Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, έλεγαν οι παλιοί. Κι όπως αποδεικνύεται στην περίπτωση των Steve Howe Trio, είχαν απόλυτο δίκιο. Δεν έχει καν νόημα, κι ούτε είχε ποτέ, να κυκλοφορεί κάποιος ένα δίσκο, αν δεν έχει κάτι να πει. Ιδίως στην εποχή μας που δε μπορεί, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, να γίνει λόγος για συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι στη δισκογραφική του εταιρεία.
Τηρώντας, λοιπόν, τα παραπάνω, το New Frontier κυκλοφορεί 27 Σεπτεμβρίου, έντεκα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους The Haunted Melody και εννέα μετά το ζωντανά ηχογραφημένο Travelling. Ο Λονδρεζος Stephen James Howe γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού έχει παίξει ανελλιπώς κιθάρα από το 1964 σε διάφορα blues και ψυχεδελικά σχήματα, όπως οι Syndicats, Tomorrow, Bodast, Asia, GTR, Anderson Bruford Wakeman Howe, ενώ έφτασε στο απόγειο τη δημοτικότητάς του ως κιθαρίστας των Yes από το 1970. Και δεν είναι μόνο αυτά. Έχει κυκλοφορήσει πολλά προσωπικά άλμπουμ, αλλά και συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους Fish, Dream Theater, Propaganda, Queen, Nektar και Frankie Goes to Hollywood.
Με όλη αυτή την ανεκτίμητη κληρονομιά φτάνουμε στο New Frontier των Steve Howe Trio, που αποτελούνται από τον ίδιο τον Steve Howe στην κιθάρα, το γιο του Dylan Howe στα ντραμς και τον Ross Stanley στο όργανο Hammond. Ο δίσκος αυτός δίνει άλλη μια ευκαιρία στα μέλη της μπάντας να δείξουν τις ικανότητές τους, αποτελώντας κλασικό παράδειγμα, κατά ο οποίο τα καθαρόαιμα jazz στοιχεία από τον ήχο τους συνυπάρχουν αρμονικά με τη γεμάτη από 70s jazz fusion του Steve. Κάτι ανάλογο έχουμε δει πολύ επιτυχημένα κυρίως από τον μέγιστο Robert Fripp, αλλά και από τον τζαζίστα Theo Travis, που έχει παίξει με τους Soft Machine Legacy και τους Gong. Άλλωστε, για να πετύχει αληθινά κάτι τέτοιο, πρέπει να έχουν κολληθεί πολλά progressive rock ένσημα.
Και ο νέος τους δίσκος δεν έχει αυτοσχεδιασμούς, αλλά είναι προσνατολισμένος σε μια πιο «ορθόδοξη» jazz, που κατά βάση πηγάζει από τις επιρροές των Barney Kessel, Wes Montgomery, Django Reinhardt και Kenny Burrell, που είχε ο Steve από τα 60s. Το ηχητικό κολλάζ αυτής της organ-based soul jazz αποτελείται από jazz standards, τον ήχο των Yes από τη δεκαετία του ’70 και τις προσωπικές δουλειές του Howe.
Τρεις από τις συνθέσεις έχουν γραφτεί από τον Steve σε συνεργασία με τον Bill Bruford, με τον οποίο είχαν συνυπάρξει στους Yes. Κλασικά παραδείγματα jazz fusion αποτελούν τα Left to Chance και το πολύ καλό και μεγάλης διάρκειας Missing Link. Στο εισαγωγικό Hiatus είναι διακριτές κάποιες αναφορές στο Dust and Dreams των Camel, ενώ το The Changing Same έχει νοσταλγικές μελωδίες από τη δεκετία του ’60. Η ρυθμικότερη πλευρά τους αναδεικνύεται στο Fair Weather Friend, ενώ πλησιέστερα στη jazz βρίσκονται το πλημμυρισμένο στο Hammond Zodiac, το Showdown, που θυμίζει τον John Scofield, όπως και τα Gilded Splinter, Outer Terrain και Western Sun. Την παραγωγή, όπως και τις όμορφες φωτογραφίες, υπογράφει ο Dylan Howe.
Το New Frontier θα κυκλοφορήσει τόσο σε ψηφιακή μορφή, όσο και σε βινύλιο 180g, από τα Abbey Road Studios.
