Παρασκευή λοιπόν και ο δρόμος μου με έβγαλε στο Fuzz club για να παρακολουθήσω τους στιλάτους Limiñanas και έπειτα να γράψω τις εντυπώσεις μου για την εμφάνιση τους. Κάπου εδώ και πριν μπούμε στο "ζουμί" του κειμένου, θα πρέπει να παραδεχτώ πως μέχρι την Πέμπτη, όταν και έμαθα πως θα καλύψω την εν λόγω συναυλία, δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν οι Limiñanas! Μου είχαν τραβήξει βέβαια την προσοχή οι αφίσες που έβλεπα στην πόλη λόγω της garage αισθητικής τους.
Την Παρασκευή λοιπόν και αφού έκανα την ακουστική έρευνα μου, ξεκίνησα για το club της οδού Πειραιώς (περίπου) το οποίο τα τελευταία δύο χρόνια έχει φιλοξενήσει κάποιες από τις πιο ιδιαίτερες (με την καλή έννοια) συναυλίες της πόλης.
Μπαίνοντας στο Fuzz παρατήρησα πως ο κόσμος δεν ήταν πολύς. Ήταν βέβαια σχετικά νωρίς ακόμη όμως όταν βγήκε στην σκηνή το opening act, οι Drunken Gramophone, υπολόγισα πως στον χώρο πρέπει να βρίσκονταν περίπου 200 με 250 άτομα.
Τους Drunken Gramophone δεν τους είχα ακούσει ξανά και χάρηκα πολύ που τους πέτυχα γιατί πραγματικά, μου άφησαν καλές εντυπώσεις. Ένα Garage τρίο το οποίο φλερτάρει, ανάλογα με το τραγούδι, με την pop και το hard rock. Αν μου έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο ζητώντας μου να σου πω σε τι συνωμοταξία μπάντας θα τους κατέτασσα, τότε θα σου απαντούσα πως θα μπορούσα άνετα να τους φανταστώ να ανοίγουν για τους Black Keys στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Ο ήχος τους ήταν ικανοποιητικός, τα παιξίματα τους σωστά, ο frontman - κιθαρίστας χρησιμοποιούσε σωστές δόσεις fuzz σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα πετάλια του, ενώ το rhythm section τους ήταν αυτό που λέμε, to the point! Ένα επιπλέον θετικό ήταν η ιδιαίτερη σκηνική παρουσία της μπασίστριας του συγκροτήματος και ο ξεχωριστός τρόπος που κινούταν στη σκηνή. Το μόνο που θα ήθελα να δω είναι ίσως λίγο καλύτερη σκηνική παρουσία από τον frontman, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που σε γενικές γραμμές με χάλασε.
Αφού λοιπόν οι Drunken Gramophone έφταναν προς το τέλος της εμφάνισης τους και όλο και περισσότεροι άνθρωποι περνούσαν το κατώφλι του Fuzz, βρήκα λίγο χρόνο να ελιχθώ στον χώρο και να πάρω μια μπύρα. Αυτό το αναφέρω γιατί, μέχρι να φτάσω στο μπαρ και να παραγγείλω, τα μέλη των Limiñanas είχαν ήδη βγει στην σκηνή και έστηναν τον εξοπλισμό τους. Το πολύ δέκα λεπτά αργότερα, οι πέντε μαυροφορεμένοι τύποι από τη Γαλλία είχαν βγει στην σκηνή και το πάρτι ξεκινούσε!
Ο κόσμος, που πλέον πρέπει να είχε φτάσει τα 350 άτομα, είχε μαζευτεί μπροστά από την σκηνή και χόρευε στους ρυθμούς της μπάντας. Αγόρια και κορίτσια, ζευγάρια ή μόνοι τους, λικνίζονταν στους sexy ήχους μιας μπάντας που, πραγματικά, είναι δύσκολο να προσδιορίσω το ύφος της. Garage ατμόσφαιρα με γενναίες δόσεις fuzz χωρίς όμως να “βρωμίζουν” παραπάνω από όσο πρέπει τα ηχητικά τους τοπία. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω αλλά, οι Limiñanas έχουν στην μουσική τους την γαλλική φινέτσα, κάτι το κινηματογραφικό και sexy. Όπως είναι φυσικό, όταν αναφέρουμε όλα τα παραπάνω, δεν γίνεται να αποφύγουμε ένα όνομα, αυτό του Serge Gainsbourg. Οι Limiñanas δεν μπορεί, μεγάλωσαν με Serge Gainsbourg και αποφάσισαν να τον τιμήσουν ως επιρροή με λίγη παραπάνω "φασαρία".
Η 5μελής μπάντα αποτελούνταν από τις δύο κεντρικές φιγούρες, αυτή του κιθαρίστα Lionel Limiñana και της frontwoman Marie Limiñana, οι οποίοι, όπως είναι φυσικό, κεντρίζουν το ενδιαφέρον, έναν πολυοργανίστα ο οποίος φρόντιζε να γεμίζει τα κενά άλλοτε παίζοντας κιθάρα (εναλλάσσοντας lead και ρυθμικά με τον Lionel), τον μπασίστα ο οποίος ήταν επαρκής και σωστός σε όσα έκανε και τέλος με την, υπέροχη, drummer της μπάντας η οποία έπαιζε με ένα απλοϊκό σετ δίχως πιατίνια, αποτελώντας συγχρόνως μια αιθέρια παρουσία στην σκηνή!
Ο κόσμος δεν σταμάτησε στιγμή να απολαμβάνει τη συναυλία και να χορεύει ενώ έπειτα από κάθε τραγούδι της μπάντας η ατμόσφαιρα ζεσταινόταν ακόμη περισσότερο από το χειροκρότημα και τις επευφημίες των παρευρισκομένων.
Η μπάντα έπαιξε ένα τίμιο σετ (λίγο παραπάνω από μία ώρα) και αποχαιρέτησε τον κόσμο δίχως encore, πράγμα που προσωπικά πάντα εκτιμώ. Τα φώτα στο Fuzz άναψαν πριν τα μεσάνυχτα και αυτό είναι θετικό μιας και επιτέλους πρέπει να μάθουμε σαν συναυλιακό κοινό να τηρούμε τις ώρες διεξαγωγής ενός event (και φυσικά να προλαβαίνουμε και τις συγκοινωνίες).
Για να κλείσω με τη συναυλία, δεν πιστεύω πως υπήρξε άνθρωπος που πέρασε άσχημα την Παρασκευή στο Fuzz και είναι κρίμα γιατί αν είχε λίγο κόσμο παραπάνω θα μιλάγαμε για ένα αξεπέραστο party. Βέβαια, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως οι Limiñanas άλλαξαν τη ζωή μου όμως δεν είναι πάντα αυτό το ζητούμενο. Σίγουρα πάντως αν τους ξαναπετύχω θα τους τιμήσω δεόντως.
