Ίσως το πιο λογικό - και αναμενόμενο - βήμα όλων των εποχών να ήταν η κυκλοφορία ενός ολόκληρου άλμπουμ με κομμάτια των Led Zeppelin τραγουδισμένα από την Beth Hart. Μία από τις μεγαλύτερες rock φωνές του καιρού μας δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητη από την προοπτική να αναμετρηθεί με το υψίφωνο αρχέτυπο του Robert Plant. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό το project δεν αποτελεί όραμα της Hart, αλλά του παραγώγου της, Rob Cavallo. Μάλιστα η ίδια είχε δηλώσει ότι δεν ήθελε καν να ασχοληθεί και να επιστρέψει στην hard rock περίοδο της νιότης της, ώστε να μην επιστρέψουν οι άσχημες μνήμες της ζωής της εκείνη την εποχή. Όλα αυτά όμως ίσχυαν πριν ξεσπάσει η πανδημία.
Στο A Tribute To Led Zeppelin τα κομμάτια του τιμώμενου συγκροτήματος αφήνονται κατά βάση ως έχουν, με την περιστασιακή προσθήκη μιας μικρής ορχήστρας. Οι μουσικοί παρεκκλίνουν ελάχιστα από τις αυθεντικές εκτελέσεις εμμένοντας ακόμη και σε κάποιες καίριες λεπτομέρειες. Εδώ που τα λέμε, κομμάτια που έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορία του rock και στα οποία όλοι οι rock μουσικοί έχουν ανατρέξει κάποτε, έχουν γίνει κοινό κτήμα και δύσκολα μπάντες που κινούνται σε αντίστοιχο μήκος κύματος νιώθουν πως χρειάζεται να παρέμβουν δραστικά στο αρχικό υλικό.
Όλα αυτά αφορούν τους μουσικούς (όλοι πρώτης κατηγορίας σεσσιονάδες), αλλά και καθεαυτή την ερμηνεία της Hart. Η οποία όμως δεν βρίσκεται αντιμέτωπη με “δεύτερα” τραγούδια, ούτε εύκολα: βουτάει στα βαθιά και με σωσίβιο το attitude, την έκταση και την ένταση της φωνής της φέρνει κάποιους υπέρτατους ύμνους στα μέτρα της. Βεβαίως, δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα ορθή η έκφραση “στα μέτρα της”, διότι το ταβάνι της Hart είναι ιδιαίτερα υψηλό και, κυρίως, έχει τη δυνατότητα λόγω ηλικίας και εμπειριών να μπει ακόμη περισσότερο στο πετσί κάποιων στίχων. Βεβαίως δεν πιάνει τις νότες ενός τόσο υψίφωνου όσο ο 20άρης τότε Plant, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας - αρκεί το συναίσθημα που βγάζει για να κάνει τα κομμάτια δικά της.
Πριν λίγο καιρό η συνονόματή της μπάντα (Heart) διασκεύασε ενώπιων των ίδιων των Led Zeppelin το Stairway To Heaven με συγκλονιστικό τρόπο. Η Beth κοντράρει στα ίσα την συγκεκριμένη εκτέλεση, η οποία υστερεί μονάχα διότι δεν παίζει με τους ίδιους συγκινησιακούς όρους. Τα No Quarter/Babe I’m Gonna Leave You επίσης έχουν υψηλό συναισθηματικό φορτίο, αλλά ο συνδυασμός Beth και μπάντας αποδίδει τα μέγιστα στα πιο ρυθμικά κομμάτια. Ειδικά στα The Crunge, Black Dog και Good Times Bad Times, και η μπάντα ακούγεται στιβαρή και η Hart παραδίδει εξαίρετες και πολύ δυναμικές ερμηνείες
Μια τέτοια κυκλοφορία έχει νόημα ως ανανέωση όρκων με μία αγαπημένη μπάντα - ή δίνεται η ευκαιρία για τις πρώτες συστάσεις με ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του rock. Για όσους οι Zeppelin κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και τη δισκοθήκη τους, ίσως ο δίσκος δεν έχει να προσφέρει κάτι πέρα από το αρχειακό και ότι μία μεγάλη φωνή του παρόντος διασκευάζει αγαπημένα κομμάτια. Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν την Beth Hart, αυτό το tribute αποτελεί μία πρώτης τάξεως γνωριμία με το ηχόχρωμα και το εύρος της φωνής της. Ζωντανά αναμένεται πως θα λάμψει με αυτό το υλικό (και φυσικά και το δικό της). Θα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε από κοντά στις 4 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων.
