Black Medium Current: Είναι Μαύρο, είναι στο Μέσο των άκρων και είναι οπωσδήποτε current – ως το πλέον πρόσφατο άλμπουμ των Dødheimsgard, ως σύγχρονο, ως ήχος που αντανακλά την εποχή του αλλά και που αναμένεται να δημιουργήσει νέα ρεύματα (αυτό το τελευταίο το συζητάμε, άλλωστε πάντοτε μόνοι τους έκλειναν). Δημιουργεί χαλαρές γεφυρώσεις με το παρελθόν και κοιτάει προς το μέλλον, δίνοντας στο «ακραίο» μία έννοια που δεν θα μπορούσαμε να είχαμε σκεφτεί αν δεν ακούγαμε αυτόν τον δίσκο...
Τι περισσότερο να χρειάζεσαι όταν διαθέτεις στο οπλοστάσιο σου συνθέσεις όπως το Tankespinnerens Smerte ή το Interstellar Nexus - ακόμη δε το It Does Not Follow; Συνθέσεις που μας αναγκάζουν να τους συγχωρούμε και να τους δικαιολογούμε που έχουν να μας δώσουν νέο ολοκληρωμένο δίσκο οκτώ χρόνια μετά το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής τους (A Umbra Omega)… Εδώ αλλάζουν προσέγγιση σε σχέση με το παρελθόν - “τώρα κάτι μας είπες”, λένε οι γνώστες και οι υποψιασμένοι που έχουν ψυχολογήσει μέσα στα χρόνια τον χαρακτήρα αυτής της μπάντας, έργο βεβαίως ενός Vicotnik που έχει δημιουργήσει μεταξύ άλλων ένα 666 International, ένα Satanic Art, που έχει συν-συνθέσει ένα Written In Waters τέλος πάντων. Ενός καλλιτέχνη που ακολουθεί εντελώς προσωπικούς δρόμους και, όπως φαίνεται, παίρνει τον χρόνο του για να δημιουργήσει ένα έργο για το οποίο θα μπορεί να μιλάει με υπερηφάνεια σε παρόντα και μέλλοντα χρόνο.
Τα φωνητικά εδώ ανήκουν σε εκείνον, μιας και είδε κι αποείδε με τους προηγούμενους τραγουδιστές (έσχατος ήταν ο πρώτος, ο Aldrahn). Δεν έχει σημασία, το πάθος και οι τονισμοί έχουν περισσότερη σημασία από την προσωπολατρεία. Και όντως τα καταφέρνει εξαιρετικά, δίνοντας προσωπικό δράμα στο άλμπουμ. Βοηθάει πάντα και το ηχόχρωμα της Νορβηγικής γλώσσας και η επιπλέον σκληρότητα που αποκτά μέσω τέτοιων φωνών. Ξεκινήστε με το 10λεπτο Et Smelter (έτσι κι αλλιώς, πρώτο κομμάτι του δίσκου γαρ) και θα μπείτε στο πνεύμα. Μουσικά μόνο εκπληξεις να περιμένετε, αλλά κανείς δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται: οι περισσότερες μελωδίες ακούγονται εξαίρετες, οι αγκυλώσεις βρίσκονται σε έλλειψη, μεταβάσεις από prog rock σε black metal είναι πιο ώριμες από ποτέ.
Μπορούμε να καθομαστε να αναλύουμε σε πολλές παραγράφους το πιο πρόσφατο άλμπουμ της παρέας του Vicotnik, όμως το ζουμί, το τελικό απόσταγμα έχει περισσότερη σημασία. Οι DHG είναι μεγάλα παιδιά πια. Η μουσική τους έχει ωριμάσει μαζί τους, όπως και (ελπίζουμε) έχουν ωριμάσει όσοι τους ακολουθούν από τις αρχές τους στην αργή αυτή δισκογραφική τους πορεία (καθώς μετά το αδιανόητο 666 International έχουμε ολοκληρωμένη δουλειά τους κάθε 8 χρόνια...). Ο ίδιος ο Vicotnik τραγουδάει εδώ και βροντοφωνάζει περήφανα το όνομα της μπάντας του στο Det Tomme Kalde Morke – όπως στο "Nar Vi Har Dolket Guds Hjerte" του Kronet Til Konge, 28 χρόνια πριν... διότι οι Dødheimsgard συνεχίζουν ακόμη με το ίδιο δημιουργικό πάθος. Τόσο που μπορούμε εν έτει 2023 να μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο τους και να μην αισθανόμαστε ασέβαστοι ιερόσυλοι. Και επιτέλους θα μπορέσουμε να τους δούμε ξανά ζωντανά, πρώτη φορά μετά από τη συναυλία στην οποία πήγε στραβά ό,τι μπορούσε να πάει στραβά - μιλάμε βεβαίως για την εμφάνιση τους στο Fuzz Live Music Club στις 13/11/2015, όπου ακόμη και ο ίδιος ο Vicotnik ζητούσε συγγνώμη από τις πρώτες σειρές για την άσχημη εμπειρία (για την ιστορία, η συναυλία της Θεσσαλονίκης την επόμενη πήγε θαυμάσια). Υπομονή μέχρι την Παρασκευή 6/12 για τους Αθηναίους και το Σάββατο 7/12 για τους Θεσσαλονικείς φίλους τους.
