"Θα είμαι κοφτός και απότομος: αν μπορείς, σε δέκα λεπτά μιλάς με τον Nick Chaplin των Slowdive". Ο Μιχάλης Κουρής άκουγε από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής μία φωνή να τον προτρέπει ουσιαστικά να παρατήσει ό,τι κάνει και να μιλήσει με την αγαπημένη του shoegaze μπάντα. Ο μπασίστας Nick Chaplin ήταν εξαιρετικά ευδιάθετος και μοιράστηκε κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, όπως.... θα διαβάσετε στη συνέχεια.

Είναι μεγάλη η χαρά μας που μπορούμε να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια ύπαρξής σας. Είμαι σίγουρος πως οι οπαδοί σας εδώ έχουν εκτιμήσει την προσπάθειά σας να έρθετε και να παίξετε ζωντανά για μας. Σε κάποια ανάρτηση στο Facebook, αναφέρετε ότι είστε χαρούμενοι που “καταφέρατε να βρείτε έναν τρόπο” να παίξετε στο Release Athens Festival. Ποιες ήταν αυτές οι δυσκολίες, αν δεν γίνομαι πολύ περίεργος;

Κανένα πρόβλημα! Αρχικά το φεστιβάλ επικοινώνησε μαζί μας και μας ζήτησε να παίξουμε σε μία από τις άλλες μέρες, συγκεκριμένα το επόμενο Σάββατο. Όμως ο Neil (σ.σ. Halstead), τραγουδιστής και κιθαρίστας μας, είχε κάποιες άλλες υποχρεώσεις εκείνη την περίοδο. Ήδη όμως θέλαμε να προσπαθήσουμε να έρθουμε να παίξουμε στην Αθήνα και στην Ελλάδα. Γνωρίζουμε πως υπάρχει εδώ κοινό που ανυπομονεί να μας δει, κι έτσι ζητήσαμε από το φεστιβάλ αν μπορεί να μας βάλει σε κάποια από τις άλλες μέρες. Έτσι βρέθηκε τρόπος να μπορέσουμε να παίξουμε μαζί με τους Brian Jonestown Massacre και την PJ Harvey στις 7 Ιουνίου

Θα θέλαμε κατ’ αρχήν να μας πεις περισσότερα σχετικά με τα σχέδιά σας για το νέο άλμπουμ. Προσωπικά βρίσκω πολύ ειλικρινές ότι, στο πλαίσιο της επανασύνδεσής σας, θέλετε να βγάλετε δίσκο και όχι μόνο να περιοδεύσετε. Έχεις καμία ιδέα πώς θα ακούγονται τα νέα κομμάτια;

Δουλεύουμε πάνω στο νέο δίσκο εδώ και αρκετό καιρό, μας έχει πάρει περισσότερο χρόνο από όσο περιμέναμε. Όταν βρεθήκαμε ξανά μαζί, δυο χρόνια πίσω, μιλήσαμε σχεδόν αμέσως για το ενδεχόμενο της ηχογράφησης νέου υλικού. Δεν θέλαμε να επιστρέψουμε και απλώς να παίζουμε μόνο τα παλιά τραγούδια, δεν ήρθαμε μόνο για να πάρουμε, αλλά και για να δώσουμε. Όμως τον πρώτο χρόνο της επιστροφής μας, ήμαστε τόσο απασχολημένοι να κάνουμε πολύ περισσότερες συναυλίες από όσες νομίζαμε πως θα κάνουμε, που δεν είχαμε χρόνο για να κλειστούμε σε ένα στούντιο. Ξέρεις, το 2015 ήταν δύσκολο για μας. Συνέβαιναν πολλά πράγματα σε προσωπικό επίπεδο που μας ανάγκασαν να μην κάνουμε πολλά, αλλά προς το τέλος του χρόνου αρχίσαμε να το παίρνουμε πιο ζεστά και τώρα ελπίζουμε να έχουμε τα πάντα έτοιμα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Νομίζω πως ακόμη και τώρα θα ακουγόμαστε σαν Slowdive, αλλά σίγουρα τα κομμάτια που δουλεύουμε τώρα είναι κάπως διαφορετικά. Χρησιμοποιούμε διάφορετικά όργανα, έχουμε συλλέξει επιρροές από όλα αυτά τα 20 χρόνια που έχουν παρέλθει, αλλά νομίζω πως ο δίσκος θα ακούγεται ακόμη σαν Slowdive, με τον χαρακτηριστικό κιθαριστικό ήχο και τη φωνή της Rachel (σ.σ. Goswell). Δεν απέχουμε πολύ για να διαπιστώσουμε πώς ακριβώς θα ακούγεται.

Η επανασύνδεση και η περιοδεία που ακολούθησε σας έδωσαν την ευκαιρία να παίξετε κομμάτια μέσα από το Pygmalion για πρώτη φορά, μιας και η διάλυση επήλθε πριν αυτό κυκλοφορήσει καν. Εφόσον είναι αρκετά διαφορετικά από τα προηγούμενά σας άλμπουμ, πως σου φαίνονται τα κομμάτια του τώρα και πώς λειτουργούν στο πλαίσιο του live;

Είναι δύσκολα (γέλια)! Πρέπει να είμαι ειλικρινής: έπρεπε να διαλέξουμε τα κομμάτια αυτά του Pygmalion που μεταφέρονται ευκολότερα σε μία ζωντανή σκηνή, διότι όταν επανασυνδεθήκαμε δεν γνωρίζαμε πόσο θα κρατήσει αυτό και πόσες συναυλίες θα κάναμε. Έτσι δεν είχαμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε ένα περίπλοκο live setup με πλήκτρα, synthesizers, samples, υπολογιστές Apple παντού, και θα έπρεπε σίγουρα να το φανταστούμε να λειτουργεί σε καθεστώς πεντάδας, σαν rock συγκρότημα, που σε τελική ανάλυση αυτό είμαστε. Για αυτό διαλέξαμε τα κομμάτια που νιώθαμε πως μπορούσαμε να αποδώσουμε με τα παραδοσιακά όργανα χωρίς πολλούς υπολογιστές ή samples. Έτσι καταλήξαμε στο Rutti, το Crazy For You και άλλο ένα που δεν μπορώ να θυμηθώ… αυτό που αρέσει σε όλους… και έχουμε συγκεντρωθεί σε αυτά. Νιώθω όμως πως πάντοτε θέλαμε να επιστρέψουμε στο Pygmalion και ίσως το κάνουμε όταν βρούμε λίγο χρόνο για να μάθουμε να παίζουμε τα κομμάτια του λίγο καλύτερα... α θυμήθηκα, το Blue Skied an' Clear - ήταν το 3ο κομμάτι. Αυτά τα τρία κομμάτια είναι τα πιο άμεσα για να παιχτούν, αλλά για το υπόλοιπο άλμπουμ θα πρέπει να χρησιμοποιούσαμε πλήκτρα, υπολογιστές, click tracks κτλ και δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο.

Ποια είναι τα συναισθήματά σου για όλη αυτή την αναβίωση του shoegaze που συμβαίνει εδώ και κάποια χρόνια; Καταρχάς, σε εκφράζει ο όρος “shoegaze” για να χαρακτηρίσει τη μουσική σας;

Δεν μας ενοχλεί τώρα πια. Βέβαια εκείνη την εποχή δεν μας άρεσε, διότι στον βρετανικό τύπο ο όρος χρησιμοποιούνταν για να ψέξει αυτό που κάναμε και δεν είχε θετική σημασία. Τώρα, με την πάροδο 20-25 χρόνων, το shoegaze έχει γίνει σχεδόν μουσικό είδος και όταν πηγαίνουμε σε μέρη όπως π.χ. στη Βόρεια Αμερική, στον Καναδά, στις ΗΠΑ αλλά και στο Μεξικό, ο κόσμος που μιλάει για shoegaze μιλάει για κάτι με θετική έννοια. Άρα, με την απαραίτητη προϋπόθεση πως ο όρος χρησιμοποιείται με θετικό τρόπο (γέλια), μας αρέσει που μας ονομάζουν shoegaze. Νομίζω πως στην Αγγλία ακόμη υπάρχει μία κάπως αρνητική χροιά, αλλά χαίρομαι που το κοινό έχει ανακαλύψει ξανά τη μουσική μας μετά από 17 χρόνια και, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα αγκαλιάσει και το νέο υλικό που έχουμε να προσφέρουμε.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μπάντες των τελευταίων ετών και ποια ήταν η αγαπημένη σου εκείνη την εποχή;

Εκείνη την εποχή, αν και γνωρίζαμε πως μιλούσαμε για shoegaze, υπήρχαν τόσες διαφορετικές μπάντες που είχαν προσχωρήσει στο είδος τότε. Κάναμε συναυλίες με τους Ride, όπως και με τους Blur, και τότε το κοινό θεωρούσε τους Ride, τους Blur και τους Slowdive ως τμήματα της σκηνής αυτής. Δεν ξέρω αν έχεις δει τους Blur ζωντανά, αλλά δεν παίζουν shoegaze (γέλια)! Αυτό συνέβη κυρίως όταν έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο πριν μπουν με το Modern Life Is Rubbish σε μία brit pop φάση με ελαφρώς punk στοιχεία, καμμία σχέση δηλαδή με το shoegaze, αλλά τότε είχαν μπει και εκείνοι σε εκείνο τον κουβά. Ήταν ηλίθιο όλο αυτό, για να λέμε την αλήθεια. Όσον αφορά τα συγκροτήματα που ήταν παρόμοια με μας, αυτά που εκτιμούσαμε περισσότερο ήταν τα προφανή, π.χ. οι My Bloody Valentine και οι Cocteau Twins. Επίσης κάναμε μερικές περιοδείες με τους Cranes, οι οποίοι βρίσκονται στην πιο gothic πλευρά του shoegaze. Λατρεύαμε να περιοδεύουμε μαζί τους, ήταν η αγαπημένη μας μπάντα για να κάνουμε μαζί τουρνέ. Ήταν αξιαγάπητοι άνθρωποι και κάθε βράδυ οι συναυλίες τους ήταν απίστευτες, άφηναν τους πάντες άναυδους. Κρίμα που ο κόσμος δεν μιλάει για αυτούς τόσο πολύ. Έτσι, πέρα από τις προφανείς περιπτώσεις, οι Cranes ήταν η μπάντα που εκτιμούσαμε περισσότερο από τις υπόλοιπες του είδους. Για πιο πρόσφατες μπάντες, ίσως είμαι το χειρότερο άτομο για να απαντήσει, καθώς δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου την καινούρια μουσική. Το iPod μου είναι γεμάτο μουσικές από τα ‘90s (γέλια)! Γνωρίζω όμως πως στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αρέσουν οι Sigur Ros, με τους οποίους παραλίγο να παίζαμε στην Αθήνα αλλά τελικώς δεν κατέστη δυνατό. Επίσης οι Tame Impala… αλλά καλύτερα να μη μιλάω εξ ονόματος τρίτων. Είναι ωραίο όμως που κάποιες νέες μπάντες έχουν επηρεαστεί έστω και λίγο από τους Slowdive, όπως οι DIIV ή κάποιες αμερικάνικες μπάντες

Ποια πράγματα σας ενέπνευσαν όταν ξεκινήσατε ως μπάντα; Γενικότερα, ποια νιώθεις πως ήταν τα κύρια κίνητρα πίσω από όλη τη shoegaze σκηνή τότε;

