Οι Playgrounded επέστρεψαν στις αθηναϊκές σκηνές για να παρουσιάσουν το πρόσφατο πόνημα τους The death of Death, που τους ανέβασε ένα σκαλί πιο ψηλά στην εκτίμηση του κοινού, Ελλάδας και εξωτερικού. Μαζί με τους άξιους we.own.the.sky δημιούργησαν ένα πολύ δυνατό δίδυμο σε μια βραδιά με αξιοπρόσεκτη αρτιότητα σε όλους τους τομείς.

Τα δυνατά εγχώρια live μας έλειψαν πάρα πολύ αυτή τη διετία, το λέμε με κάθε ευκαιρία. Ειδικά με ονόματα -όπως στη συγκεκριμένη περίσταση- που δεν τα βλέπουμε πολύ συχνά, έτσι κι αλλιώς. Η προσμονή συνεπώς ήταν μεγάλη και αυξήθηκε ακόμα περισσότερο όταν εισερχόμενοι στο χώρο αντιληφθήκαμε πως είχε προετοιμαστεί προσεκτικά ένα οπτικοακουστικό show. Αυτό έγινε εμφανές από σημαντικές λεπτομέρειες όπως η μεταφορά του ηχολήπτη από τον εξώστη στην πλατεία αλλά και ο όγκος του εξοπλισμού που είχε τοποθετηθεί επί σκηνής.

Τους πρώτους συμμετέχοντες της βραδιάς, τους we.own.the.sky,τους είχαμε αφήσει ακριβώς πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, το Δεκέμβρη του '19, όταν παρουσίασαν το νέο τους -τότε- άλμπουμ Home. Μεγάλη η χαρά μας λοιπόν που τους συναντούσαμε ξανά μετά από τόσο καιρό. Ιδανική ευκαιρία και για την μπάντα να παίξει και πάλι το υλικό του συγκεκριμένου δίσκου που υπό άλλες συνθήκες θα είχε την ευκαιρία να το κάνει πολλές φορές στο διάστημα που μεσολάβησε (αν δεν υπήρχε ο κορονοϊος...).

Το set τους θα μπορούσε να ανοίξει συμβολικά με το Of New Beginnings αλλά τελικώς αυτό ακούστηκε λίγο αργότερα ανάμεσα σε μια επιλογή από συνθέσεις μέσα από το Home. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος (τουλάχιστον στο κάγκελο που βρισκόμασταν εμείς) οπότε τα κομμάτια τους ακούγονταν με την δέουσα ευκρίνεια και ίσως ελαφρώς πιο heavy σε σχέση με το δίσκο. Ευκαιρίας δοθείσης, θυμηθήκαμε πως πρόκειται για μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, με πληθώρα από καλές στιγμές. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιες από αυτές, θα εστιάζαμε στα Ikigai και We Align. Από την πλευρά της μπάντας, ο Ηλίας Κόκκοτος που αναλαμβάνει ως συνήθως το επικοινωνιακό κομμάτι, εξήγησε πως το πλέον αγαπημένο κομμάτι για αυτούς είναι το Youth και προσκάλεσε το κοινό να συμμετάσχει στο χορωδιακό μέρος του. Όσο για την προηγούμενη τους δουλειά, το Earths Collide του 2015, τα Muzzle και Penny For Your Thoughts είναι πάντοτε καλοδεχούμενα σε κάθε live τους.

Συνολικά μπορούμε να μιλήσουμε για μια άψογη εμφάνιση από τους we.own.the.sky, ίσως με τον πιο βαρύ ήχο που τους έχουμε ακούσει ως σήμερα. Σε κάθε ευκαιρία μας θυμίζουν πως δεν είναι ένα τυπικό post rock συγκρότημα αλλά έχουν σαφώς πιο διευρυμένους ορίζοντες, κάτι που αποτελεί και ένα από τα πιο δυνατά τους σημεία.

Θυμόμαστε τα απίθανα strobo lights στην παρουσίαση του In Time For Gravity στο Temple και τα ξεχνάμε μονομιάς, καθώς η φωτιστική άποψη των Playgrounded για τις συναυλίες είναι πλέον διαφορετική, αλλά πάντα ιδιαίτερη. Σε συμφωνία με το εξώφυλλο του τελευταίου τους άλμπουμ, The Death Of Death, η πεντάδα βγήκε στη σκηνή του Fuzz λουσμένη σε ένα έντονο κόκκινο φως. Το The Swan, Rituals και Tomorrow’s Rainbow εκκίνησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το live και έδωσαν τον τόνο για το υπόλοιπο της συναυλίας. 

Σοβαροί και ταυτόχρονα “χαμένοι” στη μουσική τους, οι Playgrounded καθήλωσαν ένα κοινό που δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από την σκηνή. Με βασικούς κινητήριους άξονες τα πλήκτρα/εφφέ του Ορέστη Ζαφειρίου και το μπάσο του Οδυσσέα Ζαφειρίου, ο Γιώργος Πουλιάσης έχτιζε στα ντραμς ρυθμούς που χρειάζονται λυσάρι για την αποκρυπτογράφησή τους και παράλληλα αποτελούν τόσο οργανικά τμήματα των κομματιών, δημιουργώντας μία δύσκολη εξίσωση της οποίας τη λύση μάλλον έχουν βρει εδώ και χρόνια οι Playgrounded. O Μιχάλης Κοτσιράκης βρισκόταν in trance και απόλυτα προσηλωμένος, γεμίζοντας με την κιθάρα του όπου χρειαζόταν. Στο επίκεντρο της προσοχής ο Σταύρος Μαρκόνης, όταν δεν βρισκόταν σε απόσταση επαφής (ποιας αναπνοής…) με το μικρόφωνο, χόρευε με ιδιότυπες στιβαρές κινήσεις μπρος-πίσω, αλληλεπιδρώντας με τις φωτιστικές ακτίνες.

Είναι σημάδι ωριμότητας το να μην αυθυποβάλλεσαι, σχεδόν ενοχικά, να χρησιμοποιήσεις όλα τα όργανα με τον τρόπο που "ταιριάζει" στο όποιο είδος. Διότι, για να τα λέμε όπως είναι, οι Playgrounded αρέσκονται στην κάθε φορά υπέρβαση των μουσικών ειδών. Σύμφωνοι, το είπαμε prog στο πρώτο συνθετικό για να συνεννοούμαστε, αλλά ούτε rock, ούτε metal, ούτε industrial, ούτε οτιδήποτε άλλο τους ταιριάζει απόλυτα ως δεύτερο συνθετικό. Ειδικά με το The Death Of Death, αυτή η αίσθηση έγινε πιο έντονη. 

Στο live, πάλι, είναι τόσο εντυπωσιακή η αρτιότητα σε εκτελεστικό, οπτικό και ηχητικό επίπεδο, που θέματα όπως "πού ανήκομεν" είναι πραγματικά δευτερευούσης σημασίας. Η σκληρή κιθάρα δεν αποτελεί το βασικό εκφραστικό εργαλείο των τωρινών Playgrounded, όμως αντιλαμβανόμαστε την έλλειψή της μόνο όταν μεταφέρονταν στο παρελθόν τους. Το εντυπωσιακό Crossing, π.χ., ακουγόταν αρκούντως γεμάτο και ογκώδες.

Το Our Fire φάνηκε να κλείνει, θεωρητικά, τη συναυλία, αλλά οι αντιδράσεις του κοινού δεν άφησαν καν τους Playgrounded να κατέβουν από την σκηνή. Έτσι ακούσαμε και το (ιδιαίτερα προσωπικό) Rotterdam να μας περιγράφει ποιητικά τον πρώτο καιρό σε έναν ξένο τόπο, μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους. Επιτρέψτε μας πάντως να θεωρήσουμε ως σημαντικότερο κομμάτι της συναυλίας την τελευταία υπόκλιση όλων των μουσικών και των δύο συγκροτημάτων μαζί. Δεν φάνηκε να πρόκειται για απλή τυπικότητα, άλλωστε δεν το συναντάμε συχνά ίσα-ίσα που φάνηκε αυθόρμητο και πολύ εγκάρδιο ότι συνέβη. Επίσης μπορεί να θεωρηθεί co-headline το show, καθώς κάθε μπάντα έπαιξε με τους δικούς της όρους (στήσιμο, light show, props) και σχεδόν ίδια διάρκεια. Το καλό κλίμα μεταξύ των συγκροτημάτων είναι πάντοτε δείγμα υγείας της σκηνής και πολύ καλώς βγαίνει και προς τα έξω.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Μιχάλης Κουρής - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής