Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου 2024 22:00

Live Review: Maruja / MOB @ Gazarte Ground Stage, 13/12/2024

Written by 

Πριν από περίπου δέκα μήνες δεν είχα ακούσει τίποτα για τη μπάντα από το Μάντσεστερ που πλέκει αριστοτεχνικά  την post punk και την prog rock με την jazz. Οι Maruja ήταν εξώφυλλο στο ανεξάρτητο μουσικό έντυπο Lung Fanzine την ίδια εποχή που εμφανίστηκαν ζωντανά για πρώτη φορά στη χώρα μας. Έτσι, ως μέλος της συντακτικής ομάδας του εντύπου, έμαθα το όνομά τους. Εδώ να σημειώσω πως επρόκειτο για το πρώτο τους ever εξώφυλλο κάτι που τους έδινε έναν ακόμη λόγο να είναι τόσο ενθουσιασμένοι που βρίσκονταν στη χώρα μας. Ήταν τρεις Φλεβάρη όταν εμφανίστηκαν στο Temple το οποίο είχε γεμίσει ασφυκτικά και αναμφίβολα παρακολουθήσαμε ένα από τα πιο απολαυστικά καραsold out live της χρονιάς. Όμως το εν λόγω κείμενο γράφτηκε για την 13η Δεκεμβρίου. Ομολογώ πως είναι η πρώτη φορά που βλέπω μια μπάντα για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια χρονιά και ως εκ τούτου δεν ήξερα τι προσδοκίες να έχω. Από τη μια ο λόγος ήταν προσωπικός, από την άλλη ήθελα να διαπιστώσω αν αυτό που αισθάνθηκα στην πρώτη τους εμφάνιση ήταν απλά ένας ενθουσιασμός - πυροτέχνημα.

Η περιοδεία που περιελάμβανε για δεύτερη φορά την Αθήνα ήταν αρκετά εκτενής καθώς θα περνούσαν από Θεσσαλονίκη και από διάφορες πόλεις των Βαλκανίων. Αφορμή, το νέο τους EP Connla’s Well.

Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Στο ισόγειο του Gazarte μπορούσες να μετακινηθείς άνετα ανάμεσα στο πλήθος καθότι μιλάμε για έναν αρκετά μεγαλύτερο χώρο. Πριν το main act την προθέρμανση ανέλαβαν με μεγάλη επιτυχία οι Mob. Το μουσικό τρίο από την Αθήνα  αποτέλεσε μια πολύ εύστοχη επιλογή για το μουσικό ύφος που θα ακολουθούσε. Ως ισότιμα μέρη ενός στιβαρού συνόλου, οι Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο), Αλέξανδρος Δελής (μπάσο, κιθάρα, εφέ) και Παναγιώτης Κωστόπουλος (ντραμς), έπεισαν με το καλημέρα ότι το υπάρχον υλικό τους στέκεται εξαιρετικά και ζωντανά, αλλά και ότι το μέλλον τους προμηνύεται λαμπρό, τουλάχιστον αν κρίνουμε από το ακόμη ακυκλοφόρητο νέο κομμάτι που μας παρουσίασαν εμβόλιμα. 

Όταν ήρθε η σειρά των πρωταγωνιστών της βραδιάς ν’ ανέβουν επί σκηνής, από τα πρώτα ακόρντα, φάνηκε πως ο ήχος επιδέχονταν καλύτερης ρύθμισης κάτι που διορθώθηκε έπειτα από παράκληση του κοινού και φυσικά των μουσικών της μπάντας. Παρακολουθήσαμε, ένα εξίσου με την πρώτη τους εμφάνιση ,απολαυστικό live όπου μπορούσες να αισθανθείς το πάθος, την ταπεινότητα, τη δημιουργική αγωνία και τον αθώο ενθουσιασμό της καύλας που χαρακτηρίζει καλλιτέχνες οι οποίοι βρίσκονται σε πρώιμα στάδια της καριέρας τους, που δεν έχει προλάβει να καταβροχθίσει η φρενίτιδα της αναγνωρισιμότητας - «επιτυχίας».

Πέραν της έντασης που χαρακτηρίζει τον ήχο τους και το δεμένο τους παίξιμο δεν έλειπαν οι ευαίσθητες νότες και η αίσθηση πνευματικότητας που ξεκάθαρα αποπνέουν τα φωνητικά και τα λικνίσματα του Harry Wilkinson. Κάτι που τους διαφοροποιεί αρκετά από ανάλογες μπάντες του , πλέον διαδεδομένου, κύματος αναβίωσης της post punk που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια. Ξεφεύγουν λοιπόν από την ωμή, κάφρικη λογική, τύπου, σπάω τα στερεότυπα της ματσίλας αλλά ακολουθώ ανάλογες αισθητικές και συμπεριφέρομαι σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Δεν διστάζουν να απελευθερώσουν μια πιο εύθραυστη, θηλυκής ποιότητας πλευρά, όπου πιο υπόγεια συναισθήματα (βλέπε μπάσο - Matt Buonaccorsi, σαξόφωνο - Joe Carroll) μπορούν να συνυπάρξουν με εξόφθαλμα εκκωφαντικές κιθάρες και τύμπανα (Jacob Hayes). Ένας συνδυασμός που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Αναπόφευκτα, συγκρίνω τις αισθήσεις που αποκόμισα από τις δύο τους εμφανίσεις και μπορώ να πω ότι έχοντας τη δυνατότητα να βρεθώ πιο κοντά στη σκηνή και να παρακολουθήσω με μεγαλύτερη άνεση το live, αυτή τη φορά μπόρεσα να ρουφήξω και να αισθανθώ την απλότητα και την αλήθεια που περιέχουν οι λεπτές αποχρώσεις των κομματιών τους. Κορυφαία στιγμή του live το καθιερωμένο - όπως ανέφεραν - σε κάθε τους εμφάνιση δεκάλεπτο αυτοσχεδιαστικό τζαμάρισμα όπου σε συνδυασμό με τους κόκκινους προβολείς που διέγραφαν και παράλληλα εξαφάνιζαν τις επί σκηνής σιλουέτες μας μετέφεραν σε μια διάσταση πέραν του χώρου όπου βρισκόμασταν, στο μεδούλι του ήχου.

Ίσως ο χρόνος να μην αποτελεί το πιο αξιόπιστο κριτήριο για τα συναισθήματα που μπορούν να γεννηθούν μέσα μας αλλά η δική μας ανάγκη να συνδεθούμε και η ένταση της αλήθειας που μοιραζόμαστε μέσα από ατομικές εμπειρίες που αποκτούν συλλογικό χαρακτήρα χάριν σε μορφές έκφρασης όπως η μουσική.

Τέλος, το γεγονός πως μπορούμε επιτέλους να παρακολουθήσουμε μπάντες του εδώ και τώρα χωρίς να χρειαστεί να ξενιτευτούμε είναι ότι πιο ευχάριστο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην κατά τα άλλα πολύπαθη Αθήνα μας.

Κείμενο: Χριστίνα Δραγγανά / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα