Η ιστορία του Rock’n’Roll ήταν πάντοτε γεμάτη από αταίριαστους, παράξενους ανθρώπους, που προτιμούσαν να μένουν στο περιθώριο αντί να επιζητούν την επιτυχία, την δημοσιότητα και την αναγνώριση. Ο Greg Sage, η χαρισματική φιγούρα πίσω από τους Wipers (όλα τα υπόλοιπα μέλη έρχονταν και παρέρχονταν στην πραγματικότητα), ανήκει με κάθε βεβαιότητα σε αυτή την κατηγορία. Το πως ο αυτοδίδακτος κιθαρίστας και τραγουδιστής ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική και πως κατέληξε να σχηματίσει τους Wipers στο Portland είναι μία παλιά ιστορία, χαμένη στον χρόνο. Αξίζει απλώς να σημειωθεί ότι η όλη του διαδρομή αποτελεί τον ορισμό του Do It Yourself. Tο κέρδος ήταν έννοια σχεδόν αδιάφορη για τον Sage. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να κάνεις αυτό που θέλει, όπως ακριβώς το θέλει.
Όταν το 1983 κυκλοφόρησε το Over The Edge, ο Sage είχε ήδη πριν από αρκετά χρόνια ιδρύσει την δική του δισκογραφική εταιρεία Trap Records, μέσω της οποίας προσπαθούσε να παρακάμψει τα εμπόδια των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών και να προβάλει την punk σκηνή του Portland (ιδιαίτερα στην αρχή το όλο εγχείρημα αντιμετωπιζόταν κυριολεκτικά ως αστείο). Οι Wipers (μέλη των οποίων, εκτός του Sage ήταν εκείνη την περίοδο o Brad Davidson στο μπάσο και ο Brad Naish στα ντραμς), είχαν ήδη στο ενεργητικό τους δύο συγκλονιστικά LPs (τα Is This Real? και Youth of America), ένα EP (Alien Boy) και το φοβερό single Better Off Dead, κυκλοφορίες που όχι μόνο δεν άφησαν κέρδος, αλλά αντίθετα ήταν απολύτως ζημιογόνες, από την άλλη μεριά όμως είχαν δημιουργήσει για αυτούς ένα cult status, ιδιαίτερα στις Βορειοδυτικές Πολιτείες. Και για να γίνει καλύτερα κατανοητό πόσο ιδιόρρυθμος άνθρωπος είναι ο Sage, η αναγνωρισιμότητά του που αυτό το cult status του εξασφάλισε, στην πατρίδα του ήταν από τους λόγους που τον ώθησαν να μετακομίσει αργότερα στην Αριζόνα (όπου βεβαίως ήταν πολύ λιγότερο γνωστός).
Ο Greg Sage δεν είναι εικονοκλάστης μόνο ως προς την σχέση του με την μουσική βιομηχανία, αλλά ως προς το σύνολο της δημιουργικής και παραγωγικής διαδικασίας σε σχέση με την μουσική. Μόνος υπεύθυνος για την παραγωγή και τον ήχο γενικότερα των δίσκων των Wipers, χρησιμοποιούσε εντελώς δικές του τεχνικές ηχογράφησης. Βασική και απαράβατη αρχή του, ότι οι ηχογράφησεις του πρέπει να διαφέρουν μεταξύ τους. Το Over the Edge βεβαίως δεν αποτέλεσε εξαίρεση από τα παραπάνω. Ηχογραφήθηκε όχι σε οργανωμένο στούντιο ηχογράφησης, αλλά σε ένα νοικιασμένο σπίτι που διαμορφώθηκε ειδικά, με νοικιασμένο εξοπλισμό. Ακούγοντας τον δίσκο, μπορεί κανείς να αντιληφθεί, ότι, παρά το κοινά σημεία, που το συνδέουν με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του γκρουπ (τον χαρακτηριστικό ήχο του distrortion, για παράδειγμα), συγχρόνως διαφέρει σημαντικά από αυτές: η έμφαση στα φωνητικά και την κιθάρα είναι ξεκάθαρη, ενώ μουσική του δίσκου καθαυτή, αν και στο όρια του punk rock σαφέστατα, έχει υιοθετήσει λιγότερα στερεότυπα του είδους σε σύγκριση με το Is This Real? Και είναι από πολλές απόψεις ευρύτερος μουσικά, ιδίως λόγω της ιδιαίτερης αίσθησης της μελωδίας που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις του Sage Από την άλλη μεριά όμως, το Over The Edge είναι πολύ πιο άμεσo από το γεμάτο πειραματισμούς Youth Of America.
Ο Sage έλεγε ότι o ήχος και η μουσική των Wipers αποτελούν μία αντανάκλαση της πραγματικής ζωής. Στην περίπτωση του Over The Edge η ρήση αυτή μετουσιώνεται σε μία προσέγγιση της πραγματικότητας, των ανθρωπίνων σχέσεων και της ζωής εν γένει τόσο ωμής, που ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, σε αφήνει άφωνο. Οι μινιμαλιστικοί σχεδόν στίχοι, που περιστρέφονται σε μεγάλο βαθμό γύρω από την ιδέα της αντίστασης, η φορτισμένη ερμηνεία του Sage στα φωνητικά, που λες και αφήνει σε κάθε τραγούδι ένα κομμάτι της ψυχής του, όπως ίσως μόνο ο Jeffrey Lee Pierce έχει κάνει εκτός από αυτόν, οι κιθαριστικές εκρήξεις, τα πάντα σε αυτό το δίσκο χαρακτηρίζονται από μία ηλεκτρισμένη ένταση, η οποία παραμένει αμείωτη ακόμη και στις (λίγες) στιγμές που οι ταχύτητες πέφτουν.
Ποιοτικά δεν υπάρχει κομμάτι, το οποίο να είναι κατώτερο του εξαιρετικού. Από το κλασικό ομότιτλο και τα ηλεκτρισμένα Now Is the Time και This Time που αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους του δίσκου με το punk, τα σκοτεινά Doom Town και So Young και το εκπληκτικό single Romeo (όπου ο Ρωμαίος δεν βρίσκει ποτέ την Ιουλιέττα) με την επιτυχημένη προσθήκη πνευστών, μέχρι το μελωδικό όσο και δραματικό What Is, το No One Wants An Alien, που πραγματεύεται την απόρριψη της διαφορετικότητας όπως και αρκετά άλλα κομμάτια στην δισκογραφία των Wipers, το απρόσμενα rock’n’roll Messenger (πρόκειται για την προσέγγιση του Sage στο κλασικό θέμα του αγγέλου κακών ειδήσεων), το μελαγχολικό Lonely One και το απρόοπτο θεματολογικά No Generation Gap, ο δίσκος είναι ένα σημείο αναφοράς όχι μόνο για το punk ή το post punk, αλλά για το εναλλακτικό rock γενικότερα, ένα πραγματικό αριστούργημα, από αυτά που μπορούν να αλλάξουν την πορεία της μουσικής.
Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οι πωλήσεις του Over The Edge (κυκλοφόρησε αρχικά από Trap, και την Brain Eater για να επανακυκλοφορήσει από την Restless και την Zeno Records) και η αποδοχή του ήταν κατ’ αρχήν καλύτερη από αυτές των προηγουμένων δίσκων, ενώ το Romeo ακούστηκε αρκετά από το ραδιόφωνο, ιδίως το κολλεγιακό φυσικά. Ο Sage όμως, απέρριψε σειρά προτάσεων για συμβόλαια με μεγάλες δισκογραφικές, αρνήθηκε πεισματικά να γυρίσει video clip και γενικά έκανε ακριβώς το αντίθετο από ό,τι ένας έμπειρος ατζέντης θα συνιστούσε. Πόσο κακό ήταν αυτό στην πράξη; Καθόλου. Συγχωρείστε με αν όλο αυτό ακουστεί ελιτίστικο, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου, αλλά το Over The Edge και τους Wipers γενικότερα τους έμαθαν και τους αγάπησαν αυτοί που έπρεπε (είναι γνωστή η επιρροή των Wipers σε μουσικούς σαν τον Kurt Cobain που διασκεύασε με τους Nirvana τα D7 και Return Of The Rat από τον πρώτο δίσκο τους και τον J Mascis ή τις Hole). Για αυτόν το περιορισμένο, σχετικά πάντοτε, αριθμό ανθρώπων, η τίμια στάση που κράτησε και κρατά ο Greg Sage αποτέλεσε έμπνευση και παράδειγμα όσο ακριβώς και η μουσική του η ίδια.
