Λίγες ημέρες πριν τη συναυλία των Light Asylum στο Death Disco (αυτό το Σάββατο, 22 Ιουνίου), η αινιγματική, κυριαρχική frontwoman Shannon Funchess δέχθηκε ευγενικά να απαντήσει στις ερωτήσεις του Γιώργου Χριστόπουλου για τις επιρροές της μπάντας και το ενδεχόμενο κυκλοφορίας νέου δίσκου, για το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής, για τη σκηνή του Brooklyn και την Αμερική του Trump και για πολλά άλλα.
Η μουσική αισθητική σου δανείζεται πολλά από τη δεκαετία του '80, όχι με έναν μιμητικό τρόπο αλλά με μια νέα προσέγγιση. Ποιες είναι οι βασικές σου μουσικές επιρροές και πού πιστεύεις ότι οδεύει σήμερα η ηλεκτρονική σκηνή;
Οι κύριες μουσικές μου επιρροές είναι μπάντες που μεγάλωσα ακούγοντας στη δεκαετία του 80, ως επί το πλείστον. Συγκροτήματα όπως οι Ministry, Front 242, Cabaret Voltaire, Joy Division, New Order, Severed Heads, Shriekback, Clan of Xymox, Bauhaus, Love And Rockets, Tones on Tale, Siouxsie and The Banshees, The Cure, Killing Joke, Depeche Mode, Dead Can Dance, Meat Beat Manifesto, DAF καθώς και οτιδήποτε κυκλοφόρησε η 4AD όπως οι Cocteau Twins, Pixies, This Mortal Coil κλπ..., οτιδήποτε το μοναδικό δισκάδικο που υπήρχε στη γειτονιά μου στην Ανατολική Washington εισήγαγε και τα μικρά μου χέρια μπορούσαν να αρπάξουν!
Αυτά τα projects καθόρισαν την πρώιμη σχέση μου με τη μουσική ήδη από την ηλικία των 11 ετών και εξακολουθούν να είναι μαζί μου μέχρι και σήμερα. Ανακάλυψα τη Grace Jones στις αρχές της εφηβείας μου και μου έδωσε το θάρρος που χρειαζόταν για να ασχοληθώ με τη μουσική. Βλέποντας μια άλλη μαύρη γυναίκα να κάνει αυτό που κι εγώ ονειρευόμουν, ήταν η επικύρωση που χρειαζόμουν ως νέα Αφροαμερικανή σε μια κατά κύριο λόγο λευκή μουσική σκηνή για να γίνω άφοβη και χωρίς αναστολές.
Δεν ξέρω ειλικρινά προς τα πού κατευθύνεται η ηλεκτρονική σκηνή… Υπάρχουν τόσες πολλές ηλεκτρονικά «σκηνές» σήμερα. Εγώ δημιουργώ μουσική υπό πολύ ιδιαίτερες συνθήκες για μένα και για τους fans μου. Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά έχω πολλά να είμαι ευγνώμων, ειδικά για τους fans που εξακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια να παίζουν το Dark Allies!
Υπάρχει μια ατελείωτη συζήτηση στους κύκλους των οπαδών της ηλεκτρονικής μουσικής ότι οι μουσικοί που εκπροσωπούν το είδος πρέπει να παράγουν κυρίως χορευτικά anthems αντί για μια πιο εσωτερική προσέγγιση (και αντίστροφα). Ποια είναι η γνώμη σου για αυτό;
Είμαι υπέρ των anthems και δεν με νοιάζει πολύ για το τι λένε οι μουσικοκριτικοί. Ελπίζω απλώς να μπορέσω να κυκλοφορήσω νέα μουσική που θα ξεπεράσει σε ποιότητα το πρώτο μου άλμπουμ και έτσι οι οπαδοί μου θα έχουν κάτι άλλο για να είναι ενθουσιασμένοι σύντομα.
