Για τους Έλληνες οπαδούς των Crippled Black Phoenix αποτελεί ευτυχία που αυτή η μπάντα-κολλεκτίβα έρχεται στην Ελλάδα από την αρχή κιόλας της πορείας της. Οι ημερομηνίες που κανόνισαν ειδικά για τη χώρα μας αυτήν την εβδομάδα δείχνουν πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Πριν λίγες μέρες είχαμε την ευκαιρία να πούμε μερικές κουβέντες με τον Justin Greaves, το κύριο και βασικότερο στέλεχος των CPB. Σας μεταφέρουμε παρακάτω τα κυριότερα σημεία αυτών, στεκόμενοι μεν στα δισκογραφικά, αλλά προσπαθώντας κυρίως να αποκρυπτογραφήσουμε, όσο γίνεται, ένα τμήμα της ενδιαφέρουσας προσωπικότητας του κυρίου Greaves.
Καλησπέρα Justin! Αυτή είναι η τέταρτη, αν θυμάμαι καλά, φορά που έρχεσαι στην Ελλάδα με τους Crippled Black Phoenix. Ποιες είναι οι καλύτερες αναμνήσεις που έχεις από τις προηγούμενες εμφανίσεις;
Όλες οι φορές που έχω έρθει ήταν φοβερές για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά, αλλά νομίζω πως ήταν σε μια συναυλία στην Ελλάδα που το κοινό άρχισε να τραγουδάει εν χορώ στο Burnt Reynolds (σ.σ. μιλάει φυσικά για τη συναυλία το 2009 στο Κύτταρο, από όπου και το βίντεο) και όταν τελειώσαμε εκείνοι συνέχιζαν. Πολύ ιδιαίτερη στιγμή! Αλλά συναντάμε πολύ καλούς και ευγενικούς ανθρώπους και το μέρος είναι πανέμορφο, οπότε νιώθω ότι είναι από τα μέρη που θεωρώ σημαντικά για μένα προσωπικά και προσπαθώ να βρίσκω χρόνο για να έρχομαι. Αυτό μονάχα έχει σημασία.
Φέτος κυκλοφόρησες άλμπουμ με τους Crippled Black Phoenix (το πολύ καλό Black Light Generator). Τώρα που έχει περάσει κάποιος χρόνος από την κυκλοφορία του, πώς σου φαίνεται ο δίσκος;
Πραγματικά υποστηρίζω αυτό το άλμπουμ, διότι ένιωσα πως έκανα αρκετά πράγματα σωστά σε αυτό που δεν είχα κάνει πιο πριν. Η μεγάλη αλλαγή για μένα ήταν τα φωνητικά. Επιτέλους έχουμε τραγουδιστή τον Daniel Anghede, κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Πιθανόν να γνωρίζεις πως ο Dan υποτίθεται πως θα ήταν ο αρχικός μας τραγουδιστής και θα τραγουδούσε στο πρώτο μας άλμπουμ. Θα έπρεπε να είχε μπει στο συγκρότημα αμέσως και όχι να περιμένουμε όλο αυτό το διάστημα. Σχετικά με το άλμπουμ, νομίζω πως αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι κυρίως η ψυχή του. Εμπεριέχει πολύ συναίσθημα, είναι λιγότερο τεχνικό ως παραγωγή και λιγότερο «φανταχτερό». Προσπαθήσαμε με τα τραγούδια του άλμπουμ να επανέλθουμε στη βάση μας.
Μιλώντας για τραγουδιστή προηγουμένως, πάντοτε είχατε πρόβλημα με τους τραγουδιστές σας. Κανείς δεν πρέπει να έμεινε στο συγκρότημα για παραπάνω χρόνο από όσον χρειάζεται μία ηχογράφηση δίσκου. Πώς εξηγείς αυτήν την ατυχία;
Εντάξει, μόνο ένας ήταν που άντεξε τόσο λίγο (γέλια), ήταν λίγο φοβιτσιάρης βέβαια! Δεν θα έλεγα πως πρόκειται για κακή τύχη. Είναι το απλό γεγονός πως θέλουμε να κάνουμε το συγκρότημα όπως πρέπει. Και αν κάποια παράμετρος δεν λειτουργεί, τότε πρέπει να λύσεις το πρόβλημα. Πολλοί άνθρωποι έχουν την εικόνα πως τα συγκροτήματα είναι οι τραγουδιστές τους. Κάποιες φορές αυτό ισχύει, π.χ. σε ποπ μπάντες, αλλά για συγκροτήματα όπως το δικό μας δεν αληθεύει. Η φωνή κατέχει ίσο μέρος της μπάντας, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της. Έτσι αν κάποιοι μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως η αλλαγή του τραγουδιστή αλλάζει τα πάντα, εγώ δεν το βλέπω έτσι διότι δεν κάνει τόσο μεγάλη διαφορά. Εκτός βέβαια από το γεγονός πως τώρα είναι καλύτερα. Ο Daniel είναι σπουδαίος τύπος, βλέπουμε τη μουσική και τα πράγματα γενικότερα με τον ίδιο τρόπο, οπότε η αίσθηση είναι εξαιρετική – και ο τρόπος που τραγουδάει, βέβαια.
Συνεργάστηκες όμως και με γυναικεία φωνή (Belinda Kordic) στο project σου με τους Se Delan.
Για την ακρίβεια πρόκειται για την σύντροφό μου.
Οκ! Ο ήχος του project είναι αρκετά διαφορετικός από αυτόν που θα περίμενε κανείς από τον τύπο που δημιούργησε τους Crippled Black Phoenix.
Αυτό φυσικά ήταν προσχεδιασμένο, σίγουρα δεν θέλαμε να κάνουμε ένα άλμπουμ με ήχο ίδιο με της κύριας μπάντας μου. Η αλήθεια είναι πως η Belinda μου είχε υποδείξει πως κάποια demo που είχα ηχογραφήσει για τους Se Delan έμοιαζαν αρκετά με Crippled Black Phoenix, οπότε θέλαμε να κάνουμε κάτι δραστικά διαφορετικό. Με την Belinda, εκτός από τα πράγματα με τα οποία συνδεόμαστε προφανώς στη ζωή, συνδεόμαστε και μουσικά. Έχουμε φυσικά τις διαφορές μας και το δικό μας χαρακτήρα που φέρνουμε στο project, αλλά θέλαμε να κάνουμε κάτι που να δείχνει το σημείο σύνδεσής μας, μία συνεργασία 50-50 όπου θα συμμετέχουμε κι οι δύο ισομερώς. Είναι μία εξαιρετική διαφυγή, βασικά. Η καρδιά μου βρίσκεται στους Crippled Black Phoenix για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι η ζωή μου και δεν είχα σκεφτεί να βρεθώ σε κάποιο άλλο μουσικό σχήμα, αλλά όταν τα σωστά πράγματα έρχονται στην σωστή στιγμή, δεν θέλω να περιορίσω τον εαυτό μου.
Με γυναικεία φωνή (Daisy Chapman) είχατε κάνει και τη διασκευή στους Journey για το I, Vigilante (το τρομερό Of A Lifetime). Πώς προέκυψε αυτό; Δεν συνηθίζεται διασκευή σε τέτοια μπάντα, ειδικά από το πρώτο άλμπουμ της συγκεκριμένης, από ας πούμε “postrock” συγκροτήματα.
Καταρχάς για τον χαρακτηρισμό “postrock” που μας έδωσαν όταν ξεκινήσαμε, δεν μας ταίριαζε έτσι κι αλλιώς. Έχουμε φωνητικά άλλωστε. Το μόνο πράγμα, πάντως που πιστεύω είναι πως πρέπει να φτιάχνω μουσική που να είναι ειλικρινής. Άρα αν νιώθω πως κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι χωράει γυναικεία φωνητικά, θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Ο μοναδικός λόγος που βάλαμε γυναίκα να τραγουδήσει σε κάποια κομμάτια των CPB είναι γιατί ήθελα να ακούσω γυναικεία φωνή σε αυτά τα τραγούδια. Προφανώς δούλεψε πολύ καλά στο συγκεκριμένο κομμάτι και το έχουμε καθιερώσει σε κάποια sessions. Για παράδειγμα, έχουμε ηχογραφήσει μία διασκευή στο Echoes των Pink Floyd (σ.σ. εδώ παράλληλα ψάχνω με αγωνιώδη προσμονή να το βρω το youtube, αλλά τζίφος η αναζήτηση) όπου τραγουδάει η Belinda μαζί με τον Daniel και, όπως με το Of A Lifetime, δίνει μία άλλη διάσταση στο κομμάτι.
Ακούς μουσική άλλων καλλιτεχνών;
Γενικά προσπαθώ να ακούω μουσική. Μάλλον είμαι λίγο πίσω στα πράγματα, διότι αυτήν την περίοδο ακούω πολύ punk rock revival. Πρέπει να φταίει η - μέση - ηλικία μου! Ακούω μουσική, φυσικά, αλλά όχι στο σημείο στο να αποτελεί επιρροή για μένα. Νομίζω πως οι ταινίες και η ζωή με επηρεάζουν περισσότερο. Όπως είπες, κάποιοι άνθρωποι απλώς δημιουργούν μουσική και δεν ακούν άλλους καλλιτέχνες. Σίγουρα κι εμένα μου αρέσει να φτιάχνω μουσική, αλλά πρέπει να υπάρχει χώρος στη ζωή και για μία ταινία. Κυκλοφορεί πολύ όμορφη μουσική, έχω ακόρεστη όρεξη για νέους ήχους. Ένα μεγάλο κίνητρο, όμως, για να δημιουργώ μουσική είναι πως, αν θέλω να ακούσω κάτι συγκεκριμένο και δεν μπορώ να το βρω, θα το δημιουργήσω εγώ.
Μήπως άκουσες και τις μπάντες που παίζουν support σε σας;
Όχι, αλλά σίγουρα θα τις ακούσω σύντομα στις συναυλίες. Δεν υπάρχει κάτι κακό με το να παρακολουθείς μία μπάντα να παίζει live, μάλιστα προτιμώ να βλέπω μία μπάντα ζωντανά πριν ακούσω το άλμπουμ. Χαίρομαι που βρίσκομαι στη θέση να παίζουμε μαζί με άλλα συγκροτήματα, γιατί μπορώ να τα παρακολουθήσω να παίζουν και νομίζω πως αυτό δίνει καλύτερη εικόνα μιας μπάντας.
Με τους Iron Monkey τι σχέση διατηρείς; Υπάρχει κάποιο σχετικό νέο;
Αυτό βρίσκεται θαμμένο πολύ πίσω στο παρελθόν. Έχω να δω τους υπόλοιπους εδώ και αρκετό καιρό. Ξέρω πως ο Jim (Rushbie) δεν κάνει κάτι, ο Dean (Berry) μετακόμισε στον Καναδά, ο Doug (Dalziel) εξαφανίστηκε... βασικά η τελευταία φορά που είχα οποιαδήποτε επικοινωνία με κάποιον από τους Iron Monkey ήταν όταν μου έστειλε μήνυμα ο Dean στο facebook και με ρωτούσε «γεια σου τι κάνεις», άρα ξέρω ότι ζει (γέλια). Εκτός από αυτό όμως, όλοι έχουμε προχωρήσει πέρα και μακριά από αυτό το συγκρότημα. Αυτή η μπάντα άλλαξε τη ζωή μου και τη ζωή όλων όσων συμμετείχαν σε αυτήν. Αλλά η φάση είχε πολλή ένταση, και στις καλές αλλά και στις κακές στιγμές. Τώρα που ο Johnny (Morrow) δεν είναι πια μαζί μας (σ.σ. πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2002), όλοι έπρεπε να βάλουμε το θηρίο στο κρεβάτι για ύπνο και να προχωρήσουμε. Διότι μαζί με τις όμορφες αναμνήσεις, είχαμε και αρκετές ιδιαίτερα οδυνηρές. Άρα ποτέ δεν θα επιστρέψουμε στους Iron Monkey. Ποτέ. Θα τους αφήσουμε για τα βιβλία της Ιστορίας.
Θεωρείς τον εαυτό σου κομμάτι της ακραίας μουσικής σκηνής της Βρετανίας;
Αυτήν την στιγμή μάλλον δεν θα ήθελα να ανήκω οπουδήποτε, αλλά στο παρελθόν σίγουρα υπήρξα μέλος της. Ήταν η ζωή μου για πολλά χρόνια, είτε με τους Iron Monkey είτε με τους Electric Wizard. Πάντως το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ήταν όταν για μερικά χρόνια είχα αποχωρήσει από τη μουσική και δεν ασχολιόμουν με οτιδήποτε σχετικό. Αυτή η αποχή μου έδωσε μία εντελώς διαφορετική οπτική στη ζωή, τη μουσική και τα πάντα. Τώρα θέλω να είμαι εγώ το αφεντικό μου, να κάνω τα δικά μου πράγματα. Ακόμη μπορεί να συμμετέχω σε διάφορα project και να κάνω πράγματα από δω κι από κει, αλλα πλέον αυτά γίνονται με τους δικούς μου όρους. Δεν θέλω να κολλάω σε ηλίθιους κανόνες.
