Πώς να αποδώσεις μία συνέντευξη που… χάθηκε στην πορεία, ή αλλιώς πώς η σύγχρονη - αλλά και η παλαιότερη - τεχνολογία μπορεί να σε "πουλήσει" εκεί που την χρειάζεσαι. Κάποιες από τις κουβέντες που γράφονται εδώ στερούνται ακριβούς διατύπωσης, αλλά έγινε προσπάθεια να μην αλλοιωθεί το νόημα, το οποίο άλλωστε έχει και την μεγαλύτερη σπουδαιότητα.
- Μπάμπη σε ευχαριστώ για αυτήν την συνέντευξη, ας ξεκινήσουμε γιατί έχω δεκάδες ερωτήσεις για τις Τρύπες.
- …
- Προφανώς κάνω πλάκα, δεν θα είχαν νόημα άλλωστε τέτοιες ερωτήσεις.
- Έτσι κι αλλιώς δεν θα σου απαντούσα!
Κάπως έτσι ξεκίνησε η συνομιλία μας, με ρίσκο από την πλευρά μου για το πώς θα το πάρει η άλλη πλευρά. Παρά την γενική επιθυμία όσων μεγάλωσαν με τις Τρύπες να δουν τα μέλη τους μαζί στην ίδια σκηνή έστω για ένα live, αυτό είναι ένα κομμάτι που πλέον έχουν αφήσει πίσω τους όλοι, λιγότερο ή περισσότερο.
Το νέο σου άλμπουμ είναι το δεύτερο που κυκλοφόρησες μέσα στο 2014. Πώς έχει υποδεχτεί ο κόσμος το νέο δίσκο;
Προσωπικά δεν έχω ακριβή εικόνα, μιας και ζω μακριά από τα "κέντρα των αποφασεων", αλλά ο Χρήστος ο Αλεξόπουλος της Puzzlemusik με ενημερώνει πως η αντιμετώπιση της κριτικής είναι πολύ θετική ως τώρα. Μακάρι να είναι καλή και από εδώ και πέρα και να αρέσει και στον κόσμο.
Ούτε τώρα έχεις χρησιμοποιήσει στίχους για να ντύσεις τη μουσική σου. Γενικά σε εκφράζει περισσσότερο η μουσικη μόνη της;
Μου αρέσει να είναι η μουσική γυμνή, να μπορεί ο άλλος να βγάλει το δικό του συμπέρασμα και να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες. Έτσι κι αλλιώς ο ίδιος δεν γράφω στίχους, πάντως. Μπορεί και να ξανακάνω κάποια στιγμή δίσκο με κανονικά τραγούδια που να περιέχουν στίχους, δεν θα το αποκλείσω, αλλά προς το παρόν νιώθω ικανοποιημένος με αυτόν τον τρόπο έκφρασης.
Όλο αυτό έχει και μία αίσθηση soundtrack, πάντως. Παραδείγματος χάρην η Άνοιξη ή το Να Φύγεις, φέρνουν πολύ σε soundtrack – και μάλιστα έχουν αντιστοιχίες με την μουσική που έγραψες για το Μικρό Ψάρι.
Οποιοδήποτε ορχηστρική απόπειρα δημιουργεί εικόνες και δημιουργεί την αίσθηση ενός soundtrack. Και για τον ακροατή είναι μία πρόσκληση να δημιουργήσει έναν κόσμο δικό του, αφού δεν υπάρχει ο λόγος να τον καθοδηγεί και να σχηματοποιεί τις εικόνες που θέλει ο «ποιητής», αυτός που έχει γράψει τους στίχους.
Μουσικά θεωρείς πως το άλμπουμ αυτό σου προέκυψε λιγότερο «στριφνό», λιγότερο περιπετειώδες σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σου;
Κοίταξε, έτσι κι αλλιώς ό,τι κάνω είναι μία περιπέτεια, αλλιώς δεν έχει νόημα να γίνονται τα πράγματα. Υπάρχει πάντα μία προσμονή, μία αγωνία, μία ανασφάλεια – η διαδικασία είναι πάντοτε ίδια, όπως και τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτήν. Από κει και πέρα το αποτέλεσμα είναι ανάλογο με την κάθε εποχή και το τι αναζητώ κάθε εποχή.
