Η τρίτη ημέρα του Release Athens Festival 2018 προοριζόταν να μας φορέσει υποδήματα ειδικά για χορό, χάρη στην πολλοστή έλευση του Parov Stelar και της μπάντας του, αλλά κυρίως λόγω της πρώτης - πρακτικά - μετάκλησης των Jamiroquai στην Ελλάδα. Όσο αφορά τον πρώτο, τίποτα δεν είναι κρυφό πλέον, καθώς και πασίγνωστος είναι στο ελληνικό κοινό και εγγυημένη διασκέδαση προσφέρει εδώ και πολλά χρόνια στα live show του. Η περίπτωση των Jamiroquai διαφέρει από όλες τις προηγούμενες. Ως τώρα η μοναδική τους στάση στην Ελλάδα ήταν… εναέρια, καθώς στις 27 Φεβρουαρίου 2007 έθεσαν νέα στάνταρ στα ρεκόρ Γκίνες δίνοντας την υψηλότερη και ταχύτερη συναυλία (ως τότε - διότι τώρα το ρεκόρ κατέχει η… Kim Wilde!) σε μία πτήση από το Μόναχο ως την Αθήνα, ενώ στην άφιξη έπαιξαν σε “κανονικό” ιδιωτικό gig σε ένα Αθηναϊκό ξενοδοχείο. Η περσινή ακύρωση της εμφάνισής τους (και ολόκληρης της φεστιβαλικής ημέρας) λόγω ασθένειας του Jay Kay πόνεσε τους φανς, οι οποίοι φέτος θα αποζημιώνονταν για την αναμονή με ένα μοναδικό show.
Παραλίγο λοιπόν η βροχή να πάρει τη θέση της ως πρωταγωνίστρια της ημέρας, καθώς ως και λίγο μετά την επίσημη ώρα έναρξης δεν σταματούσε να βρέχει καταρρακτωδώς! Ευτυχώς τα ακραία (...) καιρικά φαινόμενα υποχώρησαν, με μοναδικές απώλειες την ακύρωση της εμφάνισης της Σtella, η οποία κανονικά θα ξεκινούσε το φεστιβάλ, και τη μεταφορά του προγράμματος λίγα λεπτά αργότερα από το προγραμματισμένο. Θα ήταν κρίμα να χτυπηθεί για δεύτερη φορά (μετά την ακύρωση των London Grammar) μέσα στη χρονιά η πιο οργανωμένη έκδοση του Release Athens ως τώρα από ατυχίες που δεν σχετίζονται με αυτό ("ανωτέρα βία" το λέμε). Όπως και νά ’χει, μόλις μπήκαμε στο χώρο και παρά τις καιρικές δυσκολίες, νιώσαμε τα θετικά vibes να βρίσκονταν σε περίσσεια στον αέρα της Πλατείας Νερού και αυτό θα αποδεικνυόταν καταλυτικός παράγοντας για την όμορφη συνέχεια της ημέρας.
Sillyboy’s Ghost Relatives
Ήμουν ήδη απογοητευμένος που δεν θα άκουγα τη Σtella και ακόμα πιο βρεγμένος όταν ήδη στη σκηνή είχαν βγει οι Sillyboy’s Ghost Relatives. Παρόλο που τον τελευταίο καιρό με ενδιαφέρει πολύ η εγχώρια σκηνή και προσπαθώ να παρακολουθώ και να ακούω ότι καινούργιο βγαίνει, στη περίπτωση του Χαράλαμπου Κουρτάρα είμαι τελείως αδιάβαστος.
Μετά από ξεσκόνισμα και ενημέρωση από ό,τι info υπάρχει, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα βρίσκομαι και στα επόμενα live τους και ότι αναμένω με μεγάλη περιέργεια ένα ολοκληρωμένο LP, αφού ήδη τα πρώτα 2 single του project (Come Closer, Muscle Cars) δείχνουν εξαιρετικά δείγματα μουσικής.
Ασφαλώς κοιτάζοντας καλύτερα και στα μέλη της μπάντας παρατήρησα μουσικούς που αναγνώριζα από άλλα live, όπως τον drummer των Whereswilder Μανώλη Γιαννίκιο αλλά και τον Κύριο Κ. που μαζί με τα υπόλοιπα μέλη φαίνεται να έχουν δημιουργήσει ένα πολλά υποσχόμενο μουσικό project.
Cigarettes After Sex
Υφολογικά, οι Cigarettes After Sex ταίριαζαν λιγότερο με τη διάθεση της τρίτης ημέρας του φετινού Release Athens: υποτονικοί και καθόλου χορευτικοί - εκτός αν χορός για σας είναι το “μπλουζ” με το αμόρε αγκαλιά. Επίσης κοινώς θεωρείται πως τους ταιριάζει περισσότερο το σκοτάδι, θεώρηση που επιβεβαιώθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά την περσινή τους εμφάνιση στο Rockwave Festival: η επίδραση του ήλιου άρχισε να υποχωρεί σημαντικά μόνο κοντά στο τέλος της εμφάνισής τους, στερώντας τους την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που απαιτεί η μουσική τους για να αναδειχτεί. Κάπου εδώ τελειώνουν οι προβληματισμοί Προφανώς, με μονάχα ένα κομμάτι ως καινούριο υλικό μετά το περασμένο καλοκαίρι, το σετ τους δεν διαφοροποιήθηκε σημαντικά από την προηγούμενη φορά - πληροφοριακά πάντως, το εν λόγω Crush ακούστηκε κοντά στην αρχή, ως τρίτο κομμάτι.
O Greg Gonzalez παραμένει απόμακρος και, κυρίως, ανέκφραστος σε οποιαδήποτε επαφή ή προσέγγιση με το κοινό και αυτό θα πρέπει να το αποδεχτούμε ως προέκταση της μουσικής τους. Η επιθυμητη ατμόσφαιρα, πάντως, επετεύχθη και τα “μελωμένα” και τα πιο “τολμηρά” (στιχουργικά πάντα, διότι μουσικά τα πράγματα είναι λίγο ως πολύ συγκεκριμένα για τους Cigarettes After Sex) κομμάτια τους βρήκαν πρόσφορο έδαφος ακρόασης σε όσους είχαν έρθει και για εκείνους. Δύσκολα, βέβαια, σε περιβάλλον φεστιβάλ μια τέτοια μπάντα θα αποκτούσε νέους φίλους, αυτό όμως ουδόλως φαινόταν να απασχολεί την μπάντα ή το κοινό. Τα Nothing’s Gonna Hurt You Baby, Apocalypse, K. και Affection παρέμειναν κλασικά και πιο αναγνωρίσιμα, η διασκευή στους REO Speedwagon (Keep On Loving You, μέσω της οποίας τους είχε γνωρίσει και ο γράφων) ακούγεται πάντοτε εξαιρετική και τα πάντα βρίσκονταν στη θέση που μάθαμε και στην περσινή τους εμφάνιση. Προσωπικά απόλαυσα το live τους, όπως πιστεύω και κάθε φίλος της μουσικής τους, όμως μετά από δύο συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους και θερινή ατμόσφαιρα, την επόμενη φορά θα προτιμούσα να τους έβλεπα, έτσι για την αλλαγή, καταχείμωνο σε κάποιο κλειστό club.
Parov Stelar
Το 2016 ο Parov Stelar και η ορχήστρα του μας παρουσίασαν το The Demon Diaries σαν headliners του Release Festival και μόνο θετικές αναμνήσεις μπορώ να ανακαλέσω (ή να κάνω quote από το review που είχα γράψει με περίσσια ευχαρίστηση).
Φέτος το σκηνικό είχε αλλάξει. Ο Αυστριακός καλλιτέχνης και η πολυμελής μπάντα (οι οποίοι σιγά σιγά μαθαίνουν τη γλώσσα μας - αφήνοντας απ' έξω τον Lee Anduze, που όπως δήλωσε μένει μόνιμα στην Αθήνα) είχαν την ευκαιρία να ανοίξουν μεταξύ άλλων τη συναυλία για τον “τιτάνα” Jamiroquai.
Στη στεγνή πλέον πλατεία Νερού και μετά τους ατμοσφαιρικούς Cigarettes After Sex, ήρθε η σειρά του χορού και του ιδιαίτερου ήχου του Parov Stelar που χαρακτηρίζεται ως electro swing.
Σαφώς και το μεγαλύτερο κομμάτι του πλήθους που βρισκόταν το βράδυ της Κυριακής στη Πλατεία Νερού είχε έρθει για τον Space Cowboy, αλλά και ο Parov Stelar έχει δημιουργήσει ένα αρκετά φανατικό fanbase στην Ελλάδα που δίνει δυναμικό παρών σε κάθε εμφάνιση του από τις πάρα πολλές πλέον.
Η εμφάνιση της μπάντας όπως πάντα εντυπωσιακή και μουσικά εκκωφαντική με τους ήχους των χάλκινων πνευστών να έχουν όπως πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στο live. Όσο για την πρόσφατη δισκογραφία του Parov Stelar και πιο συγκεκριμένα τον καινούργιο δίσκο The Burning Spider, δεν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε πολλά κομμάτια, αφού μόνο τρία από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου βρέθηκαν στη κυριακάτικη Playlist.
Αναλυτικά η playlist ήταν η εξής:
Intro / Hit Me Like A Drum / I Need LOVE / Clap Your Hands / Cuba Libre / Berlin Shuffle / Django’s Revenge / The Speed Demon / Mama Talking / Invisible Girl / Granpa’s Groove / The Mojo Radio Gang / All Night / Encore: Nosferatu / Booty Swing / Step Two
Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια της εμφάνισης το γεγονός ότι δεν στηρίχτηκε στον αγαπημένο κορμό κομματιών του κόσμου (δηλαδή, σχεδόν ολόκληρο το The Princess) αλλά υπήρξε μια έντονη εναλλαγή στη setlist με έμφαση στον ηλεκτρονικό ήχο. Σε γενικές γραμμές μια άρτια μουσική εμφάνιση που καταφέρνει κάθε φορά να ξεσηκώσει τον κόσμο, χωρίς όμως να φαίνεται ότι υπάρχουν περιθώρια μουσικής εξέλιξης και αλλαγής (ή αλλιώς, σύστημα που κερδίζει δεν αλλάζει).
Jamiroquai
Δεν θα κρύψω πως η αναμονή μου για την εμφάνιση των Jamiroquai στην Αθήνα είχε χτυπήσει κόκκινο, ειδικά μετά την περσινή ακύρωση - και μπορώ να επιβεβαιώσω πως πολλοί από τους παριστάμενους της Κυριακής μοιράζονταν την ίδια ανυπομονησία. Την εποχή που το rock και το metal καταλάμβανε ένα συντριπτικό ποσοστό των ακουσμάτων μου, η επιρροή των Jamiroquai μέσω κυρίως του τότε κραταιού μουσικά MTV ήταν καταλυτική, έπρεπε όμως να έρθει η ώρα, προ σχεδόν 14 ετών, να τους δω σε δράση σε live μέσω της τουρκικής τηλεόρασης (ας όψεται η στρατιωτική θητεία) για να συνειδητοποιήσω τη χορευτική funk στόφα που κουβαλάει αυτή η μπάντα και φυσικά ο ηγέτης της, Jay Kay. Δισκογραφικά τους παρακολουθούσα ανέκαθεν εκ του μακρόθεν περισσότερο, όμως η επιθυμία να τους δω κάποια στιγμή από κοντά κοιμόταν βαθύ ύπνο μέχρι να ξυπνήσει με την περσινή ανακοίνωση.
Τέλος όμως με τα προσωπικά ιστορικά στοιχεία εκεί και τότε και συνέχεια με τα επί του πρακτέου: τελικά τι συνέβη εδώ και τώρα στην Πλατεία Νερού; Ως funk μπάντα στη βάση της, οι Jamiroquai ώθησαν το κοινό σε χορό που κράτησε από την αρχή ως το τέλος της τίμιας, σχεδόν δίωρης (παρά δεκάλεπτο) συναυλίας τους. Ο Jay Kay δεν ήταν ακριβώς αεικίνητος, καθώς δεν είχε την πλαστικότητα των κινήσεων που θαυμάζαμε σε παλαιότερα βίντεο, όμως το πάλεψε όσο μπορούσε, αυτοσαρκαζόμενος κιόλας ότι έχει φτάσει πλέον τα 48 χρόνια ζωής. Το κέφι του πάντως δεν το έχασε ποτέ, απεναντίας μάλιστα το μετέδωσε με τον πειστικότερο δυνατό τρόπο σε ένα κοινό που δεν σταμάτησε να χορεύει λεπτό (το ξαναγράψαμε αλλά ας το εμπεδώσουμε!). Και αυτό χωρίς να παίξουν καν όλα τα hits τους, επικεντρωμένοι κυρίως στην νεότερη “electrofunk” περίοδο και αγνοώντας εντελώς το πρώτο τους άλμπουμ - πόσο θα ταίριαζε να ακούγαμε π.χ. τα Too Young To Die ή τον cool funk δυναμίτη Blow Your Mind… Δεν πειράζει όμως, ένα εκπληκτικό Cosmic Girl μας έδωσε τα dancing shoes στο χέρι και μας έκανε να οραματιστούμε σκηνές από το βίντεο κλιπ, με κάποια από τα πιο διάσημα και γρήγορα αυτοκίνητα της εποχής.
Στο Little L, βέβαια, μόλις δηλαδή στο δεύτερο κομμάτι, ζήσαμε την πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς, με το ρυθμικό χειροκρότημα στο ρεφρέν να δίνει τον τόνο σε μία από τις πιο disco συνθέσεις που ακούστηκαν. Η σκηνή λουζόταν από άπλετο φως χάρη στο πλούσιο και ολόφωτο light show, ο ήχος βρισκόταν στην σωστή ένταση και ποιοτικά πολύ ικανοποιητικός (βέβαια αν κάποιο μαγικό ραβδάκι μου παρέδιδε την προσωπική εποπτεία της live μίξης, θα διόρθωνα λίγο την μικρή έμφαση που δόθηκε στα δεύτερα φωνητικά). Και όταν τα πράγματα έγιναν αρκετά πιο cool με την βαθιά βουτιά στο παρελθόν με το Light Years και το Return Of The Space Cowboy (πιο καλοκαιράκι δεν γίνεται!), κάπου εκεί συνειδητοποίησα πόσο δεμένη ως μπάντα εμφανίστηκαν οι Jamiroquai. Καμία έκπληξη: ο μπασίστας Matt Johnson παίζει εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον μαζί με τους πάλιουρες παιχταράδες περκασιονίστες/ντράμερ Sola Akingbola & Derrick McKenzie, οι οποίοι στηρίζουν στιβαρά τα μετόπισθεν της μπάντας σχεδόν από το ξεκίνημά της!
Η τριάδα που έκλεισε το κανονικό μέρος της συναυλίας δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης περί του ποιος ήταν το “αφεντικό” στην καθοδήγηση του κοινού. Το πιο χαλαρό Seven Days In Sunny June έκανε φοβερή αντίθεση με τα άκρως χορευτικά Canned Heat και Love Foolosophy σε ένα πάρτυ που δεν ήθελες να τελειώσει. Κρίμα, βέβαια, που δεν ακούσαμε το Virtual Insanity που, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε λάβει θέση στο χαρτί του encore. Όμως ακούσαμε το Deeper Underground που μας επιφύλαξαν για το οριστικό τέλος οι Jamiroquai. Και τι κλείσιμο πράγματι! Η κιθάρα δόνησε ολόκληρη την Πλατεία Νερού στην πιθανότατα ωραιότερη στιγμή της συναυλίας και μας ώθησε σε ξέφρενο χορό που κάλλιστα θα μπορούσε να μετατραπεί σε mosh! Μαζί με το κομμάτι έφυγε και ένα βασικό απωθημένο του ελληνικού κοινού που μεγάλωσε με τα βίντεο κλιπ του MTV - για τους υπόλοιπους δεν παίρνω όρκο, αλλά λίγα παράπονα θα έπρεπε να έχει κάποιος έτσι κι αλλιώς από μία μεγάλη σε όλα της συναυλία! Και φυσικά επουλώθηκε η περσινή “πληγή”, αφού ευτυχώς ο καιρός μας έκανε τη χάρη να τελεστεί, έστω και με μικρές καθυστερήσεις, αυτή η μέρα του φεστιβάλ.
Κείμενο: Μιχάλης Κουρής (Jamiroquai, Cigarettes After Sex), Παναγιώτης Μαλαφής (Parov Stelar, Sillyboy's Ghost Relatives)
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