Μία κλασική ερώτηση τώρα που μου αρέσει να κάνω στους μουσικούς με τους οποίους τυχαίνει να μιλάω. Ζεις από τη μουσική σου, Justin;
Ωραία δεν θα ήταν; (σ.σ. γελάει πικρά εδώ…). Βασικά η μουσική είναι ό,τι έχω στη ζωή μου. Προσπαθώ να κάνω διάφορες δουλειές για να στηρίζω τον εαυτό μου οικονομικά και να πληρώνω το νοίκι μου, γιατί η ζωή δεν είναι εύκολη στη χώρα μου αυτήν την περίοδο. Η μουσική με υποστήριξε στο παρελθόν, αλλά τώρα είναι δυσκολότερο να στηριχτώ μόνο επάνω της, έτσι όπως λειτουργεί ο κόσμος και η οικονομία στις μέρες μας. Για διάφορους λόγους, η μουσική βιομηχανία είναι κατεστραμμένη. Δεν είναι εύκολο, αλλά μακάρι να μπορούσα. Μου αρέσει πάντως να κάνω soundtracks, διότι μπορώ να το κάνω ανώνυμα, εκδίδονται και κανείς δεν γνωρίζει ότι είμαι εγώ. Αν μπορούσα να πάρω περισσότερες δουλειές πάνω σε αυτόν τον τομέα, θα το έκανα.
Ως άνθρωπος φαίνεσαι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος, μάλιστα δεν φοβάσαι να πεις την άποψή σου ακόμη και μέσα από τη σελίδα του συγκροτήματός σου, κάτι που οι περισσότεροι συνάδελφοί σου αποφεύγουν επιμελώς. Ασφαλώς θα γνωρίζεις την κατάσταση στην Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα. Τι έχεις να σχολιάσεις σχετικά;
Πρώτα απ’ όλα, δεν θεωρώ πως ως συγκρότημα είμαστε πολιτικοποιημένοι, αλλά κοινωνικώς ευαισθητοποιημένοι. Γιατί κάθε ανθρώπινο ον πρέπει να έχει κοινωνική συνείδηση. Άρα αντί να λέμε για πολιτική, κυρίως είναι θέμα ενσυναίσθησης και συνείδησης των κοινωνικών καταστάσεων. Και να είμαστε ανοιχτοί στα θέματα άλλων ανθρώπων στον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω ιδιαίτερα σε γεγονότα και καταστάσεις που αφορούν άλλους ανθρώπους σε άλλες χώρες. Θα ήταν μεγάλη ασέβεια από μέρους μου να σου πω εσένα που είσαι στην Ελλάδα την γνώμη μου για την κατάσταση που επικρατεί εκεί, διότι δεν μένω εκεί και δεν το ζω με τον ίδιο τρόπο που το ζείτε εσείς. Προφανώς βέβαια ανησυχώ, έχω μία παγκόσμια οπτική και εικόνα και υποστηρίζω τους δίκαιους σκοπούς. Το πρόβλημα είναι πως πολλοί άνθρωποι παλεύουν για τον ίδιο σκοπό αλλά έχουν διαφορετικά σημεία σύγκλισης, θρησκείες, ιστορικό υπόβαθρο, διαφορετικούς λόγους που παλεύουν. Μέχρι να βρεθεί αυτό το θαυματουργό κοινό σημείο που θα ενώσει τους πάντες, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Αλλά αυτό που μπορείς να κάνεις είναι, αν δεις κάτι τόσες πολλές φορές… κοίταξε, γνωρίζω πως ο λόγος μου είναι ειλικρινής και δεν φοβάμαι να πω ανοιχτά την γνώμη μου. Παραδείγματος χάριν, με την πρόσφατη υπόθεση με την ISIS που αποκεφαλίζει κρατούμενους. Νιώθω ότι δεν μπορώ να είμαι μέρος της σιωπηλής πλειοψηφίας. Δεν θέλω να φτάσω στο τέλος της ζωής μου και να πω στον εαυτό μου «δεν είπα ποτέ τίποτα για αυτό, άρα δεν μπορώ να έχω γνώμη και να παραπονιέμαι, γιατί ποτέ δεν εξέφερα την άποψή μου». Ο κόσμος – και αυτό ισχύει και για τα συγκροτήματα – φοβούνται να αρθρώσουν άποψη για να μην προσβάλλουν κάποιον, αλλά το να προσβάλλεις κάποιον σημαίνει πως δεν έχετε το ίδιο σκεπτικό, και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη (γέλια). Το επιμύθιο για μένα είναι πως, αν γινόταν κάποια επανάσταση για να επικρατήσει η κοινή λογική και η ενσυναίσθηση για τους άλλους ανθρώπους, τίποτα άλλο, θα είμαι εκεί πολεμώντας. Αλλά οποιαδήποτε πολιτική ανοησία όπως το πετρέλαιο ή η αρπαγή γης, δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο κόσμος που υποφέρει, που υπόκειται σε αδικίες, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Για αυτό οι κύριες οργανώσεις που συμμετέχω αφορούν ζώα, όπως το Sea Shepherd και το Animal Aid. Η ζωή από μόνη της είναι άδικη. Απλώς θέλω να προσπαθώ να είμαι δίκαιος.
Justin σε ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα κουβέντα μας.