Στα τέλη δεκαετίας του ’70 όταν στην Αγγλία η έκρηξη του πανκ προκαλούσε απανωτούς μετασεισμούς, το να παίξει στην Ελλάδα κάποιος μουσική που απασχόλησε την προηγούμενη δεκαετία και μάλιστα το αρνούμενο να διαδοθεί ακόμα στην χώρα μας Prog, ήταν κάτι προκλητικό και σίγουρα μη εμπορικό.
Δεν φάνηκε όμως κάτι τέτοιο να πτοεί τον ζωγράφο Παναγιώτη «Pete» Τσίρο (κιθάρα, φωνή), που έχοντας λατρέψει την Βρετανική σχολή του mellotron και ειδικότερα έχοντας εντρυφήσει στους παντελώς άγνωστους και βραχύβιους Fantasy (από το Κεντ), Cressida (από το Λονδίνο με πλούσιο συμφωνικό ήχο), Kestrel (επίσης Λονδρέζοι που «ούτε η μάνα τους δεν τους ήξερε» παρότι φιλοξένησαν τον μετέπειτα κιθαρίστα του Bowie Dave Black) και ταυτιζόμενος κάπου μεταξύ των Barclay James Harvest και των Pink Floyd, αποπειράθηκε να ηχογραφήσει τα δικά του βασιζόμενα στα ήρεμα ηχοτοπία των πλήκτρων κομμάτια. Προς τον σκοπό αυτό δημιούργησε το 1980 τους Pete & Royce οι οποίοι σύντομα έγιναν γνωστοί στον underground μουσικό χώρο της Αθήνας, με τις μακροσκελείς συναυλίες και την αντισυμβατική τους νοοτροπία. Μαζί του έπαιζαν οι: Β. Γκίνος (κήπορντς), Ι. Καβαλιεράτος, Ηλίας Πορφύρης, Μ. Λογοθέτης (μπάσο), Φ. Χατζής, Γ. Ραδέος, Κ. Μπριόλας, Β. Τσίπουρας (κρουστά), Α. Γαλίτης, Α. Γαβριήλ (Lead Guitar) και Κ. Ζορμπάς (πιάνο).
Παρόλες όμως αυτές τις επιρροές τους, φρονώ ότι ήθελαν περισσότερη δουλειά τα τραγούδια τους καθώς τους έλειπε η έμπνευση και η ευρηματικότητα, με αποτέλεσμα να ξεχνιούνται αμέσως μόλις βγει ο δίσκος από το πικαπ, ή τελειώσει το σιντι ή το ΜΡ3.
Αν όμως κάποιος είναι συλλέκτης του συγκεκριμένου είδους μουσικής, θα υποστεί ισχυρό ηλεκτροσόκ αν προσπαθήσει σήμερα με την βοήθεια του διαδικτύου να βρει μία original κόπια των δίσκων τους. Βεβαίως μέρος της κατάστασης αυτής οφειλόταν στο γεγονός ότι οι δίσκοι των progressive γκρουπ τότε δεν γίνονταν γνωστοί στην χώρα μας έτσι εύκολα, αν δεν βρισκόταν κάποιος ήδη μυημένος (και ήταν πολύ λίγοι αυτοί…) που να σε έβαζε μέσα στο παιχνίδι. Μοιραία λοιπόν οι όποιες μπάντες καταπιάνονταν με το προγκ ήταν καταδικασμένες εκ των προτέρων, σε μια χώρα που έμπαινε στον κόσμο των Stranglers, των Damned, των Β-52's και των υπολοίπων, χωρίς να υπάρχει η ομαλή μετάβαση από την ψυχεδέλεια στο progressive rock κι από κει στο πάνκ και δεν θα αναλύσω εδώ την όποια (πολιτική, κοινωνική, οικονομική) αιτία που συνέβη αυτό, φρονώντας ότι ο καθένας μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Μόνο όταν άρχισαν να εμφανίζονται στα δισκάδικα της εποχής δίσκοι από King Crimson, Camel, Caravan κλπ, και φυσικά πολύ αργότερα από την εποχή τους, τότε άρχισε να δίνεται η απαραίτητη προσοχή και στα αντίστοιχα Ελληνικά εκείνα γκρουπ στα τέλη της δεκαετίας του '70 (έτσι πούλησαν οι Ακρίτας, αλλά και οι PLJ Band κλπ.) και φυσικά όταν αυτά ήδη είχαν διαλυθεί!
Μέσα σε αυτήν την «ανακατεμένη» κατάσταση προσπάθησαν και οι Pete & Royce να ξεχωρίσουν, πλην όμως αφενός λόγω του underground χαρακτήρα τους καμμία μεγάλη εταιρεία δεν έσκυψε από πάνω τους, αναγκαζόμενοι να στραφούν σε μικρές ανεξάρτητες εταιρείες με ανύπαρκτες δυνατότητες προώθησης («χέρι με χέρι» πήγαιναν οι δίσκοι τους στα δισκοπωλεία) και αφετέρου με τον «εμβρυακό» τότε μουσικό τύπο να τους «θάβει» άγρια, είναι απορίας άξιο πώς επιβίωσαν:
1.) Suffering of Tomorrow
Tracklist: Flickering Light - It's So Unreal – Flowers - Suffering of Tomorrow – Time – Maybe - Face Of The Moon - Round Your Grave.
