(προσοχή: ΔΕΝ είναι #livereview) Μία συναυλία, ένα καλλιτεχνικό δρώμενο γενικώς, μπορεί να μας δώσει κάλλιστα αφορμή για σκέψη και για δημιουργία. Άλλωστε, τι νόημα έχει η τέχνη αν δεν εμπνέει κι εκείνη με τη σειρά της τους αποδέκτες της; Μετά τη συναυλία της Emma Ruth Rundle στο Κύτταρο, η Χριστίνα Δραγγανά εμπνεύστηκε από μία παιδική ανάμνηση που εξιστόρησε από σκηνής: βλέποντας μικρή το Les Miserables, ένα από τα πρώτα τραγούδια αφορούσε το μικρό κορίτσι που πρωταγωνιστούσε και την ήθελε να φαντάζεται ένα κάστρο στον ουρανό για να ξεφεύγει από τη δυσάρεστη πραγματικότητα, κάτι που και η ίδια η Έμμα κρατάει σε κάποιο μέρος του μυαλού της ως ασφαλή χώρο. Έτσι προέκυψε το παρακάτω.

Μονή ζυγιά

Από παιδί του σκοτωμού
τρέχω στην κατηφόρα
Κάτι χάθηκε στους χωμάτινους λόφους
Ο άνεμος προσπαθεί να το επαναφέρει
Μου ψιθυρίζει στ' αυτιά μηνύματα ακατάληπτα

 ΘΕΛΩ ν' αποκρυπτογραφήσω
τη φωνή του ανέμου
τα συναισθήματα δίχως χώρα προέλευσης
τα βλέμματα των περαστικών
τον ήχο του κοχυλιού
τον παλμό του αίματος που ρέει στις φλέβες μας
το φως της πυγολαμπίδας
τη χελιδονοφωλιά

Δεν με χωράει ο τόπος

Ξημέρωσε
Άλλη μια ευκαιρία να ζήσεις
Αυτό το σπίτι ασκεί μαγνητισμό
Σε βιδώνει στον πάτο της κολυμπήθρας

 Τρίζει μονίμως κοπανιέται
Με ήχους ειδοποιητήρια
Προδίδει κάθε σου κίνηση

Ερωτηματικό στο σεντόνι
Ξύλινο σπίτι
Πατημασιές στο πάτωμα
Πουλιά στο ταβάνι
Πουθενά να κρυφτείς εδώ μέσα
Κατώι, κουζίνα
Όχι στο μπάνιο θα τρίξει η πόρτα

Έψιλον εγκιβωτισμένο σε δέλτα
Δουλεία που κυοφόρησε ελευθερία
Σε αυτό το σπίτι
Ήχοι ελεγκτικοί μηχανισμοί

Φοβάται τα φίδια
Σήμερα είδα ένα να γλιστρά ανάμεσα στα ξύλα
Ήταν τόσο όμορφο
Μπεζ κεφάλι με ανοιχτό καφέ σώμα
Αυτή η μακριά κρεάτινη λουρίδα δεν είναι σώμα

 Θηλυκή βροχή
Πλοχμοί συναισθημάτων
Χανόμαστε σε λανθάνον ερωτισμό
Συναισθάνομαι τη δυστυχία της

 Αρρωσταίνουμε εκτός πλαισίου
Θα την ξεχάσω
Όπως τόσες και τόσες

 Κεριά δεν σου ανάβω
Χρυσά αυγά ψαριών
να σε ταΐσω στο στόμα
Περίμενα να τελειώσει αυτό το τετράδιο
που κρατάει από τον Αυγούστου
Έφτασε η εποχή των κερασιών
Μαγεία προστασία

 Να πλάσω ένα σύμπαν
να χωθούμε εκεί μέσα
Ξέρω δεν είσαι εσύ
είναι ο συμβολισμός σου
Όμως στο φως εσένα βλέπω

 Στερεύω στο πατρικό
Τα φαντάσματα είναι πάντα εδώ
Δεν περιμένουν την Ανάσταση
Η φαντασία είναι μέσα τους
ή μήπως εντός της ;

 Η γραφή είναι μοναχική διαδικασία
Όπως και η ίδια μας η ύπαρξη
Οτιδήποτε έξω από αυτή
Κρυφτό

 Στον καθρέπτη φεύγουν με φόρα
όσα αφήνω πίσω μου
Λατρεύω να τα χαζεύω
οδηγώντας προς τα εμπρός

Έχασα το μνήμα του
Έλειπε ένα γάμα
Πάνω από το προσκέφαλλό του
Πρόλαβαν άλλοι
ν' ανάψουν φωτιά

 Φωνές
Η σκέψη αναιρεί την απόλαυση
Ακυρώνει

 Δεν με χωράει ο τόπος
Ξημέρωσε
Άλλη μια ευκαιρία να ζήσεις

 Αυτό το σπίτι ασκεί μαγνητισμό
Διψάει γι' αλκοόλ και ντοπαμίνη

Τότε ανοίγω το φινιστρίνι της φαντασίας
Είναι χωμένο στη ντουλάπα της σκέψης
που οδηγεί στη Νάρνια

 Δεν υπάρχει χιόνι εκεί
Μόνο αστραφτερή άμμος
Ένα βασίλειο που συγκρατούν καλάμια

Ακέφαλο, χωρίς την απειλητική βασίλισσα

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής