Μιλώντας στην NME, o Billy Bragg σύγκρινε τους Kasabian με τους Spinal Tap, τους ήρωες της γνωστής ταινίας του 1984, δηλαδή όχι με rock μουσικούς, αλλά στην πραγματικότητας με κωμικές καριτούρες rock μουσικών. Τι μας νοιάζει, θα πείτε, που ένας μουσικός επιτίθεται σε συναδέλφους του; Ιδιαίτερα στην Μεγάλη Βρετανία, αυτό είναι κάτι σαν το εθνικό σπορ της εκεί rock/pop σκηνής. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.
Κατ’ αρχήν ο Billy Bragg είναι ένας μουσικός που, αν μη τι άλλο, διακρίνεται πάντοτε για την ιδιαίτερα συνεπή, πολιτικοποιημένη στάση του, αλλά και την οξυδέρκειά του, είτε αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους εξαιρετικούς στίχους του, είτε και μέσα από τις κατά καιρούς δηλώσεις του. Όπως ήταν λοιπόν επόμενο ο Billy Bragg δεν περιορίστηκε στην πλάκα: “Υπάρχουν ακόμη πολιτικοί τραγουδοποιοί, όμως κανέναν ο οποίος θα μπορούσε να συγκριθεί με τους Clash ή ακόμη και με τους Manics (σ.σ. Manic Street Preachers). Όταν έχουν όλα καταλήξει στους Kasabian είναι σαν να….”.
Η φράση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αλλά το νόημα το καταλάβαμε όλοι: η πλειονότητα των σύγχρονων, δήθεν (λέω εγώ) εναλλακτικών σχημάτων, αναλώνεται σε ανούσιους εξυπνακισμούς, την στιγμή που ο κόσμος γύρω μας “καίγεται”. Και θα ήταν απολύτως άδικο να περιορίσουμε το πρόβλημα στους Kasabian. Απλούστατα, τη στιγμή που η σύγχρονη pop/rock μουσική παύει να μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός άνθρωπος, πολύ λογικά το rock θα πεθάνει, και όχι βέβαια για τους λόγους, που οι ίδιοι οι Kasabian υπονοούν, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν πολλοί μιμητές τους (πως αλήθεια μπορείς να μιμηθείς το τίποτα; - δείτε το σχετικό νέο του Soundgaze.gr εδώ), αλλά εξαιτίας του ότι όλο και περισσότεροι μουσικοί μοιάζουν με τους Kasabian. Aμετροεπείς, εγωπαθείς, ανούσιοι μουσικά και στιχουργικά τύποι, που αντί να προσπαθήσουν να γράψουν μουσική που θα μιλήσει στο κοινό τους πραγματικά, περιορίζονται σε ανοησίες τύπου '48:13'. “Μα δεν σκέφτηκαν κανέναν άλλο γ….. τίτλο από την διάρκεια του άλμπουμ;” αναρωτήθηκε δικαιολογημένα ο Billy Bragg, και απαντάμε εμείς: Φυσικά και δεν σκέφτηκαν. Το αληθινό ερώτημα, επομένως, είναι γιατί πρέπει εμείς ως κοινό να ασχολούμαστε με ανόητους που δεν σκέφτονται…
