Τι συστάσεις να κάνει κανείς για τον Thurston Moore; Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μιλάμε για έναν ζωντανό θρύλο της παγκόσμιας underground μουσικής σκηνής, του οποίου η πορεία με τους Sonic Youth από μόνη της αρκεί για να περάσει στο πάνθεον του rock n' roll. Όμως, ο Moore δεν επαναπαύτηκε στο να εκμεταλλευτεί την υστεροφημία της πρώην μπάντας του και να αφεθεί στην ευκολία κάποιων tribute tours (σας θυμίζει κάποιον;), κάθε άλλο. Mάζεψε τρεις φοβερούς μουσικούς και έγραψε τo τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο "The Best Day".
Λίγο πριν έρθει στην Αθήνα, στο Fuzz Club (25/4) όπου θα εμφανιστεί ζωντανά, ο Thurston Moore μας μίλησε από το γραφείο του στο βροχερό Λονδίνο, τον καιρό του οποίου προτιμά από αυτόν της Νέας Υόρκης, όπως μας είπε!
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε μιλώντας για τον τελευταίο σας δίσκο (The Best Day), για τις ηχογραφήσεις του οποίου συγκεντρώσατε μια καταπληκτική ομάδα μουσικών. Τον ντράμερ των Sonic Youth, Steve Shelley την μπασίστρια των My Bloody Valentine, Debbie Googe αλλά και έναν πολύ ταλαντούχο νέο κιθαρίστα, τον James Sedwards. Θα θέλατε να μας πείτε περισσότερα για αυτή την υπέροχη σύμπραξη;
Φυσικά. Bρισκόμουν στο Λονδίνο όταν αποφάσισα να φτιάξω την μπάντα με την οποία θα έγραφα τον δίσκο και η αλήθεια είναι πως υπήρχαν πολλοί νέοι και ταλαντούχοι μουσικοί που μου είχαν δώσει δείγματα της δουλειάς του ρωτώντας αν μπορούν να παίξουν μαζί μου και οι πιο πολλοί ήταν πραγματικά καλοί. Όμως, παίζοντας και αυτοσχεδιάζοντας με πολλούς μουσικούς, όπως ο Steve Noble, ο John Edwards και άλλοι σε ένα μικρό club πειραματικής μουσικής που λέγεται "Cafe Oto" συνειδητοποίησα πως ήθελα να στήσω μια μόνιμη μπάντα με την οποία θα γράψω τον δίσκο.
Έτσι, συζητώντας με τον James Sedwards, έναν ταλαντούχο κιθαρίστα που μένει στη γειτονιά μου (στο Λονδίνο), καταλάβαμε πως έχουμε πολλές κοινές μουσικές προτιμήσεις και έτσι τον ρώτησα αν θέλει να ακούσει μερικά κομμάτια που ετοίμαζα. Αυτός, όντας είναι μεγάλος fan των Sonic Youth, ήρθε και αρχίσαμε να δοκιμάζουμε πράγματα. Είναι ένας πραγματικά πολύ τεχνικός κιθαρίστας. Εγώ του έδειχνα τις δικές μου "περίεργες" τεχνικές μιας και στην πραγματικότητα δεν ξέρω να παίζω κιθάρα (γέλια)! Απλώς βρίσκω πράγματα που μου αρέσει να κάνω με την κιθάρα και τα αναπτύσσω με τον δικό μου τρόπο, πράγμα το οποίο ήταν κάπως περίεργο για αυτόν αρχικά αλλά συνάμα ενδιαφέρον. Έτσι, αρχίσαμε να παίζουμε σαν duo στο Λονδίνο όπου ανοίξαμε μια συναυλία του έτερου κιθαρίστα των Sonic Youth Lee Ranaldo, με τον οποίο έπαιζε τύμπανα ο Steve Shelley. Μετά την συναυλία, o Steve μου είπε πως θα τον ενδιέφερε να παίξει τύμπανα για τα κομμάτια μου. Τέλος, μιλώντας μια μέρα με τον James, μου είπε πως θα ήταν καλή ιδέα να μιλήσουμε με την Debbie αφού πιθανότατα θα μπορούσε να συμμετάσχει στη μπάντα. Αρχικά, φοβήθηκα να την πάρω μιας και είναι αρκετά "βαρύ" το παίξιμο της όμως, όταν ήρθε για να δοκιμάσουμε ήταν πάρα πολύ καλή! Όταν λοιπόν ο Steve ήρθε από την Αμερική για να γράψουμε, κάναμε μια πρόβα και μπήκαμε στο στούντιο. Η πρώτη φορά που άκουσα τον Steve και την Debbie μαζί ήταν όταν γράψαμε το πρώτο κομμάτι του δίσκου "Speak to the Wild" και ήταν απλά μαγικό.
Οπότε, αυτή θα είναι η μπάντα με την οποία θα βγείτε σε περιοδεία;
Ναι. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος ποτέ δεν είναι σίγουρος τι θα δει από εμένα! Μπορεί να βγω μόνος μου ακουστικά, να κάνω μόνο feedback και αυτοσχεδιασμούς με μια ηλεκτρική κιθάρα, να διαβάσω ποίηση ή να παίζω με φλάουτο και πριόνια (γέλια)! Όμως, πλέον, αυτή είναι η μπάντα και με αυτήν θα περιοδεύουμε. Τον Μάιο μάλιστα, σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε πάνω σε έναν νέο δίσκο ο οποίος θα γραφτεί με γνώμονα την συγκεκριμένη μπάντα.
Νιώθετε Rockstar;
Κάθε άλλο! Το να είμαι rockstar είναι από τα τελευταία πράγματα που θα ήθελα να κάνω. Προτιμώ να είμαι ένας ποιητής που μένει σε μία σοφίτα ή σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα.
Θα θέλατε να μου μιλήσετε για το Stereo Sanctity;
Το Stereo Sanctity είναι ένα τραγούδι των Sonic Youth το οποίο είχα γράψει πριν αρκετά χρόνια. Πριν λίγο καιρό, μάζεψα όλους μου τους στίχους από την αρχή μέχρι σήμερα και αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα, ανεξάρτητης έκδοσης, βιβλίο με στίχους. Μετά, σκέφτηκα να φτιάξω και ένα δεύτερο κεφάλαιο σε αυτό με ποιήματα που έχω γράψει μέσα σε ένα διάστημα 20 - 30 χρόνων. Διδάσκω κάθε καλοκαίρι, εδώ και 5 χρόνια ποίηση στο Jack Kerouac School of Disembodied Poetics του πανεπιστημίου της Naropa. Οπότε, έφτιαξα αυτό το βιβλίο μέσω της Ecstatic Piece Library και δεν έχω κάνει πραγματικά κάτι ιδιαίτερο γι' αυτό. Κυρίως το δίνω δώρο σε φίλους μου ή το έχω στον πάγκο με τα Merchandise όταν είμαι σε περιοδεία. Το όνομα Stereo Sanctity είναι τυχαίο, θα μπορούσα να το έχω πει Cotton Crown.
Είναι συνειδητή επιλογή να κινείστε κυρίως σε ανεξάρτητα μονοπάτια σε όσα κάνετε;
Ναι, ποτέ δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία να πρέπει να "συμμορφωθώ" στον τρόπο που εκφράζομαι καλλιτεχνικά. Πραγματικά δεν ενδιαφέρομαι να ακολουθήσω το ρεύμα και τα “θέλω” ενός μεγάλου και εμπορικού label για παράδειγμα. Καταλαβαίνω πως όταν δουλεύεις με πολλούς ανθρώπους θα πρέπει να κάνεις και κάποιους συμβιβασμούς και αυτό είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να θυμάμαι. Όμως, θέλω πάντα να έχω τον πλήρη έλεγχο των όσων κάνω, λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις απόψεις των υπολοίπων. Όμως, θέλω να έχω την αυτονομία μου. Αυτή είναι και η πολιτική μου ιδεολογία.
Να υποθέσω πως για αυτόν τον λόγο συνεργάζεστε εδώ και κάποια χρόνια κυρίως με την Matador Records;
Ναι, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που δουλεύει η Matador. Θα έλεγα πως είναι ένα label για καλλιτέχνες. Είναι βέβαια λίγο δύσκολα τα πράγματα πλέον για τα labels που προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας μουσική σε φυσικούς φορείς (βινύλια, cd, κασέτες κ.λ.π.) ή digital κυκλοφορίες. Πλέον, όποιος δουλεύει στον χώρο ή τρέχει το δικό του label, προσπαθεί απλώς να το κάνει βιώσιμο και το κάνει επειδή βλέπει πόσο σημαντικό είναι αυτό για τον κόσμο. Το κάνει επειδή το αγαπά. Είναι ένας επαγγελματικός χώρος ο οποίος έχει χάσει τα έσοδα που είχε, για παράδειγμα, στα 70's και στα 80's. Πλέον είναι μια καθημερινή πάλη, συνήθως βασίζεσαι σε έναν καλλιτέχνη που πουλά πολλούς δίσκους ώστε να στηρίξεις ένα label που μπορεί να κυκλοφορεί συγχρόνως δίσκους από διάφορους μικρότερης δυναμικής καλλιτέχνες. Τώρα πια, όταν γνωρίζω κόσμο που δουλεύει σε ένα label, ξέρω πως το κάνει γιατί πραγματικά αγαπά να δουλεύει σε έναν τομέα που αφορά τη μουσική. Το ίδιο ισχύει όταν είσαι δημοσιογράφος ή ο ίδιος ο μουσικός. Ξέρεις, μεγαλώνοντας καταλάβαινα πως ένας δημοσιογράφος είναι το ίδιο σημαντικός με τον μουσικό. Διάβαζα πολλά περιοδικά, όπως το Creem Magazine στο οποίο διάβαζα κομμάτια του Lester Bangs και της Patti Smith. Προσωπικά θεωρούσα αυτούς τους ανθρώπους το ίδιο σημαντικούς με τους New York Dolls, τον John Coltrane ή τον Jimmy Hendrix. Μουσικούς τους οποίους λάτρευα να ακούω όπως λάτρευα να διαβάζω και τον Lester Bangs! Ο τρόπος που έγραφε για τη μουσική ήταν σαν μουσική!
Ήθελα πάντα να σας κάνω αυτή την ερώτηση. Μπορείτε να μου πείτε τι συνέβη σε αυτή την, θρυλική πλέον, συνέντευξη που είχατε κάνει με τον Beck το 1994 και συγκεκριμένα για την εκπομπή του MTV 120 Minutes στην οποία ήσασταν Guest Host εκείνη την ημέρα;
Είναι πολύ αστείο, ο Beck ήταν ένας καλλιτέχνης ο οποίος έπαιζε για κάποιο διάστημα σε αυλές σπιτιών ή ανέβαινε στο stage και τζάμαρε με διάφορες μπάντες. Έτσι τον είχα γνωρίσει κι εγώ, σε έναν κήπο, κάπου στο Los Angeles. Έπειτα, έβγαλε εκείνο τον δίσκο με το Loser και ξαφνικά έγινε τεράστιο hit και υπέγραψε με την Geffen Records. Εκείνες τις ημέρες ο Beck είχε έρθει στη Νέα Υόρκη με έναν υπεύθυνο της Geffen για το ραδιοφωνικό promo και εγώ είχα κανονίσει να κάνω αυτή την εκπομπή για το MTV οπότε, τον ρώτησα αν θέλει να έρθει και αυτός. Αυτός ήταν αρκετά χαλαρός και δέχτηκε. Έτσι, πήγαμε και είπα στους ανθρώπους του MTV πως πρόκειται για έναν νέο καλλιτέχνη που έχει δίσκο με την Geffen Records και πως θα ήθελα να τον παρουσιάσω στην εκπομπή. Αυτοί είπαν "ok μπορείς να τον βγάλεις για πέντε λεπτά". Όλα αυτά που βλέπεις στο βίντεο, με τον Beck να πετάει το παπούτσι του κ.λ.π., είναι πράγματα που του είπα να κάνει. Πριν βγούμε στον αέρα του λέω "Ας το κάνουμε έτσι, όταν σε ρωτάω κάτι απλά κοίταζε με ή βγάλε το παπούτσι σου και πέτα το". Από το πουθενά εμφανίζεται ο Mike D και αποφασίζουμε να τζαμάρουμε με εμένα στο πάτωμα να παίζω κιθάρα! Αυτό είναι κάτι που το MTV σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει να περάσει. Το να πηγαίνεις σε ένα τέτοιο μέρος και να παίζεις με τα όρια, πραγματικά, είναι μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Δεν μας ένοιαζε το MTV ιδιαίτερα, η δισκογραφική το αγαπούσε μιας και ό,τι έπαιζε εκεί πουλούσε δίσκους, όμως εμείς θεωρούσαμε πως τα περισσότερα μουσικά βίντεο που έπαιζε ήταν φρικτά (γέλια).
Το αποτυχημένο high five με τον Beck ήταν στο "σενάριο";
Όχι, αυτό ήταν αυτοσχεδιασμός! (γέλια)
Για το τέλος, θα ήθελα να στείλετε ένα μήνυμα σε όσους αγαπάνε τη μουσική σας στην Ελλάδα.
Θέλω να τους πω να έρθουν να μας δουν γιατί η μπάντα είναι πραγματικά πολύ καλή. Είναι όσο πιο κοντά μπορείς να πας σε μια My Sonic Valentine Band οπότε, αν σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, αυτή είναι μια καλή ευκαιρία. Ανυπομονούμε όλοι να έρθουμε και να τριγυρίσουμε στην Αθήνα όσο πιο πολύ μπορούμε. Εγώ σίγουρα θα επισκεφτώ κάποια δισκοπωλεία.
