Ο γράφων θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποτε, κάπως κάποιο βραβείο γκρίνιας, αλλά το σημερινό μας νέο μόνο ως ελπιδοφόρο χαρακτηρίζεται: την προηγούμενη εβδομάδα στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι εισπράξεις πωλήσεις δίσκων βινυλίου ξεπέρασε αυτές των digital downloads - μιλάμε για 2,4 εκατομμύρια έναντι 2,1 εκατομμύρια, όχι γιγάντια διαφορά μεν, αλλά απολύτως ξεκάθαρη. Είναι νωρίς να εξαχθούν συμπεράσματα, το γεγονός όμως είναι ότι διανύουμε την όγδοη χρονιά κατά την οποία οι πωλήσεις δίσκων βινυλίου παρουσιάζουν αύξηση, κάτι που προφανέστατα δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο. Δεν μάθαμε βέβαια για ποιους δίσκους πρόκειται – θυμάμαι με ελαφρά θυμηδία να βλέπω σε προθήκες δισκοπωλείων την πρόσφατη ανοησία της Adele σε βινύλιο, ποιος παράφρων θα αγόραζε κάτι τέτοιο; - όμως, κακά τα ψέματα, αν θέλεις πραγματικά να απολαύσεις την μουσική, αυτό δεν πρόκειται να το κάνεις ακούγοντας την ψηφιακή κόπια ενός άλμπουμ στον υπολογιστή σου, ό,τι υπολογιστή και αν έχεις. Το αν το βαλάντιο των φιλόμουσων αντέχει, είναι προφανέστατα ένα ζήτημα, πολύ περισσότερο μάλιστα στην διαλυμένη από την κρίση χώρα μας. Από την άλλη, η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Αλλιώς προσλαμβάνει ο ακροατής την μουσική, όταν ακολουθεί την τελετουργία της αναζήτησης, αγοράς και ακρόασης του δίσκου βινυλίου. Εννοείται ότι υπάρχουν άτομα νεαρής ηλικίας που αγνοούν ότι υπάρχουν καταστήματα που πωλούν δίσκους, αλλά αυτό είναι ένα σημείο των καιρών. Η αίσθησή μου είναι ότι το εναλλακτικό τουλάχιστον κοινό, είναι πολύ πιο συνειδητοποιμένο σε κάθε περίπτωση ως προς την αξία του βινυλίου ως μέσου, περιλαμβανομένης και της συναισθηματικής του αξίας.