Ναι, ξέρω πως ο τίτλος της συλλογής αυτής σας θυμίζει το τραγούδι των Buzzcocks και τη ραδιοφωνική εκπομπή του Henry Rollins. Προφανώς, όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι περισσότερο. Αλήθεια, τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια κυκλοφορία που φέρει ως τίτλο το συγκεκριμένο single που κυκλοφόρησε το 1979 και έφτασε μέχρι το #32 του UK Singles Chart; Και μάλιστα ενός τραγουδιού των Buzzcocks που ανήκε στον Steve Diggle και όχι στον Pete Shelley ή τον μοναδικό στην κατηγορία του Howard Devoto; Δίνω τέλος στην απορία σας, λέγοντας ότι στους τρεις δίσκους του Harmony in my Head θα βρείτε τραγούδια που κυκλοφόρησαν κατά το χρονικό διάστημα 1977 - 1981 από περισσότερο ή λιγότερο γνωστά Βρετανικά συγκροτήματα του ευρύτερου power pop και new wave χώρου, ο οποίος αναπόφευκτα την εποχή εκείνη είχε σημαντικά δάνεια όχι μόνο από τη rock, αλλά και από το punk.
Ξαφνιάστηκε κανείς; Αν ναι, τότε σίγουρα δεν έζησε την εποχή εκείνη. Δηλαδή, τις μέρες που είχε ήδη ξεσπάσει η καταιγίδα του punk και ξεπρόβαλλε μέσα από το pop και rock κατεστημένο το πανέμορφο για κάθε λιγότερο οργισμένο μουσικόφιλο new wave. Τότε, δεν ήταν καθόλου αφύσικο να σου αρέσει το (μελωδικό) punk και το new wave, αλλά να ακούς και power pop. Θυμηθείτε πως αναφερόμαστε στα χρόνια 1977 - 1981, δηλαδή στην εποχή που η (Βρετανική, τουλάχιστον) power pop δεν είχε σχεδόν καμία σχέση με την αντίστοιχη των λοιπών χρόνων της δεκαετίας του ’80. Τότε, δηλαδή, που το να «κατατάξεις» ένα τραγούδι ως pop ή rock συχνά αποτελούσε έναν όχι και τόσο εύκολο γρίφο. Τέτοια τραγούδια θα βρείτε εδώ και μάλιστα εβδομήντα έξι στον αριθμό, μερικά από τα οποία είναι σπάνια σαρανταπεντάρια, που κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε ψηφιακή μορφή. Η κυκλοφορία, εκτός από πολλή μουσική, περιλαμβάνει βιβλιαράκι με εκτενέστατο κείμενο και παρουσίαση όλων των συμμετεχόντων συγκροτημάτων και μουσικών δια χειρός David Wells.
Γυρίζουμε, λοιπόν, πίσω στην εποχή που κάποιοι «αντιδρούσαν» στον τρόπο έκφρασης του punk, με ζωντανό μεν ήχο, δοσμένο όμως με πιο ελιτίστικο τρόπο, που λοξοκοίταζε προς την pop. Κάποια από τα συγκροτήματα αυτά, που βρίσκονταν ενταγμένα στο πλαίσιο του ολοκαίνουργιου new wave, αναζητούσαν ήδη μια διαφορετική ονομασία του μουσικού είδους στο οποίο ανήκαν, επειδή θεωρούσαν την ονομασία του πολύ γενική, αφού σε αυτό εντάσσονταν «ετερόκλητα» ονόματα όπως των Graham Parker, Television και Devo. Ύστερα από τις αποτυχημένες προτάσεις να ονομαστεί το νέο είδος Thamesbeat (κατά το Merseybeat) και Newbeat, επικράτησε ο όρος power pop, που σύντομα ενσωμάτωσε συγκροτήματα της στενά συνδεδεμένης με τα 60s Mod Revival και της βραχύβιας Βρετανικής new psychedelia. Στις 17 Ιανουαρίου του 1978 ο Charlie Catchpole έγραψε ένα άρθρο στην London Evening Standard για το νέο μουσικό κίνημα που λεγόταν “power pop” και τις δύο επικεφαλής μπάντες του, τους Rich Kids και τους Tonight, ενώ λίγο αργότερα το NME είχε στο εξώφυλλό του τους The Pleasers, The Boyfriends και The Stukas, προβάλλοντας «Το νέο μεγάλο ρυθμό που αρέσει στους νέους της εποχής». Μη νομίσετε όμως πως η ιστορία αυτή ήταν καινούργια. Ήδη από το Μάιο του 1967 ο Pete Townshend είχε δηλώσει ότι «Αυτό που παίζουμε είναι power pop. Είναι το ίδιο που έπαιζαν οι Small Faces και οι Beach Boys τις μέρες του Fun, Fun, Fun», ενώ τον Οκτώβριο του 1977 ο Kim Fowley είχε πει: «Το punk rock έχει τελειώσει. Το μέλλον του new wave είναι η power pop».
Επειδή, όμως, η πολλή θεωρία δε μπορεί ποτέ να αποτυπώσει όσα η πράξη, καλό είναι να δούμε για τι ακριβώς μιλάμε με... ονοματεπώνυμα. Όπως είπαμε και παραπάνω, στη συλλογή αυτή θα βρείτε αρκετά γνωστά ονόματα. Ανάμεσα σε αυτά, εκτός από τους Buzzcocks, ξεχωρίζουμετους Elvis Costello & The Attractions, The Monochrome Set, Eddie & The Hot Rods, The Times, The Boys, Nick Lowe, Squeeze, The Jags και Wreckless Eric. Επίσης, χαρακτηριστικές για τον power pop ήχο είναι οι συμμετοχές των Bram Tchaikovsky, The Tights, The Records, The Freshies, The Flys και Doctors of Madness. Ανάμεσα στα τραγούδια που είναι επηρεασμένα από την pop της δεκαετίας του ’60 ξεχωρίζουν τα You Belong To Me των Elvis Costello & The Attractions, Born A Woman του Nick Lowe, Sarah Smiles του Bram Tchaikovsky και το You Know What I’m Thinking Girl των The Pleasers, που θυμίζει τους Beatles. Επιρροές από το μελωδικό και το πιο αυθεντικό punk συναντάμε, μεταξύ άλλων, στα Now That It’s Over των The Users, No Money των The Freshies και Out Of Place των The Outsiders.
Κατά τη γνώμη μου, όμως, καλύτερες στιγμές της κυκλοφορίας είναι τα Howard Hughes των The Tights, 9 O’clock των Snips, Biff! Bang! Pow! των The Times και How About Me And You των The Carpettes. Να το πούμε αλλιώς, δανειζόμενοι στίχους από το τραγούδι του τίτλου της συλλογής; “We’re in the tooth, cause it’s a harmony in our heads”.
