Τετάρτη, 16 Νοεμβρίου 2016 18:18

Συνέντευξη: Vapors of Morphine

Written by 

Η συνέντευξη που ακολουθεί με τον Dana Colley, τον φοβερό σαξοφωνίστα των Morphine, είναι κάτι σαν μικρό απωθημένο. Το απωθημένο έπαψε να υφίσταται, ακόμη και αν ο χρόνος ήταν λίγος (10 με 12 λεπτά είχαμε στην διάθεσή μας). Είχα την τύχη να δω τους Morphine στις μέρες της μεγάλης τους δόξας, όταν είχαν στις αποσκευές τους το πάρα πολύ καλό όσο και και δημοφιλές LP Yes και μάλιστα δύο φορές, δύο αξέχαστες φορές, για να είμαι πιο ακριβής, πριν από 21 ολόκληρα χρόνια. Ήταν ακριβώς τότε, που συνειδητοποίησα πόσο υπέροχη ήταν αυτή η μουσική παρέα του τόσο πρόωρα χαμένου Mark Sandman στα φωνητικά και στο δίχορδο slide μπάσο (αν μιλάμε για μουσική εμπειρία!), του Jerome Dupree στα ντραμς και του συνομιλητή μου στο βαρύτονο σαξόφωνο. Ο συνδυασμός της εξαιρετικής ικανότητας των μουσικών αυτών και του πρωτότυπου μίγματος rock, blues jazz και funk που ήταν η μουσική τους και όλοι μας είχαμε μάθει πως λέγεται low rock, έκανε το κοινό ανά τον κόσμο τότε να παραμιλά εντυπωσιασμένο. Ίσως οι Morphine να μην έγιναν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλο όνομα στα μέρη μας, όχι πάντως όσο αλλού, αλλά η ευκαιρία να τους δείτε, ως Vapors Of Morphine πια, με τον πολύ καλό μπασίστα και τραγουδιστή Jeremy Lyons επάξια (ποιος θα το πίστευε;) στην θέση του Sandman, είναι ευκαιρία που δεν πρέπει να αφήσετε ανεκμετάλλευτη και, όχι, δεν πρόκειται για διαφημιστική καταχώρηση, είναι κάτι που γράφω με πλήρη επίγνωση. Αν υπάρχει μία συναυλία που θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα,, να σε γεμίσει τόσο πολύ τόσο όταν οι τόνοι ανεβαίνουν (και ανεβαίνουν συχνά πυκνά), όσο και όταν πέφτουν, αυτή είναι οι συναυλία των (Vapοrs Of) Morphine. Όσοι δεν τους ξέρετε, ψάξτε τους και τολμήστε, αλλιώς υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να το μετανιώσετε και (ξανά) το εννοώ.

Για αρχή έχω μία ερώτηση που πραγματικά ήθελα να σας ρωτήσω από την πρώτη φορά που σας είδα live πριν από πολλά, πολλά χρόνια: Πως καταλήξατε σε αυτόν τον ήχο; Είναι σαν σύλληψη πραγματικά πρωτότυπος και η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα συγκροτήματα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι έχουν πετύχει κάτι αντίστοιχο.

Είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις. Πέρα από το ότι ο Mark και εγώ δουλέψαμε αρχικά πάνω σε αυτό, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα που ήρθε και από τους τρεις μας, ήταν καρπός της κοινής προσπάθειας τριων διαφορετικών ατόμων, που προσπάθησαν να δουλέψουν πάνω στα όργανά τους. Προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε τον ήχο του βαρύτονου σαξοφώνου με αυτό του μπάσου, δύο όργανα που έχουν ατελείωτες δυνατότητες και λειτούργησε σχεδόν από την πρώτη φορά που ο Mark και εγώ τζαμάραμε. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν τα χρόνια του grunge και ακούγονταν πολλές κιθάρες, πολλές θορυβώδεις κιθαριστικές μπάντες. Εμείς θέλαμε να βρούμε ένα προσωπικό μας χώρο στο όλο μουσικό φάσμα της εποχής.

Για τη μουσική σας συχνά χρησιμοποιείται ο όρος  low rock. Εσείς χρησιμοποιήσατε πρώτοι τον όρο ή ήταν ιδέα κάποιου εφευρετικού μουσικοκριτικού;

Ο Mark είχε την ιδέα να πούμε τη μουσική μας έτσι, για να δώσει τους κριτικούς ένα τρόπο να την περιγράψουν, ήταν κάτι σαν Java, σαν αστείο. Σε ρωτούσαν «πως περιγράφεις τη μουσική σου;» και εσύ απαντούσες «low rock». Πριν το καταλάβουμε, ο κόσμος το αποδέχθηκε και έπαψε να είναι Java, άλλωστε δεν υπήρχε άλλο συγκρότημα που να περιγράφει την μουσική του σαν low rock όπως εμείς.

Φαντάζομαι ότι ο τόσο ξαφνικός θάνατος του Mark ήταν χτύπημα για εσάς, αλλά τα χρόνια πέρσαν και πλέον υπάρχουν οι Vapors Of Morphine, κάνετε ηχογραφήσεις και υπάρχει και ένα νέο μέλος, ο Jeremy Lyons. Πως καταλήξατε σε αυτόν;

Δεν ήταν ακριβώς αντικατάσταση του Mark. Στην πραγματικότητα δεν είχαμε στο μυαλό μας να βρούμε έναν αντικαταστάτη του Mark για να φτιάξουμε ένα τρίο σαν τους Morphine, με το δίχορδο μπάσο, το βαρύτονο σαξόφωνο και τα ντραμς. Τον Jeremy τον είχαμε γνωρίσει στο Κέμπριτζ (σ.σ. Μασαχουσέτη, Η.Π.Α.). Ο Jeremy τότε έπαιζε μουσική στο δρόμο. Τη δέκατη επέτειο του θανάτου του Mark, θα γινόταν ένα φεστιβάλ το Nel Nome Del Rock στην Palestrina (σ.σ. Ιταλία. Στην διάρκεια του ίδιου event o Μark Sandman πέθανε το 1999) και μου ζητήθηκε να εμφανιστώ με ένα τρίο (εκεί είχα ήδη παίξει με μεγαλύτερη μπάντα). Εκείνη την στιγμή το τρίο ήταν κάτι που ήθελα να κάνω ξανά. Τότε ήταν που είδα τον Jerome και τον Jeremy να παίζουν ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Jeremy, ο οποίος είχε αποκτήσει ένα φυσικό ταλέντο σαν μουσικός κατά την διάρκεια των ετών που έπαιζε μουσική στο δρόμο. Αμέσως άρχισα να παίζω μαζί τους. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τον ρωτήσω αν θα τον ενδιέφερε να ξανασχηματίσουμε τους Morphine με αυτόν σα μέλος. Είμαι πολλά χρόνια στον δρόμο και κατά την γνώμη μου ο Jeremy Lyons είναι πολύ καλός μουσικός, τραγουδιστής και γνώστης της μουσικής. Ο Jeremy μπορούσε να χειριστεί το slide και έτσι δέχθηκε και μετά πήγαμε ένα βήμα παραπέρα και φτιάξαμε ένα δίχορδο μπάσο, με βάση τις προδιαγραφές του μπάσου που ο Mark χρησιμοποιούσε. Μετά, όσο ψάχναμε τι θα κάνουμε, μας πλησίασε ένας μάνατζερ από την Αργεντινή και μας ζήτησε να παίξουμε στο Μπουένος Άιρες και έτσι καταλήξαμε να παίζουμε την μουσική των Morphine, όχι όμως απλώς αυτή, αλλά την μουσική των Vapors Of Morphine, που είναι σίγουρα φόρος τιμής στην μουσική των Morphine, αλλά πηγαίνει πέρα από αυτό.

Πως αντιδρά το κοινό που σας βλέπει στις συναυλίες να παίζετε παλιά κομμάτια με το Jeremy αντί του Mark, δεδομένου ότι σίγουρα στο κοινό αυτό υπάρχουν και αρκετοί παλαιοί fans;

Νομίζω ότι το καταλαβαίνουν και το αποδέχονται αμέσως, γιατί η μουσική μιλάει από μόνη της. Καταλαβαίνουν ότι είναι ο τρόπος του να παίζουμε μουσική όπως τον κληρονομήσαμε από την jazz, είναι όπως ακριβώς συμβαίνει με την jazz, όπου μουσικοί ερμηνεύουν διάφορα κομμάτια που έχουν παιχτεί από άλλους μουσικούς πολλές φορές στο παρελθόν. Καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα κομμάτια των Morphine. Και έτσι το κοινό ακούει τον ήχο των Morphine, με τρόπο που ξεπερνά τις προσδοκίες του. Και φυσικά υπάρχει και ο αρχικός ντράμερ, που συμβαίνει να είναι μία τεράστια δύναμη της φύσης και το ακούς αυτό ακόμη και σε ήρεμα κομμάτια όπως τα Cure For Pain ή το The Night, καταλαβαίνεις την δύναμή του.

Θα έχουμε την ευκαιρία να σε δούμε στην Αθήνα να παίζεις με δύο σαξόφωνα συγχρόνως, όπως έκανες παλιά;

Δυστυχώς δεν παίρνω πια μαζί μου δύο σαξόφωνα, έχω σταματήσει, άλλωστε ο ήχος μου σαξοφώνου είναι πλέον διαφορετικός, αλλά επίσης προσπαθούμε να έχουμε μαζί μας όσο λιγότερες αποσκευές, οπότε, δεν γίνεται.

O χρόνος μας τελειώνει, επομένως έχω μόνο μία, μη μουσική ερώτηση, που φαντάζομαι ότι σε έχουν ρωτήσει συχνά της τελευταίες μέρες. Στις ΗΠΑ έχετε πλέον εκλέξει νέο Πρόεδρο και είναι, από όλους τους πιθανούς υποψηφίους, ο Donald Trump! Πως νιώθεις για αυτό; Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους με έντονο τρόπο, όπως σίγουρα γνωρίζεις.

Δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα ότι ο Donald Trump θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος. Νιώθω φρίκη, είμαι σοκαρισμένος, αλλά και αηδιασμένος από την διεθνή υποστήριξη που υπάρχει για αυτό το άτομο, που όπως δείχνουν τα λόγια του είναι μισογύνης και ρατσιστής, ένας ασυνείδητος, ένας απατεώνας. Θα πρέπει να σκεφτούμε πως συνέβη αυτό, νομίζω ότι η χώρα μας θα περάσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να καταλάβει τι έγινε, να κατανοήσει όλη αυτή τη φρίκη. Είναι κακοί καιροί αυτοί.

Συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις σου. Σε ευχαριστώ πολύ Dana, θα χαρώ πολύ να σας ξανάδω να παίζετε, αυτή την φορά στην Αθήνα.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Παναγιώτης Γαβρίλης

 

Ο Παναγιώτης Γαβρίλης είναι επιφανειακά ένας εξωστρεφής τύπος που αγαπά την μπύρα και τις θορυβώδεις κιθάρες, όμως στην πραγματικότητα είναι ένας ρομαντικός: αγαπά την λογοτεχνία και την ποίηση και ονειρεύεται κάποτε (σύντομα, η ζωή είναι μικρή), να επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη και ευμερία και η ΑΕΚ να «σηκώσει» το Champions League. Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Ποτέ.

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα