Πέμπτη, 09 Φεβρουαρίου 2017 06:13

Live Review: Sofia Sarri @ six d.o.g.s., 3/2/2017

Written by 

Οι ακροατές μουσικής και θεατές συναυλιών με πολλά χρόνια θητείας και άπειρες καταγεγραμμένες ώρες αφοσίωσης στην μουσική καμπούρα τους, σίγουρα νιώθουν να μειώνονται οι στιγμές που τους συγκλονίζουν, που τους ταρακουνούν συθέμελα. Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι οι νεότερες μουσικές υστερούν έναντι των παλαιότερων (αυτό δεν ισχύει ούτε κατά κανόνα ούτε απαραίτητα κατά περίπτωση, μην ακούτε τους παρελθοντολάγνους). Με την συνεχή τριβή και την προστιθέμενη εμπειρία - και επίσης λαμβάνοντας υπόψη πως η παρθενογένεση μας τελείωσε ήδη τα πρώτα λεπτά που ο άνθρωπος ανακάλυψε πως μπορεί να παράγει ελεγχόμενους ήχους απλώς φυσώντας μέσα από ένα καλάμι (αστεράκι εδώ, καθώς εννοείται πως οι ακριβείς απαρχές της Μουσικής δεν έχουν διευκρινιστεί σαφώς) - το αυτί προπονείται, εντοπίζει επαναλαμβανόμενα σχήματα και μαθαίνει να είναι πιο εκλεκτικό, ως το (απεχθές, για να βάζω προοδευτικά και τον εαυτό μου στο κείμενο) σημείο του κορεσμού. Για να περιορίσουμε το θέμα του κειμένου στις συναυλίες, πιάνουμε τους εαυτούς μας να εντυπωσιαζόμαστε αυθεντικά από όλο και λιγότερα θεάματα/ακροάματα και μένουν συνήθως στιγμές, κυρίως εκείνες όπου η διάθεσή μας (αυτός ο υποκειμενικός και αναγκαστικά αστάθμητος παράγοντας) συντονίζεται με τη διάθεση του μουσικού, όπου μία ψυχωμένη ερμηνεία μπορεί να σε παρασύρει σε μία ψυχική κατάσταση όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο - τίποτα όμως! - πέρα από εσένα και τον ερμηνευτή/εκτελεστή.

Με την παραπάνω θεώρηση στο μυαλό βγήκα από το six d.o.g.s. την Παρασκευή που μας πέρασε, όταν τελείωσε το live της Σοφίας Σαρρή (ας γράψω μέσα στο κείμενο το όνομα της κοπέλας με ελληνικούς χαρακτήρες...) και η κόπωση της εβδομάδας επανήλθε για να με τοποθετήσει στην πραγματικότητα. Επανήλθε διότι διασκορπίστηκε - αλλιώς “διασκεδάστηκε”, για να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη με την ετυμολογία της στο νου - όσο η Σαρρή και η εκλεκτή μουσική της παρέα βρίσκονταν στη σκηνή του six d.o.g.s. και απέδιδαν τα κομμάτια του πρώτου προσωπικού της δίσκου (ο τίτλος του Euphoria και σχετικά με το περιεχόμενό του θα διαβάσετε πολύ σύντομα σε αυτόν τον δικτυακό τόπο). Και, μιας και ο λόγος για αξιομνημόνευτες στιγμές, “ξεχάστηκε” ιδιαίτερα όσο η Σαρρή ερμήνευε τους στίχους του Fire, έστω και χωρίς τους δισκογραφημένους α λα Diamanda Galas αλυχτισμούς στο τέλος, με ένταση που έβγαινε μέσα από την ψυχή της, τόσο φανερή που μπορούσες σχεδόν να θωπεύσεις. Ήταν η στιγμή της πλανητικής σύναξης, της απόλυτης ισορροπίας - ή μάλλον της οριστικής απώλειας αυτής και της υπέρβασης των τυπικών προς την κατεύθυνση της επιθυμητής ψυχικής ανάτασης που επιζητούμε στις καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες, είτε ως εκτιθέμενοι είτε ως θεατές. Και μόνο για εκείνη την στιγμή άξιζε να βρεθεί κανείς στο live.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τη Σαρρή με αυτή τη σύνθεση μουσικών ή με αυτά τα τραγούδια στο setlist της (διαβάστε σχετικά την ανταπόκριση από ένα παλαιότερο live της στο Ρομάντσο), όμως επρόκειτο για την οπωσδήποτε ποιοτικότερη και πλέον δουλεμένη. Και οι πέντε εκτελεστές που είχε μαζί της συμμετέχουν στο άλμπουμ και στις προηγούμενες live εμφανίσεις της, εδώ όμως ένιωσα πως έδεσαν μεταξύ τους καλύτερα παρά τους χωροταξικούς περιορισμούς (ή μήπως χάρη σε αυτούς;) που επιβάλλει η μικρή σε μέγεθος σκηνή του venue. Σαφέστατα βέβαια στην σκηνή κυριάρχησε η παρουσία της Σοφίας με το ως συνήθως ιδιαίτερο ρουχισμό και make-up να προσδίδει τους απαραίτητους extra πόντους στην ατμοσφαιρικότητα της παρουσίασης. Απαραίτητη επίσης και η μικροποσότητα άγχους που διαφαινόταν στην έκφραση και την κίνησή της, η οποία ευτυχώς εξωτερικεύτηκε με δημιουργικό τρόπο στην απόδοσή της. Έχει το δικό της τρόπο να κινείται γύρω από το μικρόφωνο (όχι πως υπήρχε χώρος να κινηθεί οπουδήποτε αλλού....), να κινεί παραστατικά τα άνω άκρα της. Ακόμη κι αν έχει δρόμο να διανύσει ώστε να περάσει στο επόμενο επίπεδο ως σκηνική παρουσία, η τριβή με το συναυλιακό σανίδι συν τω χρόνω μόνο προς όφελός της θα είναι. Φωνητικά φυσικά ήταν άστρο φωτεινό και δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο. Παντού εξαιρετική, θα πρέπει να διυλίσουμε τον κώνωπα για να εντοπίσουμε κάποιο αξιοπρόσεκτο ψεγάδι. Η ερμηνεία της αψεγάδιαστη στα Kira Kitana, Still Universe και το παραδοσιακό νορβηγικό Ingen Vinner Frem il Den Evige, για να μην αναφέρω όλο το σετ… αλλά ας προσθέσω την ευαίσθητη solo ερμηνεία της στο Roller Coaster Blues και στο hit-από-το-πουθενά The Moon, που αποκάλυψε εκ νέου την ξεχωριστή δυναμική του ανάμεσα στο κοινό. Το εξτραδάκι μας το πρόσφερε απλόχερα με την ερμηνεία της στο Fire, όπως γράφτηκε παραπάνω.