Νομίζω όλοι βρισκόμασταν περίπου στην ίδια ηλικία όταν μαζευτήκαμε και φτιάξαμε τους Slowdive στις αρχές του 1989. Ακούγαμε περίπου τα ίδια πράγματα, My Bloody Valentine, Jesus And Mary Chain, Pixies, Stone Roses, Cure, όλα αυτά τα συγκροτήματα που απάρτιζαν την εναλλακτική σκηνή της εποχής. Ο Neil και η Rachel έπαιζαν σε συγκροτήματα πιο πριν, σε indie μπάντες που ακούγονταν σαν τους Primitives, με pop τραγούδια και δυνατές κιθάρες. Ανακαλύψαμε όμως πολύ νωρίς πως ήμαστε καλύτεροι όταν ηρεμούσαμε τα πράγματα, έτσι προσπαθήσαμε να κάνουμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Δεν πρόκειται ποτέ να γινόμαστε μία indie punk pop μπάντα, δεν λειτουργούσε κάτι τέτοιο για μας. Όταν ηχογραφήσαμε το demo του Avelyn που κατέληξε τελικά στο ΕΡ μας, τότε ξέραμε σε ποιο σημείο θα βρίσκεται η μουσική μας. Κάναμε πράγματα που έκαναν και οι My Bloody Valentine στο Cigarette In Your Bed, που βρίσκεται στο ΕΡ You Made Me Realise και νομίζω πως αυτό το κομμάτι ήταν μεγάλη επιρροή για μας, διότι πήρε τον χαρακτηριστικό παραμορφωμένο ήχο τους και του έριξε ταχύτητα προς κάτι διαφορετικό.

Σχετικά τώρα με το άλμπουμ Souvlaki… νομίζω μαντεύεις την ερώτηση, μιας και μιλάς σε ελληνικό site. Θεωρείται λοιπόν κλασικό άλμπουμ πλέον. Στο EP Outside Your Room υπάρχει ένα remix του Souvlaki Space Station που έχετε ονομάσει Moussaka Chaos. Είμαι σίγουρος πως οι Έλληνες φίλοι σας θα ήθελαν να ακούσουν οποιαδήποτε σχετική ιστορία! ΟΚ για το Souvlaki είναι λίγο πολύ γνωστά όλα, αλλά για το Moussaka Chaos θα θέλαμε τις διευκρινίσεις σου.

Βεβαίως να σε διαφωτίσω. Ως αγόρι που μεγάλωσα στην Αγγλία στη δεκαετία των ‘70 και των ‘80s, δεν είχα ιδέα και δεν είχα ακούσει ποτέ τι ήταν το σουβλάκι. Μάλιστα η πρώτη φορά που έμαθα τι ήταν το σουβλάκι, ήταν όταν έπεσε στο τραπέζι ως τίτλος του δίσκου. Τότε συνειδητοποίησα πως είναι ένα ελληνικό έδεσμα με μικρά κομμάτια πικάντικου κρέατος, πραγματικά δεν είχα ιδέα διότι δεν είχαμε πολλά σουβλάκια στην Αγγλία τότε (γέλια)! Όμως, όσο μεγάλωνα ήμουν πολύ εξοικειωμένος με το μουσακά, τον οποίο μαγείρευε η μητέρα μου συνεχώς. Δεν μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο τον έφτιαχνε, μιας και δεν ήταν Ελληνίδα, δεν είχε ελληνικές ρίζες ούτε Ελληνες φίλους (σ.σ. !!), αλλά σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο μας έφτιαχνε ένα ταψί μουσακά. Όταν ήμουν μικρό παιδί, θα είμαι ειλικρινής, δεν μου άρεσε καθόλου! Προτιμούσα να φάω fish‘n’ chips ή χάμπουργκερ ή οτιδήποτε άλλο! Αργότερα βέβαια διαπίστωσα την ελληνική καταγωγή του γεύματος. Νομίζω λοιπόν πως, όταν ψάχναμε τίτλο για το remix του Souvlaki Space Station, εγώ πρότεινα να το δώσουμε το όνομα ενός άλλου ελληνικού φαγητού. Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο, έτσι επικράτησε ο μουσακάς που πρότεινα. Δεν θυμάμαι βέβαια από πού προέκυψε το Chaos. Το moussaka πάντως οφείλεται σίγουρα στη μητέρα μου, που μου το έβαζε στο πιάτο όταν ήμουν 10 ετών.

Ίσως το Chaos θα βγήκε από το χάος των υλικών όπως τοποθετούνται μέσα στο μουσακά (σ.σ. γέλια και από τους δύο)! Σε πιο μουσικές ερωτήσεις σχετικά με το δίσκο, στις σημειώσεις της επανέκδοσής του, αναφέρεται πως πριν την κυκλοφορία του είχατε ηχογραφήσει κάποια κομμάτια, 40 τον αριθμό αν θυμάμαι καλά, που τελικά απορρίφθηκαν. Υπάρχει πιθανότητα να τα ακούσουμε ποτέ;

Αν πας στο youtube ή σε ιστοσελίδες file sharing, μπορείς να ακούσεις ήδη αρκετά από τα κομμάτια που δεν έχουν κυκλοφορήσει και κάποια που θα μπορούσαν να μπουν στο Souvlaki αλλά απερρίφθησαν. Υπάρχουν τραγούδια όπως π.χ. το Hide Your Eyes ή το I Saw The Sun και άλλα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο ίντερνετ. Δεν πιστεύω πάντως πως διαφέρουμε πολύ από άλλα συγκροτήματα σε αυτό. ‘Εχεις δει το ντοκιμαντέρ που ετοίμασε για μας το Pitchfork για το making-of του Souvlaki; Πολύ καλή ταινία, πήραν συνέντευξη από όλους μας, μας μίλησαν επί μακρόν και πέρασαν σχεδόν ένα χρόνο για να τελειώσουν το ντοκιμαντέρ. Αξίζει πραγματικά για όποιον ενδιαφέρεται για εκείνο το δίσκο. Διαρκεί περίπου μία ώρα, ελπίζουμε να μπορεί κάποιος να διαθέσει μία ώρα συνεχόμενη (γέλια)! Αλλά έχει πραγματικά ενδιαφέρον, ακόμη και για μας ώστε να θυμόμαστε πώς ήταν. Αρχικα λοιπόν είχαμε την ιδέα να ηχογραφήσουμε κανονικά τα κομμάτια που δεν μπήκαν τελικά στο Souvlaki, αλλά τελικά αποφασίσαμε να μην ασχοληθούμε. Αφού δεν ήταν τόσο καλά για να μπουν στο δίσκο το 1993, γιατί να βγουν στην επιφάνεια τώρα; Κοιτάζουμε πλέον να κάνουμε καινούρια πράγματα. Γνωρίζω πως πολλοί ζητούν να τα ηχογραφήσουμε βέβαια, δεν το βλέπω όμως να γίνεται, αν και ποτέ δεν ξέρεις.

Υποτίθεται πως ένας promoter προσπαθεί να φέρει τους Slowdive, τους Ride και τους My Bloody Valentine - ίσως τις καλύτερες και χαρακτηριστικότερες μπάντες της κλασικής εποχής του shoegaze - για μία συναυλία μαζί. Θα το κάνατε; Ποια είναι η σχέση σας με τους “παλιούς” της φάσης;

Δεν είμαι σίγουρος πως θα το κάναμε. Πρώτα απ’ όλα δε νομίζω πως θα το έκανε ο Kevin Shields! Αν και έχει γίνει κάποια αντίστοιχη πρόταση στο παρελθόν, νιώθουμε πως ως Slowdive έχουμε να προσφέρουμε κάτι μόνοι μας, και αν υπάρχει κάποιο χρονικό σημείο που εμείς, οι Ride και οι My Bloody Valentine θα συνυπάρξουν στην ίδια σκηνή μαζί, αυτό θα βρίσκεται στο μέλλον, αλλά σίγουρα όχι τώρα.

Η επόμενη ερώτηση κανονικά θα απευθυνόταν στη Rachel, αλλά ίσως θα μπορούσες να απαντήσεις και εσύ. Ως γνωστόν η Rachel έχει ένα πρόβλημα ακοής και είναι ιδίατερα ευαίσθητη με το ζήτημα, ειδικά μιας και ο γιος της έχει κι εκείνος ένα σχετικό θέμα. Μάλιστα απείχε από τις περιοδείες για 9 χρόνια μέχρι να επανενθωθούν οι Slowdive. Πώς πιστεύεις πως αντιμετωπίζει το πρόβλημά της επί σκηνής και στο στούντιο;

Γενικά είναι εντάξει με το ζωντανό τραγούδι. Χρησιμοποιεί πλέον in-ear monitors και ετσι μπορεί να ακούει τον εαυτό της όσο τραγουδάει, πολύ καλύτερα μάλιστα από τότε που περιοδεύαμε στα 90s, όπου αναγκαζόταν να ακούει τον εαυτό της από τα μόνιτορ που βρίσκονταν στη σκηνή. Φοράει φυσικά ωτασπίδες στις πρόβες. H Rachel απλώς βρίσκει πολύ δύσκολη όλη τη διαδικασία της περιοδείας, την κουράζει και την στρεσσάρει, δεν της αρέσει ιδιαίτερα να βρίσκεται σε ένα tour bus με 8 μαντράχαλους. Τα καταφέρνει όμως και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Τα μέλη των Slowdive γενικά ασχολήθηκαν με κάποια projects μετά τη διάλυσή σας, με γνωστότερο τους Mοjave 3. Με τι καταπιάστηκες εσύ μουσικά από τότε ως σήμερα;

Ήμουν ο μόνος που δεν είχε κάποιο project. Η Rachel και ο ο Neil είχαν τους Mojave 3 με τον drummer που είχαμε προς το τέλος των Slowdive. Ο Christian αποχώρησε από τη μουσικη για λίγο αλλά μετά σχημάτισε τους Monster Movie, που έχουν κυκλοφορήσει ήδη 3 άλμπουμς και πάνε για το τέταρτο. Τους κρατάει λίγο στην αφάνεια, αλλά είναι πολύ καλοί. Μέχρι πρόσφατα η Rachel δεν έκανε κάτι, αλλά τώρα ασχολείται με τους Minor Victories μαζί με μουσικούς από τους Mogwai και τους Editors, O Simon έχει τις δικές του μπάντες όπως και τη δική του σόλο δουλειά και ο Neil φυσικά, έχει τη σόλο καριέρα του. Έτσι εγώ ήμουν ο μόνος που δεν έκανε απολύτως τίποτα. Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, αγόρασα σπίτι, έκανα γενικώς ό,τι κάνει ένας κανονικός άνθρωπος όταν γερνάει! Όταν επανασυνδθέηκαν οι Slowdive, έπρεπε να αγοράσω μπάσο, να δω βίντεο στο youtube για να θυμηθώ πώς έπαιζα τα κομμάτια (σ.σ. !!). Πάντως και τα υπόλοιπα μέλη έλεγαν πως αν εγώ, που είχα αποχωρήσει εντελώς από τη μουσική, θυμόμουν τα κομμάτια, τότε εκείνοι δεν είχαν καμία δικαιολογία.

Πώς σου φαίνεται άλλες μπάντες να διασκευάζουν τη μουσική σας;

Πάντα έβρισκα περίεργο που άλλες μπάντες ήθελαν να διασκευάσουν αυτό που έκαναν οι Slowdive. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε πως παίζαμε κι εμείς τραγούδια άλλων και η ιδέα πως κάποιοι άλλοι θέλουν να παίξουν τα δικά μας τραγούδια φαίνεται περίεργη, αλλά φυσικά δεν έχω πρόβλημα με αυτό, ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος από την μπάντα. Έτσι αν κάποιοι θέλουν να κάνουν μία hard rock έκδοση του Catch The Breeze ή οτιδήποτε, νομίζω πως θα μας αρέσει. Νομίζω πως κάποιο sample μας - νομίζω από το Catch The Breeze - χρησιμοποιήθηκε σε ένα hip hop τραγούδι ως το κυρίως θέμα σε όλο το κομμάτι (σ.σ. πιθανότατα αναφέρεται σε αυτό το home recording). Δεν είναι βέβαια κάτι που θα κάναμε εμείς ποτέ, αλλά είχε πλάκα.