Με τον όγδοο δίσκο τους What Kind Of Dystopian Hellhole Is This? να είναι ίσως και ο καλύτερος τους ως τώρα, οι Underground Youth, η μπάντα του Graig Dyer, βρίσκονται ήδη σε περιοδεία και ετοιμάζονται για την καθιερωμένη πλέον ετήσια επίσκεψή της στη χώρα μας στις 24 και 25 Νοεμβρίου στο Fuzz Club (Αθήνα) και Fix Factory Of Sound (Θεσσαλονίκη) αντίστοιχα.
Καλησπέρα Craig! Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου. Πες μας, πως είναι η περιοδεία του νέου δίσκου μέχρι τώρα; Τον έχει αγκαλιάσει ο κόσμος, όσο θα περιμένατε;
Τα σόου μέχρι τώρα ήταν όλα φανταστικά. Έχουμε ένα πραγματικά δυνατό setlist που παίζουμε τώρα και το κοινό φαίνεται να ανταποκρίνεται σε αυτό πολύ καλά. Δυστυχώς χάσαμε το σόου μας χτες βράδυ (σ.σ. όταν έγινε η συνέντευξη) στη Μασσαλία. Παγιδευτήκαμε στην Καταλονία, καθώς οι δρόμοι είχαν κλείσει από την πορεία διαμαρτυρίας για την ανεξαρτησία. Πέρα από αυτό όμως, η περιοδεία πηγαίνει πολύ καλά!
Το απολαμβάνεις να είσαι στο δρόμο, ή η εξάντληση υπερνικά τελικά τον ενθουσιασμό;
Νομίζω είναι κάτι για το οποίο είτε είσαι φτιαγμένος να το κάνεις είτε οχι. Μπορεί να σε στεγνώσει συναισθηματικά και σωματικά, αλλά από τη στιγμή που συμβιβάζεσαι με αυτό, αντλεις τρομερή ευχαρίστηση από τα ταξίδια, το να γνωρίζεις ανθρώπους απ’όλο τον κόσμο, τα πάρτυ και βέβαια την απόλαυση του να παίζεις μουσική κάθε βράδυ.
Πως αισθάνεσαι ότι έχουν εξελιχθεί τα σόου σας ανά το χρόνο;
Η live μπάντα έχει εξελιχθεί πολύ απ’όταν πρωτοξεκίνησε το project, αλλάζοντας αρκετά μέλη και line-ups. Πάντα ήμουν ευχαριστημένος με ό,τι δημιουργούσαμε, αλλά πιστεύω πως πλέον έχει μεγαλώσει όλο αυτό και γίνεται όλο και καλύτερο. Το επικείμενο live μάλιστα στην Ελλάδα, απέχει παρασάγγας από το live του 2012, όταν την είχαμε επισκεφτεί για πρώτη φορά.
Τι ακούτε κατά τη διάρκεια της περιοδείας;
Υπάρχουν διάφοροι δίσκοι με τους οποίους κολλάμε σε κάθε περιοδεία μέσα στο βαν. Αυτή τη φορά όμως ακούσαμε πολύ τους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς από τα μέρη που επισκεφτήκαμε. Έχει ενδιαφέρον να ακούς τί παίζει... Με τα θετικά και τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.
Μετά την κυκλοφορία του 8ου LP, ξεχωρίζεις κάποιο από τα τραγούδια σου, που να απολαμβάνεις περισσότερο, όταν τα παίζετε live;
Παίζουμε 4-5 κομμάτια από το νέο δισκο στο τρέχον set. Μου αρέσει να ανακατεύω παλιά και καινούρια τραγούδια. Μάλιστα, προσθέσαμε και μερικά παλιότερα κομμάτια που δεν είχαμε ξαναπαίξει live. Αυτά φαίνεται να είναι τα αγαπημένα των fans και αυτό μας ευχαριστεί ακόμα περισσότερο όταν τα παίζουμε. Δε θα πω ποια είναι, για να μην κάνω spoiler!
Υπήρξε κάποια διαφορά στην παραγωγή, μεταξύ των δύο τελευταίων album;
Ο τελευταίος δίσκος γράφτηκε και ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο. Ο φίλος μου ο Leo (που είναι και κιθαρίστας στα live μας) έχει ένα μικρό studio όπου και τα ηχογραφήσαμε. Έπειτα εκείνος έκανε την παραγωγή και τη μίξη. Προσπαθώ να προσεγγίζω κάθε νέο δίσκο με διαφορετικό τρόπο. Να κινώ να πράγματα προς διαφορετικές κατευθύνσεις, μένοντας παράλληλα πιστός στην ταυτότητα των Underground Youth.
Πώς προέκυψε η διασκευή στο “Your Sweet Love” του Lee Hazelwood;
Ακούγαμε για χρόνια τον Lee Hazelwood στο βαν. Μας συντρόφευε σε δύσκολα πρωινά και μακρινές διαδρομές! Δεν είναι κάτι που είχαμε συζητήσει, να κάνουμε μια διασκευή του, μέχρι που ο Max το έπαιξε σε ένα soundcheck. Δεν θυμάμαι καν που ακριβώς ήταν… Το τραγούδι άρχισε να παίρνει μορφή με κάθε μας soundcheck και σιγά σιγά προστέθηκε στο setlist. Αποφασίσαμε πως θα ήταν μια ωραία προσθήκη στο νέο άλμπουμ, και κάπως έτσι το ηχογραφήσαμε και σε studio version.
Διαβάζω πως εμπνέεσαι από ταινίες και η αλήθεια είναι πως και ο ήχος σου είναι αρκετά κινηματογραφικός. Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις μουσική για ταινία;
Αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον. Έχω αρκετούς φίλους κινηματογραφιστές που δουλεύουν σε διάφορα projects και ελπίζω πως θα μου δοθεί η ευκιαρία να δουλέψω σε κάποιο από αυτά. Μάλλον είναι απλά θέμα χρόνου.
Υπάρχουν καλλιτέχνες - πέρα από μουσικούς - οι οποίοι σε εμπνέουν;
Και βέβαια. Καλλιτέχνες όλων των ειδών... Όχι απλά καλλιτέχνες, αλλά άνθρωποι και οι ιστορίες τους, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Παντού για την ακρίβεια. Η έμπνευση δεν πρέπει να περιορίζεται με κανένα τρόπο.
Σε ένα ουτοπικό σενάριο, με ποιόν/ποιά θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή;
Θα ήταν τιμή μου να μοιραστώ τη σκηνή με πολλούς ανθρώπους τους οποίους θαυμάζω και υπήρξαν πρωτοπόροι. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να τους περιορίσω σε έναν συγκεκριμένο, θα έλεγα τον Nick Cave. (σ.σ. ειδικά μετά από αυτό που είδαμε χτες, εγκρίνουμε!)
Και τί γίνεται με την Μεγάλη Ερώτηση; Είναι τελικά το μέλλον μας μια “Δυστοπική Κόλαση” (Dystopian Hellhole)?
Το μέλλον; Πιο πολύ με απασχολεί το παρόν.