Δισκογραφική Εταιρεία \ № : Οκτώηχος – O.H.S. 1672
Παραγωγή: P. Tsiros
Έτος Κυκλοφορίας : 1980
Στο εξώφυλλο (του Τσίρου φυσικά!) ένας γενειοφόρος φτερωτός καλικάντζαρος ή διαβολάκι κουβαλάει μια αλυσοδεμένη γη (ή μπάλα κατάδικου αφού έχει κρίκους στους καρπούς του) πάνω από ένα ερημικό καταστραμμένο τοπίο και είναι ενδεικτικό του κλίματος του δίσκου. Γιατί εδώ οι συνθέσεις είναι «άγουρες», τα όργανα ακούγονται «αλυσοδεμένα» (λες και τα έπαιζαν για πρώτη φορά) αποπνέοντας μια έντονη μελαγχολία, μοναξιά και γκρίζα απαισιοδοξία και ενώ έχουν την πρόθεση να παίξουν προγκ παραλείπουν τα βασικά στοιχεία του (πολυρυθμικότητα, έμπνευση και το κυριότερο την κατάρτιση να εκτελέσουν προγκ κομμάτια) και στην πορεία κάνουν πίσω και επανέρχονται στο ροκ των Pink Floyd, σε μια κακή ηχογράφηση λόγω της ανεξάρτητης παραγωγής με τα κομμάτια να συνδέονται μεταξύ τους σε ένα ενδιαφέρον χαρμάνι με προσμίξεις από τα κήμπορντς του Τσίρου και από λίγες κιθάρες που ξεπροβάλλουν κάπου κάπου και δεν είναι κι άσχημες. Ντραμς ακούγονται μόνο στο 30% του δίσκου (και παίζουν και …τέσσερεις ντράμερ!), τα φωνητικά όπως και τα αγγλικά του Τσίρου είναι κάκιστα (που να βρεις Gabriel ή Lake τότε στην Ελλάδα;), αλλά στα κήμπορντς φαίνεται η μεγάλη του μελέτη και κατάρτιση σε ένα βαρύ πένθιμο εκκλησιαστικό μακρόσυρτο τροπάριο (σίγουρα ο Bach και ο Händel θα ήταν οι αγαπημένοι του κι ας μην το ήξερε), που δύσκολα θα γινόταν αποδεκτό από το κοινό της εποχής…
Όπου πάνε πάντως να κάνουν ινστρουμένταλ, όπως στο Suffering Of Tomorrow με πολλές επιρροές από Pink Floyd και space κιθάρες, τα καταφέρνουν περίφημα! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την Αμερικάνικη μπαλάντα Flowers, με το θλιμμένο σλόου Face οf The Moon με ένα ελαφρύ τζάζ ηλεκτρικό πιάνο, με την «πειραγμένη» μπαλάντα Flickering Light μπολιασμένη με εκκλησιαστικό όργανο και ανέμελα φωνητικά και με το σλόου Time με πολύ καλά όμως σόλα που θα μπορούσε να τιμηθεί και σαν «μπλουζ» στα πάρτυ της εποχής.
Τί απομένει λοιπόν; Οι ασύνδετοι και ξεκάρφωτοι ανεμοστρόβιλοι, τα γέλια και τα κουδούνια (φαίνεται νόμιζαν ότι βάζοντάς τα πρωτοπορείς…) και το βαρύ πένθιμο εκκλησιαστικό κήμπορντ που θυμίζει λίγο ELP στο It's So Unreal χωρίς να μας προξενεί θαυμασμό παρά συμπόνοια για την προσπάθειά τους να καλύψουν τα άχρωμα αχυρένια φωνητικά με έναν πιασάρικο φάνκυ ανατολίτικο ρυθμό, σόλα – ταξίμια και στιβαρό μπάσο που οδηγεί το κομμάτι, το Maybe με φολκ πινελιές και καλό σόλο που κάπου «πασχίζει» να το μετατρέψει σε μια power metal μπαλάντα αλλά διστάζει και δεν χρειαζόταν καθόλου το φάνκυ θέμα του τέλους που θα έκανε για ταινία του Ψάλτη(!) και η ψεύτο – ψυχεδελική μπόσα νόβα Round Your Grave που μαγεύει ευχάριστα (σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο…).
Τζαζ ακούμε, σλόου ακούμε, ροκ ακούμε, μπόσα νόβα ακούμε, φάνκυ ακούμε, προγκ όμως δεν ακούμε! Πώς το κατηγοριοποίησαν εκεί οι γραφιάδες θεωρώντας το ένα «περίφημο» δείγμα του Ελληνικού progressive rock ;
2.) Days Of Destruction
Tracklist: It's Up To You - Am I Mistaken - Don't Break Down - Who Cares – Dream - You Make Me Feel - Give Me The Wings To Fly - Long Time Ago - Passing Another Day - Days Of Destruction.
