Απλά και ξεκάθαρα, οι Last Drive θεωρούνται πλέον κλασικότεροι των κλασικών, τουλάχιστον στον ελλαδικό rock'n'roll χώρο. Χωρίς να έχουν ανάγκη την όποια επιβεβαίωση, πάντοτε μας καταθέτουν ποιοτικές δουλειές και ζωντανές εμφανίσεις γεμάτες ενέργεια. Με την αφορμή του νέου τους, ομώνυμου, δίσκου, καθώς και της μεγάλης εμφάνισής τους στο Fuzz Live Music Club το Σάββατο 19/5, o Παναγιώτης Γαβρίλης και ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος υποκλίνονται μπροστά τους και παραθέτουν ερωτήματα προς απάντηση στον Γιώργο Καρανικόλα.

Το reunion album σας Heavy Liquid κυκλοφόρησε το μακρινό πια 2009, το follow up του μόλις τώρα, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα στη μουσική αλλά και γενικότερα στην κοινωνία σε σχέση με τότε;

Σαφώς και είναι διαφορετικά, τόσο στη μουσική όσο και γενικότερα στην κοινωνία στην Ελλάδα. Είναι μια ερώτηση που θα χρειάζονταν ώρες για να απαντηθεί, έτσι όπως και τα πάντα εξαρτάται από ποια γωνία τα παρατηρείς. Το θέμα είναι μέσα σε αυτές τις αλλαγές να μη χάνεις το point σου και στη μουσική και στη ζωή, και αυτό νομίζω το έχουμε πετύχει με τους Last Drive.

Ακούγοντας τη νέα σας δουλειά, αυτό που εντυπωσιάζει από την πρώτη ακρόαση είναι ο ήχος, που μοιάζει τόσο φρέσκος παρότι το συγκρότημα μετράει 35 χρόνια ιστορίας. Ήταν μέσα στις επιδιώξεις σας κάτι τέτοιο όταν φτιάχνατε το δίσκο; Επίσης, υπάρχει μία στροφή σε κάπως πιο ψυχεδελικά (με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου) μονοπάτια;

Στην ουσία αυτό που έχει συμβεί με αυτό το δίσκο είναι ότι κατορθώσαμε να μεταφέρουμε στην ταινία αυτό που συνέβαινε μέσα στο στούντιο και κατ’ επέκταση και αυτό που συνέβαινε αρχικά στις πρόβες μας. Η όλη λογική ήταν να γράψουμε μια κι έξω όλα τα όργανα και τις φωνές, έτσι ώστε να βγει η ζωντανή αίσθηση των τραγουδιών. Αφήσαμε χώρο και αυτός ο χώρος έγινε ουσιαστικό πεδίο αποτύπωσης μιας πραγματικότητας που υπήρχε στα κομμάτια στη βάση τους, λειτουργώντας αβίαστα αλλά πολύ «τελετουργικά».

Και αφού πιάσαμε τη μουσική καθαυτή: Τελικά τι μουσική παίζουν οι Last Drive; Από το εφηβικό Night Of The Phantom (που έχει κλείσει πάντως πάνω από μισό αιώνα ύπαρξης!) μέχρι το σημερινό υλικό σας μεσολαβούν κάποια έτη φωτός, αλλά στην πραγματικότητα τέτοιες διαφοροποιήσεις υπάρχουν και μέσα σε καθένα από τους δίσκους σας (π.χ. Gone Gone Gone vs It’s All Over Now κλπ). Δείχνει αυτό μία ανάγκη για αναζήτηση, απέχθεια προς την τυποποίηση ίσως;

Νομίζω ότι η μουσική είναι διαρκής αναζήτηση, γιατί αλλιώς είναι μανιέρα και περνάει στο χώρο της επαγγελματικής υπερεξειδίκευσης. Σίγουρα έχουμε κάποιες αναφορές, σίγουρα έχουμε κάποια κολλήματα, αλλά από ένα σημείο και μετά ανασυνθέτεις επιρροές και προχωράς «δια μέσω εσού», σπας τις φόρμες και ανακατεύεις τη σούπα.

Το κομμάτι Always The Sun αποτελεί σίγουρα ιδιαίτερη περίπτωση καθώς αγαπήθηκε πολύ στα live σας, πολύ πριν ηχογραφηθεί. Εν τέλει η studio εκτέλεση του διατηρεί στο ακέραιο την heavy ατμόσφαιρά του. Όταν το γράψατε είχατε την αίσθηση ότι έχει τη δυναμική να αποτελέσει συναυλιακό highlight;

Μερικές φορές νιώθεις έντονα κάποια κομμάτια, δεν ξέρεις βέβαια πώς θα φτάσουν αυτά στον κόσμο και αν θα μεταφέρεις την ίδια ενέργεια και τα ίδια συναισθήματα όπως αυτά που νιώθεις όταν τα παίζεις, κάπως σαν έλικας που μεταφέρει στο νερό κύματα και παλμούς. Ναι, προσωπικά το ένιωσα από την πρώτη στιγμή.

