Σαν μια βουτιά στα 90s θα μπορούσε να περιγραφεί η εμφάνιση των Στέρεο Νόβα στο Release Athens, με κάποιους να νοσταλγούν, κάποιους να αναπολούν τη νιότη τους αλλά και αρκετούς να εκπληρώνουν ένα απωθημένο. Λίγο νωρίτερα οι Leftfield είχαν κάνει το ίδιο ταξίδι προς τα πίσω δίνοντας το έναυσμα για ασταμάτητο χορό στα 90s kids.
Μια αναποδιά της τελευταίας στιγμής είχε σαν συνέπεια οι Boy Harsher να μην καταφέρουν να ταξιδέψουν στη χώρα μας και έτσι το πρόγραμμα αναγκαστικά αναπροσαρμόστηκε με τον Junior SP να ανοίγει τη φεστιβαλική ημέρα με ηλεκτρονικές επιλογές και τους Marva von Theo να ανεβαίνουν στο επόμενο slot του line up. Αυτή η αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα το ελληνικό γκρουπ να παίξει σε μια ώρα που η θερμοκρασία ήταν (κάπως) υποφερτή και με σαφώς περισσότερο κόσμο σε σχέση με μια ώρα νωρίτερα που ήταν προγραμματισμένη η εμφάνιση του. Έχοντας παρακολουθήσει από την αρχή τη διαδρομή των Μάρβα Βούλγαρη και Τέο Φοινίδη χαιρόμαστε να διαπιστώνουμε πόσο έχουν προοδεύσει μέχρι σήμερα. Το καλό ντεμπούτο τους Dream Within A Dream (διαβάστε εδώ τι είχε γράψει τότε ο Γιώργος Χριστόπουλος), διαδέχθηκε ένα ακόμα καλύτερο δεύτερο άλμπουμ (Afterglow), ενώ παράλληλα σημαντικά βήματα έχουν κάνει και στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων. Η μετεξέλιξη του ντουέτου σε κουαρτέτο με την προσθήκη του Βαγγέλη Τσιμπλάκη στα drums και του Γιώργου Γαζή στο μπάσο, έχει προσφέρει μια έξτρα διάσταση στον ήχο τους. Στο μεστό και με σωστή διάρκεια set τους πήραμε μια χορταστική δόση από τη κομψή, μοντέρνα electro pop μουσική τους, που έμοιαζε απολύτως ταιριαστή στη συγκεκριμένη περίσταση και χρονική στιγμή. Από το υλικό που ακούστηκε δεν θα μπορούσαμε να μην ξεχωρίσουμε τα αγαπημένα “Love” και “Ruins”, ενώ το σχήμα μας παρουσίασε και μια καινούρια σύνθεση έτσι ώστε να κάνει τη σύνδεση με αυτά που έρχονται και ελπίζουμε να είναι εξίσου ενδιαφέροντα.
Αμέσως μετά την απαραίτητη ανάπαυλα, νιώσαμε κάπως σαν να επιβιβαζόμαστε σε μια χρονοκάψουλα και να ταξιδεύουμε στη καρδιά των 90s. Ως πιλότοι είχαν αναλάβει οι Leftfield, με στόχο να μας πάνε ολοταχώς προς τα πίσω. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε από αυτούς, το τουριστικό στυλ τους, το παρουσιαστικό τους (νεολαίους δεν τους λες σίγουρα...) και η αρχική χαλαρή ατμόσφαιρα δεν μας προετοίμασαν πραγματικά για αυτό που θα ακολουθούσε. Καλοί οι δυο MCs με το dub χρώμα που προσέθεσαν (επιβεβλημένη η παρουσία του “Release the Pressure” εδώ) και το γκελ που έκαναν με τον κόσμο, όταν όμως αποχώρησαν ησύχως τα bpm τράβηξαν την ανιούσα. Από τη μέση και μετά οι βετεράνοι Βρετανοί έστησαν ένα απίθανο dance party που ανάγκασε άπαντες, ακόμα και αυτούς που είχαν έρθει “αποκλειστικά για Στέρεο Νόβα” να αρχίσουν να χορεύουν δίχως δεύτερη σκέψη.
Το γεγονός πως το σχήμα προερχόταν από μια σειρά εμφανίσεων σε φεστιβάλ (με σημαντικότερη φυσικά την παρουσία στο Glastonbury) είχε προφανώς ως συνέπεια να βρίσκεται σε ρυθμό και να έχει διαμορφώσει ένα λειτουργικό setlist, το κυριότερο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η τρομερή κλιμάκωση του. Εκεί που οι εντάσεις ήταν στα ύψη, ερχόταν ένα νέο κύμα από δυνατά beats για να απογειώσει περισσότερο την ενέργεια. Εδώ πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στον ακούραστο εργάτη ντράμερ, ο οποίος είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στα keyboards των δυο εγκεφάλων του γκρουπ και έδινε έξτρα ώθηση στις συνθέσεις (στο κορυφαίο όλων “Afrika Shox”, έδωσε ρέστα). Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε πως οι Leftfield πέραν του παρελθόντος, έδωσαν χώρο και στο παρόν καθώς έχουν ένα νέο άλμπουμ (This Is What We Do) το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες και έλαβε το μερίδιο που του αναλογούσε στο setlist (ξεχωρίσαμε το ρυθμικό “Accumulator”). Εν τέλει θα μπορούσαμε να πούμε πως οι Leftfield μας έπιασαν ελαφρώς απροετοίμαστους με το καταιγιστικό, άκρως ξεσηκωτικό τους set, το οποίο απολαύσαμε στο μάξιμουμ.
Ο χρόνος κύλησε γρήγορα μέχρι τη στιγμή που όλοι περίμεναν, την εμφάνιση δηλαδή των Στέρεο Νόβα. Η αδημονία ήταν ακόμα μεγαλύτερη για αυτούς που δεν είχαν βρεθεί προ πενταετίας στο ΚΠΙΣΝ ή φέτος στην Ελευσίνα. Αν αναλογιστούμε πως οι δυο αυτές συναυλίες μαζί με αυτή του 2008 στο πάρτι της Lifo ήταν οι μοναδικές παρουσίες τους τα τελευταία 25 χρόνια, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι πάρα πολλοί δεν τους είχαν δει ποτέ ζωντανά και ειδικά αυτοί που τους ανακάλυψαν εκ των υστέρων.
Οι πρώτες μελωδίες από το “Νέα Ζωή 705” προκάλεσαν ανατριχίλες τόσο σε αυτούς που το άκουγαν τότε που είχε κυκλοφορήσει όσο και σε αυτούς που το έμαθαν πολύ αργότερα. Στην πορεία το κοινό θα είχε την ευκαιρία να ακούσει μια σειρά από εμβληματικά κομμάτια του γκρουπ που το κατέστησαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ρηξικέλευθα σχήματα των 90s.
Οι Κωνσταντίνος Βήτα και Μιχάλης Δέλτα εμφανίστηκαν, όπως και στο Νιάρχος, ντυμένοι σαν εργάτες οικοδομής και παρά το σχετικό τρακ, έδειχναν να απολαμβάνουν στο έπακρο τη στιγμή. Εμείς που τους βλέπαμε πλάι πλάι πίσω από το πάγκο με τις κονσόλες δεν μπορούσαμε να μην παρατηρήσουμε το απίστευτο δέσιμο που χαρακτηρίζει αυτούς τους δυο μουσικούς. Η χημεία τους πραγματικά είναι κάτι το σπάνιο. Το γεγονός μάλιστα πως όλα αυτά τα χρόνια διαχειρίστηκαν με σεβασμό πρωτίστως ο ένας προς τον άλλο και κατ΄ επέκταση απέναντι στο κοινό την παρακαταθήκη των ΣΝ, άφηνε πάντα ανοιχτό το παράθυρο για μελλοντικές συνεργασίες τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να ιδωθεί η κυκλοφορία του LP Ουρανός (2018), του EP Ίριδα (2023), καθώς και οι προαναφερθείσες συναυλίες.
Το setlist βεβαίως δεν μπορούσε να χωρέσει τα πάντα, οπότε είναι δεδομένο πως κάποιοι θα έμειναν παραπονεμένοι. Ωστόσο αυτό που διαπιστώσαμε ήταν ότι δεν υπήρξε απόλυτη ταύτιση ανάμεσα στην επιθυμία του κοινού και σε αυτή του συγκροτήματος. Από τη μια το γκρουπ ήθελε να παρουσιάσει μια σύγχρονη εκδοχή του, μια εικόνα του πως πρέπει να ακούγεται ένα μοντέρνο, πειραματικό ηλεκτρονικό σχήμα (για το λόγο αυτό έδωσε χρόνο και χώρο στο φετινό του EP). Από την άλλη ο κόσμος διψούσε να ακούσει μια επιλογή από τα κομμάτια που είχε αγαπήσει με πάθος και να βροντοφωνάξει τους στίχους με τους οποίους είχε συνδεθεί τόσο. H επαναπροσέγγιση εξάλλου και η προσαρμογή στο τώρα κάποιων από αυτά τα κομμάτια είναι βέβαιο πως δεν ενθουσίασαν όλους.
Το “Κλεμμένο Ποδήλατο” διατηρεί την ικανότητα να σε αιχμαλωτίζει από τον πρώτο στίχο “Θα διασχίσεις ένα πρωινό το κόσμο”, το “Παιχνίδι Της Εξουσίας” σοκάρει ακόμα με τη διαχρονική επικαιρότητα του, το “Ταξίδι της Φάλαινας” αποτελεί ένα μανιφέστο με αταλάντευτη δύναμη. Από το πιο πρόσφατο υλικό, η “Ισορροπία” στάθηκε πολύ καλά, ενώ το υπέροχο “Νέα Μόδα” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα από τα highlight της βραδιάς. Η συμμετοχή της Iota Phi στο “Ταξίδι στη Γη” και το “Ίριδα” μας φάνηκε λίγο εκτός κλίματος. Αντίθετα εντελώς εντός κλίματος ήταν ο Πέτρος Τσαμπαρλής (Six for Nine) στα τύμπανα, ο οποίος έδινε επιπλέον βάθος στα κομμάτια. Εδώ παρενθετικά θα πρέπει να σημειώσουμε πως η επιλογή και των τριών συγκροτημάτων της βραδιάς να χρησιμοποιήσουν τύμπανα λειτούργησε απολύτως, αποδεικνύοντας ότι μπορούν να ταιριάξουν απόλυτα με την ηλεκτρονική μουσική.
Το σχεδόν δίωρο show που συνοδευόταν από το οπτικό υλικό του Νίκου Πατρελάκη ολοκληρώθηκε με τα “Ηλίθια Αστεία” (προηγουμένως είχαν ακουστεί επιτυχώς τα “Παζλ Στον Αέρα” και “Μικρό Αγόρι”) με τους Κ.Β. και Μ.Δ. να φορούν στα κεφάλια τους από ένα τσιμεντόλιθο και να πλησιάζουν στο μπροστινό μέρος της σκηνής και να σμίγουν. Αυτή ήταν και η τελευταία εικόνα της βραδιάς, η οποία θα μπορούσε από πολλές πλευρές να χαρακτηριστεί ιστορική.