Δισκογραφική Εταιρεία \ № : Ocean OR 1000
Παραγωγή: Παν. Τσίρος – Βασίλ. Γκίνος
Έτος Κυκλοφορίας : 1981
Στην παρούσα δεύτερη περίοδο της μπάντας τον Τσίρο πλαισιώνουν οι παλιοί γνώριμοι Βασιλ. Γκίνος (κήμπορντς), Ηλίας Πορφύρης (μπάσο) και Φώντας Χατζής (κρουστά) και ο «καινούργιος» Λαυρέντης Τσιτάρογλου (ακουστική, ληντ κιθάρα, φωνητικά) με την συμμετοχή του Β. Δερτιλή και Γ. Παλαμίδα των Apocalypsis βγάζουν το 2ο άλμπουμ τους και πάλι σε ανεξάρτητη εταιρεία αλλά με πολύ καλύτερη ηχογράφηση από τον προηγούμενο.
Δεν ξέρω τί μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Τσίρος αλλά ούτε εδώ φαίνεται να το υλοποιεί καλά, γιατί ναι μεν το προγκ και το πένθιμο χάνονται οριστικά (και σωστά αφού «δεν το είχαν») πλην όμως πάνε να μεγαλουργήσουν σαν ροκ γκρουπ όταν την εποχή αυτή υπήρχαν άλλοι «πατριώτες» που τα έλεγαν χύμα και τσουβαλάτα! Η μπάντα πάντως είναι σφιχτοδεμένη παρά τα κάκιστα φωνητικά (ίσως με μια τραγουδίστρια να είχαν καλύτερα αποτελέσματα) και η κιθάρα του Τσιτάρογλου έχει πολλά να μας πει χωρίς να λείπουν και τα παιχνιδίσματα στα κήμπορντς που περιορίζονται όμως πολύ.
Και μια και μιλάμε για ροκ, στο κακό Long Time Ago ο Τσίρος τραγουδάει σαν άψυχο ψάρι, στο «Νότιο» ρυθμ εντ μπλουζ Passing Another Day κατακλέβουν τους Allman Brothers, ενώ το Don't Break Down δεν είναι παρά μια άσχημη αντιγραφή του Horse with No Name των America αλλά με καλά «μεταλλίζοντα» σόλος. Αυτά όμως που ξεχωρίζουν είναι το άπιαστο χαρντ ροκ Who Cares που θυμίζοντας έντονα Deep Purple (ε, λογικό δεν ήταν να τρέξουν στην μαμά τους όταν έβλεπαν τα δύσκολα;) θα μπορούσε να ήταν και του 1971 και το You Make Me Feel που μέσα στην αχλή του μόλις που φαίνονται οι Cockney Rebel (του Make me Smile) αλλά μας αρέσει.
Στις μπαλάντες μια φορά το είχε ο Tσίρος! Αν εξαιρέσουμε το νερόβραστο Dream, στο Give Me The Wings to Fly (ωραίος τίτλος!) ξεπατικώνει ξεδιάντροπα (αλλά ωραία…) τους Wishbone Ash, ενώ στο εξάλεπτο Days of Destruction πράττει το αυτό στους Barclay James Harvest αντίστοιχα.
Όπως αντιλαμβάνεστε και από τους τίτλους και το ύφος των κομματιών, εδώ δεν υπάρχει θανατίλα αλλά όρεξη για ζωή παρότι στο εξώφυλλο (και πάλι του Τσίρου) σε ένα άρρωστο κιτρινωπό φόντο ένα χέρι με γαμψώνυχα (μάλλον του διαβόλου) κρατάει ένα κακάσχημο κεφάλι χωρίς αυτιά και με γαμψή μύτη…
Παραλείπουμε τέλος το φλύαρο φάνκυ It's Up To You και θαυμάζουμε την ύστατη προσπάθειά τους να ηχήσουν σαν τους Genesis και να παίξουν επιτέλους προγκ (και τα κουτσοκαταφέρνουν) στο Am I Mistaken ανακατεύοντας ηλεκτρονικά με ανατολίτικα ταξίμια και ψαλμούς (ο Eno και o Byrne έκαναν το θαύμα τους κείνη την εποχή και είναι αδύνατο να μην τους επηρέασαν όπως και τόσους άλλους…) που μας αφήνει με μια ευχάριστη γεύση, αλλά μόνο γεύση καθώς οι progressive επιρροές αναμίχθηκαν με μια πιο ευθεία ροκ προσέγγιση που δεν προσφέρει και πολλά…
Μετά το τρίτο τους άλμπουμ, το electro - funk LP «Royce» (1984) η μπάντα διαλύθηκε, εν μέσω της έκρηξης του punk.
Αξιόλογη η προσπάθειά τους, αλλά για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω ήταν καταδικασμένη να αποτύχει.
Άραγε εάν ο Τσίρος συνέχιζε σαν ζωγράφος θα μεγαλουργούσε;
Γιώργος Δ. Δημόπουλος.
ΠΗΓΕΣ :
Youtube
discogs
progrocks.gr
apotis4stis5.com
