Ήταν αναπόφευκτο να συναντηθούν κάποια στιγμή οι δρόμοι μας με την Laure Le Prunenec. Χαρίζει τη φωνή της και το ερμηνευτικό της πάθος ως μέρος μίας κάστας της γαλλικής πειραματικής σκηνής που συγκεράζει, μεταξύ άλλων, τον σκληρό κιθαριστικό ήχο με τα ηλεκτρονικά και την μπαρόκ (όπως το ακούτε). Πέρα από τις αναμφισβήτητες τεχνικές της δυνατότητες, εντυπωσιάζει η διάθεσή της να παντρεύει ακόμη και μέσα στην ίδια μουσική φράση τους τρόπους μιας οπερατικής σοπράνο και μίας σύγχρονης τραγουδίστριας. Ως μουσική περσόνα για τα προσωπικά της άλμπουμ έχει διαλέξει το όνομα Rïcïnn (προσοχή στα διαλυτικά στη λέξη!) και στα τέλη του 2020 κυκλοφόρησε με αυτό το όνομα τη δεύτερη δουλειά της με γενικό τίτλο Nereïd. Άραγε πως συνταιριάζει τους δυναμικούς εκείνους χαρακτήρες της Ελληνικής μυθολογίας με το σκοτάδι της μουσικής της; Η ίδια μας παρουσιάζεται μέσα από τις απαντήσεις της.
Συμμετέχεις σε πολλά μουσικά project, αλλά ποιο ήταν το κύριο κίνητρο και ο "σπινθήρας" πίσω από την απόφασή σου να ξεκινήσεις την προσωπική σου δουλειά;
Στην αρχή ήταν η Φωνή, οι ύμνοι της εκκλησίας. Εκεί με πήγαινε η μητέρα μου μέχρι την εφηβεία μου και εγώ ερωτεύτηκα την ατμόσφαιρα μιας χορωδίας με αυτήν την ατελείωτη αντήχηση. Έτσι αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω για πάντα.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη περσόνα, μια γενική ιδέα πίσω από την Rïcïnn; Ένας χαρακτήρας, μία κατάσταση, ακόμη και μια άμεση αντανάκλαση της Laure;
Η Rïcïnn είναι ένα είδος επιβίωσης, ένας τρόπος να μπορώ να εκφραστώ στον κόσμο, να μένω στα λογικά μου, αλλιώς η ζωή θα ήταν πολύ περίπλοκη για μένα, ίσως ακόμη και αφόρητη. Νομίζω ότι πρέπει να φέρω μαζί μου τον δικό μου «αποκωδικοποιητή» πληροφοριών, το δικό μου όραμα και, αφού "σκάψω" στον εαυτό μου, να το μεταμορφώσω, ίσως με έναν πιο ποιητικό τρόπο.
Γνωρίζεις φυσικά ότι οι Νηρηίδες (Nereid) είναι χαρακτήρες που προέρχονται απευθείας από την αρχαία Ελληνική μυθολογία. Τι σε οδήγησε να γράψεις έναν δίσκο με αυτόν τον τίτλο;
Πάντα με γοήτευαν οι αρχαίοι πολιτισμοί και μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ τις εικόνες της ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Cocteau στον Ορφέα του. Βλέπω σε αυτούς έναν όμορφο τρόπο να κατανοήσουμε τη φύση μας. Έτσι οι Νηρηίδες είναι οι νύμφες της θάλασσας και η συνοδεία του Ποσειδώνα.
Αγαπώ τον συμβολισμό του και το πώς ηχεί, υπάρχει η γυναίκα, ο πολεμιστής και το μυστήριο στην ίδια λέξη, που ήταν τέλειo!
Αυτό το άλμπουμ είναι κάπως σαν σανίδα σωτηρίας για τον άνθρωπο, σαν μια τελευταία κραυγή πριν από τον κατακλυσμό, μια υπενθύμιση τι σημαίνει να είσαι ζωντανός, να έχεις μια συνείδηση... Ήθελα ένα όνομα να αντιπροσωπεύει την κατάσταση της ύπαρξης: Από πού προερχόμαστε και πού θα επιστρέψουμε… καθώς και όλες οι μεταμορφώσεις και τα βήματα που περνάμε ως άνθρωποι.
Ποιος χαρακτήρας μέσα από το Nereïd αισθάνεσαι πως αντηχεί περισσότερο με εσένα ως άτομο;
Δεν είμαι τόσο μεγαλομανιακή αλλά ακόμη περισσότερο!!!! Είναι σαν όνειρο, κάθε νότα ή φωνή είναι δικιά μου και γι' αυτό εκφράζω τους δικούς μου χαρακτήρες, όλα αποτελούν πτυχές του εαυτού μου. Φαντάζομαι ιστορίες και χρησιμοποιώ συμβολισμούς στο μυαλό μου που συνδέονται άμεσα με αυτά που περνάω στη ζωή, αλλά τουλάχιστον είναι πιο απλό από αυτό. Είμαι ένα είδος φορέα, ένα σφουγγάρι... Η σχέση μου με τη μουσική μου και με αυτά που συνθέτω είναι πραγματικά ζωώδης, ενστικτώδης.
Όλες αυτές οι λέξεις για να πω στο τέλος: Είμαι απλώς μία σήραγγα, ένας σωλήνας στο σύμπαν!! Χαχαχαχα!!!!
Το πρώτο σου άλμπουμ ήταν πιο κοντά σε αυτό που λέμε “σόλο άλμπουμ”, αλλά το δεύτερο άλμπουμ είναι φτιαγμένο περισσότερο ως συλλογική προσπάθεια. Τι σε έκανε να πάρεις αυτήν την απόφαση για το Nereïd;
Και πάλι, είναι απλούστερο από αυτό. Πάντα συνθέτω το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής μου, αλλά μου αρέσει πολύ να την ακούω από τους άλλους ταλαντούχους φίλους μου. Αγαπώ απλώς την ομορφιά αυτής της στιγμής της δημιουργίας. Στην πραγματικότητα εμπνέομαι κυρίως από τη Ζωή, σε σχέση με οτιδήποτε άλλο.
Για άλλη μια φορά χρησιμοποιείς κυρίως μια κατασκευασμένη γλώσσα στους στίχους σου. Πώς συνέλαβες αυτή τη γλώσσα και πώς νιώθεις να σου ταιριάζει καλύτερα όταν την χρησιμοποιείς;
Είναι ένας τρόπος να εκφραστώ χωρίς τα όρια των λέξεων. Η φωνή γίνεται περισσότερο σαν όργανο και ανοίγει ΠΟΛΛΕΣ δυνατότητες αποχρώσεων, χρωμάτων... απλώς δεν είμαι καλή στις λέξεις, έτσι δημιούργησα αυτή τη μέθοδο που είναι ακόμη πιο επικοινωνιακή. Είναι σαν τρισδιάστατη γλώσσα, τόσο ζωντανή γιατί δεν έχει κώδικα και τίποτα δεν είναι προβλέψιμο σε αυτήν.
Το νέο άλμπουμ περιλαμβάνει μια σύντομη αλλά σίγουρα αξιοσημείωτη συμμετοχή από τον Travis Ryan των Cattle Decapitation. Θα μας ενδιέφερε να μάθουμε πώς συνέβη αυτή η συνεργασία, που ξεκίνησε με την εμφάνισή σου στο άλμπουμ των C.D. του 2019 (Death Atlas) και τώρα στο δικό σου δίσκο.
Τον γνώρισα μέσω ενός κοινού μας φίλου. Ανακάλυψα ότι ο Travis άκουγε το Lïan στο αυτοκίνητό του για έξι μήνες συνέχεια. Και έτσι του ζήτησα αμέσως να φωνάξει για μένα στο τραγούδι Doris, ως η τελευταία κραυγή όλων. Δεν είχα καμία αμφιβολία, αφού κατάλαβα όλο το εύρος των φωνητικών του ικανοτήτων, ότι αυτή η κραυγή θα ήταν εκπληκτική! Και όταν έλαβα τα μέρη του, ένιωσα ρίγος, μπορούσα να δω τη Γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια μου! Υπάρχει μόνο μία κραυγή σε ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά για μένα είναι η καλύτερη!
Ηχογράφησα κι εγώ με τη σειρά μου ένα μικρό “χορωδιακό μέρος” στο άλμπουμ και στο τραγούδι Death Atlas με τους Cattle Decapitation, κάτι που ήταν επίσης μεγάλη τιμή για μένα! Γιατί είναι ο τελευταίος ήχος που ακούγεται, γιατί είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα του τελευταίου τραγουδιού τους...
Σήμερα όλο και περισσότερες γυναικείες τραγουδιστές εκτελούν growling και γενικά παραμορφωμένα φωνητικά σε άλμπουμ, σπάζοντας το στερεότυπο του «αρσενικού κάφρου». Ποια είναι η προσωπική σου εμπειρία με αυτά τα φωνητικά; Πώς προσαρμόζεται μία κλασικότροπη τραγουδίστρια σε αυτό το είδος τραγουδιού;
Ποιος νοιάζεται γι 'αυτό; Ξέρεις, δεν με ένοιαξε ποτέ ιδιαίτερα για τις τεχνικές ή να αναγνωρίσω ένα ύφος.
Τραγουδώ ακριβώς όπως με εμπνέει το τραγούδι να τραγουδήσω και αν πρέπει να δουλέψω μια ειδική τεχνική για να το κάνω, θα δουλέψω μόνη μου πάνω σε αυτό. Μου αρέσει το «σπιτικό» υλικό και ποτέ δεν θέλω να «αναπαράγω» που κάνουν οι άλλοι.
Δεν ακολουθώ πραγματικά τα φωνητικά θηλυκά growls γιατί γενικά μισώ τις συμφωνικές metal μπάντες.
Για να το πω πιο απλά: απλώς κάνω ό,τι ακούω στο μυαλό μου.
Οι φωτογραφίες των εξωφύλλων και των δύο άλμπουμ σου είναι εκπληκτικές και έχουν ως κοινό σημείο μια γυναικεία φιγούρα στο κέντρο. Ως φωτογράφος κι εγώ, θα ήθελα να ρωτήσω γιατί επέλεξες τις συγκεκριμένες φωτογραφίες και τις συγκεκριμένες στάσεις σώματος.
Αυτά τα δύο έργα τέχνης είναι το αποτέλεσμα της φιλικής και καλλιτεχνικής συνάντησης με την Svarta Photography (Marta Bogumila Nowak). Είναι μια λαμπρή και ευφυής φωτογράφος και ξέρει πώς να βγάλει τη μουσικότητά μου στις φωτογραφίες της. Έχουμε πολλούς κοινούς κόσμους, κάτι που κάνει τη δουλειά μαζί της πολύ ευχάριστη και συναρπαστική. Είμαι τυχερή που περιβάλλομαι από πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, που τώρα έχουν θέση στη διαδικασία δημιουργίας μου.
Θα ήθελες να μας δώσεις μερικές πληροφορίες σχετικά με τα άλλα μουσικά projects στα οποία συμμετέχεις; Όλοι φαίνεται να σχετίζονται μεταξύ τους, όχι μόνο όσον αφορά τα μέλη, αλλά και ως γενική ιδέα. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι αυτή η θεώρηση;
Δεν το κάνω τόσο πολύ, γιατί έχω ήδη πολλά διαφορετικά projects και δεν θα μιλήσω εδώ για αυτά, γιατί η συνέντευξη αφορά το προσωπικό μου άλμπουμ.
Μερικές φορές μου αρέσει να ενθαρρύνω και να παρακινώ τους νεότερους να ακολουθήσουν τη δημιουργικότητά τους και να μην αφήσουν κανέναν να τους σταματήσει, κάτι που πέρασα κι εγώ (ως γριά που είμαι τώρα!) και μπορώ να τους συμβουλέψω σχετικά.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να απασχολείσαι πλήρως ως μουσικός στην εποχή της πανδημίας; Πώς το αντιμετωπίζεις και ποια είναι η άποψή σου για το μέλλον της μουσικής (και φυσικά των μουσικών) μετά το τέλος της;
Ξέρεις, είχα μια τρελή ζωή πριν από την πανδημία και τώρα είμαι πιο χαρούμενη, μοιάζει ο χρόνος μου να είναι πιο ελαστικός από τότε που συνέβη το lockdown. Ήμασταν συνεχώς σε περιοδεία με τους Igorrr ή ηχογραφούσα και πέρασα πολύ καιρό με πρόβες ή δίνοντας το χρόνο μου σε άλλα συγκροτήματα ή διοργανώνοντας masterclasses, ενώ και η προσωπική μου ζωή ήταν πολύ περίπλοκη. Έπρεπε να μπω σε αυτή τη φάση της «ενδοσκόπησης» για να καταλάβω ότι ήταν τόσο σημαντικό για τη ζωή και την κοσμοθεωρία μου να τελειώσω αυτό το δεύτερο άλμπουμ ως Rïcïnn.
Νομίζω ότι αυτή η χρονιά είναι η πιο παραγωγική σε προσωπικό επίπεδο, αλλά όχι περισσότερο από τα άλλα χρόνια σε “επαγγελματικό” επίπεδο.
Είναι τόσο υπέροχο το συναίσθημα να μπορώ να πετυχαίνω κάτι που είχα μέσα μου εδώ και τέσσερα χρόνια μετά το Lïan. Οι μελωδίες, οι ρυθμοί ήταν τόσο παρόντες μέσα μου που έπρεπε να τους βάλω σε τραγούδια!
Όταν το πνεύμα μου ήταν έτοιμο και είχα συλλέξει αρκετό υλικό, μπόρεσα να επανενώσω όλα τα εργαλεία, τους ανθρώπους και τις ενέργειες που χρειαζόμουν για να το κάνω αποτελεσματικά. Και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό που καταφέραμε. Αισθάνομαι πιο ώριμη και δυνατή τώρα, και οι συνεργάτες μου από τα άλλα συγκροτήματα που παίζω συμφωνούν με αυτό, ακόμα κι αν είναι τραυματικό που δεν έχουμε τη δυνατότητα να παίξουμε το υλικό ζωντανά στη σκηνή, κάτι που μας λείπει αφάνταστα.
Χάρη σε όλες αυτές τις περίεργες και προφανώς θλιβερές περιστάσεις, είχα τελικά την ευκαιρία να κάνω ακόμη περισσότερα από όσα περίμενα. Έτσι τώρα, είμαστε ακόμη πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση «μετά την πανδημία» και ξέρω ότι το κοινό μας είναι ομοίως έτοιμο να μας καλωσορίσει!
Νομίζω ότι θα έχει προκλήσεις η μεταφορά της ατμόσφαιρας και της φωνητικής πολυπλοκότητας των άλμπουμ σας σε ένα ζωντανό σκηνικό. Υπάρχουν κάποια σχέδια για ζωντανές συναυλίες ως Rïcïnn όταν επιστρέψουμε στο "κανονικό";
Έχω ήδη προγραμματίσει εκπλήξεις, άλλους τρόπους για να κάνω συναυλίες ή για να αλληλεπιδράσω με το κοινό από το σπίτι. Υπάρχουν κάποια σχέδια, αλλά θέλω να τα κρατήσω ως έκπληξη, οπότε δεν θα πω πάρα πολλά - μονάχα πως, για μένα, είναι απαραίτητο να προσαρμόζομαι σε οποιαδήποτε κατάσταση και σίγουρα δεν θέλω να “κλειστώ κάπου”, γίνομαι πολύ γρήγορα κλειστοφοβική και δεν θα μπορούσα να μείνω πολύ καιρό σε ένα δύσκολο περιβάλλον.
Εκτός από τη μουσική, ποιες άλλες μορφές τέχνης σε ενδιαφέρουν περισσότερο; Κάποια που ήδη ασκείς ή θα ήθελες κάποια στιγμή να ασκήσεις;
Έγραφα σενάρια στο γυμνάσιο, μου αρέσει να δημιουργώ ιστορίες, μου έρχεται πολύ φυσικά... ‘Ηθελα να πάω σε μια σχολή για να το συνεχίσω, αλλά υποθέτω πως δεν ήμουν αρκετά καλή για να γίνω αποδεκτή εκεί, οπότε πήγα στο πανεπιστήμιο για 3 χρόνια για να σπουδάσω μουσικολογία. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να γυρίσω ταινίες μια μέρα, σίγουρα στα 60 μου...
Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις για το τέλος ως ευχή;
Σας ευχαριστώ! Θα έλεγα, βοηθήστε τον εαυτό σας και, στη συνέχεια, παρακαλώ, σώστε τον κόσμο (όχι, δεν είμαι ο Μάικλ Τζάκσον μεταμφιεσμένος σε γυναίκα, όχι!)! Ζεστασιά και αγάπη. Μείνετε ασφαλείς!
