“Έλα Μαργαρίτα, έχει Samsara και Stoned Jesus στο Fuzz, το ψήνεις;” Και κάπως έτσι πήρα την απόφαση να πάω σε αυτό το live, καθώς η Μαργαρίτα το "έψησε" τελικά. Ξεκινήσαμε από την Νίκαια παρέα, με διάθεση φτιαγμένη για το Jurassic Park, δηλαδή ιδανική για την προκειμένη περίσταση.

Στο Fuzz φτάσαμε 9 και τέταρτο, ενώ οι Stoned Jesus είχαν μόλις αρχίσει να καλωσορίζουν εμάς και εκατοντάδες άλλο κόσμο με το Rituals of the Sun. Και μυημένος να μην είσαι σε αυτή την μπάντα μπορείς να καταλάβεις εύκολα και μόνο από το όνομα της τι παίζει. Όμως σίγουρα δεν μπορείς να καταλάβεις, αν δεν τους ακούσεις, το μεγαλείο που μπορούν να δημιουργήσουν σε μία συναυλία τους. Από το πρώτο τραγούδι κιόλας αντιλαμβάνεσαι το ταλέντο που έχει αυτό το τρίο από την Ουκρανία να ξεσηκώσει από την πιο μικρή σκηνή μέχρι και την πιο μεγάλη. Ύστερα ακολούθησε το Electric Mistress, ένα τραγούδι που ξεχωρίζω από την δισκογραφική τους καριέρα και από τον εξαιρετικό δεύτερο δίσκο τους Seven Thunders Roar, καθώς αναδεικνύει τις φωνητικές ικανότητες του τραγουδιστή και κιθαρίστα, Igor Sidorenko. Εντάξει, το παιδί εκτός από το ότι μου είναι πολύ συμπαθής, έχει φωνή μέταλλο. Το αποτέλεσμα του live ήταν τόσο τέλειο όσο και στο δίσκο, με την μόνη διαφορά πως στο live προστίθεται και η φοβερή του ενέργεια που πλημμύρισε όλο το μαγαζί. Ύστερα, αφού πήραμε μια μπυρίτσα αποφασίσαμε να πάμε στον εξώστη μήπως και βλέπαμε καλύτερα και τότε ο frontman μας ανακοίνωσε πως το επόμενο τραγούδι θα είναι από τον καινούριο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει στις 7/9 με όνομα "Pilgrims". Το κομμάτι που διάλεξαν να παίξουν από την καινούρια τους δουλειά ήταν το "Water me", ξεφεύγοντας από τους ήχους που τους είχαμε συνηθίσει και πηγαίνοντας σε πιο σκοτεινά μονοπάτια με έντονο μπάσο και κάπως πιο progressive στοιχεία. Η κατάσταση ξέφυγε αμέσως μετά, με το "Black Woods". Κεφάλι πάνω-κάτω και χαίτη να ανεμίζει. Ευτυχώς που μάκρυνε το μαλλί και μπορώ να τους καταλάβω κάπως πλέον. Ακολούθησε το "Thessalia" επίσης από τον επερχόμενο δίσκο κάτι που μας δείχνει πως ο ελληνικός αέρας τους έχει επηρεάσει κομματάκι. Ειδικά αν συνδυάσουμε πως "καπάκια" έπαιξαν το αγαπημένο "Σάββατο" του Μαζωνάκη. Εγώ προφανώς άσχετη με το γεγονός, είχα ενθουσιαστεί: 1) Δεν είχα προσέξει ποτέ πόσο ωραία εισαγωγή έχει αυτό το τραγούδι 2) Που ο τύπος έκατσε και έμαθε τους στίχους στα ελληνικά και τους είπε και καλά, αλλά με πληροφόρησαν ύστερα πως αυτό γίνεται συνέχεια. Άντε και του χρόνου το "Σε έχω κάνει Θεό". Για το τέλος έκαναν ένα υπέροχο πάντρεμα το "Σάββατο" με το αξεπέραστο "I'm the Mountain" αποχαιρετώντας μας και αφήνοντας πίσω τους ένα κοινό ακόμα διψασμένο καθώς έμειναν στη σκηνή κάτι λίγο περισσότερο από 1 ώρα.

Μετά από 20 λεπτά, πήραν σειρά οι αγαπημένοι για μας Samsara Blues Experiment και μάλλον και για αυτούς είμαστε αγαπημένοι, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχουν επισκεφτεί.  Το χειροκρότημα ήταν θερμό, κάτι που αποδεικνύει πως έχουν αρκετούς πιστούς στη χώρα μας. Εγώ ήμουν από αυτούς, αν υπήρχαν δηλαδή, που δεν είχε πάει σε κανένα από τα τέσσερα προηγούμενα live τους αλλά έχοντας ακούσει κάποιες από τις δουλειές τους, ξεχωρίζοντας το φοβερό Long Distance Trip, είχα την περιέργεια να δω πως είναι και από κοντά. Έτσι, έφυγα από την όσο γίνεται πιο απομονωμένη θέση που βρισκόμουν και προσπάθησα να χωθώ και εγώ μέσα στο πωρωμένο πλήθος. Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο χωρίς παύσεις, δείχνοντας την πόσο καλή χημεία έχουν μεταξύ τους τα μέλη του γκρουπ, πραγματικά ήταν ένα. Βέβαια αυτό έρχεται φυσικά, ειδικά όταν έχεις συμπληρώσει 10 χρόνια μουσικής πορείας. Προφανώς το βλέμμα σου θα εστιάσει λίγο περισσότερο στον Christian Peters, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των Samsara, που με τίποτα δεν θα τον πεις φλύαρο, αλλά ακουγόταν όσο όσο για να μπορέσει να σε παρασύρει στα ψυχεδελικά μονοπάτια τους. Η ώρα περνούσε γρήγορα και ευχάριστα μαζί με τους Γερμανούς Samsara. Μόνο που ο χρόνος ώρες, ώρες πίστευες πως δεν κυλούσε προς τα μπρος, καθώς οι ήχοι τους παραπέμπουν σε άλλη δεκαετία. Άνετα θα μπορούσες να πιστέψεις πως βρισκόσουν σε κάποια heavy rock σκηνή του '70 ακούγοντας ίσως Black Sabbath ή Zeppelin. Μα άλλωστε για αυτό πιστεύω τους αγάπησε ο κόσμος, γιατί συνεχίζουν το έργο της κλασικής heavy rock ψυχεδέλειας προσθέτοντας τις δικές τους πινελιές. Τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν το Vipassana, το Double Freedom και ένα -που όπως είπε ο Christian- δεν έχει ακόμα τίτλο.

Η συναυλία έφτασε στο τέλος της γύρω στις 12 και μισή, κι εμείς βρεγμένοι από τον ιδρώτα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής νιώθοντας μια τεράστια πληρότητα, αφού οι εμφανίσεις και των δύο σχημάτων ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητικές. Το παράδοξο είναι πως πιο πολύ πήγα στο live για τους Samsara, αλλά έχω την εντύπωση ότι ευχαριστήθηκα περισσότερο τους Stoned Jesus. Θα περιμένω μέχρι του χρόνου για να σιγουρευτώ. 

 Κείμενο: Κική Ψαράκη

Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη