Μετά τις επιστροφές στην αθωότητα με Stranglers (Ηρώδειο23/6) και Hooters (Gagarin 26/6) ήρθε και η επιστροφή στη γνήσια punk (σκέτο, ούτε post, ούτε after, ούτε pro…) στη σύγχρονη μορφή της. Ναι, επιτέλους ήρθαν και οι Green Day, στη χώρα μας για να παρουσιάσουν μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας τους. Εμείς έτοιμοι από καιρό και προπονημένοι επίσης… όλη η συναυλιακή παρέα ήταν εκεί (παιδιά, αδέρφια, σύζυγοι, γαμπροί, φίλοι από παλιά…). Άλλοι μπροστά στα κάγκελα από τις 15:00 και άλλοι κουρασμένοι, στη μέση του venue από τις 20:30.
Το EJEKT Festival γιόρτασε τα 20 χρόνια του με τον καλύτερο τρόπο. Οι συναυλίες των Green Day δεν έχουν αρχή και τέλος… είναι μόνιμα στη πρίζα.
Περίπου στις 21:15 αρχίζουν τα Bohemian Rhapsody, Blitzkrieg Bop, Imperial March, We will Rock you, I love Rock’n’Roll και ο Drunk Bunny επί σκηνής. Ακριβώς όπως το 2022 και το 2024…
Τί να πει και τί να γράψει κανείς… American Idiot, Holiday, Know Your Enemy και ήδη: πονάνε τα γυμνασμένα γόνατα, έχει ανέβει η κοπελιά στη σκηνή (και τα πάει πάρα πολύ καλά στο Know Your Enemy όπως και σε όλες τις «εισαγωγικές» φωτογραφίες του EJECT… τυχαία βέβαια), έχουμε τα σχόλια “I’m not part of a MAGA agenda”, “The representative of Greece has the floor” στα αντίστοιχα κομμάτια των τραγουδιών, έτσι για να μην ξεχνάμε τις βαθιές πολιτικές ρίζες μας. Το κοινό ακολουθεί απόλυτα τον Billie Joe (χέρια, πόδια, άλματα κλπ.).
Boulevard of Broken Dreams, One Eyed Bastard, Longview, Welcome to Paradise. Τα γόνατα αρχίζουν να λυγίζουν… ο Billie Joe «απαιτεί» και όλοι εμείς χοροπηδάμε…
Με μια μικρή εισαγωγή-tribute στους Black Sabbath (με το πασίγνωστο riff του Iron Man), η τελευταία συναυλία τους έγινε μόλις την προηγούμενη μέρα στο Birmingham, μπήκαμε στο Hitchin’ a Ride, Coming Clean, Brain Stew & St. Jimmy με τις πολλές, πολλές Clash επιρροές. Χοροπηδάμε χωρίς γόνατα πλέον… Ευτυχώς γνωρίζουν και οι διπλανοί τα λίρικς (aka lyrics) και μπορούμε να χάνουμε λίγο τα λόγια με τις ανάσες.
Μάλλον κατάλαβε η μπάντα πως χρειαζόμαστε ένα διάλλειμα μέσα στους 35 βαθμούς. Έτσι κι έγινε με το Dilemma (εισαγωγή Free Fallin του Tom Petty) και 21 Guns. Τέρμα το διάλλειμα και Minority με παρουσίαση της μπάντας που εκτός από το Green Day Trio (Billie Joe Armstrong φωνητικά/κιθάρα, Mike Dirnt μπάσο, Tre Cool τύμπανα) περιλαμβάνει τον Jason White, Kevin Preston (κι άλλες κιθάρες) και τον Jason Freese (πλήκτρα).
Ακολούθησε ο ύμνος και σήμα κατατεθέν των Green Day… Basket Caseκαι όλοι, μα όλοι ξέφυγαν εντελώς. Οι μπροστά, οι πίσω, οι μεσαίοι, οι ψηλοί, οι κοντοί, οι δεξιά, οι αριστερά, οι πάνω και οι κάτω… όλοι σε κρίση πανικού και εκτός ελέγχου όπως περιγράφει το τραγούδι. Τα γόνατα απλά δεν υπάρχουν πλέον… και σε αυτό συνέβαλε το When I Come Around. Ευτυχώς μπήκαμε λίγο στον «πάγο» με το υπέροχα θλιμμένο Wake Me Up When September Ends.
Όχι όμως ΔΕΝ θέλουμε να ξυπνήσουμε ακόμα. Έρχεται η ήρεμη δύναμη του Jesus of Suburbia…ένα ατελείωτο ποτάμι ρυθμών, εντάσεων και νοημάτων. Για δέκα λεπτά περίπου, σε ταξιδεύει σε άλλους κόσμους, τόσο πραγματικούς όσο και μακρινούς. Ναι όντως η Mary Jane is doing someone else’s cocaine… μπορεί και όχι. Το τέλος του κόσμου, η “πίστη”, η πόλη των νεκρών, η υποκρισία μας, η χαρά… I don’t care if you don’t (care) λοιπόν. Σίγουρα ένα αδικημένο τραγούδι από τα “ροκ” ερτζιανά της πόλης αλλά και γενικότερα «ξεχασμένο» στη γειτονιά μας. Παραδέχομαι, ότι δεν του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Είναι από αυτά τα άσματα που απαιτεί προσοχή στην ακρόαση και «ανάγνωση»… ας είναι καλά ο Φίλιππος. Όλα τελειώνουν και έτσι πέρασε και το Jesus χωρίς “apologize” αλλά πάντα με πυροτεχνήματα… τον Billie Joe με την ελληνική σημαία και τους “Greek Day”.
Η συναυλία φυσικά δεν τελειώνει ακόμα και απολαμβάνουμε το σουρεάλ Bobby Sox με το οποίο η μπάντα μας αποχαιρετάει.
Όπως ακριβώς και στις προηγούμενες συναυλίες που είχα την τύχη να είμαι παρών, μετά από 30”-40”, επανήλθε ο Billie Joe με την ακουστική του κιθάρα για να μας στείλει πάντα το ίδιο μήνυμα… Good Riddance (Time of your Life). Στα τσακίδια που λέμε εμείς εδώ, αλλά με έναν μοναδικό, ευγενικό, βιωματικό και ρομαντικό τρόπο… it’s something unpredictable, but in the end is right όπως παραδέχτηκε το κοινό και έτσι μετά τα γόνατα, χάσαμε και τη φωνή μας.
Οι Green Day, όπως πάντα, ασταμάτητοι. Από την πρώτη επαφή με το κοινό, μέχρι το τέλος, τα τραγούδια έρχονται μονορούφι… η παραγωγή προσεγμένη και ο ήχος εξαιρετικός. Η επιλογή των τραγουδιών κάλυψε όλη την ιστορία της μπάντας από το Kerplunk μέχρι το Saviors, και αποζημίωσε όλους εμάς που ταλαιπωρηθήκαμε από τη ζέστη… σίγουρα μια απολαυστική βραδιά που περιμένουμε ξανά (για να αποβάλουμε 1-2 κιλά ακόμα).
ΥΓ 1. Περίμενα sold out που δεν ήρθε… ίσως την επόμενη φορά σε μεγαλύτερο venue.
ΥΓ 2. Οι διοργανωτές θα πρέπει να φροντίζουν ΚΑΙ για την ασφαλή ΚΑΙ εντός λογικού χρόνου, έξοδο με την κατάλληλη σήμανση και οργάνωση.
ΥΓ 3. «Ανεπανάληπτη εμπειρία είχα γράψει πριν δύο χρόνια. Διαφορετική, σε άλλο πλαίσιο, με άλλη αφορμή αυτή τη φορά, με «απόσταση» μέσα στην παρέα πια. Μία θεατρική ή μουσική παράσταση σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να είναι ίδια με την επόμενη, ειδικότερα με διαφορετική χημεία παρέας, άλλο genius loci, διαφορετικά συναισθήματα. Ήταν η πρώτη φορά που τα «παιδιά» μας αποσχίστηκαν και πήγαν στην κορυφή της συναυλίας. Ισχύει βέβαια ότι θα το ξανακάνουμε αν μας δοθεί η ευκαιρία, wehadthetimeofourlives again.» είχα σημειώσει πριν ένα χρόνο περίπου και ισχύει ξανά Thank you Green Day, thank you Φ., Ν.,Μ., Ν. & Φ.
Κείμενο: Κωστής Παπαϊωάννου / Φωτογραφίες: Κωστής, Φίλιππος & Ναταλία Παπαϊωάννου
