Το γεγονός ότι 24 ωρες μετα από αυτό το live το Gagarin ακόμη στέκεται όρθιο οφείλεται καθαρά στην αντισεισμική του προστασία μάλλον. Διότι αυτό που αντικρύσαμε την Κυριακή το βράδυ απλά δεν περιγράφεται. Ένας ορυμαγδός επαναλαμβανόμενων ριπών ήχου προσπαθούσε να τσακίσει την σπονδυλική μας στήλη. Σε κάποιους μάλιστα το κατάφερε γιατί αναφέρθηκαν και λιποθυμικές τάσεις. Αν για οποιονδήποτε λόγo πήγαινες απροστάτευτος χωρίς ωτοασπίδες σε αυτό τον πόλεμο, δεν είχες καμμία ελπίδα επιβίωσης.
Η διοργάνωση έκανε αρκετά πράγματα καλά, αλλά τους αξίζει μπράβο για δυο συγκεκριμένα: αρχικά μοίραζε ωτοασπίδες στην είσοδο για ανυποψίαστούς και μη και στην συνέχεια, όταν είδαν ότι η προσέλευση του κόσμου στον χώρο δεν θα είχε ολοκληρωθεί μέχρι την προανακοινωμένη ώρα εμφάνισης, πήγε όλο το σόου μισή ώρα πίσω. Οπότε μιλάμε και για προνοητικότητα αλλά και σωστά αντανακλαστικά. Τώρα γκρινιάρηδες γιατί περιμέναν στην ουρά, μάλλον δεν έχουν πάει σε καμία Νέα Υόρκη που έπρεπε να περιμένεις μια ώρα να πάρεις το βραχιολακι για τους NIN και μετα να επιστρέψεις δυο ώρες αργότερα για να μπεις στον χώρο. Μα θα μου πεις, ρε φίλε, τους SunnO))) πήγα να δω - και θα σου απαντήσω ότι μετα από 21 χρόνια έχουν δικαιωματικά αποκτήσει το legend status και μαζί με το fomo που αυτό συγκεντρώνει θα σου φέρει και την φασαιικη ταλαιπωρία.
Οι οποίοι φασαιοι προσπάθησαν με 100 διαφορετικούς τρόπους να μας πείσουν στα σοσιαλ ότι αυτό που είδαμε ήταν για αυτούς που τρώνε «Σάν-Ο» και άλλα διάφορα έξυπνα. Από την άλλη, προφανώς δεν άκουσαν ένα δίσκο ούτε είδαν κάνα άλλο βίντεο στο YouTube για να μπουν έστω υποψιασμένοι στην όλη φάση. Λυπάμαι λοιπόν που τους απογοήτευσε η όλη φάση, αλλά η ουρά στο merch μάλλον έδειξε ότι είχε έρθει και άπειρος κόσμος για να βιώσει ακριβώς την κατάσταση. Μιας και δεν μιλάμε για την τυπική συναυλία που θα περιμένεις ν ‘ακούσεις τα χιτς και να χορέψεις, αλλά καθαρά για μια «λειτουργία» από πλευράς του διδύμου (O’Malley και Anderson) που αποσκοπεί μόνο στο να σε μυήσει σε αυτό το τελετουργικό. Κάποιος μέτρησε τον εντυπωσιακό τοίχο των ενισχυτών - θα μπορούσα να το παραθέσω εδώ αλλά δεν έχει νόημα η αριθμητική.
Ακόμη και το ίδιο το σετλιστ φαντάζει αδιάφορο πραγματικά μπροστά στα 90 λεπτά μη μουσικής πανδαισίας που βιώσαμε. Μιλάμε για θέαμα που απαιτεί αυστηρά κλειστό χώρο και ιδανικά ακόμη μικρότερο. Η τριγωνική διάταξη του κοινού ήταν κάτι άλλο επίσης μοναδικό αυτής της βραδιάς. Σαν μπάλες του μπιλιάρδου που δέχονταν απανωτές στεκιές από κιθαριστικά drones αρνούμενες να σπάσουν την διάταξή τους. Δεν είναι περίεργο που ούτε καν για μπίρες δεν πήγαινε ο κόσμος αλλά παρακολουθούσε αποσβολωμένος ενώ μας «θυμιάτιζαν» με τους καπνούς τους. Κάποια στιγμή αποχώρησαν έτσι αθόρυβα όπως μπήκαν και μας άφησαν με την ανάμνηση μιας εμπειρίας αν μην τι άλλο, μειωμένο ποσοστό ακοής και ίσως και την υπόσχεση για μια πιο σύντομη επιστροφή στην χώρα μας.
Κείμενο: Χρήστος Αναγνώστου/ Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
