Στην πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού ως τώρα, βρέθηκε να συμβαίνει η ίσως αγαπημένη μας βραδιά του Release Athens Festival φέτος. Τι κρίμα που οι Shame είναι μια άκρως ενεργητική μπάντα πού σχεδόν απαιτεί να την προσέχεις στην σκηνή... Οι καιρικές συνθήκες απεδείχθησαν δύσκολες για όλους, παρόλα αυτά και το κοινό υπήρξε αρκετά θαρραλέο ώστε να βρεθεί μπροστά στην σκηνή αφήνοντας τις σκιές και τις κρύες μπύρες για άλλη ώρα, αλλά φυσικά και οι Shame κατάφεραν να ξεδιπλώσουν ένα μέρος της ενέργειάς τους και να χύσουν μερικούς κουβάδες ιδρώτα παραπάνω από όσο συνήθως.
Τους περισσότερους από αυτούς τους κουβάδες γέμισαν, όπως αναμενόταν πλέον από τις προηγούμενες δύο εμφανίσεις τους, ο κιθαρίστας Josh Finerty και ο τραγουδιστής Charlie Steen. Ο μεν Josh όργωνε την μεγάλη σκηνή της Πλατείας Νερού χωρίς σταματημό επί 50 λεπτά, πηδώντας δεκάδες φορές στον αέρα και εκτελώντας ουκ ολίγες κωλοτούμπες (κυριολεκτικές εδώ, όχι πολιτικής) - όλα αυτά αξιοθαύμαστα χωρίς να χάνει το ρυθμό. Ο δε Charlie, ως πιο πρακτικός, προτίμησε να αντιμετωπίσει τις υψηλές θερμοκρασίες με τα απολύτως απαραίτητα: ένα χρυσό εφαρμοστό εσώρουχο (που για την περίσταση μεταμφιέστηκε σε “εξώρουχο”), παπούτσια και ένα λευκό choker (είναι η καλύτερη λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω, ας με συγχωρέσουν οι γνώστες της σχετικής ορολογίας).
Η απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική, τα κομμάτια που ακούστηκαν επίσης ανήκαν στο πάνω ράφι της δισκογραφίας τους, πιστεύω όμως ότι οι καιρικές συνθήκες επηρέασαν αρνητικά τη γενικότερη διάθεση του κοινού, που ενώ φαινόταν πλέον πρόθυμο να ξεπεράσει τις αντικειμενικές δυσκολίες, ουσιαστικά δεν έδειξε να μπει ποτέ στο κλίμα της συναυλίας - η σαρξ παραμένει ασθενής ακόμη και στις νεαρότερες ηλικίες, βλέπετε. Φυσικά οι πρώτες σειρές που είχαν καβατζώσει τη θέση τους από νωρίς δεν απασχολούνταν με τέτοια θέματα και εμφάνιζαν τη μεγαλύτερη διάθεση να το ζήσουν όπως πρέπει. Άλλωστε κομμάτια όπως το Six Pack και το One Rizla έχουν τη δυνατότητα να σε παρασύρουν σε μία δίνη από μόνα τους, πόσο μάλλον με τη συμβολή ενός frontman που κατεβαίνει στο κοινό και με περισσή άνεση αφήνει να τον μεταφέρει το κύμα που δημιούργησαν δεκάδες υψωμένα χέρια. 2 στις 3 εν Ελλάδι εμφανίσεις των Shame (οι μονές) έχουν γίνει από καυτό ήλιο, οπότε μπορούμε να περιμένουμε σύντομα μία (ζυγή) εμφάνιση σε κλειστό χώρο.
Μετά τους Shame ήρθε η σειρά των Boy Harsher. Το αγαπημένο στη χώρα μας κατά βάση darkwave και ΕΒΜ ντουέτο των Jae Matthews και Augustus Muller από τη Savannah της Georgia είναι δημοφιλές, πέρα από τα καλά τραγούδια που γράφει, για δύο λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με τη μουσική επένδυση ταινιών, όπως των The Runner και Terrifier 2 του Damien Leone, στο οποίο συμμετείχαν με τη μεγάλη επιτυχία τους με τίτλο Pain και ο δεύτερος με τις ατμοσφαιρικές ζωντανές εμφανίσεις τους.
Ως προς τον δεύτερο λόγο, που στην προκειμένη περίπτωση βρισκόταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας, υπήρχε ένα «εμπόδιο» που έπρεπε να ξεπεραστεί και δεν ήταν άλλο από το ότι έπρεπε να παρουσιάσουν το σετ τους πριν ο ήλιος δύσει και μάλιστα σε μια πολύ ζεστή ημέρα. Η απορία που σχετιζόταν με το αν είναι δυνατό τα σκοτεινά synth beats να δημιουργήσουν την επιδιωκόμενη ατμόσφαιρα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες σύντομα απαντήθηκε θετικά. Φυσικά, θα ήταν διαφορετικά εάν έπαιζαν σε κλειστό χώρο, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά και το κοινό έδειξε να το απολαμβάνει.
Ο Muller έκανε τα πάντα σχετικά με τα εφέ και τη μουσική, ενώ η Matthews τα έντυνε με τα χαρακτηριστικά spoken word φωνητικά της. Και οι δυο τους ήταν - φυσικά - μαυροντυμένοι, ο Augustus φορώντας αμάνικο φανελάκι, αλλά η Jae ρούχα και μπότες που τη δυσκόλεψαν σε ένα τόσο ζεστό περιβάλλον, παρά τον άνεμο που κατά καιρούς έκανε απολύτως υποφερτή την κατάσταση κάτω από τη σκηνή και μακριά από τα φώτα.
Το ντουέτο βγήκε στη σκηνή στις 20.01’, ξεκινώντας με το Keep Driving, για να περάσει στο πολύ καλό Give Me a Reason που τους απελευθέρωσε νωρίς. Στη συνέχεια, η χαρούμενη και εμφανισιακά ανανεωμένη Jae μας καλησπέρισε στα Ελληνικά και μας είπε ότι η Αθήνα είναι μια από τις πιο αγαπημένες της πόλεις. Επίσης, πρόσθεσε ότι, αν και έχει πολλή ζέστη, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να χορέψουμε. Έτσι και έγινε, με το Electric και το Morphine, μετά το τέλος του οποίου η ίδια, όπως φαινόταν από τις μεγάλες οθόνες στα πλάγια της σκηνής, ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά πάντα ευδιάθετη και έδειχνε γεμάτη αυτοπεποίθηση, απολαμβάνοντας τη στιγμή.
Ο χαμός έγινε με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του υπέροχου Fate και ολοκληρώθηκε στο φινάλε του. Ακολούθησε πρώτα το Westerners, που πάντα μου φέρνει στο νου τους Propaganda, και μετά το κλασικό Come Closer με beats που έκαναν προς στιγμή το δάπεδο να «τρίζει». Οι τόνοι έπεσαν με το αργόσυρτο Tower, αλλά το κοινό άρχισε να χορεύει πάλι υπό τους ήχους του Tears, που θυμίζει τους Depeche Mode. Τι κι αν πρόφερε σωστά το «καλησπέρα» η Jae; Στο «ευχαριστώ» δεν τα κατάφερε τόσο καλά, λέγοντας κάτι σαν «ατζουράσκο», ενώ μετά μας είπε πόσο πολύ της άρεσαν οι Shame και ότι περιμένει όπως κι εμείς να ακούσει τους Fontaines D.C., προσθέτοντας “Athens we love you”!
To πολύ δυνατό LA -ποιος είπε κάτι για Pet Shop Boys;- ξεσήκωσε το κοινό που επευφημούσε, γιατί ακολούθησε πολύ Pain, πριν η ώρα πάει 20.52’ και το ντουέτο μας αποχαιρετήσει, με τη Jae αυτή τη φορά να λέει σωστά το «ευχαριστώ». Thank you, Jae!
Το μεγάλο και σίγουρα πολυαναμενόμενο όνομα της βραδιάς ήταν αυτό των Δουβλινέζων Fontaines D.C. Έχοντας ήδη παίξει δύο φορές στη χώρα μας, οι πέντε φίλοι που ήταν συμφοιτητές στο BIMM μουσικό κολλέγιο της πόλης τους, αυτή τη φορά επέστρεψαν ως headliners. Η μπάντα βγήκε στη σκηνή στις 21.34’, αλλά ο χαμός είχε αρχίσει πριν καν το εισαγωγικό της βραδιάς Here’s the Thing. Η σημαία της Παλαιστίνης φάνηκε σε περίοπτη θέση, κάτι που ενθουσίασε μια μεγάλη μερίδα του κοινού, ενώ πριν το τέλος εμφανίστηκε στις οθόνες πλευρικά της σκηνής σύνθημα περί γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς, που καλούσε τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί. Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθούσε και το I Love You που παίχτηκε πολύ παθιασμένα ανάμεσα στα encore τραγούδια, με το κοινό να παρακολουθεί το ρυθμό χτυπώντας παλαμάκια.
