Η 24η ημέρα του τρέχοντος Ιουλίου ήταν η μέρα που οι οπαδοί του Zakk Wylde, ενός guitar hero από το παρελθόν σε μια εποχή που το είδος μάλλον εκλείπει, πήραν τη συναυλία που τους άξιζε μετά από 10 χρόνια παρά 30 ημέρες. Ο γράφων θυμάται την 25η Ιουνίου του 2005 ως την σημαντικότερη ημέρα της συναυλιακής του ζωής: οι Black Sabbath, με την αυθεντική σύνθεση Ozzy/Iommi/Butler/Ward, εμφανίζονταν για πρώτη (και όπως φαίνεται, τελευταία) φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Support ήταν δύο πολύ δυνατά ονόματα της εποχής: οι Velvet Revolver του Slash και οι Black Label Society του Zakk Wylde, σε ένα Ozzfest τσέπης. Παρά το μέγεθός των ονομάτων, το κυρίως πιάτο είχε τόσο έντονη γεύση που υπερκάλυψε όλα τα υπόλοιπα γεύματα. Συν τοις άλλοις, για να αναφερθώ περισσότερο στον Zakk, εκείνη τη μέρα το βρώμικο και σκληρό rock ‘n’ roll ήρθε σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε - ατέρμονα θαρρείς, ανούσια σίγουρα - κιθαριστικά σόλο ακόμη και με τα δόντια. Τέρμα όμως με το παρελθόν: στο παρόν, έλαχε στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε με την τωρινή παρέα του Zakk και να ξορκίσουμε, τελικά, εκείνη την εμφάνιση.

Δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί στον ελλαδικό χώρο καταλληλότερο support από τους Αθηναίους Potergeist για το εν λόγω live. Δυναμικό και heavy rock ‘n’ roll με southern καταβολές, συνιστώμενο από ογκώδη riffs, βαλτώδες μπάσο και φωνητικά που χρωστάνε την ύπαρξή τους στην persona του Phil Anselmo στους Down. Το τελευταίο χρονικό διάστημα συναντάς το όνομά τους παντού, νομίζεις πως παίζουν συνεχώς live και συχνότατα ως support σε μεγάλα ονόματα. Έχουν χτίσει πλέον ένα αναγνωρίσιμο όνομα στην πιάτσα του σκληρού ήχου και ακολουθούνται από μία στιβαρή βάση οπαδών, η οποία τους στήριξε και σε αυτό το live. Ο frontman Alex αλώνιζε την σκηνή τραγουδώντας και κοιτώντας το κοινό με βλέμμα ψαρωτικό, ενώ όλη η μπάντα ήταν αρκούντως κινητική, όπως αρμόζει σε ένα σωστό rock ‘n’ roll live. Με νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους και νέο μπασίστα στη σύνθεσή τους, επέδειξαν ένα δυνατό πρόσωπο που αναζητά μια πιο συνεκτική παρουσία. Πάντως φαίνεται ότι οι μεγάλες σκηνές τους ταιριάζουν, κάτι που κατά κανόνα σημαίνει πως το μεγάλο βήμα, εφόσον δουλέψουν προς εκείνη την κατεύθυνση, δεν θα αργήσει. Άτυπα highlights της εμφάνισής τους, η συμμετοχή της Mighty N στο The Preacher And The Witch, το κλείσιμο με το hit-άκι Southern Crown και η κάθοδος του Alex στο κοινό στο Crocodile Tears (όπου οι φίλοι της μπάντας σε εκείνο το σημείο οδηγήθηκαν σε ανηλεές moshing), που μείωσε την, αναπόφευκτη σε μεγάλες συναυλίες, απόσταση μπάντας-κοινού.

Οι περίπου 2000 οπαδοί που βρέθηκαν στο Terravibe άραγε ήταν αρκετοί για να δικαιολογήσουν την “εκδρομή” στη Μαλακάσα για χάρη των Black Label Society; Πιθανότατα όχι, αλλά δύσκολα θα μαζευόταν συντριπτικά περισσότερος κόσμος σε αντίστοιχο χώρο στην Αθήνα - άσε που στην πρωτεύουσα δεν υπάρχει αντίστοιχη όαση δροσιάς. Οι δέκα λαμπάτοι ενισχυτές Marshall που κάλυπταν την σκηνή απ’ άκρη σ’ άκρη αποκαλύφθηκαν μέσα σε ιαχές - να χρησιμοποιήθηκαν άραγε όλοι ή να επρόκειτο για τυπικό σκηνικό trick επιδειξιομανίας; Η οπτική μας από την σκηνή περιορίστηκε σαφώς από το τεράστιο πανί με τη νεκροκεφαλή-σήμα των Black Label Society, όσοι οι τεχνικοί ετοίμαζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Κάποια στιγμή χαμήλωσαν τα φώτα, η μουσική από τα ηχεία δυνάμωσε και το mashup Whole Lotta Sabbath του Wax Audio (μια ευφυής μίξη του Whole Lotta Love και του War Pigs) ζέστανε τις φωνές του κοινού για το sing-along που θα ακολουθούσε, όχι τόσο στα νεότερα κομμάτια, φυσικά, όσο στα παλαιότερα και πιο αγαπημένα στους οπαδούς. Ο Zakk φρόντισε να ικανοποιήσει όσους τον ακολουθούν χρόνια ξεκινώντας με το The Beginning...At Last από το Sonic Brew, αλλά πρώτα έπρεπε να “απλωθεί” ο πολύ μπουκωμένος ήχος για να γίνεται διακριτή έστω η αγριοφωνάρα του Zakk. Ο ηχολήπτης μάλλον αντέδρασε γρήγορα, καθώς η βελτίωση ήταν εμφανής ήδη από το επόμενο κομμάτι, το γκρουβαριστό Funeral Bell. Εκεί ήρθε και το πρώτο μαζικό κύμα moshing που συνεπήρε τις πρώτες σειρές - καλή αρχή και ένδειξη ευχάριστου αδερφικού κλίματος μεταξύ των οπαδών. Στην σκηνή, πάλι, η κατά το ήμισυ μουσάτη μπάντα ήταν άψογα προσαρμοσμένη πάνω στους ρυθμούς του αρχηγού. Εκείνος είχε τα στάνταρ του ως σκηνική παρουσία. Ο βατήρας ανέβαζε ακόμη περισσότερο το εντυπωσιακό (σχεδόν 1,90m) παράστημά του, αλλά τον χρησιμοποιούσε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα ανά κομμάτι, όταν δεν τραγουδούσε και όταν δεν σόλαρε. Ήρωα θα τον έλεγε κανείς, και όχι μόνο της κιθάρας, αφού δεν αποχωρίστηκε ποτέ τον βαρύ για την εποχή ρουχισμό του προς χάριν της συνέπειας στην εικόνα του.

Η επιλογή των κομματιών γενικώς πέτυχε τον στόχο της: στην πλειοψηφία της ρυθμικά και αρκετά οικεία σε φανατικούς οπαδούς αλλά και απλώς παριστάμενους, συντόνιζαν τα κεφάλια όλων και δημιουργούσαν την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα για ένα heavy live. Στο Suicide Messiah ο Zakk χειροκρότησε και ο ίδιος το σθένος και την ακρίβεια με το οποίο το κοινό φώναζε τους στίχους του κομματιού. Το απαραίτητο guitar solo δεν έλειψε, αλλά πάντα μπορεί να λείπει, ακόμη και από το σετ ενός υμνητή της θεάς του rock, ιδιαίτερα τώρα που τα τραγούδια με την έννοια της τραγουδοποιείας μετρούσαν περισσότερο από την όποια επίδειξη τεχνικής. Εδώ μέχρι και (δύο!) μπαλάντες έπαιξε - η μία μάλιστα με τον ίδιο στο πιάνο (ξανά θαυμαστικό!) και αφιερωμένη στον φίλο του Dimebag Darell, τον απόλυτο κιθαρίστα των σκληρών 90s, που ως γνωστόν δεν βρίσκεται αναμεσά μας εξαιτίας ενός οπαδού που ήθελε να αυτοδικήσει για την “αδικία” της διάλυσης των Pantera (τι μου τα θυμίζετε πάλι...). Κατόπιν το heavy groove ξαναπήρε τα ηνία και το κοινό ξανάπιασε το headbanging. To Stillborn (άνευ Ozzy βέβαια…) έκλεισε το live μέσα σε γενική αποθέωση. Σωστά διαβάσατε “Έκλεισε”, διότι encore δεν υπήρξε ποτέ, ούτε κάποιο εξτραδάκι σε σχέση με το σετ της ως τώρα περιοδείας (π.χ. κάποιο No More Tears που γενικά “έχει” ως διασκευή στα live του). Μιάμιση ώρα σίγουρα δεν ήταν αρκετή. Εφόσον ξεκαθαρίστηκαν οριστικά οι ενστάσεις της προηγούμενης φοράς, συν ότι το live ήταν αρκούντως διασκεδαστικό, εμένα προσωπικά μου φτάνει και μου περισσεύει.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής