Πριν κάμποσα χρόνια βρισκόμουν στο Bristol και ειδικότερα σε κάποιο κατάστημα του Watershed. Εκεί που ένα απολύτως κοντινό μου δίχρονο είχε διακόψει προς στιγμή την επίμονη προσπάθεια να ξεφύγει από την προσοχή μου, μένοντας ακίνητο στη θέα των ασπρόμαυρων παπουτσιών του Nick Cave που έπινε αμέριμνος τη μπύρα του. Στο ίδιο μέρος όπου παίζοντας το αγαπημένο του παιχνίδι «εγώ κρύβομαι στα πιο απίθανα μέρη κι εσύ τρέχεις να με βρεις πανικόβλητος» στάθηκε δίπλα στην P.J. Harvey που ζέσταινε τα χέρια της γύρω από μια μεγάλη κούπα τσάι, απορροφημένη στις σκέψεις της. Ναι, στην Polly Jean της εποχής του To Bring You My Love.
Χρειάστηκε να τρέξει πολύ νερό στον Avon μέχρι να φτάσουμε στις 22 Ιουλίου του φετινού καλοκαιριού, όταν το πλέον αρκετά μεγαλύτερο αυτό πρώην δίχρονο μου πρότεινε να πάμε λίγο παραπέρα, στο Grain Barge, όπου στο πλαίσιο του Bristol Harbor Festival έπαιζε μια μπάντα που είχε ξεχωρίσει. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Δε μπορεί, κάτι καλό θα ήταν. Κι όπως έχετε ήδη διαπιστώσει, είχε ανεπτυγμένη την αίσθηση του ωραίου από τα γεννοφάσκια του. Γι’ αυτό, χωρίς περιστροφές σπεύδω να δηλώσω ότι το ραντάρ του είχε πιάσει κάτι καλό. Για την ακρίβεια, κάτι πολύ καλό. Μιλάμε για τη νέα μπάντα της Annette Berlin, τους Shoun Shoun.
Έφτασα στο σημείο που έχει δέσει το Grain Barge με ελάχιστη καθυστέρηση από την ώρα που οι Shoun Shoun είχαν αρχίσει το σετ τους. Λάβετε υπόψη ότι το live ήταν προγραμματισμένο για τις 16.30’, καθώς και ότι ο ήλιος δεν έλαμπε απλώς θριαμβευτικά σε έναν ανέφελο γαλάζιο ουρανό, αλλά έκαιγε και πολύ. Επίσης, λάβετε υπόψη ότι κάτι ξαφνικό δεν είχε επιτρέψει στην ντράμερ Amy Hag να είναι παρούσα, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από έναν τύπο, ο οποίος δεν τα πήγε απλά περίφημα, αλλά θα έλεγα πως κατάφερε να ξεχωρίσει αμέσως μετά την επιβλητική προσωπικότητα της Annette, που δεν παίζει απλά κιθάρα, αλλά τραγουδουσε με τα υπέροχα φωνητικά της. Μπορώ να πω μάλιστα, αφού άκουσα εκ των υστέρων τα τραγούδια τους στο Soundcloud, ότι η ζωντανή εκδοχή τους είναι πολύ, μα πολύ, καλύτερη από τη στούντιο. Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσα πολλά τα συγκροτήματα που μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο, ούτε και πολλοί οι τραγουδιστές των οποίων η φωνή αναδεικνύεται χωρίς τη (σημαντική) βοήθεια των τεχνικών ήχου. Εκτός της Annette και της Amy, σταθερά μέλη των Shoun Shoun είναι οι Boris Ming (synths, βιολί) και Ole Rudd (μπάσο), ενώ έχουν συμμετάσχει και οι Helen Stanley, Greg White και Anthony Flynn.
Τώρα, όσον αφορά τον ήχο των Shoun Shoun, μπορούν να ειπωθούν αρκετά. Οι ίδιοι τον περιγράφουν ως έναν που έχει το πνεύμα της Marlene Dietrich και της Siouxsie Sioux. Προσωπικά, θα έλεγα ότι είναι ένας κατά βάση rock ήχος στραμμένος στην κληρονομιά των 90s, που όμως λοξοκοιτάζει την παράδοση των blues, αλλά καταλήγει (ιδιαιτέρως στη σαφώς πληρέστερη συνθετικά μορφή που ακούστηκαν ζωντανά τα τραγούδια) να συνδυάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την ατμοσφαιρικότητα με την επιθετικότητα. Για παράδειγμα το A Hundred Trips παραπέμπει στις πρώτες δουλειές της Anna von Hauswolff, το Runaway σου φέρνει στο νου την Siouxsie Sioux, όπως και το My Love τον Nick Cave της εποχής του Murder Ballads, ενώ το εκπληκτικό Hand it Over, όπως και τα Perfect Toy και City Girl έχουν κάτι από την παρ’ ολίγον συντοπίτισσα P.J. Harvey, η οποία αποτελεί μακράν την κυριότερη επιρροή τους.
