Το αληθινά υπέροχο σε αυτήν συλλογή είναι το πόσο «δεμένα» μεταξύ τους είναι τα τραγούδια που έχουν επιλεγεί για τους τέσσερις δίσκους που την αποτελούν. Χωρίς κανένα στοιχείο υπερβολής, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το No Songs Tomorrow - Darkwave, Ethereal Rock and Coldwave 1981-1990 αποπνέει μια σαφή concept αισθητική. Κι αν κάτι τέτοιο καταρχάς μοιάζει αυτονόητο στις θεματικές συλλογές, όπως η συγκεκριμένη, στο πέρασμα των χρόνων έχει καταδειχθεί πως αυτό δεν επιβεβαιώνεται και τόσο απόλυτα στην πράξη. Στην προκειμένη περίπτωση τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στους Frank Deserto (The Harrow) και Ra, ο πρώτος από τους οποίους εκτός από μόνιμος συνεργάτης της Cherry Red Records, έχει το blog Systems of Romance, που αναμφίβολα θα ενδιαφέρει κάθε φίλο της μουσικής του συγκεκριμένου boxed set.
Ένα άλλο στοιχείο που θα πρέπει να έχει κάποιος υπόψη, είναι το ότι μερικές φορές οι τίτλοι των συλλογών, αν και απόλυτα ακριβείς, μπορεί να μην αποδεικνύονται απόλυτα δελεαστικοί για το αγοραστικό κοινό. Αυτό όμως το εγγενές ρίσκο λίγο - πολύ είναι αναπόφευκτο. Από τη μια είναι απαραίτητο για να γνωρίζουμε επακριβώς με τι έχουμε να κάνουμε, ενώ από την άλλη και ειδικότερα όταν αναφερόμαστε σε μουσικά υπο-είδη, υπάρχει περίπτωση να αποθαρρυνθούν μερικοί. Οφείλω να ομολογήσω ότι κρίνω απολύτως επιβεβλημένο τον ακριβή προσδιορισμό του ύφους μιας συλλογής, ακόμα και στις περιπτώσεις που η οριοθέτηση των κυρίαρχων ειδών είναι επισφαλής. Άλλωστε, χωρίς αυτήν θα κατέφευγε κάποιος μόνο στα ονόματα των (γνωστών) συγκροτημάτων, προκειμένου να βγάλει συμπέρασμα. Οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις ουσιαστικά θα μπορούσαν βάσιμα να υποστηριχθούν στην προ ίντερνετ εποχή, δεδομένου ότι πλέον, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος δε γνωρίζει ένα μουσικό είδος ή υπο-είδος, έχει την ευχέρεια να συλλέξει άμεσα πληροφορίες για αυτό. Το No Songs Tomorrow - Darkwave, Ethereal Rock and Coldwave 1981-1990 ανήκει στην παραπάνω κατηγορία συλλογών, που ανάγονται σε εξαιρετικά είδη, τα οποία όντως περιγράφουν ανάγλυφα τη μουντή μουσική ατμόσφαιρα των ‘80s. Ας δούμε όμως αναλυτικότερα σε ποιο ακριβώς κομμάτι της εποχής αυτής αναφερόμαστε.
Οι απαρχές του darkwave τοποθετούνται στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80, όταν δίσκοι όπως το Berlin του David Bowie αποτέλεσαν έμπνευση σε μια γενιά αποτελούμενη κατά βάση από synth punks, που εκδήλωναν την προτίμησή τους σε θεματολογία επιστημονικής φαντασίας. Ουσιαστικά, το κάπως δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς είδος αυτό σχετιζόταν από τη μια με την ευρύτερη ομπρέλα των κυρίαρχων την εποχή εκείνη new wave και post punk, ενώ από την άλλη του gothic rock, εκφράζοντας απροκάλυπτα την αδυναμία του σε σκοτεινότερα και μελαγχολικά μουσικά τοπία που είχαν ήδη υποστηριχθεί από μπάντες όπως οι Cabaret Voltaire, οι Wire ή οι Throbbing Gristle. Μέσα στα πρώτα συγκροτήματα που συνδέθηκαν με το συγκεκριμένο είδος ήταν οι The Cure, Siouxsie & the Banshees, Cocteau Twins, New Order, Alien Sex Fiend, Bauhaus, Foetus, Soft Cell και Depeche Mode. Η όλη στιχουργική θεματολογία, η εμφάνιση των μουσικών με ασυνήθιστα κουρέματα και έντονο μακιγιάζ, απογείωσε άμεσα τη «νέα» αυτή μουσική, με τη σημαντική συνδρομή αφενός του John Peel και αφετέρου των σημαντικότατων δισκογραφικών εταιρειών 4AD και Factory.
Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 το new wave άρχισε να υποχωρεί από το προσκήνιο, σε αντίθεση με το darkwave που αναλάμβανε τα σκήπτρα, παίρνοντας την όνομά του από τον Sam Rosenthal (Black Tape for a Blue Girl) και την Projekt Records. Η κατάσταση μόνο ως στατική δε θα μπορούσε να περιγραφεί, αφού άμεσα ο ήχος του darkwave άρχισε να εγκολπώνει φαινομενικά αντιφατικές επιρροές από το μινιμαλιστικό coldwave, το ονειρικό ethereal wave, τη dream pop, την EBM, τη neoclassical και τη neofolk, οδηγώντας σε νέους περιγραφικούς του ύφους του όρους, όπως electro industrial EBM και psychedelic gothic rock. Το είδος αυτό συνέχισε να είναι ανάμεσα στα κυρίαρχα για αρκετά χρόνια, παρά το άτυπο τέλος του glam metal (hair metal) και την αυγή του grunge, με την αμέριστη βοήθεια δισκογραφικών εταιρειών όπως οι Play It Again Sam, Lively Art, Third Mind και τη μεγαλειώδη, αξεπέραστη και ανεπανάληπτη εκπομπή του MTV 120 Minutes, που διαμόρφωνε προς το σωστό δρόμο μουσικές συνειδήσεις.
Το darkwave παρέμεινε ζωντανό στα ‘90s και τα ‘00s μέσω δεύτερης και τρίτης γενιάς μουσικών και συγκροτημάτων, αλλά αναμφισβήτητα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα πρώτα χρόνια της εδραίωσής του, τα οποία παρουσιάζονται στο No Songs Tomorrow - Darkwave, Ethereal Rock and Coldwave 1981-1990.
Καταρχάς, ο τίτλος της συλλογής δεν είναι άλλος από αυτόν του τραγουδιού των U.V. Pøp από το Sheffield, που εδώ συναντάμε στην άλμπουμ εκδοχή του, αλλά πρωτογνωρίσαμε από το single Just A Game (1982), την παραγωγή του οποίου υπέγραψαν οι Cabaret Voltaire. Στο boxed set υπάρχουν συνολικά εξήντα τραγούδια από περισσότερο και λιγότερο γνωστά συγκροτήματα και μουσικούς. Πέραν κάποιων άμεσα αναγνωρίσιμων ονομάτων, όσοι ασχολήθηκαν με το ίδιο το darkwave, αλλά και τα σχετιζόμενα με αυτό μουσικά είδη, είμαι σίγουρος ότι θα συναντήσουν μερικά που συνδέθηκαν αναπόσπαστα με την εποχή της ακμής του, τα οποία δεν είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα στο ευρύ κοινό.
Ανάμεσα στα κοινά τοις πάσι ξεχωρίζουν οι πρωτεργάτες της darkwave σκηνής (και ομολογουμένως πολλών άλλων) The Cure που ανοίγουν τη συλλογή με το The Funeral Party (1981) από το θρυλικό άλμπουμ Faith. Τι να πρωτοπεί κανείς για το ντουέτο των Brendan Perry και Lisa Gerrard από τη Μελβούρνη, δηλαδή τους Dead Can Dance, που συμμετέχουν με το Avatar (1985) μέσα από το κομβικό άλμπουμ Spleen and Ideal που αντιπροσωπεύει μαζί με το φερώνυμο ντεμπούτο τους τη μακράν καλύτερη και σαφέστερα προσανατολισμένη στο post-punk, gothic rock και ethereal wave δημιουργία τους. Πλάι τους στέκουν οι απίστευτοι Cocteau Twins με το Blood Bitch (1982) από το δίσκο Garlands, των οποίων η σύνθεση των Robin Guthrie, Simon Raymonde και Elizabeth Fraser μας έδωσε αληθινά αξεπέραστη μουσική. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό όνομα της 4AD ήταν οι Ολλανδοί Clan of Xymox, που εδώ συναντάμε με το 7’’ Louise (1986), ενώ οι Sad Lovers and Giants εκπροσωπούνται από το Return To Clocktower Lodge (1987) από τον εκπληκτικό δίσκο The Mirror Test.
Οι Γερμανοί Xmal Deutschland της Anja Huwe τραγουδούν το single Sickle Moon (1987), οι γνωστοί για τους προοδευτικούς post-punk, neoclassical και electronic dance πειραματισμους τους In the Nursery το Lost Prayer (1985) από το Sonority EP, ενώ οι κλασικοί της Batcave club scene Alien Sex Fiend το In and Out of My Mind (1985) από το άλμπουμ Maximum Security. Τρία συγκροτήματα που έχω ιδιαίτερη αδυναμία και θα βρείτε στη συλλογή είναι οι επίσης αγαπημένοι και του John Peel Red Lorry Yellow Lorry με το Hand on Heart (1985), οι πείτε-τους-και-one-record-wonder, δεν πειράζει, Beautiful Pea Green Boat από το Εδιμβούργο με το The Screw (1987) και οι Ελβετίδες με ισχυρούς Ελληνικούς δεσμούς The Vyllies με το Give Me a Name (1985). Άλλο αγαπημένο ήταν το σχήμα του Daniel Ash Tones on Tail, που αρχικά φλέρταρε με τον ήχο των Bauhaus αλλά ντυνόταν στα λευκά και τελικά προτίμησε τους πειραματισμούς, το οποίο μετέχει με το 7’’ Performance (1984), όπως και το άτυπο έτερο ήμισυ των New Order στη Factory Records, οι Section 25 που μας θυμίζουν το Looking from a Hilltop (1984).
Το μοναδικό μείγμα των ρυθμών από την Ανατολή με τη σκοτεινή πλευρά του post-punk εκπροσωπείται από τους Ισραηλινούς Minimal Compact, που σύντομα μετακόμισαν στο Άμστερνταμ, μέσω του My Will (1985), ενώ το επίσης ιδιαίτερο μείγμα κλασικής μουσικής πότε με dream pop και πότε με δυνατές κιθάρες με σταθερά τα ταξιδιάρικα φωνητικά της Alison Shaw έρχεται μέσω του Focus Breathe (1989) των Cranes. Οι Γάλλοι Die Form ξεκίνησαν στις απαρχές της διαμόρφωσης του industrial αλλά εδώ μετέχουν με το Poupée Mécanique (1987), το Νορβηγικό dark synth pop - ethereal wave τρίο των Bel Canto με το Dewy Fields (1989), το πασίγνωστο ντουέτο των Soft Cell, δηλαδή οι Dave Ball και Marc Almond, με το Heat (1983) από το άλμπουμ The Art of Falling Apart, οι Black Tape for a Blue Girl θυμίζουν τον dark electronic - ethereal - neoclassical ήχο τους με το Within These Walls (1984) σε ένα περυσινό όμως stereo mix και οι post-punk με σαφείς χορευτικές τάσεις Danse Society έχουν το Danse/Move (1982).
Μέσα στα πραγματικά πολλά τραγούδια επίσης ξεχωρίζουν κάποια που μνημονεύονται αμέσως παρακάτω. Το ατμοσφαιρικό post-punk From Side to Side (1987) των Σκωτσέζων Lowlife, το Demand For Supply (1987) των Γερμανών Invisible Limits, το Love (1981) των Soul (πρώην Black Pop) που ήταν B-side του single Tribes, το Care (1985) του Δανέζικου τρίο των SS-Say μέσα από το Fusion EP, το The Condos (1984) των Iron Curtain από την Santa Barbara της Καλιφόρνια που αγαπούσε τους Joy Division, OMD και The Cure και το Only for You του τρίο των The Essence από το Rotterdam που είχε ανάλογες επιρροές. Εκτός από αυτά, ξεχωρίζουν το Every Seventh Wave (1984) του ντουέτου των The Arms of Someone New από την περιοχή Champaign-Urbana του Illinois, το εθιστικό single Suicide Commando (1984) των πολυγραφότατων Γερμανών No More, το Amen Yves (1984) των For Against από τη Nebraska που αγαπούσαν πολύ τις Βρετανικές επιρροές, το single Automaten (1985) των Ελβετών Mittageisen, το Moans (1987) των Βέλγων Parade Ground που πέρασαν σχετικά σύντομα από το coldwave στο EBM, το Exorcise This Wasteland (1987) των Single Gun Theory από το Sydney, το The Last Refuge (1984) των Attrition από το Coventry που εντάχθηκαν στην τάση της κυκλοφορίας κασετών μαζί με τους Nurse With Wound και τους The Legendary Pink Dots, το Say It Isn't So (1986) των Executive Slacks από τη Philadelphia που αγαπούσαν τους Tuxedeomoon και τους Cabaret Voltaire, το The Crawler (1986) των Καναδών Psyche που συνδύαζε το new wave και το industrial με τη horror culture και το Tear and Cinnamon (1986) των Eleven Pond από το Rochester της Νέας Υόρκης μέσα από το μοναδικό άλμπουμ τους Bas Relief.
