Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2015 09:09

Live Review: Sleepin Pillow / Lia Hide @ Ρομάντσο, 18/12/15

Written by 

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια είχαν να «κατέβουν» στην Αθήνα, οι Θεσσαλονικείς Sleepin Pillow. Διάστημα αρκετά μεγάλο, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι πέρυσι κυκλοφόρησαν την τρίτη δουλειά τους, το ΕΡ This World Is Over..., το οποίο δεν κατέστη δυνατό να παρουσιάσουν την περασμένη χρονιά στο κοινό της πρωτεύουσας. Έχοντας λοιπόν «χρέη» να εξοφλήσουν, οι Sleepin Pillow ήρθαν με πολύ κέφι και καλή διάθεση και μας «χάρισαν» ένα εντυπωσιακό από μουσικής άποψης live. Το εξαμελές σχήμα επιβεβαίωσε πόσο καλά λειτουργεί η μουσική συνταγή που έχουν δημιουργήσει στα δυο LP τους (Apples On An Orange Tree του 2008 και Superman's Blues του 2010), αποδεικνύοντας ότι οι δυνατές κιθάρες, τα ηλεκτρονικά beats, τα μπουζούκια και τα κλαρίνα μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.

Η βραδιά ξεκίνησε με την Αθηναία τραγουδοποιό Lia Hide, η οποία έχει χτίσει ένα ιδιαίτερο, προσωπικό στυλ εδώ και κάποια χρόνια. Με υλικό από το ντεμπούτο της Home (2013) αλλά και ενδιαφέρουσες διασκευές, στο Closer των Nine Inch Nails (τραγούδι το οποίο, όπως χαρακτηριστικά είπε, θα ήθελε πολύ να είχε γράψει) και το Hang You from the Heavens των Dead Weather. Η ερμηνεία της Lia Hide έχει κάτι το μελοδραματικό και γοτθικό, κάτι που χαρακτηρίζει γενικότερα και τις συνθέσεις της, ενώ οι επιρροές φανερώνουν την αγάπη της για τις γυναικείες φωνές του παρελθόντος, κυρίως των 80s. Στα συν της εμφάνισης της, η δεμένη μπάντα, η οποία μεταξύ άλλων περιελάμβανε τον Γιώργο Ράδο (drummer των Fool In The Box) και την ιδιαίτερα ικανή κιθαρίστρια Ειρήνη Κετικίδη, η οποία έκλεψε τις εντυπώσεις με το βιρτουοζιτέ παίξιμο της και τον πολύ όμορφο ήχο της κιθάρας της. Ολοκληρώνοντας το σετ της δεν παρέλειψε να εκφράσει το θαυμασμό της για τους Sleepin Pillow, του οποίους ανυπομονούσε, όπως ανέφερε, να παρακολουθήσει ζωντανά ανάμεσα στους θεατές καθώς και την πρόθεση της για επανασυνεργασία με τον Nomik, frontman του γκρουπ.

Δεν αργήσαμε ιδιαίτερα να υποδεχτούμε τους Sleepin Pillow στην σκηνή του Ρομάντσου μετά το τέλος του σετ της Lia Hide. Υπήρχε κοινό που πραγματικά αδημονούσε να τους δει, αλλά το γεμάτο (ευτυχώς όχι ασφυκτικά) Ρομάντσο από μόνο του δεν αποτέλεσε την μόνη ένδειξη ανυπομονησίας. Ήταν κυρίως τα βλέμματα, οι κουβέντες, ο χορός, το feedback του κοινού ήδη από την εκκίνηση με το Bring The Sun Back από το τελευταίο ΕΡ. Ευτυχώς οι διαθέσεις της μπάντας ήρθαν εξ αρχής σε σύγκλιση με αυτές του κοινού, οδηγώντας στο απολαυστικό σχεδόν δίωρο που ακολούθησε.

Δεν χρειάζεται να στρογγυλεύουμε τα λόγια μας: πρόκειται περί μεγάλης μπάντας και η σκηνή δεν μπορεί να το κρύψει αυτό. Δεν μπορώ να γνωρίζω τις ιδιαίτερες συνθήκες που τους κινούν ως σύνολο με τόσο αργούς ρυθμούς - μπορώ βέβαια να φανταστώ, στην Ελλάδα ζούμε... Μπορεί να είναι απλώς η εντύπωσή μου αυτή και να τους αδικώ, αλλά νιώθω πως δικαιούνται να έχουν μια πιο δυναμική παρουσία συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά, και από πλευράς (αυτο)προώθησης αν θέλετε, κάτι που ελπίζω να αλλάξει τώρα που (αν κρίνω από τα “συμφραζόμενα”) δεν απέχει πολύ η νέα τους δουλειά. Στον ελλαδικό χώρο λίγες είναι οι μπάντες που μπορούν να κάνουν τέτοια αίσθηση με τον ήχο τους. Ακόμη κι αν στις τελευταίες τους κυκλοφορίες εκφράζουν με λιγότερο άμεσο τρόπο τις επιρροές τους από την ευρύτερη ελληνική παράδοση, θα παραμένουν ως αυτοί που κατάφεραν να τις εντάξουν σε έναν σύγχρονο ψυχεδελίζοντα και δυναμικό rock ήχο με τον πιο φυσικό και συνάμα ευφάνταστο τρόπο. Όμως αυτό λίγα θα σήμαινε αν δεν αναπαρήγαναν αυτήν την αίσθηση στην σκηνή με τα παραδοσιακά κρουστά, πνευστά και έγχορδα. Έχουν αφήσει πίσω τους τα κουστούμια και επιλέγουν πιο “χαλαρή” αμφίεση για την σκηνή, αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της σκηνικής εμφάνισης των Sleepin Pillow παραμένει η ηχητική πιστότητα με την οποία ακούγονται τα κομμάτια τους: Ήχος στιβαρός, σαφώς διακριτός για κάθε όργανο και σωστή ισοστάθμιση (ακόμη και τα παραδοσιακά όργανα και τα πλήκτρα/samples ακούγονται στην ένταση που πρέπει ώστε να αναπαραχθούν σωστά οι συνθήκες του δίσκου και όχι απλώς να αποδοθούν για τα τυπικά “φέραμε μαζί μας αυλό αλλά δεν ακούγεται δυνατά στο live”). Γνωρίζουν τι ήχο θέλουν να πετύχουν και, τελικώς, αποδίδουν στα κομμάτια τους την αίσθηση των δίσκων τους, όπου όλα τα όργανα έχουν τη δική τους σημασία και δεν τοποθετούνται νότες στο πεντάγραμμο απλώς για να ολοκληρωθεί μια περίτεχνη ενορχήστρωση.

Σίγουρα τη μεγαλύτερη αίσθηση έκαναν τα κομμάτια του εμβληματικού πρώτου δίσκου (Apples On An Orange Tree): το Amplifier In My Heart και το ομώνυμο, απλώς θέρμαναν το κοινό για τη μέθεξη του Rise, τη χορευτική διάθεση του Instrument Of Time και το έντονο (τι έντονο… μας πήραν τα ντουμάνια) άρωμα Ανατολής και Πόντου του Black Sea. Αλλά και το grunge έντασης και punk riff-ολογίας December (που επαναλήφθηκε στο τέλος ως δεύτερο ευχαριστήριο και εκτός “σκονακίου” encore) ή το ηλεκτρονικό Digital Babylon, το Superman Blues και το Idiot’s Point Of View, το πονεμένο Pathetic και το sexy (γιατί όχι) Masterpiece. Μιλώντας για το sexyness της υπόθεσης, ας γίνει εδώ μια (μπορεί και αχρείαστη) παρένθεση για να δωθεί, πέρα από τη μουσική που αναμφισβήτητα έχει έναν υφέρποντα τέτοιο χαρακτήρα, ένα credit σε έναν frontman όπως τον Nomik, για του οποίου τις κινήσεις η μικρή σκηνή του Ρομάντσου έμοιαζε περιοριστική (καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της έτσι κι αλλιώς, λόγω διαστάσεων αλλά και λόγω της ελευθερίας που νιώθει να κινηθεί στο χώρο και να απλώσει τα χέρια του όταν δεν κρατάει το μικρόφωνο). Με κόμη ατημέλητη, το βλέμμα “του τρελού” και μία, όσο νά’ναι, ιδιαίτερη φωνή, έχει μία ιδιόρρυθμη θελκτικότητα, όπως ήταν εύκολο να παρατηρήσει κανείς με μία γρήγορη ματιά τριγύρω του, μία σχετική πέραση στον γυναικείο πληθυσμό του venue.

Δική μου παράκληση, που ακολουθεί την επί σκηνής υπόσχεση των Sleepin Pillow μετά το τέλος του live: όχι άλλα 4 χρόνια μακριά από την πρωτεύουσα. Ωραία και καλοδεχούμενα τα stoner, τα garage, τα pop, τα metal, τα swing, τα heavy rock συγκροτήματα που έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πρόοδό τους με μεγάλη συχνότητα, αλλά χρειαζόμαστε να βλέπουμε τακτικότερα συγκροτήματα με ευρεία θεώρηση της μουσικής, πόσο μάλλον τέτοιας ποιότητας. Ένα double gig μαζί με τους Gravitysays_i, άλλη μία μπάντα που μοιράζεται αντίστοιχο όραμα, μέσα από διαφορετικούς βέβαια δρόμους, ίσως θα έπρεπε να “ψήσει” τους εμπλεκόμενους. Μέχρι όμως να εκπληρωθούν τα προσωπικά μου όνειρα (που, αν και έχω τη δυνατότητα να τα αρθρώσω δημοσίως μέσω ενός ηλεκτρονικού εντύπου, πιθανόν δεν ενδιαφέρουν κανέναν), περιμένουμε τις επόμενες μουσικές τους προτάσεις με μεγαλύτερη χρονική συνέπεια, για να μην χρειαστεί να λέμε κάποτε μεταξύ μας, αλλά μόνο μεταξύ μας “ρε συ, θυμάσαι αυτούς τους Sleepin Pillow τι μπαντάρα που ήταν;”

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος/ Μιχάλης Κουρής

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Soundgaze team

Fix your gaze on music!

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα