«…Όταν με ρωτάνε οι πιτσιρικάδες τι πανκ να ακούσουν τους λέω πηγαίνετε και ακούστε τους Ruts…».
- Rat Scables (Damned) Περιοδικό Mojo
Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι τούτη η δήλωση ενός από τους μπροστάρηδες του Εγγλέζικου πανκ που παραμέρισε την ένδοξη και ιστορική πορεία της δικής του μπάντας για να εξυμνήσει μια άλλη που ξεκίνησε μαζί τους και όσο γρήγορα «κάηκε», άλλο τόσο σημάδεψε ανεξίτηλα το πανκ κίνημα στα τέλη των σέβεντις και με το πέρασμα των χρόνων δημιούργησε στα πέρατα του κόσμου φανατικούς οπαδούς που ειδικά τον 1ο τους δίσκο τον φυλάνε σαν ευαγγέλιο: τους Ruts.
Φτιάχτηκαν στο Middlesex της Αγγλίας το 1977 από τους Malcolm Owen (φωνή), Paul Fox (κιθάρα), John «Segs» Jennings (μπάσο) και Dave Ruffy (ντράμς) μέσα στον ορυμαγδό των συγκροτημάτων που ξεφύτρωναν από παντού στα Βρετανικά Νησιά κείνη την εποχή, με όρεξη και πάθος να υψώσουν την δική τους φωνή διαμαρτυρίας απέναντι σε όσα ταλάνιζαν τη χώρα τους αλλά και την ψυχή τους. Ονόμασαν εαυτούς «τα αυλάκια» αλλά σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει και την «ρουτίνα» που απ΄ αυτή ειδικά ήθελαν να ξεφύγουν!
Από Αριστερά: Paul Fox, John «Segs» Jennings, Malcolm Owen, Dave Ruffy
Σημαντικό ρόλο έπαιξε η χαρισματική περσόνα του frontman Owen (που με το «μαμαδίστικο» παρουσιαστικό του σε τίποτε δεν θυμίζει πάνκη…) όταν γεμάτος λύσσα και γρέζι έφτυνε τις λέξεις σε κάθε λαιβ τους, αλλά και τα έξυπνα ριφς του Fox που απαλλαγμένα από κάθε σόλο ξεχώριζαν αμέσως και χωρίς να έχουν τον πρωτογονισμό των Pistols ή των Clash έκλιναν περισσότερο προς τους Buzzcocks δείχνοντας «κάτι διαφορετικό» από το μανιφέστο του «No Future» που μάστιζε με τις ορδές του την Βρετανία.
Σχετίστηκαν αμέσως με το anti-racist κίνημα στην Αγγλία και τούτο έφερε πολύ κόσμο κοντά τους αλλά ανακάτεψαν πολύ την reggae και το dub στα τραγούδια τους (πράγμα κάθε άλλο παρά αταίριαστο άλλωστε για μια πανκ μπάντα με τρανά παραδείγματα τους Clash και τους Stiff Little Fingers να έρχονται αμέσως στο μυαλό). Το παρθενικό τους single, «In a Rut» το 1979 παρότι δεν περιέχεται στο πρώτο τους άλμπουμ τράβηξε αμέσως την προσοχή του δαιμόνιου John Peel που το έπαιζε συνέχεια και έκανε τους Damned να τους πάρουν για support την ίδια χρονιά.
Η Virgin τους υπέγραψε αμέσως βλέποντας μια πολύ ελπιδοφόρα μπάντα με το μέλλον να ανοίγεται μπροστά τους με πολλές προσδοκίες.
Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο:
1.) The Crack (1979)
Track listing: Babylon's Burning - Dope for Guns - S.U.S. - Something That I Said - You're Just A… - It Was Cold - Savage Circle - Jah War - Criminal Mind – Backbiter - Out of Order - Human Punk (live at The Marquee, London, 19 July 1979).
Virgin V 2132
Παραγωγή: Mick Glossop, The Ruts, Bob Sargeant
Δεν υπάρχει πανκ συλλογή έως σήμερα που σέβεται τον εαυτό της και να μην περιλαμβάνει τον δυναμίτη Babylon's Burning το σήμα κατατεθέν τους με απίστευτα φωνητικά γεμάτα θυμό από τον Owen και κιθάρες έτοιμες να εκραγούν ανάμεσα σε σειρήνες περιπολικών (ή πυροσβεστικής…) και δεν επιδέχεται καμμία κριτική! Ένα ποπ πανκ αριστούργημα που έφτασε στο № 7 του Εγγλέζικου τσάρτ, τους άνοιξε την πόρτα του τηλεοπτικού Top of the Pops και τους έκανε ευρύτερα γνωστούς.
Επιτυχία γνώρισε και το Something That I Said (№ 29 στο Εγγλέζικο τσαρτ) που βυθισμένο μέσα σε στροβιλιζόμενες κιθάρες προσπαθεί να μας πεί στον μοναδικό στίχο τι είναι «…αυτό που είπε και είναι μέσα στο κεφάλι του…», ενώ ο δυναμίτης You're Just A… ναι μεν χαρακτηρίστηκε από τους κακεντρεχείς μουσικογραφιάδες ως «το Babylon’s… № 2» όμως καθόλου δεν του κλέβει την δόξα…
Κορυφαία στιγμή του δίσκου αποτελεί και το Savage Circle όπου ο μάστορας Fox καταφέρνει να πνίξει τα φανκ σπυριά του και ο Owen βγάζει τα λαρύγγια του γράφοντας τα ωδεία στα παλιά του τα παπούτσια και το μετατρέπουν σε ένα σπηντάτο πανκ που τρέχει με 200! Οι Red Hot Chili Peppers θα πρέπει να το είχαν σαν ευαγγέλιο!
Αξιοσημείωτο είναι πώς από το πρώτο τους άλμπουμ ακούμε μια καλοδεμένη μπάντα (με εξαίρεση τον Ruffy που χάνει κάπου το μέτρημα) με έναν χαρισματικό περφόρμερ σε ένα φρέσκο γεμάτο ζωή ντεμπούτο (που ανέβηκε στο № 16 των Εγγλέζικων τσαρτς και αγαπημένο του Rat Scables) και με κιθάρες λεπίδια να παράγουν δίλεπτα – τρίλεπτα κομμάτια και ιδανικά για τα λάιβ τους όπως τα λαχανιασμένα Criminal Mind και Out of Order.
Αναπόφευκτες βέβαια ήταν οι συγκρίσεις με τους Clash, αλλά δικαιολογημένες οι επιρροές τους από τους τελευταίους σε κομμάτια όπως το αντιπολεμικό Dope for Guns με το μπάσο να το οδηγεί και το επτάλεπτο ρέγγε Jah War που εγκαινιάζει την εμμονή τους με τους ρασταφάρι και στηλιτεύει τις ταραχές της ίδιας χρονιάς στο Southall το οποίο το ράδιο του BBC αρνήθηκε να παίξει, όπου τα πνευστά των Luke Tunney (trumpet) και Gary Barnacle (saxophone) εμφανίζονται δειλά – δειλά. Δεν είναι όμως μόνο εδώ που απαρνιούνται τον πανκ δυναμισμό τους: στο κάλεσμα στα οδοφράγματα S.U.S. («…μην περιμένεις το λεωφορείο – καλύτερα έλα μαζί μας…») τα ρίφ προδίδουν Black Sabbath, στο εξάλεπτο και φλύαρο It Was Cold τεχνοκρατίζουν ελαφρά μέσα σε εφέ μπουμπουνητών καθιστώντας το πιο ταιριαστό για τους Stranglers ή τους Police (εδώ βγάζουν και λίγο το ρεφρέν του In a Rut που θα βρούμε στον επόμενο δίσκο τους) και στο επίσης πολύ καλό Backbiter θυμίζουν ευχάριστα Buzzcocks και είναι η μοναδική φορά που ο Owen προσπαθεί να τραγουδήσει – κανονικά!
Δεν είναι όμως μόνο ο δίσκος που τραβάει την προσοχή αλλά ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελεί και το περιτύλιγμά του: Ο θαυμάσιος πίνακας του John H. Howard που κοσμεί το εξώφυλλο είναι μια πανδαισία χρωμάτων και (κυρίως) προσώπων: στο κέντρο του θαυμάζουμε τους τέσσερις τους σε έναν καναπέ (από αριστερά: Malcolm Owen που σηκώνει και το χέρι του με ένα ποτήρι(;), Paul Fox, Dave Ruffy και Segs που κρατάει ένα τεύχος του Exchange and Mart), πάνω δεξιά βλέπουμε τους Rat Scabies και Captain Sensible (των Damned), κάτω δεξιά τον Jimmy Pursey (των Sham 69) με το μπλε πουλόβερ (και προσέξτε με τι ύφος μας κοιτάει!), πίσω ακριβώς από τον Owen στον καναπέ φαίνονται οι Peter Cook και Dudley Moore, αριστερά ο John Peel αγκαλιάζει μια πιτσιρίκα και στο άλλο χέρι κρατάει μια σοκολάτα, ο Jimi Hendrix διακρίνεται αριστερά (εδώ δεν τον πέτυχε και πολύ) ενώ γύρω τους ένα αμφιλεγόμενο πάρτυ πλουσιόπαιδων με κορίτσια ημίγυμνα και έτοιμα για όλα (ακόμα και γέροι τις θωπεύουν) σε μια νεοκλασσική αίθουσα με πολυέλαιους!
Τούτο το θαυμαστό έργο τέχνης τράβηξε αμέσως την προσοχή του άσπονδου οπαδού της μπάντας Henry Rollins, ο οποίος τον αναζήτησε, τον βρήκε και τον αγόρασε για την προσωπική του συλλογή και επανέκδοσε και τον δίσκο σε πολυτελή έκδοση βινυλίου στην δική του εταιρεία το 2019.
Δυστυχώς όμως η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι καθώς στις αρχές του 1980 ο χωρισμός του Owen από την γυναίκα του τον βύθισε στην ηρωίνη αναγκάζοντας την μπάντα να ματαιώσει πολλές εμφανίσεις με εξαίρεση την τελευταία τους εμφάνιση στις 26 Φεβρουαρίου 1980 στο Πανεπιστήμιο του Πλύμουθ. Πέθανε στις 14 Ιουλίου του 1980 από υπερβολική δόση αφήνοντας τους υπόλοιπους αβέβαιους για το μέλλον τους, σαν μια άλλη μπάντα του Μάντσεστερ δυο μήνες πριν…
Ενα πανκ ποπ ντεμπούτο που θα έκανε τους Buzzcocks να σκάσουν από την ζήλια τους…
(***½)
2.) Grin & Bear It (1980)
Track listing: West One (Shine on Me) - Staring at the Rude Boys - Demolition Dancing - Secret Soldiers - H Eyes - In a Rut - Love in Vain - S.U.S. - Babylon's Burning – Society.
Virgin, V 2188
Παραγωγή: The Ruts, Tony Wilson
Τέσσερα χρόνια πριν τους Smithς και το Hatful of Hollow, η Virgin για να γεμίσει το hiatus του θανάτου του Owen έβγαλε τούτη τη συλλογή με β΄ πλευρές, σινγκλς και λαιβ από το Marquee και τον John Peel και στην καρέκλα του παραγωγού έβαλε το αφεντικό της Factory!
Παρά όμως το μεγαλόπνοο σχέδιό της δεν κατάφερε παρά να μας δώσει έναν δίσκο με καθαρά ιστορική – εγκυκλοπαιδική σημασία μόνο για τους οπαδούς τους που δεν προσθέτει τίποτε στην μαγεία του ντεμπούτου τους με μέτρια κομμάτια όπως το πεντάλεπτο κουραστικό και ανέμπνευστο West One (Shine on Me) με πνευστά του Gary Barnacle (№ 43 των Εγγλέζικων τσάρτς), το ρέγγε (πάλι) Love in Vain και το λάιβ από το Marquee Society που ήθελε λίγο δούλεμα ακόμα γιατί φτύνοντας λέξεις πάνω σε δυο ριφ δεν σημαίνει απαραίτητα και πανκ…
Αντίθετα η ωδή στην τότε ανερχόμενη ska σκηνή Staring at the Rude Boys (№ 22 των εγγλέζικων τσαρτς) κακώς έμεινε έξω από τον πρώτο τους δίσκο με το σύνθημα «…ποτέ δεν θα παραδοθούμε…» και διασκευάστηκε από τις hardcore μπάντες Nasty το 1987 και Gallows 20 χρόνια αργότερα το 2007. Στα πανκ λάιβ στον John Peel Demolition Dancing και Secret Soldiers δείχνουν για τα καλά τα δόντια τους και στο πρώτο τους σίνγκλ In a Rut από το 1978 δείχνουν ότι ακόμα δεν είχαν βρεί την ταυτότητά τους καθώς με ψυχεδελικούς λαμπυρισμούς μας ορμήνευαν «…είσαι μέσα σ΄ ένα αυλάκι πρέπει να βγείς έξω απ΄ αυτό…» με πολύ καλύτερο το πρωτόγονο και ξερό της β΄ πλευράς H Eyes να γεμίζει τον τόπο με κιθάρες και λύσσα. Γι' αυτά τα κομμάτια δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω τον δίσκο ως «αρπαχτή»…
Και πάλι στο εξώφυλλο βάζουν έναν πίνακα του Oliver Howard που τους δείχνει να παίζουν και μπροστά πάνκηδες να χορεύουν πόγκο με τις γλώσσες έξω σε πολύ πιο αφηρημένο ύφος, αλλά φυσικά ούτε καν συγκρίνεται με το αριστούργημα του πρώτου τους δίσκου!
