8 Νοεμβρίου 2023... ξεκίνησε αυτή η νέα ιστορία (βλέπε και στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν). Στους υπάρχοντες fans προστέθηκε νέο μέλος. Η ομάδα, τεσσάρων πλέον, ξεκίνησε δειλά-δειλά τον προγραμματισμό ενός ταξιδιού, μάλλον εκτός προγράμματος, με αρκετές ομοιότητες με το προηγούμενο ακριβώς 2 χρόνια (συν 3 ημέρες) από την συναυλία στο London Stadium. Δυνατές αναμνήσεις, μία απώλεια, μία απουσία που έγινε παρουσία και προσμονή αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων, έφτιαξαν ένα δυνατό cocktail.
Μαζί με όλα αυτά και ενώ δεν είχαν ξεκινήσει με αυτό το πλάνο, οι Green Day ανακοινώνουν ότι στο Saviors Tour θα παρουσιάσουν τα Dookie & American Idiot “in their entirety” (πλήρες setlist των δύο εμβληματικών album) για τα 30 (αν είναι δυνατόν… πότε πέρασαν?) και 20 χρόνια από την κυκλοφορία τους αντίστοιχα. Ήδη τα πράγματα έδειχναν μια μοναδική ευκαιρία/συγκυρία. Το ευρωπαϊκό κομμάτι της περιοδείας ξεκίνησε στις 30 Μαίου στο Monte de Gozo – Santiago de Compostela στην Ισπανία και ολοκληρώθηκε στις 29 Ιουνίου στο Wembley (ειδικότερα παρουσιάστηκε σαν Europe/UK Leg… καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μάλλον μια ήπειρος μόνο του).
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές (και Εγγλέζικες) συναυλίες ήταν sold out, με αποκορύφωση το Wembley που αποτελεί πλέον, τη μεγαλύτερη συναυλία της μπάντας στο Λονδίνο (80.000 punk rockers). Αρκετά μακριά από τους 130.000 (!!!!) punk rockers του Milton Keenes το 2005 βέβαια. Το Marlay Park στην Ιρλανδία δεν ήταν μια από αυτές τις συναυλίες.
Οι Green Day θα ανέβαιναν στη σκηνή κατά τις 20:00 μετά τις Maid of Ace αρχικά και τους Nothing But Thieves στη συνέχεια. Θα σημειώσω ότι στην παρέα μας, ασκήθηκε βέτο για να είμαστε στο venue μόλις ανοίξουν οι πόρτες, στις 16:00. Έτσι ξεκινήσαμε από το Δουβλίνο στις 14:00 με πούλμαν, καθώς το Marlay Park απέχει περίπου 10χλμ. από το κέντρο και με την ασύλληπτη κίνηση που υπάρχει μόνιμα ο χρόνος για να φτάσει κανείς πλησίασε τη μία ώρα. Ιδανικός καιρός για συναυλία σε εξωτερικό χώρο με 16-18 βαθμούς και σύννεφα. Στην Ιρλανδία όμως, όπως μάθαμε από πρώτο χέρι δεν υπάρχει πρόβλεψη βροχής… γιατί απλά μπορεί να βρέξει (shower μέχρι καρέκλες) ανά πάσα στιγμή. Υπήρχε σαφής ενημέρωση εξ αρχής ότι η συναυλία θα πραγματοποιηθεί “rain or shine”. Έτσι και έγινε καθώς μας έβρεξε αρκετά μέχρι να ανέβουν στη σκηνή οι Green Day. Τότε έγινε αυτό που γίνετε στις ταινίες. Δεν έπεσε άλλη σταγόνα.
Φτάσαμε πριν ανοίξουν οι πόρτες φυσικά, και μας έστησαν σε παράλληλες «ουρές» πολλών δεκάδων μέτρων στα γρασίδια έξω από το venue, με αυστηρή σειρά προτεραιότητας. Στις 16:00 ακριβώς ξεκίνησε άψογα και με αρκετή τάξη η είσοδος με την χρονικά πρώτη «ουρά» κοκ. Κατά τις 16:30 ήμασταν πια στο Gold Circle και η νεολαία της παρέας στην πρώτη σειρά (κοινώς στα κάγκελα). Και δεν το κούνησαν από εκεί μέχρι το τέλος… Εμείς, οι λίγο μεγαλύτεροι σταθήκαμε λίγα μέτρα πιο πίσω αφού επισκεφθήκαμε τις νέες ουρές του merch, εκπροσωπώντας και τους υπόλοιπους.
Η αναμονή μέχρι να εμφανιστούν οι Maid of Ace ήταν αρκετά βαρετή καθώς ακόμα και στο video wall βλέπαμε σε loop πέντε διαφημίσεις για επερχόμενες συναυλίες και κάποια μουσικά clip.
Οι Maid of Ace αποτελούνται από τις τέσσερις αδερφές Elliott και το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω εκτός από τα ατελείωτα νεύρα & ενέργεια που έχουν στη σκηνή είναι ότι μοιάζουν με copy των ξεχασμένων Babes in Toyland σε μια ακόμα πιο raw εκδοχή. Η μπάντα άφησε μια αίσθηση πολύ επιτηδευμένου.
Σίγουρα οι Nothing But Thieves παρουσίασαν ένα πιο ολοκληρωμένο και ευχάριστο set. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους γνώριζα καλά και αυτό αποδείχθηκε λάθος μου. Βέβαια φάνηκε ότι και το ιρλανδικό κοινό (θα το σχολιάσω παρακάτω) είχε ακόμα λιγότερη επαφή με το group. Πιστεύω ότι ήταν εξαιρετική επιλογή για την εισαγωγή των Green Day καθώς πρεσβεύουν ένα άλλο είδος μουσικής, εξίσου δυνατό όμως. Ηλεκτρονικοί ρυθμοί, πλήκτρα, κιθάρες, μπάσο και ένας εξαιρετικός τραγουδιστής (Conor Mason) που όσο ύψος του λείπει, τόσο κυριαρχεί με την ιδιαίτερη φωνή του και την σκηνική παρουσία. Μπορώ να πω ότι έχω κολλήσει στα Is everybody going crazy, Welcome to the DCC και Amsterdam καθώς μου θύμισαν αρκετά Depeche Mode, Erasure, New Order χωρίς όμως να αντιγράφουν. Κορυφαία στιγμή η απόδοση του Where is my Mind των Pixies… να θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε.
Και στις 20:15 ξεκινάει (η γνωστή) εισαγωγή με Bohemian Rhapsody, Blitzkrieg Bop, Imperial March, We will Rock you, I love Rock’n’Roll και ο Drunk Bunny επί σκηνής. Φωτιές, καπνοί, φασαρία και The American Dream is Killing Me (από το Saviors LP) με τον Billie Joe Armstrong, τα άψογα ξανθά mess μαλλιά του, total black look με μαύρα Vans, να μας ετοιμάζει καθώς “tonight is not a party – tonight is a celebration”. Έτσι ξεπιαστήκαμε ώστε να καταφέρουμε να είμαστε fit στα επόμενα 36 τραγούδια.
Η συνέχεια ήταν το πλήρες Dookie, χωρίς καμία σχεδόν παύση, ακριβώς στη σειρά του LP/CD όπως ακριβώς πριν 30 χρόνια ακουγόταν σε ένα από τα πρώτα CD που «κοσμούν» τη δισκοθήκη μου. Εντέχνως ακατέργαστο, θυμωμένο και με αρκετή οργή και απογοήτευση. Το κλείσιμο με All By Myself σε μια εκπληκτική παράσταση/ερμηνεία του Tre Cool που έχει δώσει νέα πνοή στο υπόλοιπο σύνολο του Dookie και ιδιαίτερο χαρακτήρα στο tour. (εφηβεία)
Το διάλλειμα μεταξύ Dookie & American Idiot ήταν εξίσου καλό με to main course… Know your Enemy (21st Century Breakdown LP) με την γνωστή fan στη σκηνή, Look Ma No Brains, One Eyed Bastard, Dilemma (Saviors LP), Minority (Warning LP) & Brain Stew (Insomniac LP).
Έτσι ξεκίνησε η Rock Opera του American Idiot με το ομότιτλο τραγούδι και παραφράζοντας το «I’m not part of a redneck agenda” με το “I’m not part of a racist agenda”. Σαφώς πιο συγκινητικό, ευαίσθητο και γεμάτο μηνύματα απώλειας, αγάπης, απόρριψης αλλά και πολιτικής, κύλησε σε μια ανάσα μίας ώρας. Jesus of Suburbia & Wake me up when September Ends μας καθήλωσαν… (ενηλικίωση)
Το βασικό set έκλεισε το surreal Bobby Sox (Saviors LP). Boyfriend, Girlfriend, Best Friend…
Μετά από ένα τυπικό μικρό κενό, ξαναβγήκε στη σκηνή ο Billie Joe για μια ιδανική ακουστική εκτέλεση του Good Riddance όπως νομίζω ότι κλείνει κάθε συναυλία της μπάντας. Στα τσακίδια λοιπόν… until next time. Μετά από σχεδόν 3 ώρες Green Day, θέλαμε λίγο ακόμα.
«Ανεπανάληπτη εμπειρία», είχα γράψει πριν δύο χρόνια. Διαφορετική, σε άλλο πλαίσιο, με άλλη αφορμή αυτή τη φορά, με «απόσταση» μέσα στην παρέα πια. Μία θεατρική ή μουσική παράσταση σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να είναι ίδια με την επόμενη, ειδικότερα με διαφορετική χημεία παρέας, άλλο genius loci, διαφορετικά συναισθήματα. Ήταν η πρώτη φορά που τα «παιδιά» μας αποσχίστηκαν και πήγαν στην κορυφή της συναυλίας. Ισχύει βέβαια ότι θα το ξανακάνουμε αν μας δοθεί η ευκαιρία, we had the time of our lives again. Thank you Green Day, thank you Φ., Ν. & Φ.
Υ.Γ. Ιρλανδία, μια χώρα γεμάτη πρασινάδα, πρόβατα, ατελείωτη Guinness και μουσική. Σε κάθε γωνιά κάποιος τραγουδάει ή παίζει βιολί. Στα pub υπάρχει ζωντανή μουσική από το μεσημέρι και μετά. Τουλάχιστον κιθάρα και βιολί, να αποδίδουν Bruce Springsteen, Depeche Mode μέχρι Taylor Swift. Το κοινό της συναυλίας ήταν όλων των ηλικιών. Έλειπε όμως ο παλμός και η ενέργεια σε πλήρη αντίθεση με τα δρώμενα επί σκηνής. Σκεφτείτε ότι στο Gold Circle και λίγα μέτρα από τον Billie Joe μπορούσαμε να «στρίψουμε» εύκολα…
Enjoy:
Κείμενο / Φωτογραφίες: Κωστής Παπαϊωάννου
