Οι προσδοκίες για την πρώτη εμφάνιση των Ιρλανδών The Murder Capital στη χώρα μας ήταν αρκετά μεγάλες και οι ίδιοι φρόντισαν να τις εκπληρώσουν με ένα live σαρωτικό, ξέχειλο από ενέργεια και πάθος.
Πριν μιλήσουμε για τους Murder Capital, οφείλουμε να αναφερθούμε στα δυο εξαιρετικά εγχώρια γκρουπ που άνοιξαν την βραδιά. Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή, ακριβώς στις 9:30, οι Church of the Sea, οι νέοι της παρέας μιας και υπάρχουν σχεδόν ένα χρόνο και έχουν στο ενεργητικό τους μονάχα ένα EP. Οι Church of the Sea είναι κατά βάση ένα pop συγκρότημα, η μουσική του όμως (και κατ’ επέκταση η ατμόσφαιρα που δημιουργεί) φτάνει στις παρυφές του doom (!). Doom παιγμένο βέβαια με τον εντελώς δικό τους τρόπο, ειδικά αν αναλογιστούμε πως το trio εμφανίζεται επί σκηνής με δυο μόνο όργανα (κιθάρα και πλήκτρα). Το ηχητικό αυτό περιβάλλον αποτυπώθηκε ευκρινώς στο EP τους Anywhere but Desert (έχει κυκλοφορήσει σε κασέτα και βινύλιο), το οποίο μας ενθουσίασε από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Στη σύντομη εμφάνιση τους (περί την μισή ώρα) ακούστηκαν τα τέσσερα κομμάτια του EP (με το φοβερό At the Edge of the World να ξεχωρίζει) συν μερικά καινούρια σε ανάλογο ύφος και πάντα με τα σαγηνευτικά φωνητικά της Ειρήνης Αργύρη να αποτελούν το δυνατό τους σημείο. Είμαστε βέβαιοι πως όσο περισσότερο θα δοκιμάζονται στη σκηνή, τόσο καλύτεροι θα γίνονται (διαθέτουν άλλωστε την απαραίτητη χημεία καθώς και τα τρία μέλη τους συνυπήρξαν στους πολύ αξιόλογους Lower Cut), ενώ ανυπομονούμε έτσι κι αλλιώς να ακούσουμε το ντεμπούτο άλμπουμ.
Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση τη θέση τους πήραν επί σκηνής οι σαφώς εμπειρότεροι Screaming Fly. Κι όταν μιλάμε για εμπειρία το εννοούμε κυριολεκτικά, αφού το γκρουπ υπάρχει από τις αρχές σχεδόν της δεκαετίας του ’90. Με το ξεκίνημα κιόλας της εμφάνισης τους οι τρεις μουσικοί έκαναν σαφείς τις προθέσεις τους, με την ένταση να χτυπάει κόκκινο και τον τραγουδιστή / κιθαρίστα Στέφανος Φλώτσιο να παρακινεί σε φασαρία λέγοντας πως δεν τους αρέσει η ησυχία. Το σχήμα κυκλοφόρησε φέτος το άψογο Trip to Venus, ένα πολύ δυνατό άλμπουμ με σαφώς πιο heavy και ψυχεδελική νοοτροπία - όπως άλλωστε παραδέχτηκαν κι ίδιοι στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν - σε σχέση με το ντεμπούτο τους Super Zero που ήταν κοντινότερα στις garage αναφορές τους. Το Trip to Venus περιέχει μερικές εντυπωσιακές συνθέσεις όπως τα Animal, Dimension X, Astro και Fever και ήταν πραγματικά πολύ ευχάριστο που θα τις ακούγαμε και ζωντανά, μιας και οι περισσότεροι δεν είχαμε αυτή την ευκαιρία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Οι Screaming Fly αξιοποίησαν τα 40 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους παίζοντας όσα περισσότερα κομμάτια προλάβαιναν σε φρενήρεις ρυθμούς και μάλιστα κατάφεραν στο φινάλε να χωρέσουν κι ένα ακυκλοφόρητο track (Reflection ο τίτλος τους, αν το συγκρατήσαμε σωστά). Είναι να απορείς που αυτή η τρομερή μπάντα παίζει live τόσο αραιά (ίσως κάτι να ξέρουν περισσότερο και να αποφεύγουν την υπερπροβολή). Όπως και να έχει το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας που καταφέραμε να τους δούμε επιτέλους ζωντανά.
Η ώρα για τους Murder Capital είχε πλέον φτάσει, αν και τελικά χρειάστηκε λίγος περισσότερος χρόνος για να ετοιμαστεί η σκηνή για αυτούς (ο συμπαθής ιρλανδός τεχνικός έτρεχε ως άλλος Βέγγος για να τα προλάβει όλα, κάτι που συνεχίστηκε και ενώ παιζόντουσαν τα πρώτα κομμάτια). Η συγκεκριμένη συναυλία είχε πολλά κοινά με την περσινή των Fontaines DC στον ίδιο χώρο, τα οποία δεν εξαντλούνται στην κοινή καταγωγή, το κοινό μουσικό ύφος και τον ίδιο promoter που τους έφερε. Το σημαντικότερο είναι ότι αμφότερα τα συγκροτήματα κατάφεραν να κάνουν sold out το Death Disco χωρίς να έχουν πίσω τους μεγάλο παρελθόν (μάλλον οι Ιρλανδοί είναι τυχερός λαός καθότι όπου εμφανίζεται Ιρλανδικό γκρουπ κάνει sold out, το επιβεβαίωσαν άλλωστε και οι μεταλλάδες Primordial που προ λίγων ημερών έκαναν ένα πολύ εύκολο sold out στο Temple). Βεβαίως υπήρχε και μια πολύ βασική διαφορά: οι Murder Capital είχαν ήδη κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους (έστω και μόλις ένα μήνα πριν), ενώ από την άλλη στο live των Fontaines DC ακούσαμε κομμάτια που έμελλε να συμπεριληφθούν στο πρώτο τους άλμπουμ που ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα.
Ήταν περασμένες 11 όταν οι πέντε Ιρλανδοί ανέβηκαν στη σκηνή (όλοι ντυμένοι με vintage παντελόνια και πουκάμισα κουμπωμένα μέχρι και το πάνω κουμπί) με τελευταίο τον τραγουδιστή James McGovern, ο οποίος εμφανίστηκε με look που θα του εξασφάλιζε σίγουρα ένα μικρό τουλάχιστον ρόλο gangster στο επερχόμενο Irishman του Σκορσέζε… Από το εναρκτήριο κιόλας For Everything κατάφεραν να μπουκώσουν για τα καλά το ηχοσύστημα λόγω της έντασης με την οποία έπαιζαν, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τα πρώτα κομμάτια να αδικηθούν ελαφρώς από την ποιότητα του ήχου (μεταξύ αυτών τα Don’t Cling to Life και Love, Love, Love). Κατόπιν, όταν ήρθε η ώρα των mid-tempo συνθέσεων (Slowdance I & II, On Twisted Ground) ο ήχος βελτιώθηκε σε δραστικό βαθμό. Μπορεί στις post punk συναυλίες οι αργές συνθέσεις να μην είναι το αγαπημένο κομμάτι των ακροατών καθώς πέφτει η ένταση, όμως σε αυτό το διάστημα δίνεται η ευκαιρία να δείξουν τα γκρουπ και άλλες πτυχές τους. Για παράδειγμα, στην παρούσα περίσταση δόθηκε η δυνατότητα στον McGovern να δώσει μερικές άκρως συναισθηματικές ερμηνείες. Ακολούθησε φυσικά μια καταιγίδα από τρεις εκρηκτικές συνθέσεις, πρώτα το α λα New Model Army Green & Blue, το καταιγιστικό More Is Less και το ορμητικό Feeling Fades το οποίο οδήγησε σε ένα χαοτικό φινάλε. Ο τραγουδιστής τους κατέβηκε στον κόσμο για να οργανώσει τον κόσμο σε κύκλο, αμέσως τον ακολούθησε ο ένας κιθαρίστας παρασέρνοντας με το καλώδιο του τα πάντα στο διάβα του και στο «μπάσιμο» προς το τέλος του κομματιού δημιουργήθηκε το απόλυτο πανδαιμόνιο από τους δυο μουσικούς και το κοινό. Κάπου εκεί ο μπασίστας όρμησε στο κοινό για ένα εντυπωσιακό crowdsurfing ενώ παράλληλα συνέχιζε να παίζει μπάσο, όσο βέβαια αυτό ήταν δυνατό. Τέτοιο κλείσιμο συναυλίας είχαμε χρόνια να δούμε!
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η εμφάνιση των Murder Capital, η οποία πλησίασε σε διάρκεια τη μία ώρα. Από το θαυμάσιο ντεμπούτο τους When I Have Fears (το παρουσιάσαμε πρόσφατα) παίχτηκαν τα 9 από το 10 κομμάτια (εκτός έμεινε αναμενόμενα η μπαλάντα How The Streets Adore Me Now που βασίζεται στο πιάνο), οπότε δεν είχαν άλλο υλικό διαθέσιμο. Ακόμα κι έτσι το live τους ήταν χορταστικό και απολαυστικό.
Μπορούμε να υποθέσουμε πως αν συνεχίσουν στο μέλλον χτίζοντας στις γερές βάσεις που διαθέτουν, θα μπορέσουν να πετύχουν σημαντικά πράγματα. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα προικισμένη, οπότε είναι στο χέρι τους να τα καταφέρουν. Σε κάθε περίπτωση όσοι ήμασταν στο Death Disco θα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι βρεθήκαμε σε μια από τις πρώτες τους εμφανίσεις, η οποία ολοκληρώθηκε με τρόπο που θα δυσκολευτούμε να ξεχάσουμε.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
