Μου είναι δύσκολο να ξεχάσω το σοκ της πρώτης συναυλίας των Yob στην Αθήνα. Ό,τι κι αν λένε οι στίχοι και οι συνεντεύξεις, η ψυχή του Mike Scheidt ξεδιπλώθηκε μπροστά μας διάπλατα και αυτό εκτιμάται πάντα. Για αυτήν την εμπειρία αλλά και για άλλα θέματα, με κορωνίδα φυσικά την headline εμφάνισή τους στην Fall Of Doom Edition του φιλόδοξου 1ου Smoke The Fuzz Fest, βρήκα την ευκαιρία να του απευθύνω κάποιες ερωτήσεις και ανακάλυψα έναν άνθρωπο που ζει μαζί με τη μουσική του. Όχι "για"; Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.
Γεια σου Mike, είναι ευχαρίστησή μας να σου απευθύνουμε ερωτήσεις. Όσον αφορά την Ελλάδα, γνωρίζαμε για τους δίσκους σου αλλά δεν είχαμε ιδέα από την πραγματικότητα του live show σας. Η εξαιρετική απόδοσή σας στο live του 2014 έγινε μεγάλο θέμα συζήτησης μεταξύ των οπαδών και του μουσικού Τύπου στην Ελλάδα. Ποιες ήταν οι προσδοκίες σου για εκείνη τη συναυλία και πώς ήταν για σένα στο τέλος; Μπορείς να θυμηθείς κάποια αποφασιστικές στιγμές εκείνης της συναυλίας;
Mike: Σε ευχαριστώ! Δεν είχαμε πολλές προσδοκίες από τη συναυλία του 2014. Γενικά προσπαθούμε να συγκρατούμε τις προσδοκίες μας και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε σε οποιαδήποτε κατάσταση προκύψει σε μία συναυλία. Έχοντας πει αυτό, ήμαστε ενθουσιασμένοι που παίξαμε στην Ελλάδα και βρεθήκαμε στην Αθήνα μπροστά σε 700 άτομα που ήταν έτοιμα να περάσουν καλά και να γιορτάσουν μαζί μας την heavy μουσική! Όλο το κοινό ήταν τόσο παθιασμένο και θερμό. Το καλύτερο σενάριο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε! Ένα από τα highlights εκείνης της βραδιάς και ολόκληρου του ταξιδιού ήταν η παρέα που κάναμε με την Ελίνα, το Γιώργο και όλους από την Smoke The Fuzz που μας βοήθησαν να έρθουμε στην Ελλάδα και να καταστήσουν δυνατή τη συναυλία για μας και τους Pallbearer (σ.σ. το support της τότε περιοδείας τους, σπουδαία μπάντα)
Πριν κάποιο διάστημα ηχογράφησες ένα ακουστικό σόλο δίσκο (Stay Awake) και μάλιστα έπαιξες ακουστικά ως support των Karma To Burn και των The Road Home. Πώς προέκυψε αυτό; Θα σκεφτόσουν να το ξαναέκανες; Ή ίσως να ηχογραφήσεις ένα εντελώς ακουστικό άλμπουμ, αυτή τη φορά με τους Yob;
Mike: Έχω περιοδεύσει για λίγο με τον Scott Kelly, όταν κάναμε και οι δύο σόλο συναυλίες, όπως επίσης και με τους The Road Home. Εκείνος με προσκάλεσε να παίξω σε εκείνη τη συναυλία, κάτι που πάντοτε με τιμά. Σε αυτό το σημείο δεν οραματίζομαι να κάνουν οι YOB ένα εντελώς ακουστικό δίσκο, πιθανότερο όμως κάπου στην πορεία να προκύψει ένα τραγούδι ή ένα τμήμα τραγουδιού σε αυτό το ύφος.
Η μουσική σου έχει ισχυρό φιλοσοφικό υπόβαθρο και πνευματικότητα, όπως μάλιστα φάνηκε και στην εδώ συναυλία σας, που δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται ως δεδομένα από εκείνους που σας ακούν ή από όσους επιθυμούν να εντρυφήσουν στη μουσική σας. Μπορείς να περιγράψεις τα συναισθήματα που σε ωθούν να δημιουργήσεις μουσική;
Mike: Σχεδόν ό,τι νιώθω βρίσκει διέξοδο στη μουσική των YOB. Χαρά, αγάπη, συντροφικότητα, όπως και εσωτερικό σκοτάδι, θυμός, κατάθλιψη. Όταν δουλεύω με πιο σκοτεινη ενέργεια, πάντα το τραγούδι γίνεται και σφύρα και άκμονας, και οι ενέργειες χρησιμοποιούνται για να ωριμάσουν και να μετατραπούν σε μία ευρεία κατάσταση όπου έχω περισσότερο λόγο σε αυτό που συμβαίνει με εκείνη την ενέργεια στη ζωή μου. Αυτή η εργασία, και φυσικά η απλή υπέροχη χαρά να παίζω μουσική, μου δίνει ώθηση να γράψω.
Η μουσική σου ακούγεται σαν ένας άρτια οργανωμένος και ενορχηστρωμένος αυτοσχεδιασμός στο στούντιο. Άραγε έτσι δουλεύουν τα πράγματα στους Yob κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και της ηχογράφησης;
Mike: Θέλουμε η μουσική μας να έχει μία φυσική ροή, όπου τίποτα δεν μοιάζει παράταιρο. Αυτοσχεδιάζουμε λίγο, όσο καλύτερα μπορούμε. Κυρίως δουλεύουμε σκληρά πάνω στις δομές των κομματιών και τις βελτιώνουμε μέχρις ότου να βρεθεί αυτή η αβίαστη ροή, όπου ένα 18λεπτο τραγούδι μοιάζει να έχει τη μισή διάρκεια όταν το ακούς. Κάμπτει λίγο τον χρόνο, ελπίζουμε.
Ποια συγκροτήματα, νέα ή παλαιότερα, θα συμβούλευες ως «προτεινόμενα ακούσματα» στους οπαδούς των Yob και σε ποια μορφή θα έπρεπε να ακούγονται ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη ικανοποίηση;
Mike: Ακούω κάποια νεότερα πράγματα που μου αρέσουν πολύ: Savages - Adore, David Bowie - Blackstar, Blood Incantation - Starspawn, Profanatica - Curling Flame Of Blasphemy, Subrosa - For This We Fought The Battle Of Ages. Άλλοι καλλιτέχνες που ακούω σε rotation είναι οι Immolation των 4 πρώτων δίσκων, οι Morbid Angel των πρώτων 4 δίσκων, Suffocation - Pierced From Within, Burning Witch - Crippled Lucifer, οι 5 πρώτοι δίσκοι των Cathedral, Joni Mitchell-Court And Spark, CSNY - So Far, The Rolling Stones-Exile On Main Street, Free - Fire And Water, οποιοδήποτε άλμπουμ των Black Sabbath με Ozzy και Dio, και το Born Again (σ.σ. σέκος ο συντάκτης…), Reverend Gary Davis, Son House, Roberta Flack, Black Flag - My War, Poison Idea τα πάντα με τον Thee Slayer Hippy και το Kings Of Punk, τα άπαντα των Neurosis και των Doom... πάρα πολλά απαριθμώ, χαχαχα! Όσο αφορά το format, το βινύλιο είναι πάντα υπέροχο αλλά δεν είμαι αυστηρός ως προς αυτό. Cd, κασέτα, όπως και να απολαμβάνεις τη μουσική, απόλαυσέ την.
Ποιος θεωρείς ως ορισμό της επιτυχίας, για σένα προσωπικά και για το συγκρότημα; Νιώθεις πως έχεις φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ώστε να θεωρείς εαυτόν “επιτυχημένο”;
Mike: "Επιτυχία" στη μουσική για μένα πρωτίστως σημαίνει πως οτιδήποτε γράφουμε, πριν ακόμη το ακούσει οποιοσδήποτε, λειτουργεί πλήρως μέσα στις τάξεις της μπάντας. Ότι οποιαδήποτε στοιχεία υπάρχουν και κάνουν την αδρεναλίνη να κυλά, οποιεσδήποτε θεραπευτικές δονήσεις, heaviness και κάθαρση, έχουν συνειδητοποιηθεί πλήρως για εμάς ως συγκρότημα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία, διότι όλα τα καλά πράγματα που συμβαίνουν για το συγκρότημα είναι χτισμένα πάνω σε αυτά τα θεμέλια. Εκεί οφείλεται το ότι για εμάς είναι τόσο ικανοποιητικό να παίζουμε μουσική, μας δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε με το κοινό σε πολύ προσωπικό επίπεδο, έτσι όπως η μουσική είναι άμεσα προσωπική για εμάς. Να μπορούμε να περιοδεύουμε, ο κόσμος να αγοράζει τους δίσκους μας και να φοράει τα μπλουζάκια μας, να μοιραζόμαστε την σκηνή με άλλα συγκροτήματα που τα δίνουν όλα - και αυτά είναι για μας επιτυχία. Τα χρήματα είναι καλά όταν έρχονται, αλλά όπως έρχονται, έτσι φεύγουν. έτσι το καλύτερο νόμισμα που έχουμε είναι η αγάπη μας για αυτά που κάνουμε και το πάθος για τη μουσική συγκροτημάτων που αγαπάμε ως οπαδοί. Και τα δύο μας συνδέουν σε βαθύ προσωπικό επίπεδο με την παγκόσμια μουσική κοινότητα.
Είναι γνωστό πως εδώ και καιρό παλεύεις με την κατάθλιψη. Πριν μερικά χρόνια είχες κάποια προσωπικά θέματα και περιόρισες τη φαρμακευτική αγωγή σου. Αν μου επιτρέπεται να ρωτήσω, ποια είναι η κατάστασή σου τώρα και ποια τα συναισθήματά σου για αυτήν;
Mike: Τα πηγαίνω πολύ καλύτερα αυτήν την περίοδο. Μετά από 4 χρόνια χωρίς φαρμακευτική αγωγή ή επαγγελματική βοήθεια, συνειδητοποίησα πως ήμουν ανεύθυνος και πως χρειαζόμουν βοήθεια. Όπως ένας διαβητικός θα ήταν ανεύθυνος αν τρώει άσχημα και δεν κάνει ενέσεις ινσουλίνης, έπρεπε να προσέξω τον εαυτό μου και να αναλάβω την ευθύνη της ασθένειάς μου. Αυτή τη στιγμή παίρνω μία ασθενή αγωγή και αντιμετωπίζω την κατάθλιψή μου επίσης μέσω της άσκησης, της καλύτερης διατροφής, του διαλογισμού και με το να μην αφήνω τον εαυτό μου να γίνεται ερημίτης. Ο χρόνος της μοναχικότητας είναι φυσικά πολύ σημαντικός, αλλά έμενα στο διαμέρισμά μου για εβδομάδες χωρίς τέλος. Αυτό έπρεπε κάπου να σταματήσει. Έκανα κάποιες σημαντικές αλλαγές και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε να τις εφαρμόζω καθημερινά.
Είστε headliners της έκδοσης Fall Of Doom του 1ου Smoke The Fuzz Fest. Πώς νιώθεις για αυτό; Ποια είναι η γνώμη σου για τις υπόλοιπες μπάντες που απαρτίζουν το lineup της ημέρας;
Mike: Είναι τεράστια τιμή για μας που βρισκόμαστε επικεφαλής του Fall Of Doom και θα δώσουμε στην εμφάνισή μας ό,τι έχουμε μέσα μας. Πολλές από τις μπάντες του billing είναι παλιοί φίλοι, έτσι περιμένω πως θα περάσουμε πολύ καλά. Είμαστε πολύ τυχεροί που περιλαμβανόμαστε σε ένα τόσο επιφανές line-up.
Τι ακολουθεί λοιπόν για τους Yob;
Mike: Βρισκόμαστε στην αρχική διαδικασία της σύνθεσης νέου δίσκου. Έχουμε κάποιες συμπαγείς ιδέες, αλλά περιμένουμε για το "vibe" που θα δώσει πραγματική ζωή στα riffs μας και θα προσδώσει νέα ανάπτυξη και νέο βάθος. Τα riffs από μόνα τους δεν αρκούν. Ο καλός τόνος από μόνος του δεν αρκεί. Υπάρχει ένας μαγικός παράγοντας Χ που επιβάλλεται να βρίσκεται εκεί, κάτι πιο βαθύ και από την άλλη πιο άμεσο από την μουσική καθεαυτή. Έτσι, έως ότου το βρούμε, θα ρίχνουμε το μουσικό μας δίχτυ στον ωκεανό, θα δουλεύουμε, θα παρατηρούμε και θα περιμένουμε υπομονετικά
Κείμενο / Ερωτήσεις: Μιχάλης Κουρής
