Μπορεί τα καναδέζικα μουσικά βραβεία Polaris να μην έχουν το πρεστίζ άλλων αντίστοιχων βραβείων (Grammy, MTV Awards κλπ αχρήστων και φαιδρών), συνήθως όμως έχουν πολλαπλάσιο ενδιαφέρον. Το ποιοι έχουν βραβευτεί τα τελευταία χρόνια για το καλύτερο καναδέζικο άλμπουμ αποδεικνύει του λόγου το αληθές: Godspeed You! Black Emperor (2013), Feist (2012), Arcade Fire (2011), Karkwa (2010), Fucked Up (2009), Caribou (2008), Patrick Watson (2007) και Final Fantasy (2006).
Η φετινή νικήτρια αποτέλεσε όμως αρκετά μεγάλη έκπληξη: Έχοντας να ανταγωνιστεί ονόματα όπως οι Arcade Fire και ο Drake, το βραβείο κέρδισε η τραγουδίστρια Tanya Tagaq, η οποία είναι Inuk (η συγκεκριμένη φυλή είναι Εσκιμώοι, αν και οι σχετικές φυλετικές και εθνοτικές υποδιαιρέσεις είναι τουλάχιστον εξωτικές για όλους εμάς), ενώ ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο τραγουδά ονομάζεται throat singing (τραγούδι του λάρυγγα). Η Tagaq δεν είναι άγνωστη στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους, μεταξύ των οποίων το Auk/Blood, στο label του Mike Patton με συμμετοχή του ιδίου, ενώ συμμετείχε και στο Ancestors της Björk από το άλμπουμ Medúlla του 2004. Με απόλυτη ειλικρίνεια θα εξομολογηθώ ότι ακούγοντας δείγματα της δουλειάς της, διαπίστωσα συχνά το ενδιαφέρον μου να εναλλάσσεται με δυσφορία, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία – εξηγεί πάντως την συνεργασία με την Björk…
Το απολύτως διασκεδαστικό στην βράβευση ήταν ο λόγος της Tagaq, η οποία σε πλήρη αναντιστοιχία με τα όσα συνήθως λέγονται σε τέτοιες περιστάσεις, εξήγησε στο έκπληκτο κοινό ότι “οι άνθρωποι θα πρέπει να τρώνε φώκιες και να ντύνονται με φώκιες όσο το δυνατόν περισσότερο”, διότι οι φώκιες είναι πάρα πολλές. Όχι, η συμπαθής τραγουδίστρια δεν ήταν υπό την επήρεια παραισθησιογόνων, ούτε είχε αδειάσει το μπαρ του ξενοδοχείου, όπου έλαβε χώρα η τελετή. Απλούστατα, προέβαλε τις απόψεις των ανθρώπων της φυλής της (συμπτωματικώς και της ανόητης όσο και επικίνδυνης Sarah Palin, αλλά τι να γίνει...), καταλήγοντας την σχετική αναφορά με την προτροπή “Fuck P.E.T.A.” (πρόκειται για τεράστια φιλοζωική οργάνωση με σημαντικό έργο, που αντιτίθεται, άκουσον άκουσον, στο κυνήγι της φώκιας). Υποψιάζομαι ότι σε εκείνο το σημείο ακριβώς η κριτική επιτροπή άρχισε να νοσταλγεί τους Arcade Fire, αλλά δυστυχώς, ήταν πολύ αργά… Εγώ από την μεριά μου θα είχα να πω στην συμπαθή κατά τα λοιπά Tanya, ότι όχι μόνο οι φώκιες, αλλά και οι άνθρωποι είναι πολλοί, όμως δεν τους τρώμε… αλλά καλό είναι να μετράμε τα λόγια μας, δεν ξέρεις ποτέ σε ποιον θα μπουν ιδέες…