Πάντως μάλλον η Virgin φαίνεται να πέτυχε στο σκοπό της…
(**)
3.) Animal Now (1981)
Track listing: Mirror Smashed - Dangerous Minds - Slow Down – Despondency - Different View - No Time To Kill – Fools - Walk Or Run – Parasites.
Virgin V 2193
Παραγωγή: John Brand, The Ruts DC
Πολλά αλλάζουν εδώ. Καταρχήν στο εξώφυλλο θαυμάζουμε μια σαύρα μπροστά από έναν ήλιο στο δειλινό, στο αυλάκι της α΄ πλευράς είναι χαραγμένο «BEWARE...» και στο αυλάκι της β΄ πλευράς «...THE CURSE OF ODIN». Τι θέλουν να πουν άραγε; Κατά δεύτερο η μπάντα ονομάζεται πλέον Ruts D.C. (από τον Ιταλικό μουσικό όρο da capo, που σημαίνει την επανάληψη από την αρχή του κομματιού). Κατά τρίτο ακούμε μια πολύ καλύτερη ηχογράφηση και ο Fox που αναλαμβάνει τα φωνητικά (σαν την άλλη μπάντα από το Μάντσεστερ την ίδια εποχή…) δεν τα πάει κι άσχημα προάγοντας και τον σαξοφωνίστα Gary Barnacle και σαν βασικό μέλος της μπάντας και στην σύνθεση των κομματιών. Και κατά τέταρτο εδώ ο παραγωγός Brand θα θέλησε να αυξήσει τους τραπεζικούς του λογαριασμούς. Λογικό και επόμενο είναι συνεπώς να φεύγει η πάνκ αντιρατσιστική και αντιεξουσιαστική θεματική μαζί με τον εκλιπόντα Owen και έρχεται στην θέση της το ροκ αλλά ποιο ρόκ; Το ανέμπνευστο, το βαρετό, το ξαναζεσταμένο στοχεύοντας όχι τόσο στα Αγγλικά όσο στα Αμερικάνικα μεινστρημ ακροατήρια (βλ. τους τίτλους των τραγουδιών).
Ως εκ τούτου το καλούτσικο Mirror Smashed είναι λαξευμένο κατά παραγγελία για το Top of The Pops, το μέτριο με πολλά εφφέ στα κήμπορντς Dangerous Minds δεν πείθει όταν προέρχεται από μια τέτοια μπάντα, η κακή αντιγραφή των Cars πάουερ ποπ σούπα Slow Down θα έκανε τον Owen να γυρίσει δυο φορές στον τάφο του, το Despondency δεν είναι παρά για το σαουντρακ του Miami Vice και το ρυθμ εντ μπλουζ της συμφοράς Walk Or Run αποδεικνύει ότι για να μπεις σε τέτοια χωράφια δεν έχεις ως Άγγλος πολλές προοπτικές εκτός αν λέγεσαι Dr. Feelgood, Status Quo ή Ten Years After! Κωμωδία και ξεφτίλα!
Το παράδοξο όμως είναι ότι κλέβοντας από τους Police δεν τα πάνε κι άσχημα, καθώς μαρτυρά η μελωδική ποπ των Different View, No Time To Kill και το εξάλεπτο (και πάλι σε τούτο τον δίσκο) ρέγκε Fools όπου τα dub στοιχεία που στριμώχνουν μέσα είναι απλά ένα προοίμιο για τον επόμενο δίσκο τους.
Δεν μας αρκούν αυτά όμως γιατί με το πεντάλεπτο Parasites τον καλύτερο επίλογο και μάλλον μια αυτοκριτική της (υπόλοιπης μετά την απώλεια του Owen) μπάντας σε ένα υπέροχο ροκ κομμάτι με μια πρέζα φανκ μέσα μας θυμίζουν επιτέλους ποιοι ήταν…
Αυτά η «μεταλλαγμένη» μπάντα έπαιξε στο άλμπουμ Sanity Stomp του εκκεντρικού Kevin Coyne το 1980 και στο άλμπουμ Chez Moi της Γαλλίδας(!) Valérie Lagrange το 1981 και είναι ενδεικτικό της αλλαγής αυτής!