Στις συναυλίες σας συνηθίζετε να καλείτε να παίξουν μαζί σας φρέσκες μπάντες (όπως συνέβη, για παράδειγμα, πέρσι στο Gagarin με τους φοβερούς Bazooka). Πως βλέπετε λοιπόν τη σημερινή εγχώρια σκηνή, έχοντας βεβαίως και την αντίστοιχη εμπειρία από τα '80s και '90s;

Άλλη σκηνή στα '80s, άλλη στα '90s, άλλη τώρα. Άλλες γενιές, άλλες συνθήκες. Θα προτιμούσα λίγα πράγματα και καλά, το ότι παίζουν δεκάδες μπάντες δε μου λέει και πολλά, αλλά it’s ok, πάντα οι καλές μπάντες βρίσκουν το δρόμο τους, μπορεί σε 3, μπορεί σε 5, μπορεί και σε 20 χρόνια. Αν το πιστεύεις είσαι εκεί για αυτό και για τίποτα άλλο.

Στην περσινή συναυλία στο Gagarin παίξατε ολόκληρο το Blood Nirvana, υπάρχει ως ιδέα ή πρόθεση να παίξετε ολόκληρο και κάποιο άλλο άλμπουμ σε κάποιο μελλοντικό live;

Ναι, κάτι υπάρχει στο μυαλό μας, αλλά το φυλάμε για έκπληξη προς το παρόν.

Πως ήταν η εμπειρία των ακουστικών συναυλιών που κάνατε για έναν περίπου χρόνο; Υπάρχει κάποιο πλάνο για ψηφιακή αποτύπωση τους;

Ήταν τέλεια, ήταν κάτι άλλο που δεν είχαμε δοκιμάσει, και όντως η ψηφιακή αποτύπωση είναι κάτι που παλεύουμε.

Παράλληλα με τους Last Drive ασχολείστε όλοι με πολύ επιτυχημένα side projects (από την εποχή κιόλας του Το Φως και η Σκιά του). Πως βρίσκετε την ισορροπία μεταξύ των Drive και των άλλων σχημάτων και πως κατανέμετε το χρόνο σας σε αυτά;

Δεν είναι θέμα ισορροπίας, είναι θέμα ανάγκης έκφρασης, επομένως έτσι επιτυγχάνεται και η εσωτερική μας ισορροπία. Ο χρόνος δεν είναι άπειρος, όποτε είναι ένα θέμα, αλλά όταν θέλεις κάτι τον ξεπερνάς.

Στις συναυλίες σας μετά την επανένωση βλέπουμε στο κοινό πολλούς νέους ανθρώπους που είναι βέβαιο ότι δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ξεκινούσατε. Αυτή η απήχηση τι σημαίνει για εσάς; Και αλήθεια, όταν ξεκινούσατε αυτή την πορεία μπορούσατε να φανταστείτε ότι θα βρίσκεστε εδώ που βρίσκεστε σήμερα; Ξέρουμε ότι δεν είναι καθόλου η λογική σας και η αντίληψή σας για τα πράγματα, αλλά δεν υπάρχουν στιγμές που, τηρουμένων των αναλογιών, νιώθετε λίγο rock stars;

Λίγο rock stars ναι, χαχαχα. Anyway, είναι ωραίο ότι μπορείς και επικοινωνείς με ανθρώπους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν εσύ ξεκίναγες, ανατέμνεις το χρόνο και αρχίζεις και λειτουργείς σε πολλές διαστάσεις, γιατί παίρνεις πολλά vibes. Στην ουσία αντιλαμβάνεσαι την «ένωση», η οποία εμπεριέχει πολλή αγάπη, και είμαστε ευγνώμονες για αυτό.

Ο Lemmy είχε πει κάποτε ότι αναλογιζόμενος ότι υπήρχε εποχή (πριν το 1955) κατά την οποία δεν υπήρχε rock and roll ένιωσε τρόμο. Αλήθεια έχετε φανταστεί ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος και οι ζωές σας χωρίς το rock and roll;

Συμφωνούμε απόλυτα με τον Lemmy. Ο κόσμος θα ήταν σίγουρα βαρετός και τις ζωές μας απλά δε μπορούμε να τις φανταστούμε χωρίς το rock ‘n’ roll. Πολλοί λένε ότι η μουσική δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, το rock ‘n’ roll όμως τον άλλαξε.