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι επιβεβαιώθηκε το αναμενόμενο: το κοινό πέρασε πολύ καλά, τραγούδησε, χόρεψε και έχω την εντύπωση ότι μερικοί νεότεροι σε ηλικία και εμπειρίες θα ένιωσαν ότι ήταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες σε μια τεράστια συναυλία. Οι Fontaines D.C. σεβάστηκαν απόλυτα το κοινό παίζοντας εικοσιένα τραγούδια, τα οποία, ως ένα σημείο, φανερώνουν τι εννοούμε σήμερα όταν λέμε indie rock και post-punk. Κάτι άλλο που αποδεικνύει τον επαγγελματισμό τους, είναι το ότι έπαιξαν όλα τα τραγούδια που περίμενε να ακούσει το κοινό, χωρίς να σνομπάρουν το παρελθόν, αρχής γενομένης από το Jackie Down the Line, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Grian Chatten σταμάτησε να τραγουδά, για να συνεχίσει το κοινό. Ο χαρακτηρισμός «χαμός» για ευκόλως εννοούμενους λόγους στο εξής παραλείπεται, οπότε μπορείτε να τον τοποθετείτε όπου θέλετε.
Όχι πως περιμέναμε το καταιγιστικό Boys in the Better Land για να αντιληφθούμε ότι η πιο σημαντική παρουσία σε μια συναυλία της μπάντας είναι αυτή του ντράμερ Tom Coll, αλλά είχαμε μια ακόμα ευκαιρία για να το επιβεβαιώσουμε. Για μένα, το Televised Mind ανήκει στις καλύτερα εκτελεσμένες στιγμές της βραδιάς, πάνω ακόμα και από το αγαπημένο μου Roman Holiday, κατά το οποίο το κοινό έδωσε τα ρέστα του κρατώντας το ρυθμό με παλαμάκια. Πολύ Skinty Fia φάση, με το Λονδίνο των mid ‘90s να διακτινίζεται στην πλατεία Νερού.
Στο Big Shot ο μπασίστας Conor Deegan III έβγαζε διαρκώς πόνο στα δεύτερα φωνητικά, όσον και ο κόσμος στο χειροκρότημα. Το τραγούδι που έδειξε να απολαμβάνει περισσότερο η μπάντα ήταν μακράν το Death Kink, ενώ το ποζέρι Conor Curley έδωσε ανάσες στον Chatten αναλαμβάνοντας τα φωνητικά του Before You I Just Forget, καθώς το κοινό κουνούσε τα χέρια πέρα - δώθε. Τώρα, αν σας πω ότι το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς ήταν το It’s Amazing to Be Young, αν και «βγήκε» (ακόμα) πιο Brit pop από τη στούντιο εκτέλεσή του, θα το πιστέψετε; Ξέρω, ακόμα κι εγώ που διαβάζω τι έγραψα, δεν με πείθω… αλλά ήταν!
Και μετά, δώστου πάθος με το Hurricane Laughter, το Desire, άντε και το Bug που βιντεοσκοπήθηκε με κινητά τηλέφωνα περισσότερο από κάθε άλλο, τουλάχιστον από όσα είχα στο οπτικό μου πεδίο. Το πάθος πήγε για λίγο περίπατο με το Horseness is the Whatness, αλλά η κατάσταση σώθηκε λιγάκι με το ανακυκλωτικό Nabokov υπό το φως των φακών των κινητών τηλεφώνων, κερδίζοντας μόνο ένα χλιαρό χειροκρότημα. Τότε, ανέλαβε περισσότερη δράση ο Chatten, κάνοντας νόημα στο κοινό να ξεσαλώσει, κάτι που δεν ήταν καθόλου δύσκολο αρχικά με το A Hero’s Death και στη συνέχεια με το Big. Για προσωρινό επίλογο μας επιφύλαξαν το αγαπημένο… Favourite, όπου έγινε ξέρετε εσείς τι, και στις 22.46’ μας αποχαιρέτησαν.
Έλα όμως που δεν έβγαιναν γρήγορα, αφού το κοινό δεν έκανε και πολλή φασαρία. Αγχώθηκε κανείς στα πέντε λεπτά που μεσολάβησαν; Μάλλον όχι, αφού όλοι γνώριζαν ότι θα ξαναβγούν, απλά κάνοντας υποθέσεις για το τι επρόκειτο να παίξουν. Η αρχή έγινε με το Romance, συνέχισαν με το In the Modern World, για να πάνε οι καρδιές πολλών στη θέση τους με το I Love You που γράψαμε παραπάνω και τον οριστικό επίλογο του Starburster που τα έσπασε! Tar ar ais, fellas!
Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης (Fontaines D.C., Boy Harsher), Μιχάλης Κουρής (Shame)/ Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
