Όπως κάθε μουσικό είδος αξίζει ένα δικό του φεστιβάλ, έτσι και το progressive rock δικαιούται να διαθέτει τη δική του ετήσια σύναξη. Αυτό φιλοδοξεί να πετύχει το A Journey to Prog, το οποίο διοργανώθηκε για τρίτη φορά φέτος στο Κύτταρο, με την συμμετοχή τριών αξιόλογων ελληνικών σχημάτων.

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Mother Turtle από τη Θεσσαλονίκη, η οποίοι μετρούν μια τετραετία πίσω τους και ένα δίσκο στο ενεργητικό τους. Από τις πρώτες νότες κιόλας έγινε ξεκάθαρο ότι αγαπούν τον progressive ήχο των 70’s καθώς και τα συγκροτήματα που τον διαμόρφωσαν. Συνθέσεις, παίξιμο, φωνητικά (αλλά και το μπλουζάκι Rush του τραγουδιστή…) ήταν όλα στο κλίμα του συγκεκριμένου ήχου. Όπως ήταν λογικό το σετ τους (διάρκειας μιας ώρας) βασίστηκε στο ομώνυμο ντεμπούτο τους (άλλωστε αποτελεί τη μοναδική τους δουλειά, αν και ο τραγουδιστής τους την ανέφερε χιουμοριστικά ως… την πέμπτη τους), ενώ έκλεισαν με μια άψογη διασκευή στο Lady Fantasy από το αξεπέραστο Mirage των εμβληματικών Camel. Με την κεφάτη παρουσία τους και το πολύ καλό παίξιμο τους συν κάποια εντυπωσιακά περάσματα στα κομμάτια τους αποτέλεσαν μια σωστή επιλογή για την έναρξη του φεστιβάλ.

Επόμενοι στη σειρά ήταν οι Verbal Delirium, οι οποίοι κατά την άποψη μας αποτελούν ένα από τα κορυφαία εγχώρια prog σχήματα. Με την αυτοπεποίθηση που έχουν αποκτήσει από τις πολλές εμφανίσεις και έχοντας ένα πολύ αξιόλογο υλικό στη διάθεση τους, πραγματοποίησαν μια σπουδαία εμφάνιση. Στη μια ώρα και ένα τέταρτο που έμειναν στη σκηνή μας παρουσίασαν μια επιλογή από τα δυο εξαιρετικά άλμπουμ τους So Close & Yet So Far Away (2010) και From The Small Hours Of Weakness (2013) συν δύο ολοκαίνουριες συνθέσεις από το επερχόμενο τρίτο άλμπουμ τους. Μεταξύ αυτών ακούστηκαν τα 10.000 Roses, Dancing Generation, Sudden Winter και Aeons (προσωπικά μου έλειψε το Losing Game με τους ιδιαίτερους στίχους του), όλα σε προσεγμένες εκτελέσεις με πλούσιες ενορχηστρώσεις, με τον πολυοργανίστα Νικόλα Νικολόπουλο να κλέβει την παράσταση στο σαξόφωνο, το φλάουτο και τα πλήκτρα, ενώ ο ftontman Jargon για άλλη μια φορά επιβεβαίωσε ότι αποτελεί ένα χαρισματικό μουσικό, έχοντας εμπλουτίσει τις ερμηνείες τους με το θεατρικό στοιχείο. Έξοχος ο ήχος τους (με τη συμβολή βεβαίως του ηχοσυστήματος του Κυττάρου) ανέδειξε το βάθος των συνθέσεων τους, με την κιθάρα να ακούγεται όσο δυνατά πρέπει. Στο σύνολο του το live των Verbal Delirium ήταν απολαυστικό αλλά και χορταστικό και πλέον δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να ακούσουμε το επόμενο πόνημα τους, όταν αυτό θα είναι έτοιμο.

Οι Poem εξ Αθηνών, μετά από ένα άλμπουμ (The Great Secret Show) που έτυχε εξαιρετικής αποδοχής, εξαφανίστηκαν κάποια χρόνια από τα μουσικά δρώμενα μέχρι να επανέλθουν, παρουσιάζοντας μάλιστα νέο υλικό, την περσινή χρονιά. Ακόμη βέβαια δεν το έχουν δισκογραφήσει, αλλά υπομονή υπάρχει… Ως τότε έχουν βαλθεί να οργώσουν τις συναυλιακές σκηνές με αξιοθαύμαστη συχνότητα. Μία από τις πολλές συναυλίες τους τον τελευταίο καιρό ήταν και αυτή στο Journey To Prog Vol. 3. Δυστυχώς η ώρα της ανόδου τους στην σκηνή πλησίασε στην δωδεκάτη νυχτερινή, που σήμαινε πως ένα μεγάλο μέρος του κοινού είχε ήδη αποχωρήσει για να προλάβει τον τελευταίο συρμό του ηλεκτρικού ή για να αποσυρθεί στις κλίνες του εν όψει της εργάσιμης εβδομάδας (ξενερωτική διαπίστωση πράγματι…). Λίγοι και καλοί, όπως είπε και από μικροφώνου ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Γιώργος Προκοπίου, και έτσι μπήκαν φουριόζοι με το Passive Observer από το επερχόμενο άλμπουμ Skein Syndrome. Η σκληρότερη μπάντα της βραδιάς δεν στερούταν τεχνικής ούτε προοδευτικής νοοτροπίας στις alt metal συνθέσεις της. Ο ντράμερ κοπανούσε τα ντραμς με ακρίβεια σαν καλά εκπαιδευμένο σκυλί του πολέμου, ο μπασίστας τσιμπούσε παθιασμένα τις χορδές του οργάνου του και οι κιθαρίστες ήταν επικεντρωμένοι περισσότερο στην ουσία των μερών τους. Η δυναμική τους εμφάνιση δεν έκοψε ένταση ούτε και όταν τον πρώτο ρόλο πήρε η ακουστική κιθάρα στο I Will Put Chaos Into Fourteen Lines. Η μπάντα παρουσίασε ουσιαστικά το άλμπουμ που έρχεται, με δύο συνεχόμενες τζούρες από το πρώτο (το προαναφερθέν … Chaos και το Giant), αλλά η ώρα κύλησε αβίαστα παρά το (για Κυριακή) προχωρημένο της. Κι αυτό γιατί τα νέα κομμάτια από το πρώτο άκουσμα (κυριολεκτικά στην περίπτωσή των γραφόντων) μοιάζουν σαν γνώριμα εδώ και καιρό.  

Απολογιστικά, το 3^ο A Journey To Prog παρουσίασε μόνο ένα μειονέκτημα: την μικρή σχετικά προσέλευση. Όταν στον εγχώριο συναυλιακό χάρτη υπάρχουν ελάχιστα prog (ακόμη και με την ευρεία έννοια του όρου) events και ειδικά με τόσο αξιόλογες μπάντες, είναι κρίμα κι άδικο να στηρίζονται κυρίως από συγγενείς και φίλους κι όχι από την κοινότητα των proggers (έστω ότι υφίσταται αυτό το υποσύνολο μουσικόφιλων σε οργανωμένη μορφή στη χώρα μας). Όμως δεν αξίζει στις μπάντες που έπαιξαν στο φεστιβάλ και στη διοργάνωση να κλείσουμε με γκρίνια. Και τα τρία συγκροτήματα κατέδειξαν το υψηλό επίπεδο μιας σκηνής που, ενώ στο εξωτερικό έχει πάρει για καλά τα πάνω της τα τελευταία χρόνια, εδώ ακόμη προσπαθεί να πλάσει χαρακτήρα και να ορθώσει ανάστημα με τις λίγες αλλά σοβαρές προσπάθειες που προτείνει. Η τεχνική κατάρτιση δεν λείπει από τους μουσικούς, οι ιδέες και η φιλοδοξία επίσης. Απομένει να βρεθούν τα μέσα για να παρουσιαστούν οι πολυσχιδείς εκφάνσεις αυτής της μουσική σε περισσότερο κόσμο, ώστε να βρει συνεχιστές και, γιατί όχι, να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Άξιες προσπάθειες όπως το καθιερωμένο πλέον A Journey To Prog κοιτούν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Setlists

MOTHER TURTLE

707 (A November less)

The Elf

Mother Turtle and the Evil Mushroom part 1 (The Turtle Conjuration)

God Games

Rhinocerotic

Lady Fantasy

VERBAL DELIRIUM

10.000 roses

The Scene remains

Dancing generation

Disintegration

Erased

Decayed reflection

Imprisoned words of fear

Sudden winter

Aeons

POEM

Passive Observer

Fragments

The end justifies the means

Inordinate desire

Bound Insanity

Weakness

Giant

I Will Put Chaos Into Fourteen Lines

Remission of breath

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Mother Turtle, Verbal Delirium), Μιχάλης Κουρής (Poem)

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής (περισσότερες εδώ)