Η μπάντα της συνόδευε χωρίς φλυαρίες, εξυπηρετώντας το κλίμα των τραγουδιών, δίνοντας όμως και τα ρέστα της όπου χρειαζόταν, ειδικά ο συνδυασμός της κρητικής λύρας του Γιώργου Κοντογιάννη και του βιολιού του Μιχάλη Βρέττα - π.χ. στο Prisons των Night On Earth (διασκευή στο Του Κάτω Κόσμου Οι Φυλακές του Θανάση Παπακωνσταντίνου, για όποιον έχει μείνει πίσω στη μελέτη του) η κατακλείδα θύμισε ως αίσθηση τα ορμητικά κρεσέντο εγχόρδων των A Silver Mt. Zion. Μαέστρος πίσω από την μπάντα ο Κώστας Στεργίου (των φοβερών Misuse και πλέον των εξίσου σπουδαίων gravitysays_i), έπαιζε μεταξύ πολλών άλλων και ρόλο ηλεκτρονικού rhythm section όταν η περίσταση απαιτούσε τα κομμάτια να μην στηρίζονται συθμικά πάνω στους Πέτρο Λαμπρίδη (μπάσο) και Βαγγέλη Παρασκευαϊδη (που εκτός από το βιμπράφωνο είχε και την επιμελεια των κρουστών). Είχαμε και έξωθεν παρουσίες στο live: Η Άννα Λινάρδου (φωνή-session σε διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες του έντεχνου αλλά και vocals στους ατμοσφαιρικούς Vault Of Blossomed Ropes) συν-τραγούδησε με τη Σοφία ως guest μία διφωνία όπου η μεν Άννα έπιασε έναν ελληνικό παραδοσιακό ρυθμό και η δε Σοφία μία πιο “δυτική” μελωδία με αγγλικό στίχο (δεν συγκράτησα δυστυχώς κάτι πιο συγκεκριμένο για να αναφέρω τίτλους, αλλά μαγεύτηκα, αφαιρέθηκα και δεν κράτησα καμία σημείωση - ένοχος!).

Ίσως το πιο σημαντικό σημείο της εμφάνισής της Σαρρή, πέρα από την ποιότητα και το τελικό αποτέλεσμα, ήταν η αντίδραση και η ανάδραση του κοινού που, αν και γέμισε το χώρο, παρέμενε σιωπηλό πέρα από κάθε φαντασία (ειδικά για τα δεδομένα του συγκεκριμένου χώρου) όσο ακουγόταν μουσική και ξεσπούσε σε χειροκροτήματα αμέσως μετά. Όσοι βρέθηκαν στο six d.o.g.s. δεν ήρθαν για να πιουν το ποτό τους και να πουν τα νέα τους, όπως γίνεται συνήθως σε όλες πλέον τις συναυλίες έστω και από κάποια μάλλον βροντόφωνη και σίγουρα ενοχλητική μειοψηφία. Εδώ η (ανέλπιστη, πρέπει να τονιστεί) ησυχία έδρασε ευεργετικά για το live: αφού προσήλωση αυτοσυγκέντρωση μουσικών και κοινού θα πρέπει να βρισκόταν στα μέγιστα δυνατά επίπεδα, μουσικοί αλλά και κοινό είχαν την ευκαιρία να αποδώσουν αλλά και να λάβουν ομοίως τα μέγιστα οφέλη από τη συναυλία. Το live έκλεισε ιδανικά με το Dream Brother του Jeff Buckley (αγαπημένο τραγουδιστή της Σοφίας) σε μία υπέροχη διασκευή με έγχορδα που δεν ήταν κιθάρες, μία ενορχήστρωση που δεν ήταν rock και μία τραγουδίστρια που ένιωθε πλήρως τους στίχους και γνώριζε το κομμάτι τόσο καλά ώστε να το προσαρμόσει στα δικά της μέτρα - τα πάντα λοιπόν απομακρύνονταν από το αυθεντικό, εντούτοις βρίσκονταν στη θέση τους. Αυτή τη λογική φαίνεται να ακολουθεί και το - διόλου ευφορικό - Euphoria, με αφορμή την κυκλοφορία του οποίου βρεθήκαμε στο στενό της Αβραμιώτου, αλλά φύγαμε με πολύ παραπάνω από μία παρουσίαση δίσκου.

 Κείμενο: Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής

Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα