ακούσατε πρόσφατα;
Δεν παρακολουθούμε πια τα νέα συγκροτήματα τόσο πολύ, λόγω ελλείψεως χρόνου και επειδή από το ’80 και μετά η ποιότητα των συγκροτημάτων που βγαίνουν φθίνει χρόνο με το χρόνο. Βγαίνουν ακόμα σπουδαία 45αρια από νέες μπάντες, αλλά τον τελευταίο χρόνο αυτό που ακούμε μετά μανίας είναι τα δύο νέα volume (9 και 10) των Back From The Grave.
Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον; Ίσως για κάποιο νέο δίσκο;
Δεν κάνουμε σχέδια. Για την ακρίβεια τα απεχθανόμαστε. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε για πάντα ένα ακυβέρνητο καράβι. Σε τρικυμία. Εξάλλου, υπάρχουν πάντα εύθραυστες ισορροπίες στις τάξεις του group και η πιθανότητα να εξαφανιστούν και πάλι «μυστηριωδώς» κάποιοι από εμάς.
Ευχαριστουμε!
Και εμείς!
Κείμενο - Ερωτήσεις: Παναγιώτης Γαβρίλης
