Οι Καβαλιώτες Dead Ends κατάφεραν να προσελκύσουν την προσοχή μας με το αξιόλογο ντεμπούτο τους Deeper The Dark, The Brighter We Shine του 2017 (διαβάστε τι είχαμε για αυτό εδώ). Λιγότερο από δυο χρόνια μετά επανήλθαν με το φετινό Distant Shores, διατηρώντας την ποιότητα σε υψηλά επίπεδα. Η καινούρια τους δουλειά υπήρξε η αφορμή για μια συζήτηση μαζί τους, μέσω της οποίας μάθαμε περισσότερα για τη διαδικασία ηχογράφηση των δυο άλμπουμ τους, τις μπάντες που τους έχουν επηρεάσει, τα μελλοντικά σχέδια και τις φιλοδοξίες τους, μεταξύ άλλων.

Το δεύτερο άλμπουμ σας κυκλοφόρησε σχετικά κοντά (για τα σημερινά δεδομένα της δισκογραφίας) με το ντεμπούτο σας. Ακολουθήσατε την ίδια διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης και πόσο βοήθησε η εμπειρία του πρώτου σας δίσκου;

Ένα ντεμπούτο άλμπουμ πάντα είναι μια πρώτη ιδέα για το τι μπορεί να δώσει μια μπάντα. Πολλές συνθήκες συντελούν στη σύνθεση, στον ήχο και στο ύφος αλλά νομίζω ότι αυτό έρχεται αβίαστα. Δεν το καταλαβαίνεις πάρα μόνο όταν έχεις το τελικό αποτέλεσμα στα χέρια σου. Ηχογραφήθηκε κάτω από παρόμοιες συνθήκες με το «Deeper the dark, the brighter we shine» αλλά αυτή τη φορά ήμασταν λίγο πιο σίγουροι για την τελική εικόνα του δίσκου που σε αυτό σίγουρα βοήθησε η πρώτη δουλειά μας.

Ως προς τον ήχο, επιθυμούσατε το Distant Shores να ακούγεται διαφοροποιημένο σε σχέση με το  Deeper The Dark​,​ The Brighter We Shine; Που θα εντοπίζατε τις διαφοροποιήσεις;

Είχαμε από την αρχή στο μυαλό μας να είναι πιο άμεσο. Θα έλεγα ότι έχει πιο ευθύ στίχο, πιο δυνατό ήχο και λίγο πιο «στεγνή» παραγωγή από το πρώτο.

Στις συναυλίες σας προτιμάτε οι συνθέσεις να ακούγονται πιστές στην ηχογραφημένη εκδοχή τους ή είστε υπέρ μιας πιο ελεύθερης απόδοσης τους;

Μας αρέσει να αποδίδεται on stage αυτό που ακούει κάποιος στους δίσκους μας.  Στις μέρες μας που υπάρχουν καλλιτέχνες που βασίζονται κυρίως στην παραγωγή, εμάς μας αρέσει αυτή η αμεσότητα του live. Είναι πιο τίμιο να ξέρει ο ακροατής ότι αυτό που ακούει στον δίσκο, είναι αυτά τα τρία άτομα που βλέπει πάνω στη σκηνή για 1,5 ώρα.

Υποθέτουμε ότι είναι συνηθισμένη η ερώτηση, αλλά πώς είναι η ζωή στην επαρχεία για ένα ροκ συγκρότημα; Τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι πως η περιφέρεια ανταγωνίζεται στα ίσα το κέντρο (ενδεικτικά παραδείγματα οι V.I.C., Tuber,  1000mods κ.α.), ποια είναι η δική σας εικόνα επί του θέματος;

Δεν νομίζω πως είναι ωραίο να μπαίνουμε σε συγκρίσεις ή να δίνουμε ελαφρυντικά επειδή μια μπάντα είναι από την επαρχεία. Κάθε μπάντα είναι καλή γι’ αυτό που κάνει ασχέτως τόπου γεννήσεως. Είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολα όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από τα κέντρα αλλά σημασία έχει πόσο το αγαπάς, πόσο το κυνηγάς και μέχρι που μπορείς να φτάσεις με όποιες θυσίες έχει αυτό.

Μιας και έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στις ροκ μπάντες στις οποίες τα πλήκτρα κατέχουν κομβικό ρόλο, δεν μπορούμε να μην ρωτήσουμε ποια είναι τα δικά σας αντίστοιχα αγαπημένα γκρουπ;

Αν ρωτήσεις τον καθένα μας ξεχωριστά θα σου πει διαφορετικά που μπορεί να μη συμπίπτουν κιόλας αλλά βοηθάνε στο ότι οι συνθέσεις μας είναι πολύπλευρες. ΔΕΝ θα πω την μπάντα που όλοι περιμένουν να ακούσουν αν και τους αγαπάμε πολύ (αστειάκι). Σίγουρα οι Jefferson Airplane, οι Velvet Underground,  οι Pink Floyd, οι Black Angels είναι κάποιες από τις μπάντες που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας.

Ο ήχος σας, με βάση τις κατά καιρούς κριτικές των κυκλοφοριών και των συναυλιών σας, χαρακτηρίζεται συνήθως ως psych rock. Θα λέγατε ότι αυτό αντικατοπτρίζει πράγματι την μουσική σας; Το συγκεκριμένο είδος υφίσταται πάνω από μισό αιώνα. Θεωρείτε ότι σήμερα έχει ακόμη πράγματα να δώσει, αλλά πολύ περισσότερο, να μιλήσει στο ευρύτερο νεανικό κοινό, που μοιάζει τελευταία να απομακρύνεται από το ροκ συνολικά.

Ο όρος αυτός είναι πολύ παρεξηγημένος και τα τελευταία χρόνια ακόμα περισσότερο. Έχουμε ταυτίσει το psych rock με το ατέλειωτο reverb, fuzz, tremolo, whah ή οποιοδήποτε άλλο πετάλι κυκλοφορεί στην αγορά. Στο ξεκίνημα της η μουσική αυτή είχε ανάγκη την εσωτερική αναζήτηση, την καταπάτηση του «εγώ» και να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο από την αρχαιότητά μέχρι σήμερα και πολύ μικρό ρόλο έπαιζε η παραγωγή βλ. 13th Floor Elevators. Αυτό βέβαια δεν γινόταν σκόπιμα, απλά αυτά ήταν τα αποτελέσματα των «psychedelics». Οι νέοι πάντα θέλουν να ξεσπάσουν. Η αναζήτηση έρχεται πιο μετά.

Ποια είναι τα επόμενα βήματα για το συγκρότημα μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου; Υπάρχουν προγραμματισμένες εμφανίσεις για το καλοκαίρι;

Έχουμε κάποιες εμφανίσεις σε φεστιβάλ μέσα στο καλοκαίρι και παράλληλα δουλεύουμε καινούργιες ιδέες μέχρι να έρθει ο επόμενος δίσκος.

Πολλά εγχώρια σχήματα έχουν κατορθώσει να κάνουν εμφανίσεις στο εξωτερικό. Είναι κάτι που σας απασχολεί αυτό, βρίσκεται μέσα στα σχέδιά σας; Θεωρείτε ότι οι ελληνικές μπάντες έχουν τύχη  «εκτός των τειχών»;

Είναι μέσα στα σχέδια μας να παίξουμε στην Ευρώπη σε πρώτο χρόνο και υπάρχει και το ενδιαφέρον. Υπάρχουν πολλές μπάντες στην Ελλάδα που το αξίζουν. Πιστεύω πως όσο μια μπάντα παίζει καλή μουσική αξίζει να ακούγεται οπουδήποτε.

Ερωτήσεις: Παναγιώτης Γαβρίλης – Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος