Ο χειμώνας, του οποίου την έναρξη μετράω όταν πλέον είναι απαραίτητο να φοράω κάλτσες, φημίζεται για την πλούσια παραγωγή του σε νέες κυκλοφορίες. Και επειδή το καλοκαίρι μάς είχε στην πείνα, εμείς τα μουσικοαρπακτικά χιμάμε πάνω τους όπως και στο μπέικον μετά από δίαιτα. Έτσι ακριβώς όρμησα -ή μάλλον βούτηξα- και εγώ στο «Μπλουμ» της Nalyssa Green. Δεν μπορώ να πω πως δεν ήμουν υποψιασμένη για το ηχητικό αποτέλεσμα, καθώς ως πιστή «ακόλουθος» είχα ξεχωρίσει από πολύ πιο πριν κάποια κομμάτια που συμπεριλαμβάνονται στο νέο άλμπουμ. Παρ' όλα αυτά το περίμενα με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ανυπομονησία της πρώτης φοράς...
Το «Μπλουμ» είναι ο τρίτος της δίσκος, αλλά ο πρώτος με ελληνικό στίχο και ήρθε έπειτα από το «The Seed», δηλαδή 6 χρόνια μετά. Πρόκειται, όμως, για άλμπουμ που δουλεύεται από το 2015, ενώ η ηχογράφησή του έγινε το 2016 στο χωριό της Nalyssa, Λάγια, στη Μάνη. Στη συνέχεια, έγιναν κάποιες προσθήκες φωνητικών και τελειοποιήθηκε στην Αθήνα στις αρχές του 2018.
Η μετάβαση από αγγλικό στίχο σε ελληνικό έγινε πολύ ομαλά και δεν «χτύπησε» καθόλου άσχημα. Αντιθέτως, αναδεικνύει το ταλέντο της και στιχουργικά, ενώ στο σύνολο φαίνεται μια δουλειά πιο ολοκληρωμένη και ώριμη.
Το όνομα του δίσκου δεν θα μπορούσα να το φανταστώ διαφορετικό, και από την άποψη των τραγουδιών αλλά και σύμφωνα με όσα μας έχει συνηθίσει η ίδια η Ναλίσσα. Μόλις ακούσετε και τα 10 κομμάτια του, εκτός από το ότι θα τον βάλετε αμέσως στο repeat, θα νιώσετε πως κάνατε βουτιά άλλοτε σε σκοτεινά νερά και άλλοτε σε πιο γαλάζια, με μια γνώριμη αίσθηση να σας ακολουθεί και στις δύο περιπτώσεις.
Αυτό που ξέρει καλά να κάνει η Nalyssa είναι να μετατρέπει σκηνές από την καθημερινότητα ή ακόμα και απλές σκέψεις που κάνουμε σε τραγούδι.
Για να καταλάβατε, αν με άφηνα "αμολητή", το μόνο που θα έγραφα είναι «Nalyssa, είσαι τρέλα» σε όλη τη σελίδα. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο.
Πρώτο τραγούδι το «Αιγάλεω», μια ποπ μπαλάντα που θυμίζει παράλληλα γλυκό νανούρισμα. Έχοντας και εγώ ένα «δέσιμο» με την περιοχή, στο άκουσμά του έκανα εικόνα το Μπαρουτάδικο σε περίοδο Χριστουγέννων με τα φωτάκια του όλα αναμμένα και τύπους να πουλάνε καλαμπόκι στην είσοδο. Κάτι αντίστοιχο, πιστεύω, σκεφτόταν και η Nalyssa, η οποία έχει εκφράσει ουκ ολίγες φορές την αγάπη της για τα δυτικά προάστια.
Ύστερα, ακολουθεί το «Πέφτοντας», που αν και αρχικά δεν με ενθουσίασε, στην 3η ευκαιρία που του έδωσα κατάφερε κι εμένα να με ρίξει... και πλέον η πτώση δεν έχει τελειωμό.
Τρίτο στη σειρά, το «Τι Ξημερώνει Από Δω Και Πέρα», ξεφεύγοντας από το γλυκανάλατο mood, χωρίς πολλά λόγια, με σαφείς πολιτικές αναφορές, εξαιρετική ενορχήστρωση και δυναμισμό. Δεν θα το έβαζα στα αγαπημένα μου, αλλά είναι απαραίτητο για να ξυπνήσεις, να ενεργοποιηθείς και να μην αφεθείς στη γλυκιά μελαγχολία όσων προηγήθηκαν. Βέβαια, το νεύρο δεν κρατάει για πολύ, καθώς έρχεται το «Τα Μαλλιά Της» με κύριο στόχο να μας κάνει, συναισθηματικά, μαλλιά κουβάρια. Οι στίχοι, απλοί αλλά ποιητικοί, θυμίζουν την εξαιρετική μελοποίησή της «Κλείσε τα παράθυρα» σε στίχους του Λαπαθιώτη. Τι να πω... Μαγικό, παραμυθένιο, φανταστικό!
Οι ισορροπίες κρατιούνται με τα πιο εύθυμα (τουλάχιστον μουσικά) και σύγχρονα κομμάτια του δίσκου όπως «Οι Βόμβες» και τα πιο γνωστά «Κρεβάτι» και «Παπαρούνα», ξεχωρίζοντας το τελευταίο, που αποτέλεσε το προσωπικό μου καλοκαιρινό χιτάκι, αλλά και την αιτία για να περιμένω σαν κερί αναμμένο το συγκεκριμένο άλμπουμ. Σε αυτά τα 3 τραγούδια φανερώνεται ο ερωτισμός που κρύβει η Nalyssa, ο οποίος ξεχειλίζει σαν ορμητικό ποτάμι και μας παρασύρει όλους στο πέρασμά του, διατηρώντας όμως πάντα το κοριτσίστικο στοιχείο, που το κάνει ακόμα πιο γοητευτικό.
Και ύστερα ήρθαν οι άγγελοι... Το «Καλοκαίρι» με τα μεταξένια φωνητικά σε γαληνεύει με τη νωχελική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, ενώ φαντάζεσαι πως είσαι ξαπλωμένος σε κάποιο σύννεφο του παραδείσου και σου τραγουδάνε αιθέρια, ουράνια πλάσματα.
Και εκεί που νομίζεις πως καλύτερα δεν γίνεται, έρχεται το «Πάλι καλά» με το «λευκό του γαμωσμάρτ» και σε κάνει ένα με την άσφαλτο. Είναι το τραγούδι που ολοκληρώνει το άλμπουμ και το κάνει να αγγίζει -ναι, θα το πω- την τελειότητα! Τόσο απλό και τόσο ειλικρινές, σε κάνει να σκέφτεσαι ότι αρκούν αυτά τα δύο στοιχεία για να φτιάξεις το τέλειο τραγούδι.
Ο δίσκος τελειώνει με ένα κομμάτι που θα παίζει για πάντα στο μυαλό μου και εννοώ φυσικά το λατρεμένο «Κοκτέιλ» σε μια πιο "τσιλαριστή" εκδοχή.
Εν τέλει, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από άρτιο. Έχει προσωπικό ύφος, ωραίες εναλλαγές, άριστη διαδοχή κομματιών και ευφάνταστους στίχους. Μπορώ εύκολα κιόλας να τον κατατάξω στους καλύτερους δίσκους της χρόνιας. Την παραγωγή την έχει αναλάβει ο Βασίλης Ντοκάκης (No Clear Mind), ενώ το ευφορικό artwork επιμελήθηκε η Κάκια Κωνσταντινάκη.
Τρεχάτε να τον πάρετε. Κυκλοφορεί σε μαύρο βινύλιο και για τους πιο τολμηρούς σε βιολετί από την Inner Ear.