Σας συγκρίνουν συχνά με μπάντες όπως οι Depeche Mode. Νιώθεις κολακευμένη από αυτή τη σύγκριση; Θα μπορούσες να στρέψεις αργότερα τον ήχο σου, όπως έκαναν και οι DM, προς μια πιο κιθαριστική / ροκ κατεύθυνση;
Είμαι κολακευμένη, φυσικά! Είμαι τεράστιος fan των DM! Λατρεύω τον τρόπο γραφής και τη φωνή Martin Gore και φυσικά τη φωνή του Dave. Έχω δύο άλμπουμ που βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ένα είναι πιο προσανατολισμένο στην κιθάρα και στο μπάσο και το άλλο είναι πιο ηλεκτρονικό και σχεδιάζω να κυκλοφορήσω πρώτα αυτό, ελπίζω στις αρχές του 2020.
Το τελευταίο σου άλμπουμ εκδόθηκε το 2012! Θα μπορούσαν οι οπαδοί σου να περιμένουν σύντομα καλά νέα;
Εργάζομαι γι’ αυτό εδώ και χρόνια. Πέρασα μεγάλες δοκιμασίες σ’ αυτό το χώρο. Δεν έχω εταιρεία από το 2012 και αυτό έχει δυσκολέψει τα πράγματα ακόμη περισσότερο ... αλλά εξακολουθώ να κυνηγάω τα όνειρά μου. Οι DJs και οι οπαδοί που παίζουν τη μουσική μου σαν να βγήκε μόλις πέρυσι είναι ένα καθαρό κίνητρο να κυκλοφορείς νέα μουσική με κάθε κόστος. Αισθάνομαι ευγνώμων για πλατφόρμες όπως το Bandcamp όπου ανακαλύπτω νέα μουσική καθημερινά. Καινούρια μουσική μου θα κυκλοφορήσει σύντομα, το υπόσχομαι!!!
Το Μπρούκλιν είναι το σπίτι ορισμένων φανταστικών καλλιτεχνών, όπως οι LCD Soundsystem, A Place to Bury Strangers, TV on the Radio, Vivian Girls, Drums (για να αναφέρουμε μόνο μερικούς). Αποτελεί η πόλη σας πηγή έμπνευσης; Θεωρείτε τον εαυτό σας ως μέρος της σκηνής του Μπρούκλιν;
Οι Light Asylum συνελήφθησαν ως ιδέα και γεννήθηκαν στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης έτσι, ναι, είναι μέρος της ευρύτερης σκηνής. Δεν μένω εκεί πια, αλλά μένω σε επαφή και καλλιτεχνικά συνεργάζομαι με καλλιτέχνες και μουσικούς της πόλης, την οποία και επισκέπτομαι τακτικά.
Ξεκινήσατε το μουσικό σας ταξίδι στην Αμερική του Ομπάμα, τώρα βρίσκεστε σε μια άλλη Αμερική, αυτή του Trump. Πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς σας θεωρούν τη σημερινή κατάσταση της χώρας σας ζοφερή. Συμφωνείς; Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν άποψη και λόγο για πολιτικά ζητήματα;
Άρχισα το μουσικό ταξίδι μου στην περίοδο Bush ... την εποχή του Reagan, αν θέλουμε να το φτάσουμε μέχρι τη δεκαετία του '80 όπου ξεκίνησε πραγματικά το κακό. Η κατάσταση στη χώρα ήταν και εξακολουθεί να είναι ζοφερή. Νομίζω ότι ο καλλιτέχνης απεικονίζει το περιβάλλον του και τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό του. Αυτό κατά μία έννοια αποτελεί πολιτική.
Παίζατε στην Αθήνα πριν από 6 χρόνια στη θρυλική Death Disco (τον ίδιο χώρο που θα παίξετε στις 22 Ιουνίου). Σου άρεσε εδώ; Ανυπομονείς για αυτή τη συναυλία;
Ένα εμφατικό «ναι» και στις δύο ερωτήσεις!
Έχοντας κάνει περιοδείες στην Ευρώπη στο παρελθόν, αισθάνεστε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του κοινού στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές συναυλίες;
Η μουσική είναι καθολική. Έχει τη δύναμη να κινήσει οποιοδήποτε πλήθος.
Κάτι τελευταίο για τους Έλληνες οπαδούς σας;
Let’s dance this mess around!
Κείμενο-Απόδοση:
Γιώργος Χριστόπουλος