Αυτή την εποχή, λοιπόν, τι σε ώθησε και τι σε επηρέασε να φτιάξεις το συγκεκριμένο άλμπουμ όπως είναι;
Νομίζω ό,τι με ωθεί πάντα: η ανάγκη να ξεφύγω από την στασιμότητα, την καθημερινότητα. Σαν ανάγκη έρχεται το να δημιουργηθεί κάτι καινούριο. Κάποιες καταστάσεις παγιώνονται, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, κάποιες καταστάσεις με γεμίζουν ανησυχία. Έτσι πρέπει να εκφραστούν καινούρια συναισθήματα και να βγουν καινούρια πράγματα από μέσα μου. Ο δικός μου τρόπος για να τα εξωτερικεύσω αυτά είναι να κάνω μουσική.
Ο τίτλος του νέου σου δίσκου είναι εμπνευσμένος από ένα κρητικό τραγούδι.
Δεν έχει τόση σχέση με το τραγούδι ο τίτλος, απλά ταίριαξε το στιχάκι πολύ καλά. Είναι αυτό το δίπολο χαράς και πόνου που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ζωή, που εκφράζεται από τον τίτλο και από το εικαστικό κομμάτι του CD.
Έχεις και πάλι τους ίδιους συνεργάτες (Σιώτας, Βρέττας) στον δίσκο...
Ναι, είναι και οι ίδιοι μουσικοί που παίζουν μαζί μου στο μεγάλο σχήμα, συνεργάζομαι χρόνια μαζί τους, γνωρίζουν πώς να αντιμετωπίσουν τη μουσική μου, οπότε ήταν η προφανής λύση. (σ.σ. ρωτάω αν ο Σιώτας έβαλε το χεράκι του στην παραγωγή) Ο Σιώτας βοήθησε μόνο σε κάποια σημεία στο τεχνικό κομμάτι, σε κάποιες λεπτομέρειες, κατά τα άλλα η παραγωγή, πέρα από τις συνθέσεις έχει γίνει από μένα.
Το λαϊκό/δημοτικό στοιχείο υπάρχει και σε αυτό το δίσκο. Υπάρχει μία αίσθηση πως εσύ, όπως και ο Αγγελάκας, μετά από τις Τρύπες, ουσιαστικά ασχοληθήκατε με το να μεταφράζετε την λαϊκή μουσική σε κάτι καινούριο. Αυτό υπήρχε πολύ λιγότερο στις Τρύπες ως κοινό σημείο τότε ή προέκυψε μετά όταν χώρισαν οι δρόμοι σας;
Στις Τρύπες όντως δεν έβγαινε πολύ αυτό το στοιχείο στην επιφάνεια, ήμαστε πιο rock τότε. Εγώ, πάντως, ως κιθαρίστας στη Θεσσαλονίκη έπαιζα πολύ συχνά σε λαϊκά σχήματα, οπότε είχα μία καλή εικόνα των λαϊκών δρόμων.
Μιας και μιλάμε για λαϊκή μουσική, πώς προέκυψε η συνεργασία με τους Χειμερινούς Κολυμβητές;
Απλώς συνέβη. Όταν κινείσαι στην ίδια πόλη και στους ίδιους χώρους με κάποιους μουσικούς, σχεδόν είναι αναπόφευκτο να σε καλέσουν κάποια στιγμή για να παίξεις σε κάποια σχήματα μαζί τους.
Γνωρίζεις σε τι φάση βρίσκονται αυτήν την στιγμή, μιας και τα λέμε; Διότι έχουν αραιώσει αρκετά την συχνότητα που κάνουν συναυλίες.
Οι Χειμερινοί αυτήν την στιγμή είναι ένα μεγάλο σχήμα με μουσικούς με διάφορες υποχρεώσεις, και οι καιροί όπως ξέρεις είναι δύσκολοι, γι' αυτό είναι δύσκολο να συγχρονιστούν όλοι αυτοί και να μετάκινηθούν ως ομάδα για να κάνουν συναυλίες.
Με τον Μπακιρτζή γενικά συνεννοείστε στην σκηνή; Γιατί γενικά με τους Χειμερινούς συμβαίνει ένα οργανωμένο μπάχαλο. Δηλαδή πώς καταφέρνουν όλοι αυτοί να προσέχουν τον Αργύρη!
(γέλια) Οι μουσικοί των Χειμερινών είναι έμπειροι μουσικοί που παίζουν πολλά χρόνια μαζί και με τον Αργύρη, έτσι έχουν βρει τελικά έναν τρόπο! Εγώ, ως νεότερος όλων στο σχήμα, απλώς ακολουθώ αυτόν τον τρόπο.
Ως κιθαρίστας ακούς άλλους κιθαρίστες; Έχεις να ξεχωρίσεις κάποιον μουσικό από τη νέα φουρνιά;
Βασικά ακούω πολλή μουσική. Προφανώς μου αρέσει το όργανο, αλλά δεν αναζητώ τον επόμενο μεγάλο ταλέντο στην κιθάρα. Προτιμώ να ακούω μουσική. Τώρα όταν λες «νέα φουρνιά» πώς ακριβώς το ορίζεις; (σ.σ. του διευκρινίζω, έστω τα τελευταία 10 χρόνια). Κοίταξε, πραγματικά δεν ξεχωρίζω κανέναν συγκεκριμένα, οι νεότεροι μουσικοί είναι πλέον πολύ καταρτισμένοι, αλλά εγώ αναζητώ την σύνθεση παρά την τεχνική.
Πώς αντιμετωπίζεις το Μικρό Ψάρι στις ζωντανές εμφανίσεις;
Προφανώς παίζω ζωντανά το Μικρό Ψάρι, κυρίως στις σόλο βραδιές, και μάλιστα το παίζω μονοκόμματο όλο, δεν απομονώνω κάποιο θέμα. Τώρα μπορεί να το παίξω σε μικρότερη ή σε μεγαλύτερη διάρκεια, όπως βγει, αλλά το αντιμετωπίζω ως ενότητα. Το νέο άλμπουμ θέλουμε να παίξουμε ζωντανά κάποια στιγμή, και σίγουρα θα υπάρχει μία ημερομηνία στην Αθήνα (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στο τέλος του 2014)
Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι της μουσικής, υπάρχει και το «εμπορικό» κομμάτι καλή ώρα. Θεωρείς απαραίτητο το συγκεκριμένο κομμάτι ή ξέχωρο από τη δημιουργία;
Ο μουσικός έχει ανάγκη να βγάλει στη σύνθεσή του κάποια συναισθήματα. Το ίδιο μεγάλη ανάγκη έχει να βγει έξω και να παίξει ζωντανά τα τραγούδια του. Γενικά πάντοτε θεωρούσα και το «εμπορικό» όπως λες κομμάτι συμπληρωματικό τμήμα της προώθησης της δουλειάς μου. Το ένα στηρίζει το άλλο. Αυτό που έχει αλλάξει με τα χρόνια είναι πως πλέον θέλω να κάνω τα πάντα με τους δικούς μου όρους, με τους ανθρώπους που θέλω, στον χώρο που θέλω και νομίζω πως τα καταφέρνω αρκετά καλά.
Γενικά μπορείς να πεις ότι η μουσική σου πληρώνει τους λογαριασμούς;
Σίγουρα η μουσική είναι η δουλειά μου, με αυτό ασχολούμαι και αυτό μου δίνει και οικονομικές απολαβές. Τώρα αν ζω άνετα ή όχι, σίγουρα δεν ζω άνετα. Έχω όμως αποφασίσει να ζω με τον δικό μου τρόπο και να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν χωρίς να κάνω «εκπτώσεις» για λίγα χρήματα παραπάνω. Είναι μια επιλογή την οποία στηρίζω και είμαι ευχαριστημένος με αυτήν.
Διδάσκεις ακόμη στο ΤΕΙ Ηπείρου; Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;
Όχι έχω σταματήσει. Μου είχαν προτείνει να διδάξω, το είδα ως μία ενδαφέρουσα προοπτική και έτσι ήταν όντως, κράτησε κάποια χρόνια και όταν ένιωσα ότι έκανα τον κύκλο μου, αποφάσισα να σταματήσω.
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος παρουσιαζει το νέο του άλμπουμ στο πλαίσιο του μουσικού κύκλου του Θεάτρου Πόρτα (Τρίτες Παράλληλες) την Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015. (Facebook event)