Τούτο το στερούμενο πλήρως ταλέντου εγχείρημα όμως δεν άρεσε καθόλου στην Virgin που μετά από την κυκλοφορία του δίσκου τους έδιωξε επιβεβαιώνοντας πόσο λείπει ο Owen και η τρέλα του που τους χαρακτήρισε μαζί με όλη την εποχή τους, την οποία εδώ σκοτώνουν οριστικά για να βάλουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο με τον επόμενο δίσκο τους…
Τα αρχικά da capo τελικά σήμαιναν εντελώς το αντίθετο…
(**)
4.) Present Rhythm Collision Vol. 1 (1982)
Tracklist: Whatever We Do (Inst.) – Militant - Push Yourself / Make It Work - Rhythm Collision – Accusation - Pleasures Of The Dance - Weak Heart Dub - Love & Fire.
Bohemian – BOLP 4
Παραγωγή: David Ruffy, John Segs, Paul Fox, Ruts D.C.
Ο Owen δεν ήταν μόνο ο μπροστάρης της μπάντας αλλά και αυτός που εμπόδιζε κάθε απόπειρα να στραφούν σε άλλα ακροατήρια και φυσικά η απώλειά του έφερε σαν αποτέλεσμα τον προηγούμενο δίσκο και τούτον εδώ σε ανεξάρτητη εταιρεία που δεν είναι παρά το dub άλμπουμ τους σε συνεργασία με τον dub παραγωγό Mad Professor όπου χυμούν μετά μανίας στην ρέγκε σκουληκότρυπα που τους κατέτρωγε τόσα χρόνια με μεγάλα κυρίως ινστρουμενταλ κομμάτια και με το μπάσο του Segs να μεγαλουργεί και τα εφέ με τα καντάρια!! Δεν μπορώ να καταλάβω τί επεδίωκαν γεμίζοντας τα ηχεία μας με εφέ, έκο και την φωνή σχεδόν απούσα, όσο για το πάνκ,…τι είναι αυτό; Αλήθεια βρε παιδιά…πόσοι άκουγαν dub στην Ελλάδα και τότε και τώρα;
Τα μόνα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το Whatever We Do (Inst.) για το παίξιμο της φυσαρμόνικας κάποιου Mitt Gamon, το ιδανικό για μπιτσόμπαρο το μεσημέρι Rhythm Collision και το Weak Heart Dub για την μελωδιούλα που παρεμβάλλεται μέσα πριν πετσοκοφτεί από τα εφέ. Όλα τα υπόλοιπα δεν αντέχεις να τα ξανακούσεις!
Γιατί άραγε τούτο το άλμπουμ και όχι έστω ένα απλό ρέγγε με διασκευές κατά το παράδειγμα των UB40; Τι ήθελαν να πάνε κόντρα στους Τζαμαϊκανούς μάστορες; Ο χειρότερος επίλογος σε μια άνευ λόγου μετάλλαξη!! Μετά απ΄ αυτό και οι ελάχιστοι φανατικοί οπαδοί τους θα έκαναν πέρα (χωρίς να περιμένουν το… Vol. 2) και έτσι το μαγαζί μοιραίο ήταν να βάλει λουκέτο καθώς διαλύθηκαν το 1983.
Σχετικό είναι και το εξώφυλλο του Bohemian Art με δυο χορευτές άσπρο και μαύρο σε ένα μαυρόασπρο φόντο (όπως και η 2-Tone) που θυμίζει εξώφυλλο ρεμιξ για ντισκοτέκ (αυτό επεδίωκαν άραγε;).
(Χωρίς Χαρακτηρισμό)
Μετά απ΄ αυτά δεν συνέχισαν (σε αντίθεση με την άλλη μπάντα απ΄ το Μάντσεστερ…) αλλά είδαν τη φήμη τους να μεστώνει με το πέρασμα των χρόνων, να αναγνωρίζεται post mortem η επιρροή τους στις νεότερες μπάντες και να χτίζονται φανατικοί θαυμαστές τους όπως ο Henry Rollins που το μακρινό 2007 κατάφερε να τους επανενώσει για κάποια λάιβ με τον ίδιο στην θέση του Owen πριν τους σταματήσει και πάλι ο θάνατος του Fox την ίδια χρονιά.
Τελικά είχε δίκιο ο Rat Scables; Μάλλον ναι…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος.
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
youtube
discogs
