Λίγες μόλις μέρες μετά την επίσκεψη των Stranglers στο Ηρώδειο, ακόμα ένα blast from the past με τους Hooters στο Gagarin 205 (αντί στην Τεχνόπολη που αρχικά είχε οριστεί). Όταν αποφάσισα να προμηθευτώ τα εισιτήρια τον μακρινό πλέον, Οκτώβρη του 2024, ήταν πολύ έντονη η σκέψη, μήπως η προσέλευση/προπώληση θα είναι περιορισμένη και τελικά θα μείνω με το emotion… όπως είχε γίνει με τον High on Emotion, Chris de Burgh πολλά χρόνια πριν. Προφανώς οι πωλήσεις δεν ήταν οι αναμενόμενες και σε αυτό οφείλεται η αλλαγή του venue. Τελικά νομίζω ότι όλο αυτό βγήκε σε καλό, καθώς σίγουρα το Gagarin ήταν πιο δροσερό από την ανοιχτή Τεχνόπολη, πιο οικογενειακό και η προσέλευση όση χρειάστηκε για ένα πάρτυ.
Πριν ακόμα μπορέσω να πάρω την απαιτούμενη απόσταση από τους «εφηβικούς» Στραγκαλιστές (no more) ήρωες, ήρθαν οι πιο ρομαντικοί και συναισθηματικοί, ίσως λιγότερο ήρωες, Hooters από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκαν τη χώρα μας, από το 1980 που σχηματίστηκαν. Χαρακτηριστικό συγκρότημα της εποχής (τους), που αρχικά ακούγονται σαν μια «τυπική» αμερικάνικη rock μπάντα, από τις πάρα πολλές που μεσουράνησαν στα 80’s (τον Bob Seger με την Silver Bullet Band, τον Huey Lewis & The News,τον John Mellecamp, τους TOTO, τους REO Speedwagon κλπ.). Οι Hooters όμως, έχουν μια μικρή και παράλληλα σημαντική διαφορά, που ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Δεν είναι άμεσα αισθητή, καθώς έχει ενσωματωθεί αριστουργηματικά στη δουλειά τους. Έχουν καταφέρει να συνδυάσουν folk ακούσματα, με rock αλλά και με reggae/ska ρυθμούς.
Στις 21:15 η πληθώρα των έξι Hooters ξεκίνησε, με το I’m Alive. Η σύνθεση τους, μετά από 45 χρόνια, έχει φυσικά αλλάξει. Σήμερα αποτελούνται από τους αρχικούς Eric Bazilian (φωνητικά/κιθάρα, σαξόφωνο), Rob Hyman (πλήκτρα/ακορντεόν) & John Lilley (κιθάρα) και τους «επόμενους» David Uosikkinen (ντραμς), Fran Smith Jr. (μπάσο) & Tommy Williams(κιθάρα/μαντολίνο/ukulele). Η συνέχεια ήρθε με τα Silver Lining, Hanging on a Heartbeat και ήδη είχε ξεκινήσει μια μικρή απογοήτευση του διψασμένου, για τις περασμένες επιτυχίες του συγκροτήματος, φανατικού κοινού.
Το πιο πρόσφατο (2023), πιο Jamaican, πιο απλοϊκό, πιο χορευτικό Why won’t you call me back ταρακούνησε κάπως το πλήθος. Κάπου εκεί ξεκίνησε το δέσιμο του κοινού με την μπάντα και ο χορός, που τόσο μα τόσο λείπει. Brother don’t you walk away & Engine 999 μας πήγαν πολλά χρόνια πίσω “στα walkman” με τα περίεργα ακουστικά…
Και για να μείνουμε στην Hooters εκδοχή των 80’s, φώτα χαμηλώνουν και …nobody on the road, nobody on the beach που καθηλώνει όλους όσους έχουν γεννηθεί μεταξύ 1970 & 1980. Boys of Summer, 500 miles, South Ferry road & Johnny B… τραγούδια για καλοκαιρινά ταξίδια, απογοήτευση, λύτρωση, μνήμες, επιστροφές… Ξεχωρίζω το 500 miles καθώς αποτελεί παραδοσιακό τραγούδι με ιρλανδικές ρίζες που αρχικά ερμήνευσε η Hedy West, η μυθική Joan Baez ακόμα και ο Justin Timberlake. Βέβαια η απόδοση των Hooters μας ακολουθεί μέχρι σήμερα.
Ανάμεσα στα παραπάνω σημειώνω μια μουσική στιγμή που έπαιζαν τρία μέλη της μπάντας μελόντικες ταυτόχρονα…
Don Henley, folk και όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Lucy in the Sky with Diamonds που τραγούδησε μόνος του, ο νεότερος της μπάντας Tommy Williams.
Η συνέχεια ήταν χείμαρρος… All you zombies, Boys will be Boys, Karla with a K, Twenty-Five Hours a Day, ένα διάλλειμα με ντραμς solo, Satellite και κλείσιμο με And we Danced (we sure did). Για ακόμα μια φορά, μετά τους Inspiral Carpets στο ίδιο venue, στην μπάντα έκανε εντύπωση το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού ήξερε όλα τα λόγια, τουλάχιστον των γνωστότερων τραγουδιών. Αυτό διαμορφώνει καλύτερα, την αμφίδρομη σχέση των δύο (μουσικών - κοινού).
Η απορία… αφού μας τα είπαν όλα, τί μένει για το encore? Κι όμως… οι εκπλήξεις θα συνεχιστούν. Αρχικά ακούσαμε το ολοκαίνουργιο Pendulum με τον σχολιασμό του Rob Hyman πως «η μουσική αφορά στην ειρήνη και ενώνει όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως… δεν είναι πολιτική». Αγαπητέ Rob (μου), θα διαφωνήσω, καθώς κάθε μορφή τέχνης και έκφρασης περιέχει μία θέση, μία οπτική, μία άποψη. Ακόμα και αδιάφορη (κάτι που σίγουρα δεν ισχύει για τους Hooters) αν είναι, παραμένει «πολιτική»… μέχρι εδώ με τον στοχασμό όμως.
One of us, που έχει τραγουδήσει με τεράστια επιτυχία η Joan Osborne και μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν ήξερα ότι στιχουργός είναι ο Eric Bazilian... το κοινό εκστασιάστηκε… και πού να ξέραμε.
Ότι θα ερχόταν η στιγμή να ακούσω το Time After Time, που έγραψαν μαζί η Cindy Lauper με τον Rob Hyman, δεν το είχα φανταστεί ποτέ… Χαμός στο ακροατήριο που κυριολεκτικά ούρλιαζε τα λύρικς. If you fall I will catch you… oh, I’ll be waiting.
Όσοι σκέφτηκαν να αγοράσουν εισιτήριο και τελικά δεν το έκαναν, σίγουρα έχασαν μια μοναδική ευκαιρία. Μετά από την απογοητευτική προσέλευση είναι πιθανό οι Hooters να μην μας επισκεφτούν ξανά. Εμείς (οι δύο) θα περιμένουμε… ελπίζω με καλύτερο ήχο.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Κωστής Παπαϊωάννου
