Δεν ξέρω αν ο Thurston Moore χτύπησε «φλέβα χρυσού» όταν σχημάτιζε το νέο συγκρότημα που θα τον συνοδεύει, ούτε αν η μουσική του νέου δίσκου του απηχεί την πολύ καλή ψυχολογική του κατάσταση (σύμφωνα και με τις δηλώσεις του). Προφανώς συμβαίνουν και τα δύο. Λέω προφανώς, γιατί το The Best Day είναι από τις ηχογραφήσεις που εύκολα μπορούν να σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Tο καινούριο σχήμα του Thurston Moore περιλαμβάνει τον Steve Shelley, τον εξαιρετικό τελευταίο ντράμερ των Sonic Youth, την μπασίστρια των My Bloody Valentine Debbie Googe και τον Βρετανό δεξιοτέχνη κιθαρίστα James Sedwards, η γκάμα του οποίου εκτείνεται από το κλασικό rοck μέχρι την jazz και την πειραματική μουσική. Αναφερόμενος σε αυτόν ο μεγάλος John Peel φέρεται να έχει πει ότι είναι το μόνο πρόσωπο, το οποίο ζήλεψε χωρίς να είναι ποδοσφαιριστής (!). Κοντολογίς, μιλάμε για ένα σούπερ γκρουπ, στο οποίο συμμετέχουν μάλιστα οι μισοί Sonic Youth. Φυσικά, το τι φαίνεται στα χαρτιά σε αυτές τις περιπτώσεις, συχνά απέχει από την πραγματικότητα. Δεν είναι και λίγες οι φορές που ακριβώς τα αντίστοιχα σούπερ γκρουπ δεν επαλήθευσαν με την ποιότητα των ηχογραφήσεών τους τις προβλέψεις. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια περίπτωση. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, με έναν Thurston Moore σε τέτοια κέφια. Το The Best Day αποτελεί ένα συχνά ιδιοφυή συγκερασμό της μουσικής των Sonic Youth, με τον σαφώς ηπιότερο ήχο των προσωπικών κυκλοφοριών του Moore. Συγχρόνως, οι οκτώ συνθέσεις συνδυάζουν σειρά συχνά ετερόκλητων επιρροών, που ξεκινάνε από το κλασικό rock των Crazy Horse ή των Creedence Clearwater Revival, για να περάσουν στο punk και στην avant garde, όλες φιλτραρισμένες μέσα από το αναγνωρίσιμο συνθετικό ύφος του Moore.
Ο δίσκος ξεκινά εντελώς αντισυμβατικά με δύο κομμάτια που συνολικά φτάνουν τα 20 λεπτά, τα φοβερά mid-tempo Speak To The Wild και Forevermore. Προσέξτε ιδιαίτερα τα φωνητικά καθώς και την country rock εισαγωγή στο σόλο του πρώτου, αλλά και τον αριστοτεχνικό τρόπο που χτίζεται η κιθαριστική μελωδία πάνω στο στιβαρό μπάσο της Debbie Googe στο δεύτερο. Πρόκειται για ένα πρώτο εικοσάλεπτο που περνά χωρίς να το καταλάβεις. Το Tape που ακολουθεί (είναι γνωστό το “κόλλημα” του Moore με τις κασέτες) μας χαρίζει μία αβανγκαρντίστικη κιθαρίστική εισαγωγή που μου θύμισε λίγο τους Kronos Quartet να παίζουν John Zorn, για να συνεχίσει με τους Moore και Sedwards να χτυπάνε σχεδόν τις ακουστικές κιθάρες τους στο ίδιο ακκόρντο και την Googe να κρατά την μελωδία: ευρηματικό όσο και εθιστικό. Και εκεί που ο ακροατής είναι βέβαιος ότι ο δίσκος θα συνεχίσει σε πειραματικά, λίγο ως πολύ μονοπάτια, η έκπληξη συντελείται με το καταπληκτικό ομότιτλο κομμάτι, που θυμίζει από μακριά το Sunday (ναι, τόσο καλό!), με μία έξτρα κλασική rock πινελιά, εμφανή τόσο στην εισαγωγή όσο και στο σόλο του Sedwards. Προφανώς μιλάμε για το πλέον “ραδιοφωνικό” κομμάτι του δίσκου.
Η συνέχεια όμως δεν υπολείπεται καθόλου σε αξία: Φοβερό είναι το punk (στο ύφος όμως των Sonic Youth) Detonation, όπως και το Vocabularies που αποτελεί την επιτομή του πως ένα ακουστικό κομμάτι μπορεί να ηχεί απειλητικό, θαυμάσιος είναι ο τρόπος που το instrumental Grace Lake περνά σε ένα κρεσέντο κιθαριστικού θορύβου, όπως θαυμάσιο είναι και το Germs Burn, ένας φόρος τιμής σε μία άλλη από τις αγάπες του Moore, τους μεγάλους Germs, από τους πρωτοπόρους της punk σκηνής του Λος Άντζελες (θυμίζουμε ότι ο Moore διασκεύασε πέρυσι εκπληκτικά το Communist Eyes των Germs με τους Chelsea Light Moving).
Ο Thurston Moore είναι μουσικός που εδώ και δεκαετίες ηχογραφεί ποιοτικότατη μουσική, έχοντας αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο σύγχρονο rock. Αυτό ούτε τυχαίο είναι, ούτε συμπτωματικό. Το The Best Day, μεστό, ώριμο αλλά συγχρόνως γεμάτο ενέργεια, απλώς αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι έχουμε να κάνουμε με μία εμβληματική φυσιογνωμία, αλλά πάνω από όλα με έναν μουσικό που αντιμετωπίζει την τέχνη του με τρόπο ουσιαστικό. Περιττεύει, ίσως, μετά από όλα αυτά να πω ότι έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο ως τώρα δίσκο της χρονιάς.
8,5/10
